Βιεννέζικη παρτίδα
Η Βιεννέζικη παρτίδα (Vienna Game) είναι ένα σκακιστικό άνοιγμα που αρχίζει με τις ακόλουθες χαρακτηριστικές κινήσεις (σε αλγεβρική σκακιστική γραφή):
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Κινήσεις | 1.ε4 ε5 2.Ιγ3 | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| ECO | C25–C29 | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Ονομασία | Βιέννη, Αυστρία | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Γονέας | Ανοικτή παρτίδα | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
- 1. ε4 ε5
- 2. Ιγ3
Αυτή η δεύτερη κίνηση του Λευκού είναι λιγότερο συνηθισμένη από την 2. Ιζ3, και επίσης είναι πιο πρόσφατη «σοδειά»: Ένας κριτής βιβλίων έγραψε στους The New York Times το 1888 ότι «...από τότε που ο Μόρφυ) (Paul Charles Morphy) μόνο ένα νέο άνοιγμα είχε εισαγάγει, τη Βιεννέζικη παρτίδα...».[1]
Η αρχική ιδέα πίσω από την κίνηση 2. Ιγ3 ήταν να παιχθεί ένας τύπος καθυστερημένου Γκαμπί του βασιλιά, δηλαδή ζ4, αλλά στο σύγχρονο παιχνίδι του Λευκού συχνά παίζονται πιο «ήσυχες» συνέχειες (για παράδειγμα «φιανκέτο» του αξιωματικού του βασιλιά, με η3 και έπειτα Αη2). Ο Μαύρος συχνά συνεχίζει με 2...Ιζ6, αλλά χρησιμοποιείται και το 2...Ιγ6, όπως και το πιο ασυνήθιστο 2...Αγ5, 3.Ιζ3 δ6! Αυτή η συνέχει περιλαμβάνει επίσης και τη διαβόητη Βαριάντα Φρανκενστάιν-Δράκουλα (Frankenstein-Dracula Variation), δηλαδή 2...Αγ5, 3. Ιζ3 Ι×ε4), που μπορεί να γίνει «άγρια» πολύπλοκη.
Ο Γουΐβερ Άνταμς (Weaver W. Adams), που ο γκρανμαίτρ Λάρρυ Έβανς (Larry Evans) περιέγραψε ότι έχει μια νοοτροπία του τύπου «όλα ή τίποτε», διάσημα ισχυρίστηκε ότι η Βιεννέζικη παρτίδα οδηγούσε σε υποχρεωτική νίκη για τον Λευκό.[2] Ωστόσο, ο γκρανμαίτρ Νικ ντε Φιρμιάν (Nick de Firmian) στη 15η του έκδοση για τα «Σύγχρονα Σκακιστικά Ανοίγματα», συμπεραίνει ότι το άνοιγμα οδηγεί σε ισοπαλία, αν παιχθεί με τον καλύτερο τρόπο και από τις δυο πλευρές.[3]
2...Ιζ6 Επεξεργασία
Βιεννέζικη παρτίδα, 2...Ιζ6
|
Βιεννέζικη παρτίδα, 2...Ιζ6, 3. ζ4
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Ο Λευκός έχει τρεις (3) κύριες επιλογές: 3. ζ4, 3. Αγ4 και 3. η3. Σημειώστε ότι η κίνηση 3. Ιζ3 μετατρέπει το άνοιγμα σε Παρτίδα των τριών ίππων (Petrov's Three Knights Game), ενώ αν ακολουθήσει και 3...Ιγ6, έχουμε τελικά Παρτίδα των τεσσάρων ίππων (Four Knights Game).
