Βικιπαίδεια

Γκλάστονμπερι

Συντεταγμένες: 51°8′55″N 2°42′50″W / 51.14861°N 2.71389°W / 51.14861; -2.71389

Το Γκλάστονμπερι (αγγλικά: Glastonbury) είναι μικρή πόλη στο Σόμερσετ της Αγγλίας, νότια του Μπρίστολ. Στην απογραφή του 2001, η πόλη είχε πληθυσμό 8.784 κατοίκων.[1]

Γκλάστονμπερι
Τοποθεσία στο χάρτη
Τοποθεσία στο χάρτη
Γκλάστονμπερι
51°8′55″N 2°42′50″W
ΧώραΗνωμένο Βασίλειο
Διοικητική υπαγωγήMendip
Πληθυσμός8.932 (2014)
Ταχ. κωδ.BA6
Τηλ. κωδ.01458
ΙστότοποςΕπίσημος ιστότοπος
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα (π • σ • ε )

Ευρήματα τεκμηριώνουν την ύπαρξη ανθρώπινου στοιχείου από τη Νεολιθική εποχή. Το χωριό Γκλάστονμπερι Λέικ ήταν οικισμός της Εποχής του Σιδήρου, κοντά στην παλιά κοίτη του ποταμού Μπρου, περίπου 3 χιλιόμετρα δυτικά του Γκλάστονμπερι. Ο Κέντβιν ήταν ο πρώτος Σάξονας ηγέτης του Αββαείου του Γκλάστονμπερι, που κυριάρχησε στην πόλη τα επόμενα 700 χρόνια. Υπήρξε ένα από τα σημαντικότερα αββαεία στην Αγγλία και ήταν ο τόπος στέψης του Έντμουντ του Σιδηρόπλευρου ως Βασιλιά της Αγγλίας το 1016.

Το Γκλάστονμπερι αποτελεί πόλο έλξης ως κοινότητα New Age και είναι γνωστό για τους μύθους και τους θρύλους που συνδέονται με το Γκλάστονμπερι Τορ, όσον αφορά τον Ιωσήφ από την Αριμαθαία, το Άγιο Δισκοπότηρο και τον βασιλιά Αρθούρο. Σε αποσπάσματα αρθουριανής λογοτεχνίας, το Γκλάστονμπερι ταυτίζεται με το θρυλικό νησί Άβαλον. Στο γειτονικό χωριό Πίλτον πραγματοποιείται το Φεστιβάλ του Γκλάστονμπερι.

Ιστορία Επεξεργασία

Προϊστορία Επεξεργασία

Κατά την 7η χιλιετία ΠΚΕ, ανέβηκε η στάθμη των υδάτων κι έτσι πλημμύρισαν οι κοιλάδες και οι χαμηλού υψόμετρου περιοχές γύρω από το Γκλάστονμπερι, με αποτέλεσμα οι άνθρωποι της εποχής να δημιουργήσουν εποχιακούς οικισμούς σε μεγαλύτερο υψόμετρο.[2] Κατά τη Νεολιθική εποχή, συνεχίστηκε η εκμετάλλευση των καλαμιών στους βαλτότοπους και η κατασκευή ξύλινων αρχαίων δρόμων, μεταξύ των οποίων και ο Sweet Track (από τον Ray Sweet, τον άνθρωπο που τον ανακάλυψε), δυτικά του Γκλάστονμπερι, ένας από τους παλαιότερους δρόμους μεταφοράς ξυλείας στη Βόρεια Ευρώπη.[3] Η δενδροχρονολόγηση έδειξε ότι κατασκευάστηκε το 3807-6 ΠΚΕ.[4]

