Γκργκουρ Γκόλουμπιτς
Ο Γκργκουρ Γκόλουμπιτς (Σερβικά Κυριλλικά: Гргур Голубић, кесар Гргур, π. 1347–61) από τον Οίκο Μπράνκοβιτς ήταν Σέρβος ευγενής, ο οποίος υπηρέτησε τους Αυτοκράτορες Στέφαν Ντούσαν (βασίλευσε μεταξύ 1331–55) και Στέφαν Ούρος Ε΄ ως Καίσαρας. Ήταν υιός του Σεβαστοκράτωρα Μπράνκο Μλαντένοβιτς, ενώ κυβέρνησε το όμπλαστ (επαρχία) του Πόλογκ, το οποίο ευρισκόταν στο βορειοδυτικό τμήμα της σημερινής Βόρειας Μακεδονίας.
| Γκργκουρ Γκόλουμπιτς - Καίσαρ Γρηγόριος Гргур | |
|---|---|
| Καίσαρ | |
| Γέννηση | προ του 1327 |
| Θάνατος | προ της 16ης Ιουλίου του 1398[1] |
| Σύζυγος | Τοντόρα[2] |
| Επίγονοι | Πιθανώς η Βοϊσάβα,[3] μητέρα του Σκεντέρμπεη |
| Οίκος | Μπράνκοβιτς |
| Πατέρας | Μπράνκο Μλαντένοβιτς |
| Θρησκεία | Ορθόδοξος Χριστιανισμός |
| Απασχόληση | Κυβερνήτης του Πόλογκ |
| δεδομένα () | |
Ο Γκργκουρ ήταν δεύτερος υιός του Σεβαστοκράτορα Μπράνκο Μλαντένοβιτς,[1] κυβερνήτης της Οχρίδας κατά την περίοδο εξουσίας του Αυτοκράτορα Ντούσαν (π. 1346). Μεγαλύτερος αδερφός του ήταν ο Νίκολα Ράντονγια (απεβίωσε το 1399), ενώ νεαρότερος αδερφός του ήταν ο Βουκ Μπράνκοβιτς (1345–1397). Ξάδερφός του ήταν ο άρχοντας Νίκολα Αλτομάνοβιτς (π. 1348–76), η μητέρα του οποίου, Ρατοσλάβα, ήταν πατρική θεία του Γκργκουρ. Πάππος του ήταν ο Βοϊβόδας Μλάντεν (π. 1323–26), ο οποίος υπηρέτησε τους Βασιλείς Στέφαν Μίλουτιν (βασίλευσε μεταξύ 1282–1321) και Στέφαν Ντετσάνσκι (βασίλευσε μεταξύ 1321–31), ενώ αναφέρεται ως έχων διατελέσει κυβερνήτης του Τρεμπίνιε και της Ντρατσέβιτσα το 1323. Ο Γκργκουρ αναφέρεται για πρώτη φορά τον Μάρτιο του 1347, με τον τίτλο του Καίσαρα, σε μια επιστολή του Πάπα Ιννοκέντιου ΣΤ΄ προς τον Αυτοκράτορα Ντούσαν.[4][5] Ο Γκργκουρ αναφέρεται σε χάρτες που εξεδόθησαν από τον Ντούσαν και χρονολογούνται στην περίοδο μεταξύ 1348–54 του Μοναστηριού των Αγίων Αρχαγγέλων του Πρίζρεν, στις οποίες ο Γκργκουρ φέρεται να είχε υπό την κατοχή του εδάφη στην ευρύτερη περιοχή του Πρίζρεν.[6] Ο Γκργκουρ και ο Επίσκοπος Γκριγκόριε της Δεάβολης ίδρυσαν την Μονή Ζαούμ (Εκκλησία της Αειπάρθενου Ζάουμσκα, Μποκορόντιτσα Ζάχουμσκα) επί της Λίμνης Οχρίδας πλησίον του Ζαούμ, όπου και εισήγαγε την λατρεία της Παρθένου της Ζαχλουμίας (εξ'ου και το όνομά της).[7]
Παραπομπές Επεξεργασία
- ↑ 1,0 1,1 Jugoslavenski Leksikografski Zavod 1980, σελ. 404.