3. ζ4 Επεξεργασία
Σε επίπεδο γκρανμαίτρ, η κίνηση 3. ζ4, που ονομάζεται Βιεννέζικο γκαμπί (Vienna Gambit), θεωρείται πολύ ριψοκίνδυνο ως άνοιγμα.[4] Αντιμετωπίζεται καλύτερα με 3...δ5, χτυπώντας στο κέντρο, αφού το 3...ε×ζ4, 4. ε5 Βε7, 5. Βε2, αναγκάζει τον μαύρο ίππο να υποχωρήσει. Αν (μετά από το 3...δ5) 4. ζ×ε5, Ι×ε4, 5. Βζ3, αντιμετωπίζεται καλά με 5...Ιγ6, με τη συνέχεια 6. Ι×ε4 Ιε5. Η κίνηση 5. δ3 είναι επίσης δυνατή, αλλά η συνήθης συνέχεια είναι 5. Ιζ3. Ο Λευκός κερδίζει ανοικτές γραμμές παιχνιδιού και ευκαιρίες επίθεσης, αλλά ο Μαύρος μπορεί συνήθως να κρατήσει την ισορροπία με σωστό παίξιμο.
3. Αγ4 Επεξεργασία
| α | β | γ | δ | ε | ζ | η | θ | ||
| 8 |               | 8 | |||||||
| 7 | 7 | ||||||||
| 6 | 6 | ||||||||
| 5 | 5 | ||||||||
| 4 | 4 | ||||||||
| 3 | 3 | ||||||||
| 2 | 2 | ||||||||
| 1 | 1 | ||||||||
| α | β | γ | δ | ε | ζ | η | θ | ||
Η κίνηση 3. Αγ4 οδηγεί σε μια θέση που μπορεί επίσης να παραχθεί από το Άνοιγμα του αξιωματικού, δηλαδή με τις κινήσεις 1. ε4 ε5, 2. Αγ4 Ιζ6, 3. Ιγ3. Ο Μαύρος έχει αρκετές επιλογές εδώ:
1. Η κίνηση 3...Αγ5 μπορεί να μετατραπεί σε Γκαμπί του βασιλιά μη αποδεκτό, μετά από τις κινήσεις 4. δ3 δ6 5. ζ4 Ιγ6 6. Ιζ3.
2. Μετά από την κίνηση 3...Ιγ6, μπορούμε να έχουμε 4. δ3 4... Ια5, 4... Αγ5 ή 4... δ6, όλα αξιόπαικτα.
3. Άλλη δυνατότητα είναι η συνέχεια 3...Αβ4, 4. ζ4 Ι×ε4, 5. Βθ5 0-0, που οδηγεί σε «άγριο», αλλά πιθανώς ισόρροπο παιχνίδι, σύμφωνα με τον ντε Φιρμιάν.[5]
4. Επίσης πιθανή είναι η συνέχεια 3...Ι×ε4, οπότε αν 4. Ι×ε4, δ5!, πηρουνίζοντας αξιωματικό και ίππο, οπότε είναι μια χαρά ο Μαύρος.[6] Η φαινομενικά ελκυστική κίνηση 4. Α×ζ7+ είναι αδύναμη, γιατί μετά από 4... Ρ×ζ7, 5. Ι×ε4 δ5! («κατώτερη» είναι η συνέχεια 5... Ιγ6, 6. Βζ3+, όπου ο Μαύρος δεν μπορεί να παίξει 6... Ρη8;;, γιατί τότε 7. Ιη5!,[7] ενώ η κίνηση 6... Ρε8, αφήνει τον βασιλιά εκτεθημένο στο κέντρο[8][9]) 6. Βζ3+ (αν 6. Βθ5+ η6, 7. Β×ε5; Βθ6! νικά για τον Μαύρο)[10] Ρη8 7. Ιη5!; (ελπίζοντας για 7...Β×η5;; 8. Β×δ5+ και ματ στην επόμενη κίνηση[11]) 6...Βδ7!, με ένα μεγάλο πλεονέκτημα για τον Μαύρο, ως προς το ζευγάρι των αξιωματικών και πιονιού στο κέντρο.[12][13] Μετά από την κίνηση 3...Ι×ε4, ο Λευκός συνήθως συνεχίζει με 4. Βθ5 (απειλώντας Β×ζ7#) 4... Ιδ6 5. Αβ3, οπότε ο Μαύρος μπορεί είτε να πάει για «σχετικά ήρεμα νερά», με την ακολουθία κινήσεων 5...