 
Το Παρεκκλήσι της Αγίας Μαργαρίτας στη Magdalene Street

Ο οικισμός Γκλάστονμπερι Λέικ κοντά στην παλιά κοίτη του ποταμού Μπρου εκτεινόταν σε περιοχή 122 μέτρων από βορρά προς νότο και 91 μέτρων ανατολικά προς δυτικά,[5] στεγάζοντας περίπου 100 άτομα σε 5-7 ομάδες κατοικιών. Χτίστηκε περίπου το 300 π.Χ. και καταλήφθηκε κατά την πρώιμη ρωμαϊκή περίοδο (περίπου 100 π.Χ.), οπότε και εγκαταλείφθηκε, πιθανώς λόγο αύξησης της στάθμης των υδάτων.[6]

Το Πάρκο Σάρπχαμ είναι ένα ιστορικό πάρκο έκτασης 1,2 τετραγωνικών χιλιομέτρων περίπου 3 χιλιόμετρα δυτικά του Γκλάστονμπερι, το οποίο χρονολογείται από την Εποχή του Χαλκού.

Μεσαίωνας Επεξεργασία

Η ετυμολογία της ονομασίας Γκλάστονμπερι είναι ασαφής, αλλά όταν ο οικισμός καταγράφεται για πρώτη φορά κατά τον 7ο και στις αρχές του 8ου αιώνα, ονομαζόταν Glestingaburg.[7] Η κατάληξη -μπουργκ είναι αγγλοσαξονικό στοιχείο, το οποίο θα μπορούσε να αναφέρεται είτε σε οχυρωμένο μέρος ή σε κάποια μοναστική περίφραξη, ωστόσο το Glestinga παραμένει μυστήριο, καθώς μπορεί να προέρχεται από λέξη της παλαιάς αγγλικής ή από κάποιο σαξονικό ή κέλτικο κύριο όνομα.[8][9] Μπορεί να προέρχεται από κάποιο άτομο ή φυλετική ομάδα ονόματι Γκλαστ.[9]

Ο Γουίλιαμ του Μάλμσμπουρι στο έργο του "De Antiquitate Glastonie Ecclesie" δίνει ως αρχαιότερη ονομασία την Παλαιά Κελτική Ineswitrin ή Ynys Witrin,[9] και βεβαιώνει πως ιδρυτής της πόλης ήταν ο επώνυμος Γκλαστ, απόγονος του Κένεθ απ Έντερν.[7]

Ο Κέντβιν (676–685) ήταν ο πρώτος Σάξονας ηγέτης του Αββαείου του Γκλάστονμπερι.[10] Το 1016, ο Έντμουντ ο Σιδηρόπλευρος εστέφθη βασιλιάς στο Γκλάστονμπερι.[11] Ετάφη στο αββαείο, αφότου πέθανε την ίδια χρονιά.[12]

Στα νοτιοδυτικά της πόλης βρίσκεται το Μπέκερι, κάποτε ανεξάρτητος οικισμός, αλλά πλέον προάστιο της πόλης. Γύρω στον 7ο-8ο αιώνα, κυριαρχούσε εκεί μια μικρή μοναστική κοινότητα με κοιμητήριο πλησίον.[13][14]

Το Πάρκο Σάρπχαμ δωρίστηκε από τον Έντουι της Αγγλίας στον τότε επίσκοπο Έθελβολντ το 957. Το 1191, παραχωρήθηκε από τον μέλλοντα Βασιλιά Ιωάννη Α' στο Αββαείο του Γκλάστονμπερι και παρέμεινε στην κατοχή του μέχρι τη διάλυση των μοναστηριών το 1539. Από το 1539 μέχρι το 1707, το πάρκο αποτελούσε ιδιοκτησία του Δούκα του Σόμερσετ, Σερ Έντουαρντ Σέιμουρ, αδερφού της βασίλισσας Τζέην Σέημουρ, της οικογένειας Thynne και της οικογένειας του Σερ Χένρι Γκουλντ.

