Μάρινερ 8
| Το λήμμα παραθέτει τις πηγές του αόριστα, χωρίς παραπομπές. |
Ο Μάρινερ 8 (αγγλ. Mariner, ναυτικός), γνωστός και ως Μάρινερ-Η, ήταν μαζί με τον Μάρινερ 9 μέρος του διαστημικού προγράμματος Μάρινερ Άρης 71. Είχε προοριστεί να πάει στην τροχιά του Άρη και να συλλέξει και να διαβιβάσει στην γη φωτογραφικό υλικό και πληροφορίες επιστημονικού ενδιαφέροντος για τον πλανήτη, αλλά λόγω αποτυχημένης απογείωσης καταποντίστηκε στην θάλασσα πριν ακόμα ξεφύγει από την γη.
| Μάρινερ 8 | |
|---|---|
 | |
| Οργανισμός | Jet Propulsion Laboratory |
| Χαρακτηριστικά αποστολής | |
| Πύραυλος φορέας | Atlas-Centaur |
| Ημερομηνία εκτόξευσης | 9 Μαΐου 1971 |
| Τόπος εκτόξευσης | Συγκρότημα εκτοξεύσεων 36 |
| Μάζα | 997,9 κιλά και 558,8 κιλά |
| δεδομένα () | |
Το διαστημικό πρόγραμμα Μάρινερ Άρης 71 Επεξεργασία
Το διαστημικό πρόγραμμα Μάρινερ Άρης 71 αποτελείτο από τις δύο διαστημικές αποστολές Μάρινερ 8 και Μάρινερ 9, και τα δύο με προορισμό την δορυφορική τροχιά του πλανήτη Άρη και με διαφορετικές αλλά συμπληρωματικές αποστολές. Το κάθε διαστημόπλοιο ήταν όμως σε θέση να εκτελέσει και τις δύο αποστολές. Τα δύο διαστημόπλοια θα βρίσκονταν σε τροχιά γύρω από τον Άρη για τουλάχιστον ενενήντα ημέρες, προκειμένου να συγκεντρώνονταν διάφορα επιστημονικά στοιχεία περί σύνθεσης, πυκνότητας, πίεσης, και θερμοκρασίας της ατμόσφαιρας, καθώς και περί σύνθεσης, θερμοκρασίας, και τοπογραφίας της επιφάνειας του πλανήτη. Επρόκειτο να χαρτογραφηθεί η επιφάνεια κατά περίπου 70 %, και να μελετηθούν οι τυχόν παροδικές ή και γεωλογικές αλλαγές.
Συνολικά η έρευνα, ανάπτυξη, εκτόξευση, και υποστήριξη του όλου προγράμματος (δηλαδή από τον Μάρινερ 1 μέχρι και τον 10) θα κόστιζε περίπου $554 εκατομμύρια δολάρια.
Περιγραφή της πτήσης του Μάρινερ 8 Επεξεργασία
Ο Μάρινερ 8 εκτοξεύθηκε με πύραυλο τύπου Άτλας Κένταυρος SLV-3C (AC-24). Όταν η βαθμίδα εκτόξευσης Κένταυρος πυροδοτήθηκε 265 δευτερόλεπτα μετά από την έναρξη της εκτόξευσης, η ανώτερη βαθμίδα άρχισε να ταλαντεύεται ανεξέλεγκτα. Ο πύραυλος έπαψε να λειτουργεί 365 δευτερόλεπτα μετά από την έναρξη της εκτόξευσης λόγω εξάντλησης των καυσίμων, η οποία προκλήθηκε από την ταλάντωση. Ο πύραυλος και το διαστημόπλοιο διαχωρίστηκαν και επανήλθαν στην γήινη ατμόσφαιρα πέφτοντας στον Ατλαντικό Ωκεανό περίπου 560 χλμ βόρεια του Πουέρτο Ρίκο, περίπου 1.500 χλμ μακρυά από την εξέδρα εκτόξευσης.
Μετά από αυτήν την αποτυχία μερικοί από τους στόχους της αποστολής του Μάρινερ 8 εκτελέσθηκαν με επιτυχία από τον Μάρινερ 9.
