Γεφύρι του Κόκκορου

προστατευόμενος αρχαιολογικός χώρος

Συντεταγμένες: 39°51′43.816″N 20°46′31.048″E / 39.86217111°N 20.77529111°E / 39.86217111; 20.77529111

Το γεφύρι του Κόκκορου, του Κόκκορη ή του Νούτσου είναι πέτρινο τοξωτό γεφύρι το οποίο βρίσκεται ανάμεσα στα χωριά Κουκούλι, Δίλοφο και Κήποι στο Κεντρικό Ζαγόρι. Το γεφύρι κτίστηκε το 1750.[1]

Γεφύρι του Κόκκορου
Ανατολική άποψη
ΔιασχίζειΒοϊδομάτης
ΤοποθεσίαΖαγόρι
Χαρακτηριστικά
Υλικόπέτρα
Συνολικό μήκος36,4 μ.
Πλάτος2,67 μ.
Κύρια καμάρα23,6 μ.
ΚαμάρεςΜία
Δημιουργήθηκε απόΝούτσος Καραμισίνης
Εγκαίνια1750
Commons page Σχετικά πολυμέσα

Στη θέση της σημερινής γέφυρας στο παρελθόν υπήρχε άλλη γέφυρα, η οποία χρησιμοποιούνταν για την τιμωρία των ζωοκλεφτών. Η σημερινή γέφυρα κτίστηκε το 1750 με χορηγία του Νούτσου Καραμισίνη από το Βραδέτο.[2] Η γέφυρα επισκευάστηκε από τον Αλέξη Νούτσο στα τέλη 18ου ή αρχές 19ου αιώνα, γιό του αρχικού χορηγού. Μετά από κάποιες ζημίες η γέφυρα ανακαινίστηκε από τον Γρηγόρη Κόκκορο από το Κοκκούλι, μαζί με τα γειτονικά χωριά, την περίοδο 1910-1911. Ο Κόκκορος διατηρούσε μύλο δίπλα στην γέφυρα και έτσι η γέφυρα έγινε γνωστή ως γέφυρα του Κόκκορου.[1] Η γέφυρα ανακαινίστηκε και την Ένωση Ζαγορισίων το 1960 και χαρακτηρίστηκε ιστορικό διατηρητέο μνημείο το 1964.[3] Το 1977 η γέφυρα υπέστη ζημιές από αγνώστους όταν ακούστηκε ο θρύλος ότι σε αυτήν κρύβεται θησαυρός. Η γέφυρα αποκαταστάθηκε στη συνέχεια.[1]

Η γέφυρα είναι μονότοξη, με άνοιγμα τόξου 23,6 μέτρα και ύψος τόξου 13,3 μέτρα. Το συνολικό μήκος καταστρώματος είναι 36,4 μέτρα και το πλάτους 2,67 μέτρα.[1] Κοντά στην γέφυρα βρίσκεται η λεγόμενη «σπηλιά του Νταβέλη», επειδή σε αυτή κατέφυγε ο Γιώργος Νταβέλης το 1881 όταν τον κυνηγούσαν οι Τούρκοι. Κοντά στη γέφυρα βρίσκεται εξωκλήσι αφιερωμένο στην Αγία Παρασκευή και ο μύλος του Κόκκορου.[2]

Εικόνες Επεξεργασία

Παραπομπές Επεξεργασία

  1. 1,0 1,1 1,2 1,3 «Γεφύρι Του Νούτσου ή Κόκκορου». petrinagefiria.com. Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2021. 
  2. 2,0 2,1 «Γεφύρι του κυρ-Νούτσου ή Κόκκορου». www.petrinagefiria.uoi.gr. Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων. Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2021. 
  3. «ΥΑ 4499/12-6-1964 - ΦΕΚ 239/Β/30-6-1964». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 27 Σεπτεμβρίου 2020. Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2021.