Στη δεκαετία του 1070, το Παρεκκλήσι της Αγίας Μαργαρίτας χτίστηκε στην Οδό Magdelene, αρχικά ως νοσοκομείο και έπειτα ως οίκος φιλοξενίας για τους φτωχούς. Το κτίριο χρονολογείται από το 1444.[15]

 
Το Γκλάστονμπερι σε σχέδιο χαρακτικής του 17ου αιώνα

Κατά τον Μεσαίωνα, η πόλη εξαρτούνταν σε μεγάλο βαθμό από το αββαείο, αλλά αποτελούσε επίσης κέντρο για εμπόριο μαλλιού μέχρι τον 18ο αιώνα. Ένα κανάλι συνέδεε το αββαείο με τον Ποταμό Μπρου. Ο Ρίτσαρντ Γουίτινγκ, τελευταίος Επίσκοπος του Γκλάστονμπερι, εκτελέστηκε με δυο μοναχούς στις 15 Νοεμβρίου 1539 κατά τη διάλυση των μοναστηριών.[16]

Κατά τη δεύτερη Εξέγερση της Κορνουάλης του 1497, ο Πέρκιν Γουάρμπεκ παραδόθηκε, όταν άκουσε ότι τα σώματα του Λόρδου Τζάιλς Ντώμπνεϊ, πιστού του Ερρίκου Ζ', είχαν στρατοπεδεύσει στο Γκλάστονμπερι.[17]

Σύγχρονη ιστορία Επεξεργασία

Μέχρι τα μέσα του 18ου αιώνα, προβλήματα διαρροής στο Κανάλι του Γκλάστονμπερι και ο ανταγωνισμός από τους νέους σιδηροδρόμους προκάλεσαν παρακμή στο εμπόριο και την οικονομία της πόλης.[8] Το κανάλι έκλεισε την 1η Ιουλίου 1854. Ο σιδηρόδρομος άνοιξε στις 17 Αυγούστου 1854.[18]

Κατά τον 19ο και 20ό αιώνα, αναπτύχθηκε ο τουρισμός στην πόλη, με βάση τη στροφή προς την αρχαιολατρία, τον συσχετισμό με το αββαείο και τον μυστικισμό της πόλης.[19]

Μυθολογία και θρύλοι Επεξεργασία

 
Ιερός άκανθος, καλοκαίρι του 1984. Πέθανε το 1991.

Το Γκλάστονμπερι είναι γνωστό για τους μύθους και θρύλους σχετικά με τον Ιωσήφ από Αριμαθαίας, το Άγιο Δισκοπότηρο και τον βασιλιά Αρθούρο. Ο θρύλος πως ο Ιωσήφ εξ Αριμαθαίας επανέκτησε κάποια ιερά κειμήλια προέρχεται από τον Γάλλο ποιητή Ρομπέρ ντε Μπορόν και τη δική του εκδοχή για την ιστορία του Δισκοπότηρου τον 13ο αιώνα, για την οποία πιστεύεται ότι επρόκειτο για τριλογία, εκ της οποίας μόνο αποσπάσματα σώζονται μέχρι σήμερα. Το έργο αποτέλεσε έμπνευση για το μεταγενέστερο Κύκλο αρθουριανών ιστοριών.[20]

Η εξιστόρηση του Ντε Μπορόν αναφέρεται στο πώς ο Ιωσήφ πήρε λίγο από το αίμα του Ιησού σε ένα κύπελλο (το "Άγιο Δισκοπότηρο"), το οποίο στη συνέχεια μεταφέρθηκε στη Βρετανία. Ο Κύκλος της Βουλγάτας επανεξιστόρησε την αρχική αφήγηση του Ντε Μπορόν. Ο Ιωσήφ εξ Αριμαθαίας δεν αποτελούσε πλέον τον κύριο χαρακτήρα στην καταγωγή του Δισκοπότηρου: ο Ιώσηπος, γιος του Ιωσήφ, ανέλαβε τον ρόλο του Φύλακα του Δισκοπότηρου.[21] Ωστόσο, οι πρώιμες εκδοχές της μυθολογίας του Δισκοπότηρου, δεν το αποκαλούν "Άγιο" ούτε αναφέρουν τίποτα για αίμα, τον Ιωσήφ ή το Γκλάστονμπερι.

