Βικιπαίδεια

Αρσένιο Ερίκο

Παραγουανός ποδοσφαιριστής

Ο Αρσένιο Παστόρ Ερίκο (Arsenio Pastor Erico, 30 Μαρτίου 1915 – 23 Ιουλίου 1977) ήταν Παραγουανός ποδοσφαιριστής, ο κορυφαίος στην ιστορία της χώρας του.[1][2][3] Αγωνιζόταν στη θέση του κεντρικού επιθετικού και διέπρεψε με την αργεντίνικη Ιντεπεντιέντε, παραμένοντας μέχρι σήμερα ο πρώτος σκόρερ στην ιστορία του πρωταθλήματος Αργεντινής. Ένας από τους καλύτερους επιθετικούς όλων των εποχών, ψηφίστηκε 49ος καλύτερος ποδοσφαιριστής του 20ού αιώνα και πρώτος της χώρας του στις εκλογές της IFFHS.[4][5]

Αρσένιο Ερίκο

1934
Προσωπικές πληροφορίες
Πλήρες όνομαΑρσένιο Παστόρ Ερίκο
Ημερ. γέννησης30 Μαρτίου 1915
Τόπος γέννησηςΑσουνσιόν, Παραγουάη
Ημερ. θανάτου23 Ιουλίου 1977 (62 ετών)
Τόπος θανάτουΜπουένος Άιρες, Αργεντινή
Ύψος1,83 μ.
ΘέσηΕπιθετικός
Επαγγελματική καριέρα*
ΠερίοδοςΟμάδαΣυμμ.†(Γκ.)†
1930–1933Κλουμπ Νασιονάλ33(30)
1933–1946Ιντεπεντιέντε325(295)
1942→Κλουμπ Νασιονάλ1(2)
1946–1947Ουρακάν7(0)
1947–1949Κλουμπ Νασιονάλ6(4)
Σύνολο372(331)
Εθνική ομάδα
ΠερίοδοςΟμάδαΣυμμ.†(Γκ.)†
1933–1938Παραγουάη56(26)
* Οι συμμετοχές και τα γκολ στις προηγούμενες ομάδες υπολογίζονται μόνο για τα εγχώρια πρωταθλήματα.
† Συμμετοχές (Γκολ).

Βιογραφία Επεξεργασία

Ο Αρσένιο Ερίκο γεννήθηκε στην Ασουνσιόν, πρωτεύουσα της πατρίδας του. Ο πατέρας του ήταν ιταλικής καταγωγής και δεν άργησε να τον κατευθύνει προς το ποδόσφαιρο και εντάχθηκε στα τμήματα υποδομής της τοπικής Νασιονάλ σε ηλικία 11 ετών. Έκανε το ντεμπούτο του στην πρώτη ομάδα σε ηλικία μόλις 15 ετών, το 1930.[6][7] Το 1932 οι διοργανώσεις στην Παραγουάη σταμάτησαν λόγω του «Πολέμου του Τσάκο» και ο νεαρός Ερίκο εντάχθηκε σε μια ομάδα εθελοντών του Ερυθρού Σταυρού, η οποία έδινε φιλικούς αγώνες στην Αργεντινή και την Παραγουάη για να συγκεντρώσει χρήματα υπέρ των θυμάτων του πολέμου. Σε ένα σύνολο 26 αγώνων, που έγιναν σε διάφορες περιοχές της Αργεντινής και της Παραγουάης, η ομάδα του Ερίκο, έχασε μόλις τους επτά και οι επιδόσεις του δεν πέρασαν απαρατήρητες. Εντυπωσίασε τους ανθρώπους της Ιντεπεντιέντε και της Ρίβερ Πλέιτ με τους πρώτους να επιτυγχάνουν να εξασφάλισαν άμεσα τη μεταγραφή του.[2][8]

