Βικιπαίδεια

Γκάι Αουλέντι

Ιταλίδα αρχιτέκτονας, σχεδιάστρια βιομηχανικών προϊόντων και εσωτερικών χώρων

Η Γκάι Αουλέντι - στα ιταλικά Gae Aulenti ή Gaetana Aulenti- (4 Δεκεμβρίου 1927 – 1 Νοεμβρίου, 2012) ήταν Ιταλίδα αρχιτέκτονας, σχεδιάστρια βιομηχανικών προϊόντων και εσωτερικών χώρων.[17]Είχε γίνει ευρύτερα γνωστή χάρη σε διάφορα έργα μεγάλης κλίμακας, μεταξύ των οποίων συγκαταλέγονται η διαμόρφωση εσωτερικών χώρων στο Μουσείο Ορσέ(1980–86) και στη Γκαλερί Σύγχρονης Τέχνης του μουσείου Πομπιντού στο Παρίσι, στο Παλάτσο Γκράσι (1985–86) στη Βενετία αλλά και το μουσείο Ασιατικής Τέχνης (2000–2003) στο Σαν Φρανσίσκο.

Γκάι Αουλέντι
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη
μητρική γλώσσα		Gae Aulenti (Ιταλικά)
Γέννηση4  Δεκεμβρίου 1927[1][2][3]
Palazzolo dello Stella[4][5][6]
Θάνατος31  Οκτωβρίου 2012[5][2][6]
Μιλάνο[7][5][6]
Τόπος ταφήςΜνημειακό Νεκροταφείο του Μιλάνου
Χώρα πολιτογράφησηςΒασίλειο της Ιταλίας (1927–1946)
Ιταλία (από 1946)[8]
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσεςΙταλικά[9][10]
ΣπουδέςΠολυτεχνείο του Μιλάνου
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητααρχιτέκτονας[5]
σκηνογράφος
σχεδιάστρια[11]
ενδυματολόγος[12]
διακοσμητής εσωτερικών χώρων
σχεδιαστής επίπλων[13]
Αξιοσημείωτο έργοΜουσείο Ορσέ
Επηρεάστηκε απόΤζιαννίνο Καστιλιόνι
Περίοδος ακμής1955[14] - 2011[14]
Αξιώματα και βραβεύσεις
ΒραβεύσειςΙππότης της Λεγεώνας της Τιμής
Αυτοκρατορικό βραβείο (1991)[15]
Ιππότης του Μεγαλόσταυρου του Τάγματος της τιμής της Ιταλικής Δημοκρατίας
Gold Medal for Italian Architecture (2012)[16]
Χρυσό μετάλλιο του Τάγματος της Αξίας για τον πολιτισμό και την τέχνη
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Βιογραφικά στοιχεία Επεξεργασία

Η Γκαετάνα Αουλέντι (ή Γκάι όπως ήταν πιο γνωστή[18] ) γεννήθηκε στο Παλάτσολο ντέλο Στέλα (Palazzolo dello Stella) στην περιφέρεια Φρίουλι-Βενέτσια Τζούλια της βορειοανατολικής Ιταλίας. Αποφοίτησε από την αρχιτεκτονική σχολή του Πολυτεχνείου του Μιλάνο το 1953.

Από το 1955 έως και το 1965 εργάστηκε για το περιοδικό Casabella Continuita ως διευθύντρια καλλιτεχνικού (art director) με κύριο εργασιακό αντικείμενο την γραφιστική. Όταν το περιοδικό άλλαξε όνομα (Lotus International) συμμετείχε πλέον στο Διοικητικό Συμβούλιο και την ίδια χρονική περίοδο συμμετείχε σε μία ομάδα νέων που ήταν επηρεασμένη από τη φιλοσοφία του Ernesto Nathan Rogers. Αφού πήρε το διδακτορικό της δίπλωμα από την Αρχιτεκτονική Σχολή της Βενετίας, δίδαξε αρχικά στην Αρχιτεκτονική Σχολή της Βενετίας (1960-1962) και έπειτα του Μιλάνο (1964-1967). Σε αυτό το διάστημα έκανε μελέτες για το κατάστημα La Rinascente και σχεδίασε έπιπλα για την εταιρία Zanotta, για την οποία μάλιστα δημιούργησε δύο από τα γνωστότερα έργα της, την πτυσσόμενη καρέκλα "April" από ανοξείδωτο ατσάλι με αφαιρούμενο κάλυμμα και το κρυστάλλινο τραπέζι "Sanmarco". Ήταν η δημιουργός της λάμπα Pipistrello (1965), η οποία σήμερα θεωρείται από τα σημαντικά αντικείμενα ντιζάιν του 20ου αιώνα. Συμμετείχε επίσης ως αντιπρόεδρος στην Ιταλική Ένωση Βιομηχανικού Σχεδιασμού (ADI).