Το 1191, μοναχοί στο αββαείο ισχυρίστηκαν ότι ανακάλυψαν τους τάφους του Αρθούρου και της Γκουίνεβιρ στο νότιο τμήμα του Ναού του Αββαείου, το οποίο επισκέφθηκαν αρκετοί σύγχρονοι ιστορικοί.[22] Τα ευρήματα μετακινήθηκαν αργότερα και χάθηκαν κατά την Αγγλική Μεταρρύθμιση. Πολλοί ερευνητές υποψιάζονται ότι η ανακάλυψη αυτή ήταν χαλκευμένη, προκειμένου να καθιερωθεί η αρχαιότητα της ίδρυσης του Γκλάστονμπερι και για να γίνει ευρέως γνωστό.[23]

Σε ορισμένα αποσπάσματα της αρθουριανής λογοτεχνίας, το Γκλάστονμπερι ταυτίζεται με το θρυλικό νησί Άβαλον. Ένα παλιό ουαλικό ποίημα συνδέει τον Αρθούρο με το Γκλάστονμπερι Τορ, στο πλαίσιο μιας διαμάχης μεταξύ Αρθούρου και Μάλαγκαντ, όταν ο τελευταίος είχε απαγάγει τη βασίλισσα Γκουίνεβιρ.[24] Σύμφωνα με κάποιες εκδοχές του Αρθουριανού θρύλου, ο Λάνσελοτ αποτραβήχτηκε στο Αββαείο του Γκλάστονμπερι μετά τον θάνατο του Αρθούρου.[25]

 
Απομεινάρια του Ναού του Αγίου Μιχαήλ στην κορυφή του Γκλάστονμπερι Τορ

Ο Ιωσήφ λέγεται ότι έφτασε με βάρκα στο Γκλάστονμπερι. Αποβιβαζόμενος, κάρφωσε το ραβδί του στο έδαφος και αυτό βλάστησε θαυματουργά ως Ιερός Άκανθος. Έτσι εξηγείται η ύπαρξη ενός υβριδικού δένδρου λευκάκανθρας λίγα χιλιόμετρα μακριά από το Γκλάστονμπερι, το οποίο ανθίζει δυο φορές τον χρόνο, μια την άνοιξη και μια κοντά στα Χριστούγεννα (ανάλογα με τον καιρό). Κάθε χρόνο, κόβεται ένα βλαστάρι από τον τοπικό Αγγλικανό ιερέα και το μεγαλύτερο μαθητή του Σχολείου St John και στέλνεται στη Βασίλισσα.[26]

Ο αρχικός Ιερός Άκανθος αποτέλεσε κέντρο προσκυνήματος κατά τον Μεσαίωνα, αλλά κόπηκε κατά τον Αγγλικό Εμφύλιο Πόλεμο.[27] Αντικαταστάθηκε τον 20ό αιώνα με ένα δέντρο στον λόφο Γουέργιαλ, αλλά επαναφυτεύτηκε την επόμενη χρονιά, καθώς η πρώτη προσπάθεια ήταν ανεπιτυχής.[28]

Σήμερα, το Αββαείο του Γκλάστονμπερι αυτοπαρουσιάζεται ως "παραδοσιακά ο αρχαιότερος υπέργειος χριστιανικός ναός στον κόσμο", ο οποίος σύμφωνα με τον θρύλο κατασκευάστηκε από τον Ιωσήφ για να στεγάσει το Άγιο Δισκοπότηρο, περίπου 65 χρόνια μετά τον θάνατο του Ιησού.[29] Ο θρύλος λέει επίσης πως ως παιδί, ο Ιησούς είχε επισκεφθεί το Γκλάστονμπερι μαζί με τον Ιωσήφ, ωστόσο μάλλον δημιουργήθηκε κατά τη μεσαιωνική περίοδο, οπότε τα θρησκευτικά κειμήλια και προσκυνήματα ήταν επικερδές εμπόριο για τα αββαεία. Ο Γουίλιαμ Μπλέικ ανέφερε τον θρύλο σε ένα ποίημα του που έγινε "δημοφιλής ύμνος", με τίτλο "Ιερουσαλήμ":[30]

