Η αρπαγή των Σαβίνων γυναικών (Τζαμπολόνια)

Η αρπαγή των Σαβίνων γυναικών
Η αρπαγή των Σαβίνων γυναικών
	Πίσω όψη
Ονομασία	Η αρπαγή των Σαβίνων γυναικών
Δημιουργός	Τζαμπολόνια
Έτος δημιουργίας	1574-1580
Είδος	γλυπτική
Ύψος	410
Πόλη	Φλωρεντία
Μουσείο	loggia dei Lanzi
Σημειώσεις	μάρμαρο
	Σχετικά πολυμέσα
	δεδομένα

Η λεγόμενη αρπαγή των Σαβίνων γυναικών είναι άγαλμα, έργο του Τζαμπολόνια, το οποίο ανήκει στα διακοσμητικά αντικείμενα του παλατιού του μεγάλου Δουκάτου της Loggia dei Lanzi <meta />στην Πιάτσα ντέλλα Σινιορία στη Φλωρεντία.

Το άγαλμα έχει ύψος 4,10 μέτρα (το μέγεθος των γλυπτών αυξήθηκε σημαντικά μετά τη δημιουργία του Δαβίδ από τον Μιχαήλ Άγγελο) και αναπαριστά έναν νεαρό άνδρα ο οποίος κρατάει πάνω από το κεφάλι του ένα κορίτσι, ενώ ανάμεσα στα πόδια του, βρίσκεται ένας απελπισμένος γέρος. Για το λόγο αυτό το άγαλμα είναι επίσης γνωστό και ως "οι τρεις ηλικίες του ανθρώπου".

Στη βάση είναι τοποθετημένη μια πλάκα χαλκού, με αναπαράσταση μιας σκηνής της αρπαγής, στην οποία οι διαφορετικοί πιθανοί συνδυασμοί ανάμεσα στις μορφές επαναλαμβάνονται σε διαφορετικές διαστάσεις και με διαφορετικού πάχους ανάγλυφα. Το άγαλμα ήταν τοποθετημένο στη Loggia della Signoria, γνωστής επίσης και ως Loggia dei Lanzi, μαζί με πολλά άλλα αγάλματα, όπως ο "Περσέας με το κεφάλι της Μέδουσας" του Μπενβενούτο Τσελίνι , καθώς ο μεγάλος Δούκας είχε πρόθεση να αλλάξει την αρχική χρήση της Στοάς από κύριο χώρο εκπροσώπησης της Δημοκρατίας της Φλωρεντίας, σε υπαίθριο μουσείο. Σε αυτό το σημείο είχε αρχικά τοποθετηθεί η Ιουδίθ το χάλκινο άγαλμα του Ντονατέλλο. Η συμβολική σημασία και η ιστορία του αγάλματος (η νεαρή Εβραία που αποκεφάλισε τον τύραννο, ένα είδος Δαβίδ σε θηλυκό, που είχε κατασχέσει ο Δήμος στα πλαίσια της εκδίωξης του οίκου των Μεδίκων) εκτός από τις μικρές διαστάσεις του, που τονίστηκαν ακόμη περισσότερο από την τεράστια καμπυλωτή καμάρα όπου βρισκόταν, επέβαλλαν την μεταφορά του στη σκάλα του Παλάτσο Βέκιο, και την αντικατάσταση του (1583) με ένα γλυπτό μεγαλύτερων διαστάσεων.

Ο δημιουργός αυτού του επιβλητικού γλυπτού, που αποτελεί ένα από τα αριστουργήματα του μανιερισμού είναι ο Τζαμπολόνια, ψευδώνυμο του Jean de Boulogne (Ντουαί 1529 - Φλωρεντία 1608), ο οποίος με την ιδιότητα του επίσημου γλύπτη της Οικογένειας των Μεδίκων, ανέλαβε τη δημιουργία αυτού του αγάλματος. Ο Τζαμπολόνια δημιούργησε το έργο ακολουθώντας την τεχνική των γλυπτών της κλασικής αρχαιότητας (για τους οποίους υπήρχε η εσφαλμένη αντίληψη, ότι κατάφερναν να σμιλεύουν μεγάλες μορφές από συμπαγείς όγκους μάρμαρου). Ο Τζαμπολόνια δημιούργησε ένα πραγματικό tour de force της συγκεκριμένης τεχνικής καταφέρνοντας να δημιουργήσει το άγαλμα από έναν συμπαγή όγκο μαρμάρου, δίνοντας του μία τάση υπερβολικά διαφοροποιημένη, όπου μεγάλες μάζες και κενά διανέμονταν με έναν ακανόνιστο τρόπο, αλλά, πάνω απ ' όλα, δημιούργησε το πρώτο άγαλμα, με πολλαπλές απόψεις, προσκαλώντας τον θεατή να ακολουθήσει μια σπειροειδή διαδρομή προκειμένου να παρατηρήσει το έργο από τις πολλαπλές σημαντικές προοπτικές του.

Στο Μουσείο της Ακαδημίας διατηρείται το αρχικό μοντέλο από πηλό. Η κατάσταση του αγάλματος, που ήταν εκτεθειμένο στις καιρικές συνθήκες και τους βανδαλισμούς (πριν από μερικά χρόνια κάποιοι μεθυσμένοι σκαρφάλωσαν σε αυτό προκειμένου να βάλουν ένα άδειο μπουκάλι στο χέρι της νεαρής κοπέλας, προκαλώντας σημαντικές ζημιές) επιδεινώθηκε από το νέφος και τη διάβρωση του μαρμάρου, έτσι ώστε να καταστεί αναγκαία η αποκατάσταση του.

Το άγαλμα υποβλήθηκε σε αποκατάσταση το 2001 και από τότε επιβλέπονται οι συνθήκες συντήρησης του. Το 2007, έγινε αντιληπτή η ευαισθησία του μαρμάρου στις καιρικές συνθήκες, παρά την προστατευτική ουσία που εφαρμόστηκε στο άγαλμα. Το 2008 ολοκληρώθηκε ένας κύκλος μελετών που, σύμφωνα με τη σχεδόν ομόφωνη γνώμη των τεχνικών^[1] θα μπορούσε να οδηγήσει στη μουσειοποίηση του έργου, γεγονός που θα άφηνε ένα μεγάλο κενό στην εικόνα της Πιάτσα ντε λα Σινιορία. Ωστόσο οι τεχνικοί, είναι απρόθυμοι να αντικαταστήσουν απλά το άγαλμα με ένα αντίγραφο, επειδή αυτό θα μπορούσε να οδηγήσει εν ολίγοις στη μείωση των εκθεμάτων του υπαίθριου μουσείου της πλατείας, με τη δημιουργία ενός είδους εικονικού μουσείου, όπου όλα τα αγάλματα θα είχαν αντικατασταθεί από ασήμαντα αντίγραφα. Η μεταφορά, που θεωρείται αναπόφευκτη, θα πρέπει να οδηγήσει το έργο στην Πινακοθήκη της Ακαδημίας (Galleria dell'Accademia) (μαζί με το, ή στη θέση του αρχικού μοντέλου από πηλό), ή στο Παλάτσο Βέκιο.