Αε7, 6. Ιζ3 Ιγ6, 7. Ι×ε5, η6, 8. Βε2 (ή 8. Ι×γ6, δ×γ6, 9. Βε5, 0-0) 8...Ιδ4, 9. Βδ3 Ι×β3, 10. α×β3 Ιζ5, 11. 0-0 δ6, που οδήγησε σε ισοπαλία στο Anand–Ivanchuk, Roquebrune 1992[6], είτε για περιπλοκές όπως 5...Ιγ6, 6. Ιβ5 η6, 7. Βζ3 ζ5, 8. Βδ5 Βε7, 9. Ι×γ7+ Ρδ8, 10. Ι×α8 β6, που ο Ιρλανδός διακεκριμένος σκακιστής και θεωρητικός Τιμ Χάρντινγκ (Tim Harding) βαρύγδουπα ονόμασε «Βαριάντα Φραγκεστάιν - Δράκουλα».[14]
3. η3 Επεξεργασία
| α | β | γ | δ | ε | ζ | η | θ | ||
| 8 | | 8 | |||||||
| 7 | 7 | ||||||||
| 6 | 6 | ||||||||
| 5 | 5 | ||||||||
| 4 | 4 | ||||||||
| 3 | 3 | ||||||||
| 2 | 2 | ||||||||
| 1 | 1 | ||||||||
| α | β | γ | δ | ε | ζ | η | θ | ||
Η κίνηση 3. η3, είναι γνωστή ως βαριάντα του Μις (Mieses Variation), είναι μια «ήσυχη» συνέχεια, στην οποία ο Λευκός κάνει «φιανκέτο» τον αξιωματικό του βασιλιά, μια γραμμή που παίχθηκε από τον Βασίλι Σμίσλοβ (Vasily Smyslov) σε λίγες περιπτώσεις, με πιο αξιοσημείωτη μια νίκη του επί του Λεβ Πολουγκέσκυ (Lev Polugaevsky) στο Πρωτάθλημα ΕΣΣΔ του 1961. Η συγκεκριμένη παρτίδα συνεχίστηκε ως εξής: 3...δ5, 4. ε×δ5 Ι×δ5, 5. Αη2 Αε6, 6. Ιζ3 Ιγ6, 7. 0-0 Βε7, 8. Πε1 Βζ6, 9. Ιε4 0-0, 10. δ3 Βε7, 11. α3 Ιβ6, 12. β4, κατταλήγοντας σε μια θέση στην οποία η Εγκυκλοπαίδεια Σκακιστικών Ανοιγμάτων θεωρεί ότι είναι ελαφρώς υπέρ του Λευκού. Ωστόσο, η κύρια γραμμή παιχνιδιού επί του παρόντος, θεωρείται είναι η ακόλουθη: 5... Ι×γ3, 6. β×γ3, Αδ6, 7. Ιζ3, 0-0, 8. 0-0. Μια κύρια εναλλακτική γραμμή για το Μαύρο είναι η ακόλουθη: 3...Αγ5 (η κίνηση 3...Ιγ6 κανονικά μετατρέπει το παιχνίδι σε μια από τις άλλες γραμμές).
3. α3 Επεξεργασία
| α | β | γ | δ | ε | ζ | η | θ | ||
| 8 | | 8 | |||||||
| 7 | 7 | ||||||||
| 6 | 6 | ||||||||
| 5 | 5 | ||||||||
| 4 | 4 | ||||||||
| 3 | 3 | ||||||||
| 2 | 2 | ||||||||
| 1 | 1 | ||||||||
| α | β | γ | δ | ε | ζ | η | θ | ||
Επιπρόσθετα στις προηγούμενες γραμμές, ο Αμερικανός μάστερ Άριελ Μενγκάρινι (Ariel Mengarini) υποστήριξε την «ιδιότροπη» κίνηση 3. α3, που μερικές φορές αποκαλείται Άνοιγμα Μενγκάρινι (Mengarini's Opening). Δεν πρόκειται για σοβαρή προσπάθεια για πλεονέκτημα, αλλά είναι ουσιαστικά μια χρήσιμη κίνηση αναμονής που δίνει στο Λευκό μια βελτιωμένη έκδοση στη θέση του Μαύρου, μετά από την ακολουθία κινήσεων 1. ε4 ε5, 2. Ιζ3 Ιγ6. Υπάρχουν οι ακόλουθες παρατηρήσεις πάνω σε αυτό:
1. Η μετατροπή σε «αντιστραμμένη Ισπανική παρτίδα», με την κίνηση 3...Αβ4, αποκλείεται (πλέον).