Περπατήσαν άραγε τούτα τα πόδια

Πάνω στα πράσινα βουνά της Αγγλίας;
— Γουίλιαμ Μπλέικ, "Ιερουσαλήμ"

Το Γκλάστονμπερι βρίσκεται κοντά στον Ποταμό Μπρου, ο οποίος τον καιρό του Αρθούρου σχημάτιζε μια λίμνη νοτίως του λόφου στον οποίο βρίσκεται η πόλη. Η λίμνη είναι μια από τις τοποθεσίες που προτείνονται κατά τον Αρθουριανό θρύλο ως κατοικία της Κυράς της Λίμνης.

Παραπομπές Επεξεργασία

  1. ↑ «Parish Population Statistics». ONS Census 2001. Somerset County Council. Αρχειοθετήθηκε (PDF) από το πρωτότυπο στις 21 Νοεμβρίου 2009. Ανακτήθηκε στις 14 Δεκεμβρίου 2009. 
  2. ↑ «Historical Monitoring in the Somerset Levels and Moors ESA 1987–1994» (PDF). DEFRA. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 26 Σεπτεμβρίου 2007. Ανακτήθηκε στις 10 Ιουνίου 2007. 
  3. ↑ Anon (12 Αυγούστου 2009). «London's earliest timber structure found during Belmarsh prison dig». physorg.com News. PhysOrg.com. Ανακτήθηκε στις 10 Ιουλίου 2010. 
  4. ↑ «The day the Sweet Track was built». New Scientist. 16 Ιουνίου 1990. Ανακτήθηκε στις 26 Οκτωβρίου 2007. 
  5. ↑ «Glastonbury Lake Village». Somerset Historic Environment Record. Ανακτήθηκε στις 18 Νοεμβρίου 2007. 
  6. ↑ Lesley Adkins· Roy Adkins (1992). A field guide to Somerset archeology. Wimborne: Dovecote Press. σελίδες 69–70. ISBN 0-946159-94-7. 
  7. ↑ 7,0 7,1 Gray, Louis H. (Ιανουάριος 1935). «The origin of the name of Glastonbury». Speculum 10 (1): 46–53. doi:10.2307/2848235. https://archive.org/details/sim_speculum_1935-01_10_1/page/46. 
  8. ↑ 8,0 8,1 Gathercole, Clare. «Glastonbury» (PDF). Somerset Urban Archaeological Survey. Somerset County Council. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 15 Ιουλίου 2011. Ανακτήθηκε στις 2 Φεβρουαρίου 2010. 
  9. ↑ 9,0 9,1 9,2 Gray, Louis H. (1935). Speculum, Vol. 10, No. 1: The Origin of the Name of Glastonbury p46-53. Medieval Academy of America. 
  10. ↑ Malcolm Godden· Simon Keynes (2008). Anglo-Saxon England. Cambridge University Press. σελ. 51. ISBN 978-0-521-88343-6. Ανακτήθηκε στις 22 Αυγούστου 2010. 
  11. ↑ «Eadmund». Archontology.org. Ανακτήθηκε στις 5 Ιουλίου 2010. 
  12. ↑ «Edmund II Ironside». English Monarchs. Ανακτήθηκε στις 5 Ιουλίου 2010. 
  13. ↑ «Water and wetlands in medieval estate management: Glastonbury Abbey, Meare and the Somerset Levels in South West England» (PDF). The Exeter Research and Institutional Content archive (ERIC). Ανακτήθηκε στις 6 Ιουνίου 2012. [νεκρός σύνδεσμος]
  14. ↑ Abrams, Lesley (1996). Anglo-Saxon Glastonbury: Church and Endowment. Boydell & Brewer. σελ. 56. ISBN 978-0-85115-369-8. 
  15. ↑ «St Margaret's Chapel». St Margaret's Chapel. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 19 Ιουνίου 2010. Ανακτήθηκε στις 5 Ιουλίου 2010. 