 
Το μουσείο Ορσαί σήμερα

Το 1981 επιλέχθηκε να μετατρέψει σε μουσείο τον σιδηροδρομικό σταθμό του Ορσαί του 1900, έναν εντυπωσιακό χώρο που είχε σχεδιαστεί από τον Βικτόρ Λαλού. Επρόκειτο για το -γνωστό πλέον- Μουσείο Ορσαί, που τώρα φιλοξενεί κυρίως γαλλικά έργα τέχνης της περιόδου 1848-1945. Η απήχηση της δουλειάς της είχε σαν αποτέλεσμα την ανάθεση διαφόρων νέων μελετών μεταξύ των οποίων συγκαταλέγονται ένας νέος χώρος στο Εθνικό Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης του Κέντρο Ζωρζ Πομπιντού στο Παρίσι, η αποκατάσταση και μετατροπή σε μουσείο τέχνης του Παλάτσο Γκράσι στη Βενετία και η αποκατάσταση και μετατροπή σε μουσείο ενός εκθεσιακού χώρου του 1929 στη Βαρκελώνη (Museu Nacional d'Art de Catalunya). Ακόμα, μετέτρεψε την βιβλιοθήκη Καλών Τεχνών της πόλης του Σαν Φρανσίσκο σε Μουσείο Ασιατικής Τέχνης [18] Η τελευταία της ανάλογη δουλειά (2011) αφορούσε στην επέκταση του αεροδρομίου της Περούτζια (Aeroporto di Perugia-San Francesco d'Assisi). Ωστόσο δεν περιορίστηκε μόνο στην αρχιτεκτονική έργων μεγάλης κλίμακας. Δούλεψε περιστασιακά και ως σκηνογράφος για τον Λούκα Ρονκόνι ενώ σχεδίασε έξι καταστήματα για την σχεδιάστρια μόδας Αντριέν Βιταντίνι[18]

Είχε ποικίλες επιρροές που αποτυπώθηκαν σε διαφορετικού ύφους έργα. Πάντα όμως επικεντρωνόταν στους χρήστες του χώρου, θεωρώντας ότι αυτοί είναι που διαμορφώνουν τελικά τον χώρο. Οι μελέτες της χαρακτηρίζονται από απλότητα.

Η Αουλέντι υπέφερε από χρόνια ασθένεια. Το τέρμα της ζωής της την βρήκε στο Μιλάνο την 1η Νοεμβρίου του 2012, λίγες βδομάδες μόνο πριν τα ογδοηκοστά πέμπτα γενέθλιά της. Η τελευταία της δημόσια εμφάνιση έλαβε χώρα λίγες μέρες νωρίτερα, στις 16 Οκτωβρίου στην Τριενάλε του Μιλάνου όπου βραβεύθηκε για το σύνολο της σταδιοδρομίας της.

Βραβεία Επεξεργασία

Πήρε το πρώτο βραβείο της Τριενάλε του Μιλάνου το 1964 εκπροσωπώντας την Ιταλία. Το έργο της με τίτλο Arrivo al Mare ήταν ένα δωμάτιο με καθρέφτες και γυναικείες φιγούρες εμπνευσμένες από τον Πικάσο.

Μεταξύ 1977-1980 υπήρξε μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της Τριενάλε.

Το 1991 της απονεμήθηκε το βραβείο Praemium Imperiale

Πηγές Επεξεργασία

Παραπομπές Επεξεργασία

  1. ↑ 1,0 1,1 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 9  Απριλίου 2014.
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data.bnf.fr/ark:/12148/cb140455186. Ανακτήθηκε στις 10  Οκτωβρίου 2015.
  3. ↑ 3,0 3,1 (Ολλανδικά) RKDartists. 456903. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  4. ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. 118848364. Ανακτήθηκε στις 13  Αυγούστου 2015.
  5. ↑ 5,0 5,1 5,2 5,3 Pascal Ory: «Dictionnaire des étrangers qui ont fait la France» (Γαλλικά) σελ. 83. ISBN-13 978-2-221-11316-5.
  6. ↑ 6,0 6,1 6,2 Ιστορικό Αρχείο Ρικόρντι. 3174. Ανακτήθηκε στις 3  Δεκεμβρίου 2020.
  7. ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 30  Δεκεμβρίου 2014.
  8. ↑ (Αγγλικά) Museum of Modern Art online collection. 241. Ανακτήθηκε στις 4  Δεκεμβρίου 2019.
  9. ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data.bnf.fr/ark:/12148/cb140455186. Ανακτήθηκε στις 10  Οκτωβρίου 2015.
  10. ↑ Τσεχική Εθνική Βάση Δεδομένων Καθιερωμένων Όρων. xx0167819. Ανακτήθηκε στις 1  Μαρτίου 2022.
  11. ↑ 3366. Ανακτήθηκε στις 4  Δεκεμβρίου 2019.
  12. ↑ Τσεχική Εθνική Βάση Δεδομένων Καθιερωμένων Όρων. xx0167819. Ανακτήθηκε στις 15  Δεκεμβρίου 2022.
  13. ↑ www.knoll.com/designer/Gae-Aulenti.
  14. ↑ 14,0 14,1 14,2 (Ολλανδικά) RKDartists. rkd.nl/explore/artists/456903. Ανακτήθηκε στις 3  Οκτωβρίου 2022.
  15. ↑ www.praemiumimperiale.org/en/laureate-en/laureates-en. Ανακτήθηκε στις 19  Μαρτίου 2022.
  16. ↑ «Dizionario Biografico degli Italiani». (Ιταλικά) Dizionario Biografico degli Italiani. 1960.
  17. ↑ «architect Gae Aulenti passes away». AGI.it. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 3 Νοεμβρίου 2012. Ανακτήθηκε στις 1 Νοεμβρίου 2012. 
  18. ↑ 18,0 18,1 18,2 Douglas Martin (November 1, 2012), Gae Aulenti, Musée d’Orsay Architect, Dies at 84 New York Times.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι Επεξεργασία


Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Γκάι_Αουλέντι&oldid=9565679"