Στις 6ης Μαΐου 1934 έκανε το επίσημο ντεμπούτο του με τη φανέλα της Ιντεπεντιέντε, σε μια ισοπαλία 2-2 με την Μπόκα Τζούνιορς ως εκτός έδρας. Μια εβδομάδα αργότερα, στις 13 Μαΐου σημείωσε τα δύο πρώτα του γκολ στην εντός έδρας νίκη με 3-1 επί της Τσακαρίτα.[9] Μολονότι στο νέο ξεκίνημά του ταλαιπωρήθηκε από αλλεπάλληλους τραυματισμούς, γρήγορα καθιερώθηκε στην αρχική ενδεκάδα της Ιντεπεντιέντε και πρωταγωνίστησε στην κατάκτηση των Πρωταθλημάτων του 1938 και 1939.[2] Ήταν επίσης ο πρώτος ποδοσφαιριστής που αναδείχθηκε τρεις συνεχόμενες χρονιές πρώτος σκόρερ της διοργάνωσης (1937 – 47 γκολ, 1938 – 43, 1939 – 40).[10] Και τις τρεις χρονιές ήταν πρώτος σκόρερ στη Νότια Αμερική (θέση αντίστοιχα με αυτή του Χρυσού Παπουτσιού),[11] ενώ τις δύο πρώτες ήταν και κορυφαίος σε όλο τον κόσμο.[12] Μάλιστα το 1938 θα μπορούσε να έχει πετύχει περισσότερα, αλλά εσκεμμένα δε σκόραρε στους τελευταίους αγώνες, επειδή μια εταιρεία τσιγάρων που λάνσαρε μια συσκευασία με τίτλο «43», είχε προαναγγείλει ότι θα δώσει χρηματικό βραβείο σε όποιον παίκτη πετύχαινε ακριβώς 43 τέρματα. Τα χρήματα που κέρδισε τα μοιράστηκε με τους συμπαίκτες του.[13] Συχνά τον αποκαλούσαν «ο κόκκινος άλτης» λόγω της μεγάλης έφεσης στο σκοράρισμα με κεφαλιές.[7] Ένα ακόμη προσωνύμιο που του δόθηκε ήταν το El Saltarin Rojo («Το κόκκινο πουλόβερ») λόγω της εμφάνισης της Ιντεπεντιέντε.[9] Η τεχνική ήταν υψηλή και η ικανότητά του να βρίσκεται στην καλύτερη θέση την κατάλληλη στιγμή αξιοθαύμαστη. Άλλο χαρακτηριστικό του ποδοσφαιρικού στυλ ήταν το χτύπημα της φτέρνας (τακουνάκι). Μέχρι τότε, κανείς δεν είχε χρησιμοποιήσει ποτέ αυτό το μέρος του ποδιού για να παίξει ποδόσφαιρο.[14] Μετά από δεκατρία χρόνια στους «Κόκκινους Διαβόλους» της Αβεγιανέδα, μεταγράφηκε στην Ουρακάν του Μπουένος Άιρες (1946), όπου αγωνίσθηκε μόλις 7 φορές. Έκλεισε την καριέρα του αγωνιζόμενος στην πρώτη του ομάδα, τη Νασιονάλ, από το 1947 έως το 1949.[15]

Είναι ο πρώτος σκόρερ όλων των εποχών στην Πρώτη Κατηγορία της Αργεντινής με 295 γκολ σε 332 αγώνες.[16][17] Σε πρωταθλήματα πρώτης κατηγορίας σημείωσε συνολικά 331 τέρματα σε 372 αγώνες.[18]

Ο Ερίκο δεν ευτύχησε να έχει επιτυχίες με την Εθνική Ομάδα της χώρας του. Αγωνίστηκε 56 φορές και πέτυχε 26 γκολ, αλλά κανείς από αυτούς τους αγώνες δεν ήταν σε μεγάλη διοργάνωση. Πριν το Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου 1938 του είχε προταθεί ένα πολύ μεγάλο χρηματικό ποσόν για να πολιτογραφηθεί Αργεντινός, αλλά είχε αρνηθεί.[19]

Κέρδισε την αναγνώριση των θαυμαστών και τον έπαινο του τύπου τις δεκαετίες του 1930 και του 1940, με τους συναδέλφους του να είναι αυτοί που ανέδειξαν περισσότερο τις ικανότητες του.[20] Ήταν το είδωλο του Αλφρέδο Ντι Στέφανο.[1][21][22] Η περιγραφή του Αργεντινού ίσως να είναι η πιο καλή μαρτυρία της ποδοσφαιρικής του παρουσίας: «Ο Ερίκο ήταν διαφορετικός από όλους, από όλα όσους είδα. Ένας αξιόλογος παίκτης. Όλα αυτά περιλαμβάνονται, χωρίς υπερβολή, στα πέντε γράμματα της λέξης ρήγμα. Για μένα, ζογκλέρ τσίρκου, καλλιτέχνης. Συγγνώμη, ένας υπέροχος καλλιτέχνης».[23]

Μετά το τέλος της καριέρας του εγκαταστάθηκε στην Αργεντινή μέχρι το θάνατό του και συχνά ταξίδευε στην πατρίδα του για να επισκεφτεί συγγενείς. Το γήπεδο της Νασιονάλ φέρει το όνομά του, καθώς και ένα στάδιο του Defensores del Chaco. Απεβίωσε το 1977 και θάφτηκε στο Μπουένος Άιρες. Αυτό δημιούργησε ένταση μεταξύ των δύο χωρών, καθώς οι Παραγουανοί είχαν ζητήσει το σώμα του Ερίκο να θαφτεί στην Ασουνσιόν, αλλά οι Αργεντινοί αρνήθηκαν. Οι οπαδοί της Ιντεπεντιέντε τον αποχαιρέτησαν όπως έπρεπε. Νικώντας στην Αβεγιανέδα τη Ρίβερ Πλέιτ με 2–1, κάνοντας ανατροπή και φωνάζοντας: «Se siente, se siente, Erico este presente» (Το νιώθω, το νιώθω, ο Ερίκο είναι παρών).[7]