2. Μετά από 3...δ5, 4. ε×δ5, Ι×δ5, 5. Βθ5!; δίνει στον Λευκό μια βελτιωμένη έκδοση της βαριάντας Στάινιτς (Steinitz Variation) της Σκωτικής παρτίδας (Scotch Game), εφόσον ο Μαύρος δεν μπορεί ποτέ να παίξει ...Ιβ4, μια σημαντική ιδέα για τον Λευκό στη αντικατοπτρική θέση.
3. Μετά από 3...Αγ5, 4. Ιζ3 δίνει μια αντεστραμένη έκδοση της Άμυνας των δύο ίππων (Two Knights Defense). Έπειτα η τυπική κίνηση 4...Ιη4 μπορεί να αντιμετωπιστεί με 5. δ4, ε×δ4, 6. Ια4, όταν 6... Ββ4+, η συνηθισμένη αντικατοπτρική θέση του Λευκού είναι (πλέον) αδύνατη. Μετά την κίνηση 4...Ιη4, ο Λευκός μπορεί επίσης να παίξει βελτιωμένες εκδοχές της βαριάντας Ούλβεσταντ (Ulvestad Variation, με 6. β4 στην παραπάνω γραμμή) και της βαριάντας Φριτζ (Fritz Variation, με 6. Ιδ5 γ6, 7. β4), αφού όταν ο Λευκός παίξει β4, το πιόνι του είναι (πλέον) προστατευμένο (από το α3), αντίθετα από την αντικατοπτρική θέση. Αν ο Μαύρος παίξει «πιο ήσυχα» με 3...Αγ5, 4. Ιζ3 Ιγ6, τότε η κίνηση 5. Ι×ε5!, Ι×ε5, 6. δ4 δίνει στο Λευκό κάποιο πλεονέκτημα. Η καλύτερη γραμμή για τον Μαύρο ίσως είναι 3... Αγ5. 4. Ιζ3 δ5, 5. ε×δ5, 0-0 (καλύτερα από 5... ε4, 6. δ4, οπότε το κανονικό 6... Αβ4 είναι πλέον αδύνατο), και αν 6. Ι×ε5, Πε8, 7. δ4, Α×δ4!, 8. Β×δ4 Ιγ6, όπως στην αντικατοπτρική γραμμή. Είναι επίσης πιθανή η γραμμή 3...Αγ5, 4. Ιζ3, δ6, όπου ο Μαύρος στέκεται καλά έπειτα από 5. Αγ4 Αε6, ενώ η γραμμή 5. δ4 γ×δ4 6. Ι×δ4 δίνει στο Λευκό ελάχιστο ή καθόλου πλεονέκτημα.
2...Ιγ6 Επεξεργασία
Βιεννέζικη παρτίδα, 2...Ιγ6
|
Βιεννέζικη παρτίδα, 2...Ιγ6, 3. Αγ4
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Ο Λευκός και πάλι έχει τρεις (3) κύριες επιλογές: 3. Αγ4, 3. ζ4 και 3. η3. Σημειώστε ότι η κίνηση 3. Ιζ3 μετατρέπει σε Παρτίδα των τριών ίππων (Three Knights Game), η οποία με 3...Ιζ6 μετατρέπεται τελικά σε Παρτίδα των τεσσάρων ίππων (Four Knights Game).