- ↑ Petrovski, pp. 11-12: "Во двата случаја-било да се работи за Волкашиновиот непознат благородник Гргур или пак за Гргур Бранковик, во изворите е зачувано изворно известие, според кое, сопругата на Гргур се викала Тодора." - "Σε κάθε περίπτωση, παρά το γεγονός πως παραμένει ασαφές εάν πρόκειται για κάποιον Γκργκουρ, αγνώστων λοιπών στοιχείων, ή τον Γκργκουρ Μπράνκοβιτς, υπάρχουν αξιόπιστες πηγές για την ονομασία της συζύγου του Γκργκουρ, της οποίας το όνομα ήταν Τοντόρα."
- ↑ Petrovski, p. 9: "Доколку ја прифатиме оваа варијанта, според која Бранковиките биле господари на/во Полог до почетког на последната деценија од XIV век, во тој случај произлегува дека Воисава била керка на Гргур или пак, можеби на Вук Бранковик." - "Εάν γίνει δεχτή η συγκεκριμένη θέση, σύμφωνα με την οποία οι Μπράνκοβιτς ήσαν άρχοντες του/στο Πόλογκ έως και τις αρχές της τελευταίας δεκαετίας του 14ου αιώνα, σε αυτή την περίπτωση είναι προφανές πως η Βοϊσάβα ήταν κόρη του Γκργκουρ, ή πιθανώς του Βουκ Μπράνκοβιτς."
- ↑ Sima Ćirković i Božidar Ferjančić, Pisma pape Inočentija VI: "Marta 1347. godine papa Kliment VI uputio je pismo srpskom caru, ali i nekim uglednim ljudima na njegovom dvoru - protovestijaru Nikoli Bući iz Kotora, kesaru Grguru Golubiću,"
- ↑ Karl Krumbacher (1971). Byzantinische Zeitschrift. 64. C. H. Beck'sche Verlagsbuchhandlung. σελ. 207.
Die Cäsaren wären: Grgur Golubic (vor 1347)
- ↑ Sima Ćirković i Božidar Ferjančić, Gosti Gore Atoske: "U carstvu Stefana Dušana nalazimo i ugledne velikaše koji su imali visoku vizantijsku titulu kesara. Krenućemo od Grgura Golubića, koji se s tim činom (Grgur Golubić, kesar kraljevine Raške) pominje u pismu pape Inoćentija VI iz marta 1347. godine. U osnivačkoj povelji cara Stefana Dušana za manastir Sveti arhanđeli kod Prizrena (između 1348. i 1354) zabeležen je i dar kesara Grgura (čovek Damjan kamatnik koji godišnje treba da daje 18 lisičjih koža), na osnovu čega bi se moglo pretpostaviti da su se posedi pomenutog kesara nalazili oko Prizrena."
- ↑ Воjислав Ђурић (1989). Dečani i vizantijska umetnost sredinom 14 veka: Medjunarodni naučni skup povodom 650 godina manastira Dečana septembar 1985. Primljeno na 9 skupu Odeljenja istorijskich nauka, održanom 25. novembra 1987 ; Ured. Vojislav J. Djuric. Српска академиj наука и уметности. σελ. 57.
Πηγές Επεξεργασία
- Jugoslavenski Leksikografski Zavod (1980). Enciklopedija Jugoslavije: Bje-Crn. Jugoslavenski Leksikografski Zavod. σελίδες 404–405.
- Recueil de travaux de l'Institut des études byzantines (Zbornik radova). 34. Institut. 1995. σελ. 173. ISBN 978-86-83883-09-7.
- Soulis, George Christos (1984), The Serbs and Byzantium during the reign of Tsar Stephen Dušan (1331-1355) and his successors, Dumbarton Oaks Library and Collection, σελ. 215, ISBN 978-0-88402-137-7, http://books.google.com/books?id=NXFpAAAAMAAJ
- Petrovski, Boban, Воисава Трибалда (Voisava Tribalda), http://www.makedonika.org/whatsnew/nikolazezov/Petrovski,%20B.%20-%20Voisava%20Tribalda.pdf