Ιλδίβαδος
Ο Ιλδίβαδος (Ildibad, πέθανε το 541) ήταν βασιλιάς των Οστρογότθων της Ιταλίας (540 - 541), ανήκε σε ισχυρή βασιλική οικογένεια αφού σύμφωνα με τον ιστορικό Πίτερ Χίθερ ο θείος του Θεύδης ήταν βασιλιάς των Βησιγότθων της Ισπανίας.[4] Ο βασιλιάς των Οστρογότθων Ουίτιγις συνελήφθη αιχμάλωτος στην Ραβέννα από τον Ρωμαίο στρατηγό Βελισάριο μαζί με τα παιδιά του Ιλδίβαδου (540).[5] Ο Ιλδίβαδος ήταν ένας από τους Γότθους στρατηγούς βόρεια του Πάδου που είχε αρνηθεί να παραδοθεί στους Ρωμαίους, μετά την αιχμαλωσία του Ουίτιγις ξεκίνησε τις διαπραγματεύσεις με τον Βελισάριο επειδή ανησυχούσε και για την τύχη των δικών του παιδιών.[6]
| Ιλδίβαδος | |
|---|---|
| Γενικές πληροφορίες | |
| Γέννηση | 5ος αιώνας Βυζαντινή Αυτοκρατορία |
| Θάνατος | Μαΐου 541 Βυζαντινή Αυτοκρατορία |
| Συνθήκες θανάτου | ανθρωποκτονία |
| Χώρα πολιτογράφησης | Οστρογοτθικό Βασίλειο |
| Θρησκεία | Αρειανισμός |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | μονάρχης |
| Συγγενείς | Τωτίλας (ανιψιός εξ αδελφού)[1][2][3] |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Αξίωμα | Βασιλιάς της Ιταλίας (540–541) |
Επέκταση του Γοτθικού βασιλείου Επεξεργασία
Μετά την αιχμαλωσία του Ουίτιγις ο βασικός υποψήφιος διάδοχος του στον θρόνο των Γότθων ήταν ο ανιψιός του Ουραίας ο οποίος ήταν ικανός στρατιωτικός αρχηγός και διοικητής στην Παβία. Ο Ουραίας ωστόσο φοβήθηκε την κακή τύχη της οικογένειας του σαν βασιλέων και πρότεινε για την θέση του βασιλιά τον Ιλδίβαδο ο οποίος εκείνη την εποχή ήταν στρατιωτικός διοικητής στην Βερόνα.[7] Η Παβία και η Βερόνα ήταν οι μόνες μεγάλες Ιταλικές πόλεις οι οποίες εκείνη την εποχή είχαν παραμείνει στα χέρια των Οστρογότθων.[8] Ο Ιλδίβαδος εξελέγη βασιλιάς (540), στην συνέχεια μετακίνησε την πρωτεύουσα στην Παβία και ξεκίνησε τις διαπραγματεύσεις με τον Βελισσάριο αλλά ο Ρωμαίος στρατηγός έφυγε για την Κωνσταντινούπολη μαζί με τον Ουίτιγις και τα παιδιά του Ιλδίβαδου, ο Ιλδίβαδος αποφάσισε να συνεχίσει τον πόλεμο.[9] Οι Γοτθικές περιοχές στην Ιταλία εκείνη την εποχή ήταν μονάχα ένα στενό τμήμα ανάμεσα στην Παβία και την Βερόνα, ο Γοτθικός στρατός δεν ξεπερνούσε τους 1000 άντρες. [10] Η έλλειψη συντονισμού μεταξύ των Βυζαντινών στρατηγών επέτρεψε στον Ιλδίβαδο να επεκτείνει τις περιοχές κυριαρχίας των Γότθων στην περιοχή ανάμεσα στην Λιγουρία και την Βενετία.[11] Το 541 κλήθηκε να υπερασπιστεί την πόλη του Τρεβίζο από τον στρατηγό Βιτάλους που είχε στο πλευρό του ένα σημαντικό στρατιωτικό σώμα από Ερούλους.[12] Η νίκη ήταν σημαντική για τους Γότθους, ο Βιτάλιους μόλις κατόρθωσε να δραπετεύσει και ο αρχηγός των Ερούλων μισθοφόρων του σκοτώθηκε.[13] Ο ανιψιός του Ιλδίβαδου Τωτίλας έγινε στρατιωτικός διοικητής στο Τρεβίζο.[14] Η νίκη του Τρεβίζο επέτρεψε στον Ιλδίβαδο να επεκτείνει την Γοτθική κυριαρχία σε ολόκληρη την κοιλάδα του Πάδου αφού εκμεταλλεύτηκε τόσο την έλλειψη συντονισμού μεταξύ των Βυζαντινών στρατηγών όσο και την αγανάκτηση των κατοίκων από την βαριά φορολογία των Βυζαντινών.[15]