3.Αγ4 Επεξεργασία
Συνήθως ο Λευκός παίζει 3. Αγ4, όταν η «στερεότυπη» κίνηση 3...Ιζ6 μετατρέπει το παιχνίδι στην ισότιμη γραμμή 2...Ιζ6, 3. Αγ4, Ιγ6. Πιο αδύναμη απάντηση είναι η 3...Αγ5, οπότε 4. Βη4! είναι δύσκολο να ανταποκριθεί (χωρίς ζημία για το Μαύρο). Οι κινήσεις 4...Ρη8 και 4...η6 θεωρούνται οι (σχετικά) καλύτερες δυνατές απαντήσεις του Μαύρου, αλλά καμμιά από τις δυο δεν τον ικανοποιεί, ενώ η (φαινομενικά) φυσιολογική 4...Βζ6;; χάνει με 5. Ιδ5!, Β×ζ2+, 6. Ρδ1, όπου ο Λευκος βασιλιάς δεν βρίσκεται σε πραγματικό κίνδυνο, ενώ ο Λευκός έχει (διαθέσιμες) πολλαπλές απειλές, όπως: 7. Β×η7, 7. Ι×γ7+ και 7. Ιθ3 Βδ4, 8. δ4, απειλώντας να παγιδεύσει τη (Μαύρη) βασίλισσα με 9. γ3. Ο Δανός γκρανμαίτρ Μπεντ Λάρσεν (Bent Larsen) γράφει ότι μετά από 5. Ιδ5! "η παρτίδα έχει τελειώσει, όπως η λεπτομερής ανάλυση αποκαλύπτει".[15]
3.ζ4 Επεξεργασία
Βιεννέζικη παρτίδα, 2...Ιγ6, 3. ζ4
|
Βιεννέζικη παρτίδα, Γκαμπί Στέιντζ
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Γκαμπί Στάινιτς Επεξεργασία
Το Γκαμπί Στάινιτς (Steinitz Gambit) χαρακτηρίζεται από τις κινήσεις:
- 1. ε4 ε5, 2. Ιγ3 Ιγ6, 3. ζ4, ε×ζ4, 4. δ4
Ήταν ένα «αγαπημένο» άνοιγμα του Βίλελμ Στάινιτς (Wilhelm Steinitz), του πρώτου παγκόσμιου πρωταθλητή στο σκάκι.
Ο Λευκός επιτρέπει στο Μαύρο να εκτοπίσει τον βασιλιά του με 4... Βθ4+, 5. Ρε2 (δείτε το σχετικό διάγραμμα), ελπίζοντας να αποδειχθεί ότι η πλήρης κατάληψη του κέντρου από τα πιόνια του Λευκού και η εκτεθημένη θέση της μαύρης βασίλισσας είναι πιο σημαντικοί παράγοντες. Αντίθετα όμως από τον Στάινιτς, που υποστήριζε ότι «ο βασιλιάς είναι ένα μάχιμο κομμάτι!», λίγοι σύγχρονοι σκακιστές είναι πρόθυμοι να εκθέσουν τον βασιλιά τους με τέτοιον τρόπο. Έτσι, το Γκαμπί Στάινιτς εμφανίζεται σπανίως στις μέρες μας.
Γκαμπί Χαμπέ-Μούτσιο Επεξεργασία
Βιεννέζικη παρτίδα, Γκαμπί Χαμπέ-Μούτσιο
|
Βιεννέζικη παρτίδα, 2...Ιγ6, 3. η3
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Το Γκαμπί Χαμπέ-Μούτσιο (Hamppe–Muzio Gambit) ή Γκαμπί Χαμπέ Μούτσιο της Βιέννης (Vienna Hamppe–Muzio Gambit) χαρακτηρίζεται από τις κινήσεις:
- 1. ε4 ε5, 2. Ιγ3 Ιγ6, 3. ζ4, ε×ζ4, 4. η5, 5. Αγ4 η4, 6. 0-0, η×ζ3, 7. Β×ζ3 (δείτε το σχετικό σκακιστικό διάγραμμα)
Όπως και στο στενά συγγενικό, «αιχμηρό» Γκαμπί Μούτσιο (Muzio Gambit), ο Λευκός θυσιάζει τον ίππο του στο ζ3 σε αντάλλαγμα για μια ισχυρή επιθετική θέση κατά του Μαύρου βασιλιά. Πήρε το όνομα του Αυστριακό θεωρητικό Καρλ Χαμπέ (Carl Hamppe) και ταξινομείται ως C25 στην Εγκυκλοπαίδεια Σκακιστικών Ανοιγμάτων.