Περιγραφή του σκάφους και του εξοπλισμού Επεξεργασία
Το σκάφος του Μάρινερ 8 είχε γεωμετρική μορφή οκτάγωνου. Το κέλυφος, ύψους 45,7 εκ. και διαμέτρου 138,4 εκ. ήταν κατασκευασμένο από μαγνήσιο με τέσσερα ηλιακά πάνελ, διαστάσεων 215 X 90 εκ. το κάθε ένα, να επεκτείνονται από την κορυφή του πλαισίου προς τα έξω. Από την μια άκρη του ενός πάνελ μέχρι την άλλη άκρη του αντικρινού πάνελ ήταν 6,89 μέτρα. Επίσης τοποθετήθηκαν στην κορυφή του πλαισίου δύο δεξαμενές προώθησης, η μηχανή ελιγμού, ένας ιστός κεραίας χαμηλού κέρδους μήκους 1,44 μέτρων και μια παραβολική κεραία υψηλού κέρδους. Μια πλατφόρμα ανίχνευσης με τα επιστημονικά όργανα τοποθετήθηκε στο κατώτατο σημείο του πλαισίου. Τα επιστημονικά όργανα περιελάμβαναν
- κάμερες ευρείας και στενής γωνίας,
- υπέρυθρο ραδιόμετρο,
- υπεριώδη φασματομετρητή,
- και υπέρυθρο ιντερφερόμετρο φασματομετρητή
Το όλο ύψος του διαστημικού σκάφους ήταν 2,28 μέτρα. Η μάζα εκτόξευσης ήταν 997,9 κιλά, εκ των οποίων 439,1 κιλά ήταν καύσιμα. Τα επιστημονικά όργανα ζύγιζαν 63,1 κιλά. Οι ηλεκτρονικές μονάδες για επικοινωνία και έλεγχο στεγάστηκαν μέσα στο πλαίσιο.
Η ηλεκτροδότηση του σκάφους γινόταν από τα συνολικά 14.742 ηλιακά κύτταρα των τεσσάρων ηλιακών πάνελ, συνολικής έκτασης 7,7 τετραγωνικών μέτρων. Τα ηλιακά πάνελ είχαν ισχύ 800 W στη γη και 500 W στον Άρη. Για την αποθήκευση του ρεύματος χρησιμοποιήθηκε μια μπαταρία νικελίου-καδμίου χωρητικότητας 20 Ah. Η μηχανή προώθησης είχε ισχύ 13401 Ν. Για καύσιμα χρησιμοποιήθηκε μονομεθυλική υδραζίνη και τετροξείδιο του διαζώτου. Δύο συστήματα, από έξι πυραύλους πεπιεσμένου αζώτου για τον ελέγχο της τροχιάς ήταν τοποθετημένα στα άκρα των ηλιακών πάνελ. Για τον έλεγχο της κατεύθυνσης γινότανε πλοήγηση μέσω δύο μονάδων ανίχνευσης του ήλιου και του αστέρα Κάνωπου αντίστοιχα, και με την βοήθεια γυροσκοπίου και επιταχυνσιόμετρου. Ο παθητικός έλεγχος της θερμοκρασίας επιτεύχθηκε με ανοίγματα εξαερισμού στις οκτώ πλευρές του σκάφους και με μονωτικά καλύμματα.
Ο έλεγχος του σκάφους γινόταν επιτόπου από τον κεντρικό υπολογιστή με μνήμη 512 words (1 word = 2 bytes). Το σύστημα εντολής προγραμματίστηκε με 86 άμεσες εντολές, 4 ποσοτικές εντολές, και 5 εντολές ελέγχου. Τα στοιχεία αποθηκεύονταν σε ψηφιακό καταγραφέα με μπομπίνες. Η οκτακάναλη ταινία 168 μέτρων είχε χωρητικότητα 180 εκατομμυρίων bit και ταχύτητα 132 kbit/s στην καταγραφή και 16, 8, 4, 2 ή 1 kbit/s στην ανάγνωση (με χρήση μόνο δύο καναλιών).
Για την τηλεπικοινωνία ήταν εφοδιασμένος με διπλό πομπό S-band 10 W/20 W και έναν δέκτη, καθώς και με τρεις κεραίες, μια παραβολική υψηλού κέρδους, μία κερατοειδή μεσαίου κέρδους, και μια παντοκατευθυντική χαμηλού κέρδους.