Με τον όρο νεοασχολαστικισμός εννοείται φιλοσοφικό σύστημα του ύστερου 19ου και πρώιμου 20ού αιώνα[1]. Ο νεοσχολαστικισμός ονομάζεται επίσης νεοθωμισμός, καθώς ο Θωμάς Ακινάτης θεωρείται πως έδωσε στον σχολαστικισμό την τελική μορφή του και θεμελιώνεται στον μεσαιωνικό σχολαστικισμό. Στην Καθολική εγκυκλοπαίδεια αναφέρεται ως νεοσχολαστικισμός η η επαναδιατύπωση στη σύγχρονη εποχή της philosophia perennis, την οποία επεξεργάστηκαν οι Έλληνες και τελειοποίησαν οι διδάσκαλοι του μεσαίωνα[2].

Βασικά στοιχεία Επεξεργασία

  • Ο θεός ως καθαρή πραγματικότητα και απόλυτη τελειότητα, είναι ουσιαστικά διακριτός από κάθε πεπερασμένο πράγμα. Μπορεί μόνο να δημιουργήσει και να συντηρήσει όλα τα όντα, διάφορα από τον Ίδιο. Η άπειρη γνώση του περιλαμβάνει όλα υπήρξαν, υπάρχουν, ή θα υπάρξουν και επιπλέον όλα όσα είναι δυνατό να υπάρξουν. * Όσον αφορά στη γνώση μας για τον υλικό κόσμο, οτιδήποτε υπάρχει είναι αφ\' εαυτού μια μεμονωμένη ατομική ουσία. Στον πυρήνα της αυθύπαρκτης πραγματικότητας, σε ένα πεύκο για παράδειγμα, προστίθενται και άλλες πραγματικότητες, όπως το μέγεθος, η μορφή, η τραχύτητα, κ.λπ.. Όλα τα πεύκα είναι όμοια, στην πραγματικότητα είναι ίδια σε ό,τι αφορά σε ορισμένα στοιχεία. Εξετάζοντας αυτές τις ομοιότητες, ακόμη και την ταυτότητα, η ανθρώπινη διάνοιά μας τις ομαδοποιεί σε είδη και γένη. Αυτή είναι η αριστοτελική λύση για το πρόβλημα των καθολικών. Κάθε ουσία είναι στη φύση της σταθερή και καθορισμένη.
  • Ο άνθρωπος, ένωση του σώματος (ύλη) και της ψυχής (μορφή), αναλαμβάνει δραστηριότητες μιας υψηλότερης τάξης, για παράδειγμα γνώση και επιθυμία. Μέσω των αισθήσεών του αντιλαμβάνεται συγκεκριμένα αντικείμενα, ενώ μέσω του διάνοιάς του γνωρίζει την αφηρημένη και καθολική μορφή των πραγμάτων. Όλη η διανοητική δραστηριότητά μας στηρίζεται στην αισθητήρια λειτουργία αλλά μέσω της ενεργητικής διάνοιας (intellectus agens) παρέχεται η αφηρημένη απεικόνιση του αισθητού αντικειμένου για την possibilis intellectus[3]

Σημειώσεις παραπομπές Επεξεργασία

Εξωτερικοί σύνδεσμοι Επεξεργασία