3.η3 Επεξεργασία
Αυτή η ακολουθία κινήσεων:
- 1. ε4 ε5, 2. Ιγ3 Ιγ6, 3. η3
είναι γνωστή ως Βαριάντα του Πώλσεν (Paulsen Variation)
2...Αγ5 Επεξεργασία
| α | β | γ | δ | ε | ζ | η | θ | ||
| 8 | | 8 | |||||||
| 7 | 7 | ||||||||
| 6 | 6 | ||||||||
| 5 | 5 | ||||||||
| 4 | 4 | ||||||||
| 3 | 3 | ||||||||
| 2 | 2 | ||||||||
| 1 | 1 | ||||||||
| α | β | γ | δ | ε | ζ | η | θ | ||
Αυτή είναι μια «εκκεντρική», αλλά αξιόπαιχτη εναλλακτική, που παίχθηκε (για παράδειγμα) από τον πρώην παγκόσμιο πρωταθλητή Χοσέ Ραούλ Καπαμπλάνκα (José Raúl Capablanca) εναντίον του Ιλύα Καν (Ilya Kan), στη Μόσχα το 1936.[16]
Μετά, οι κινήσεις 3. ζ4 δ6 οδηγούν στο Γκαμπί του βασιλιά μη αποδεκτό.[17] Αδύναμη είναι η κίνηση 3. Βη4, γιατί 3...Ιζ6!, 4. Β×η7 Ρη8, 5. Βθ6 Α×ζ2+ και ο Μαύρος είχε ένα μεγάλο πλεονέκτημα στην παρτίδα Τσικχελασβίλι - Ανατόλι Κάρποβ (Tsikhelashvili–Karpov), ΕΣΣΔ 1968, εφόσον 6. Ρ×ζ2;;, Ιη4+ κερδίζει (άμεσα) τη λευκή βασίλισσα.[17] Μια άλλη εκκεντρική πιθανότητα είναι η 3. Ια4, όπου η γραμμή 3...Α×ζ2+!;, 4. Ρ×ζ2 Βθ4+, 5. Ρε3 Β×ζ4+, 6. Ρδ3 δ5 οδηγεί σε «άγριες περιπλοκές», όπως στη διάσημη σκακιστική παρτίδα μεταξύ των Καρλ Χαμπέ και Φιλίπ Μέιτνερ[18] στη Βιέννη το 1872. Ωστόσο η κίνηση 3... Βε7 αφήνει στο Μαύρο ένα καλό παιχνίδι.[19]
Πράγματι, από αυτές οι τρίτες κινήσεις, ο Λευκός συνήθως συνεχίζει με 3. Ιζ3, οπότε αν 3.... Ιγ6;! (μετατρέπει την παρτίδα σε Παρτίδα των τριών ίππων, Three Knights Game) 4. Ι×ε5!, Ι×ε5, 5. δ4 Βδ6, 6. δ×ε5 Β×ε5, 7. Βδ3, οδηγεί σε ένα μεγάλο πλεονέκτημα για το Λευκό.[20] Ισχυρότερη κίνηση είναι η 3...δ6!. Τότε 4. Ια4 Ιδ7, 5. δ3 Ιηζ6, 6. Βε2 0-0, 7. 0-0 γ6, 8. Ι×γ5 Ι×γ5, 9. Ιε1 Ιε6, 10. γ3 δ5 και η κατάσταση είναι ισόρροπη.[17] Η «κύρια» γραμμή παιχνιδιού είναι η εξής: 4. δ4 ε×δ4, 5. Ι×δ4 Ιζ6, 6. Αη5 (6. Αε2 δ5, 7. ε5 Ιε×ζ4, 8. 0-0 Ι×γ3 οδηγελθ σε ισοτιμία[17]) 6...θ6, 7. Βθ4 0-0, 8. Ιβ3 και σε αυτό το σημείο ο ντε Φιρμιάν στην "Εγκυκλοπαίδεια Σκακιστικών Ανοιγμάτων, MCO-15" δίνει 8... Αβ4, 9. Αδ3 Πε8, 10. 0-0 Α×γ3, 11. β×γ3 η5!, 12. Αη3 Ι×ε4, όπου «...οι πιθανότητες του Μαύρου είναι τουλάχιστον ίσες».[17]
Παραπομπές Επεξεργασία
- ↑ «A New Chess Book». The New York Times. 13 Μαΐου 1888. Ανακτήθηκε στις 19 Απριλίου 2014.
