Ανιχνευτές Σέλους
| Το λήμμα δεν περιέχει πηγές ή αυτές που περιέχει δεν επαρκούν. |
Οι Ανιχνευτές Σέλους (Selous Scouts) ήταν επίλεκτη Μονάδα Ειδικών Δυνάμεων του Στρατού της Ροδεσίας (σημερινή Ζιμπάμπουε), η οποία επιχείρησε από το 1973 έως το 1980. Πήραν το όνομά τους προς τιμήν του Βρετανού εξερευνητή Φρέντερικ Κόρτνεϊ Σέλους (1851-1917) και το σύνθημά τους ήταν 'pamwe chete', που στην τοπική γλώσσα Σόνα σημαίνει 'όλοι μαζί' ή 'μόνο μαζί' ή 'πάμε μαζί'. Οι Σέλους Σκάουτς (Ανιχνευτές) αποτέλεσαν ένα από τα καλύτερα σώματα Ειδικών Δυνάμεων που έδρασαν ποτέ και φημίζονταν για την ανυπέρβλητη μαχητική τους αξία, απόρροια της σκληρότερης και απαιτητικότερης ίσως εκπαίδευσης μονάδας Ειδικών Δυνάμεων.
Εκπαίδευση Επεξεργασία
Οι Ανιχνευτές Σέλους εκπαιδεύονταν για να επιχειρούν σε μικρές ομάδες ικανές να διαβιώσουν στη ζούγκλα και τη σαβάνα για εβδομάδες και να μπορούν να διεισδύουν στον τοπικό πληθυσμό και τις αντάρτικες ομάδες. Όλα τα μέλη τους ήταν εθελοντές και ήταν άντρες με εξαιρετικά σωματικά και ψυχικά χαρίσματα, απαραίτητα για την εκπλήρωση των αποστολών. Οι Ανιχνευτές Σέλους επιζητούσαν στις τάξεις τους άντρες ικανούς να εργαστούν ως ομάδα αλλά και ατομικά με εξαιρετική επιτυχία. Η επιλογή ήταν σχεδόν απάνθρωπη. Όταν οι εθελοντές κατέφθαναν στο Wafa Wafa, το στρατόπεδο εκπαίδευσης των Ανιχνευτών, στις όχθες της λίμνης Καρίμπα, είχαν ήδη περπατήσει 25 χιλιόμετρα στον καυτό αφρικάνικο ήλιο κουβαλώντας τις αποσκευές τους για να φτάσουν σε αυτή καθώς είχαν αφεθεί μακρύτερα, δοκιμασία-πρόγευση τού τι θα ακολουθούσε. Όταν έμπαιναν στη βάση δεν υπήρχαν στρατώνες ούτε καμιά σκηνή υποδοχής, μόνο κάτι σαν καλύβες και μια μικρή φωτιά που ψυχορραγούσε. Κανένα φαγητό δεν τους δινόταν. Ο σκοπός της εκπαίδευσης σε αυτό το στάδιο ήταν να μικρύνει η λίστα με αποχωρήσεις των περισσότερων, μέσω της πείνας, της εξάντλησης και της επίδρασης του στρες του ανταγωνισμού μεταξύ τους. Στο στάδιο αυτό περίπου 40-50 άτομα από 60 εθελοντές εγκατέλειπαν μέσα σε δυο μέρες. Το στάδιο της επιλογής κρατούσε 17 μέρες. Στη συνέχεια στο στάδιο εκπαίδευσης οι εκπαιδευόμενοι από τα χαράματα μέχρι τις 7 το απόγευμα περνούσαν από εξαντλητική άσκηση ταχείας και θεαματικής βελτίωσης της φυσικής κατάστασης. Ολοκληρώνοντας αυτό το στάδιο ακολουθούσε η εκπαίδευσή τους σε τεχνικές αυτοάμυνας και τεχνικές και τακτικές μάχης. Επίσης έκαναν πορείες διασχίζοντας μεγάλες εκτάσεις κατά τη διάρκεια των οποίων πολλές φορές έτρεχαν επί πολλά χιλιόμετρα, πλήρεις εξαρτύσεων. Όταν έπεφτε η νύχτα ξεκινούσε η νυχτερινή εκπαίδευση. Τις πρώτες 5 ημέρες του προγράμματος εκπαίδευσης δεν τους δινόταν φαγητό παρά μόνο τούς επιτρεπόταν να τρώνε νεκρά ζώα σε διαδικασία αποσύνθεσης. Μάθαιναν επίσης να επιβιώνουν μόνοι στη ζούγκλα, αντίπαλοι με τα άγρια θηρία, τα δηλητηριώδη ερπετά, την πείνα, τη ζέστη της σαβάνας, τις τεράστιες αποστάσεις, τον ίδιο τον εαυτό τους με τις φοβίες του. Η φιλοσοφία ήταν ότι για να πολεμήσει κάποιος και να επιβιώσει σε ακραίες συνθήκες πρέπει να εκπαιδευτεί το ίδιο ακραία.