Βυζαντινά λουτρά
Τα βυζαντινά λουτρά ήταν δημόσια , ιδιωτικά και μοναστηριακά. Τα ιδιωτικά κτίζονταν σε κατοικίες εύπορων ευγενών και τα δημόσια σε κεντρικά σημεία των πόλεων. Οι Βυζαντινοί τα αποκαλούσαν λούσμα ή βαλάνειο.
Οι χώροι Επεξεργασία
Από ιστορικά τεκμήρια αναφέρεται ο διαχωρισμός του λουτρού σε τρεις χώρους: το πρώτο, το μέσο και το τρίτο. Στα μεγάλα λουτρά της Βυζαντινής περιόδου υπήρχε ο προθάλαμος, ο οποίος ήταν ο χώρος των αποδυτηρίων, τα λεγόμενα απόδυτα ή απόδυτρα και στη συνέχεια ακολουθούσε ο πρώτος χώρος, το ψυχρολουσίο ή κρύο ή λατ.frigidarium, ο προπαρασκευαστικός χώρος. Ύστερα ακολουθούσε το μέσο, το χλιαροψύχριοή λατ. Tepidarium, όπου οι λουόμενοι καθαρίζονταν. Τέλος ο θερμός χώρος, αποκαλείτο εσώτερος, ενδότερος θόλος ή ζεστόν ή λατ.caldarium, οπού γινόταν η εφίδρωση και ο τελικός καθαρισμός. Το κτίσμα ήταν εφοδιασμένο με δεξαμενή θερμού και ψυχρού ύδατος , την κολυμβήθρα ή κόλυμβο[1]. Στις δεξαμενές αυτές ανάλογα με την ιδιότητα το νερό ζεσταινόταν μέσω υποκαύστων ή θερμαντικού κλίβανου και το ψυχρό νερό με σωλήνες[2]. Στις κολυμβήθρες λούζονταν οι επισκέπτες του λουτρού.
Επίσκεψη στο λουτρό Επεξεργασία
Η επίσκεψη στο λουτρό ήταν απαραίτητο στοιχείο της κοινωνικής ζωής και πηγή ευχαρίστησης. Το ωράριο άρχιζε από νωρίς το μεσημέρι και λειτουργούσε και τις νυχτερινές ώρες. Η αμοιβή για την επίσκεψη ονομαζόταν βαλανικόν.
Βιβλιογραφία Επεξεργασία
- Ελένη Κανετάκη, Οθωμανικά λουτρά στον Ελλαδικό χώρο, Τεχνικό επιμελητήριο Ελλάδας 2004
- Κουκουλές Φ., Βυζαντινών Βίος και Πολιτισμός, τόμος Δ’, Αθήνα 1948-55
- Αναστάσιος Κ.Ορλάνδος, Μοναστηριακή Αρχιτεκτονική, Κείμενον και Σχέδια, δεύτερη έκδοση, Αθήνα 1958
Εξωτερικοί σύνδεσμοι Επεξεργασία
1.Πολυξένη Αδάμ-Βελένη, Τα λουτρά στην αρχαία Ελλάδα, Η Καθημερινή, Επτά ημέρες 13.05.2001 [1] 2.[2]
Παραπομπές Επεξεργασία
Δείτε επίσης Επεξεργασία
- Βυζαντινά Λουτρά Άνω Πόλης (Θεσσαλονίκη)