  16. ↑ Cousins, J.F. (2007). «Remember Richard Whiting». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 26 Οκτωβρίου 2009. Ανακτήθηκε στις 18 Αυγούστου 2009. 
  17. ↑ «Lady Catherine Gordon (d. 1537)». Royal Berkshire History. Nash Ford Publishing. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 4 Ιανουαρίου 2010. Ανακτήθηκε στις 22 Αυγούστου 2010. 
  18. ↑ -G. Body· R. Gallop (2001). The Glastonbury Canal. Fiducia Press. ISBN 0-946217-08-4. 
  19. ↑ Bush, Robin (1994). Somerset: The complete guide. Dovecote Press. σελίδες 104–108. ISBN 1-874336-26-1. 
  20. ↑ Robert de Boron. Romanz De L'estoire Dou Graal. Project Gutenburg. ISBN 1-153-68487-X. 
  21. ↑ «Vulgate history of the grail». Timeless Myths. Ανακτήθηκε στις 5 Ιουλίου 2010. 
  22. ↑ «King Arthur & Avalon». Glastonbury Abbey. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 11 Ιουλίου 2011. Ανακτήθηκε στις 5 Ιουλίου 2010. 
  23. ↑ Carley, James P. (1996). «8 Arthur, Avalon and the Bridge Perilous». Glastonbury Abbey The Holy House at the Head of the Moors Adventurous. Gothic Image Publications. ISBN 978-0-906362-23-5. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 9 Ιουνίου 2011. Ανακτήθηκε στις 25 Αυγούστου 2010. 
  24. ↑ «Queen Guinevere». Arthurian Legend. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 14 Φεβρουαρίου 2010. Ανακτήθηκε στις 5 Ιουλίου 2010. 
  25. ↑ «Glastonbury». Crystal Links. Ανακτήθηκε στις 22 Αυγούστου 2010. 
  26. ↑ Wheeler, David (2002-01-12). «Branch lines: the Glastonbury thorn». The Telegraph (London). http://www.telegraph.co.uk/gardening/3296455/Branch-lines-the-Glastonbury-thorn.html. Ανακτήθηκε στις 2010-07-05. 
  27. ↑ Stout, Adam. «The Thorn and The Waters Miraculous Glastonbury In the Eighteenth Century» (PDF). σελ. 6. Ανακτήθηκε στις 22 Αυγούστου 2010. 
  28. ↑ Bowman, Marion (Αύγουστος 2006). «The Holy Thorn Ceremony: Revival, Rivalry and Civil Religion in Glastonbury». Folklore 117 (2): 117 123–140. doi:10.1080/00155870600707805. http://www.ingentaconnect.com/content/routledg/rfol/2006/00000117/00000002/art00001?crawler=true. Ανακτήθηκε στις 2008-08-19. 
  29. ↑ «Joseph of Arimathea». Glastonbury Abbey. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 11 Ιουλίου 2011. Ανακτήθηκε στις 22 Αυγούστου 2010. 
  30. ↑ «Jerusalem». Icons.org. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 Δεκεμβρίου 2009. Ανακτήθηκε στις 5 Ιουλίου 2010. 

Βιβλιογραφία Επεξεργασία

  • Geoffrey Ashe, King Arthur's Avalon: The Story of Glastonbury, 1957

Εξωτερικοί σύνδεσμοι Επεξεργασία

Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Γκλάστονμπερι&oldid=10175069"