Διαδοχή Επεξεργασία
Ο Ιλδίβαδος εκτέλεσε τον Ουραίας, σύμφωνα με τον Προκόπιο ύστερα από προτροπή της συζύγου του επειδή είχε αγανακτήσει από τον προκλητικά πλούσιο τρόπο ζωής του.[16] Ο σύγχρονος Αυστριακός ιστορικός Χέργουιγκ Βόλφραμ ωστόσο (γεν. 1934) γράφει ότι η αναφορά του Προκόπιου γίνεται για πολιτικούς λόγους, ο πραγματικός λόγος που ο Ουραίας εκτελέστηκε ήταν ότι συνωμότησε με εχθρικούς λαούς όπως Γέπιδες για την ανατροπή του Ιλδίβαδου.[17] Στην συνέχεια τον Μάιο του 541 δολοφονήθηκε και ο ίδιος ο Ιλδίβαδος σε ένα γεύμα από κάποιον Γέπη φρουρό. Η έλλειψη ικανού διαδόχου από την πλευρά των Γότθων ανάγκασε τους ευγενείς να εκλέξουν νέο βασιλιά τους τον Εράριχο ο οποίος ανήκε σε άλλη φυλή. Ο Εράριχος αποδείχτηκε εντελώς ακατάλληλος αφού προσφέρθηκε να παραδώσει το Γοτθικό βασίλειο στους Βυζαντινούς με χρηματικά ανταλλάγματα.[18] Οι ευγενείς πρόσφεραν αμέσως το στέμμα στον ανιψιό του Ιλδίβαδου Τωτίλα, ο ίδιος ο Τωτίλας ζήτησε απαραίτητα την εκτέλεση του Εράριχου σαν όρο προκειμένου να αναλάβει τον θρόνο.[19] Μετά την εκτέλεση του Εράριχου τον Οκτώβριο του 541 ο Τωτίλας θα αναλάβει τον θρόνο των Γότθων, βασίλευσε πάνω από μια δεκαετία και έμεινε γνωστός σαν ένας από τους κορυφαίους και ικανότερους Γότθους βασιλείς. [20]
Παραπομπές Επεξεργασία
- ↑ d:Q15720270: «Тотила» (Ρωσικά)
- ↑ Felix Dahn: «Totila, Ostgothenkönig» (Γερμανικά) 1894. σελ. 475–487.
- ↑ Felix Dahn: «Ildibad» (Γερμανικά) 1905. σελ. 666–667.
- ↑ Heather 1998, p. 242
- ↑ Wolfram 1990, p. 349-353
- ↑ Wolfram 1990, p. 349-353
- ↑ Wolfram 1990, p. 349-353
- ↑ Bury 2013, p. 227-228
- ↑ Wolfram 1990, p. 349-353
- ↑ Wolfram 1990, p. 349-353
- ↑ Bury 2013, p. 227-228
- ↑ Wolfram 1990, p. 349-353
- ↑ Bury 2013, p. 227-228
- ↑ Wolfram 1990, p. 349-353
- ↑ Wolfram 1990, p. 349-353
- ↑ Bury 2013, p. 227-228
- ↑ Wolfram 1990, p. 349-353
- ↑ Bury 2013, p. 227-228
- ↑ Wolfram 1990, p. 349-353
- ↑ Wolfram 1990, p. 349-353
Πηγές Επεξεργασία
- Bury, J. B. (23 April 2013). History of the Later Roman Empire, Vol. 2: From the Death of Theodosius I to the Death of Justinian. Courier Corporation.
- Heather, Peter (8 June 1998). https://books.google.com/books?id=eCf0Tjg0BukC. John Wiley & Sons.
- Wolfram, Herwig (1 January 1990). https://books.google.com/books?id=xsQxcJvaLjAC. University of California Press.