- ↑ Evans (1970), σελ. 146–47, 153: "Mr. Adams and his cronies may be linked to the radical right wing of chess. For all their faulty analysis, they must be given credit for introducing healthy controversy into the staid annals of opening theory. ... Weaver is not content with such halfway measures as equality. All or nothing – right-wing logic, true to form."
- ↑ de Firmian (2008), σσ. 114–120.
- ↑ Keene, Raymond (1 Ιουνίου 2012), The Times.
- ↑ de Firmian (2008), σσ. 119–120.
- ↑ 6,0 6,1 de Firmian (2008), σελ. 115.
- ↑ 1–0 Davids–Diggle, London Banks League 1949.
- ↑ Neishtadt (1980), σσ. 66–67.
- ↑ Diggle (1984), σελ. 50.
- ↑ Neishtadt (1980), σσ. 65–66.
- ↑ Schottlaender–Ed. Lasker, simultaneous exhibition, Breslau c. 1902.
- ↑ Neishtadt (1980), σελ. 65.
- ↑ Lasker (1951), σσ. 10–11.
- ↑ Schiller (1998), σελ. 39.
- ↑ Evans (1974), σελ. 172.
- ↑ «Kan–Capablanca, Moscow 1936». chessgames.com. Ανακτήθηκε στις 19 Απριλίου 2014.
- ↑ 17,0 17,1 17,2 17,3 17,4 de Firmian (2008), σελ. 120.
- ↑ «Hamppe–Meitner, Vienna 1872». chessgames.com. Ανακτήθηκε στις 19 Απριλίου 2014.
- ↑ Goeller, Michael (2009). «The Hamppe–Meitner Motif». Kenilworth Chess Club. Ανακτήθηκε στις 19 Απριλίου 2014.
- ↑ de Firmian (2008), σσ. 130–131.
Πηγές Επεξεργασία
- de Firmian, Nick (2008). Modern Chess Openings: MCO-15. Random House Puzzles & Games. ISBN 978-0-8129-3682-7.
- Diggle, G. H. (1984). Chess Characters: Reminiscences of a Badmaster. Chess Notes. OCLC 769108138. ASIN B001L1DDB0
- Evans, Larry (1970). Chess Catechism. Simon and Schuster. ISBN 0-671-21531-0.
- Evans, Larry· Gligorić, Svetozar· Keres, Paul· Larsen, Bent· Petrosian, Tigran· Portisch, Lajos (1974). How to Open a Chess Game. RHM Press. ISBN 0-89058-003-0. Unknown parameter
|las3t=ignored (βοήθεια);|first3=missing|last3=in Authors list (βοήθεια) - Jakobetz, László· Somlai, László (1994). Die Wiener Partie. Dreier. ISBN 3-929376-12-1.
- Lasker, Edward (1969) [1951]. Chess Secrets I Learned From The Masters. Dover NY: David McKay Company. ISBN 978-0486-22266-0.
- Neishtadt, Iakov (1980). Catastrophe in the Opening. Pergamon. ISBN 0-08-024097-6.
- Schiller, Eric (1998). Standard Chess Openings. Cardoza Publishing. ISBN 0-940685-72-8.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι Επεξεργασία
- Αγγλόφωνα βικιβιβλία: Chess Opening Theory: Vienna Game