Μετά από δεκαετίες προσπαθώντας να φέρει το σώμα του πίσω στην πατρίδα του, η Παραγουάη πέτυχε τελικά το 2010, ώστε τελικά να αναπαυτεί ανάμεσα στους συμπατριώτες του. Το γεγονός ότι η Αργεντινή ήθελε να διατηρήσει το σώμα του και αγωνίστηκε για αυτό το δικαίωμα ήταν, με έναν περίεργο τρόπο, πηγή υπερηφάνειας για πολλούς Παραγουανούς, οι οποίοι συχνά θεωρούνταν κατώτεροι από τους γείτονές τους στη Νότια Αμερική.[6][8]

Τίτλοι και διακρίσεις Επεξεργασία

Ιντεπεντιέντε

Νασιονάλ

  • Πρωτάθλημα Παραγουάης : 1942

Ατομικές διακρίσεις

  • Πρώτος σκόρερ Πρωταθλήματος Αργεντινής (3) : 1937, 1938, 1939
  • Πρώτος σκόρερ των πρωταθλημάτων του κόσμου (2) : 1937, 1938
  • IFFHS : 49ος καλύτερος ποδοσφαιριστής του 20ού αιώνα και κορυφαίος της χώρας του

Παραπομπές Επεξεργασία

  1. ↑ 1,0 1,1 «Los cien años del Señor del Gol». Ανακτήθηκε στις 2 Ιουλίου 2022. 
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 «Erico, orgullo nacional». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 3 Δεκεμβρίου 2022. Ανακτήθηκε στις 2 Απριλίου 2021. 
  3. ↑ «Player Of The Decade: 1930». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 18 Μαρτίου 2024. Ανακτήθηκε στις 18 Μαρτίου 2024. 
  4. ↑ «IFFHS' Century Elections». Ανακτήθηκε στις 24 Ιουνίου 2020. 
  5. ↑ «IFFHS' Players and Keepers of the Century for many countries». Ανακτήθηκε στις 25 Απριλίου 2021. 
  6. ↑ 6,0 6,1 «ARSENIO ERICO: THE LEGEND WHO BRIDGED PARAGUAYAN AND ARGENTINE FOOTBALL». Ανακτήθηκε στις 24 Ιουνίου 2020. 
  7. ↑ 7,0 7,1 7,2 «Αρσένιο Ερίκο: Ο πρώτος κεφαλοσφαιριστής και το είδωλο του Αλφρέδο Ντι Στέφανο». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 16 Οκτωβρίου 2021. Ανακτήθηκε στις 1 Μαρτίου 2021. 
  8. ↑ 8,0 8,1 «Arsenio Erico Finally Comes Home To Paraguay, 32 Years After His Death». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 31 Μαρτίου 2022. Ανακτήθηκε στις 25 Ιουνίου 2020. 
  9. ↑ 9,0 9,1 «CONMEMBOL : Arsenio Erico: La leyenda del 'Saltarín Rojo' de Independiente y Nacional». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 30 Μαρτίου 2023. Ανακτήθηκε στις 30 Μαρτίου 2023. 
  10. ↑ «Argentina - List of Top scorers». Ανακτήθηκε στις 25 Ιουνίου 2020. 
  11. ↑ «South American Topscorers». Ανακτήθηκε στις 17 Φεβρουαρίου 2024. 
  12. ↑ «World League Topscorers 1889-2005». Ανακτήθηκε στις 21 Φεβρουαρίου 2021. 
  13. ↑ «Arsenio Erico — Remembering Alfredo Di Stefano's Hero». Ανακτήθηκε στις 2 Ιουλίου 2022. 
  14. ↑ «ARSENIO ERICO: "Il più grande di tutti". Parola di Alfredo Di Stefano». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 1 Νοεμβρίου 2021. Ανακτήθηκε στις 1 Νοεμβρίου 2021. 
  15. ↑ «Arsenio Erico». Ανακτήθηκε στις 25 Ιουνίου 2020. 
  16. ↑ «Argentina - All-Time Top scorers». Ανακτήθηκε στις 25 Ιουνίου 2020. 
  17. ↑ «Arsenio Erico – Goals in Argentina League». Ανακτήθηκε στις 30 Ιουνίου 2022. 
  18. ↑ «IFFHS Top Division Scorers». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 18 Αυγούστου 2011. Ανακτήθηκε στις 20 Απριλίου 2020. 
  19. ↑ «Legendary players : Arsenio Erico». Ανακτήθηκε στις 25 Ιουνίου 2020. 
  20. ↑ «Recordatión a un grande». Ανακτήθηκε στις 26 Νοεμβρίου 2020. 
  21. ↑ «Πρωτοπόροι άλλης εποχής». Ανακτήθηκε στις 6 Αυγούστου 2020. 
  22. ↑ «ARSENIO ERICO, IL "MAXIMO GOLEADOR" NELLA STORIA DEL CAMPIONATO ARGENTINO, IDOLO DI ALFREDO DI STEFANO». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 30 Ιουνίου 2022. Ανακτήθηκε στις 30 Ιουνίου 2022. 
  23. ↑ «Alfredo Di Stéfano, un gran admirador de Arsenio Erico». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 1 Νοεμβρίου 2021. Ανακτήθηκε στις 1 Νοεμβρίου 2021. 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι Επεξεργασία

Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρσένιο_Ερίκο&oldid=10481968"