Νικόλα Πιοβάνι
| Το λήμμα παραθέτει τις πηγές του αόριστα, χωρίς παραπομπές. |
Ο Νικόλα Πιοβάνι (ιταλ. Nicola Piovani, 26 Μαΐου 1946) είναι Ιταλός μουσικοσυνθέτης, πιανίστας και διευθυντής ορχήστρας. Είναι ευρύτερα γνωστός από τη μουσική του για πολλές κινηματογραφικές ταινίες και θεατρικά έργα. Το 1998 του απονεμήθηκε το βραβείο Όσκαρ καλύτερης μουσικής για την ταινία La Vita è bella του Ρομπέρτο Μπενίνι, που προβλήθηκε στην Ελλάδα με τον τίτλο Η Ζωή Είναι Ωραία.
| Νικόλα Πιοβάνι | |
|---|---|
 | |
| Γέννηση | 26 Μαΐου 1946[1][2][3] Ρώμη[4] |
| Χώρα πολιτογράφησης | Ιταλία |
| Σπουδές | Πανεπιστήμιο Σαπιέντσα Ρώμης |
| Ιδιότητα | πιανίστας, συνθέτης[3], διευθυντής ορχήστρας, συνθέτης μουσικών θεμάτων για κινηματογραφικές ταινίες και μουσικός[3] |
| Όργανα | πιάνο |
| Είδος τέχνης | κλασική μουσική |
| Βραβεύσεις | Όσκαρ Καλύτερης πρωτότυπης μουσικής επένδυσης (1997), Ιππότης του Τάγματος των Τεχνών και των Γραμμάτων[5] και d:Q3910482 |
| Ιστοσελίδα | Επίσημος ιστότοπος |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Ο Πιοβάνι σπούδασε μουσική στο Πανεπιστήμιο Σαπιέντσα Ρώμης και το 1967 έλαβε δίπλωμα πιάνου από το Ωδείο Βέρντι στο Μιλάνο. Τα επόμενα χρόνια μελέτησε ενορχήστρωση και συνεργάστηκε εκτενώς με τον Μάνο Χατζιδάκι.
Από τις δημοφιλέστερες συνεργασίες του αποτέλεσε αυτή με τον σκηνοθέτη Φεντερίκο Φελλίνι για τις ταινίες L' Intervista, Ginger e Fred και La voce della luna (Η φωνή του φεγγαριού). Αργότερα τίμησε τον μεγάλο σκηνοθέτη γράφοντας ένα μπαλέτο με τίτλο "Balletto Fellini".
Το 2000 η μουσική του για την ταινία Η ζωή είναι ωραία προτάθηκε για βραβείο Γκράμυ, το οποίο τελικώς κέρδισε ο συνθέτης Ράντυ Νιούμαν. Στις 21 Μαϊου 2008, στα πλαίσια του Φεστιβάλ των Καννών, τιμήθηκε για τη συνεργασία του με σημαντικούς Γάλλους σκηνοθέτες, λαμβάνοντας από το γαλλικό υπουργείο πολιτισμού τον τίτλο του Ιππότη του Τάγματος Τεχνών και Γραμμάτων (Cavalier de l' Ordre des Arts et des Lettres).
Εκτός από μουσική για ταινίες και το θέατρο, ο Πιοβάνι έχει γράψει συναυλιακή και συμφωνική μουσική. Μερικοί τίτλοι περιλαμβάνουν τους εξής: La cantata del Fiore (1988), La cantata del Buffo (1990), Il signor Novecento (1992), Canti di scena (1993), Romanzo musicale (1998), lo stabat mater La Pietà (1999), La cantata dei cent’anni (2006) (όλα σε στίχους του Vincenzo Cerami). Έχει ακόμη μελοποιήσει Όμηρο, Σείκιλο, Λόρδο Βύρωνα, Σεφέρη καθώς και Αϊνστάιν.
Μέχρι στιγμής ο Πιοβάνι έχει γράψει μουσική για πάνω από 130 ταινίες, συμπεριλαμβανομένης και της ταινίας του Περικλή Χούρσογλου Ο κύριος με τα γκρι. Ο ίδιος λέει πως «η κάθε ταινία έχει τη δική της προσωπικότητα. Πρέπει να παραμερίζεις τις φιλοδοξίες σου όταν συνθέτεις ένα σάουνττρακ και να ταυτίζεσαι με την ταινία».
Εδώ και χρόνια φημολογείται πως το όνομα Νικόλα Πιοβάνι αποτελεί ψευδώνυμο του φημισμένου μουσικοσυνθέτη Έννιο Μορρικόνε· ο ίδιος ο Πιοβάνι πάντως, διαψεύδοντάς το, το διασκεδάζει.
Παραπομπές Επεξεργασία
- ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. 128697768. Ανακτήθηκε στις 16 Οκτωβρίου 2015.
- ↑ filmportal.de. 338a0f9114bc4f30a5d619ff60d64953. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
- ↑ 3,0 3,1 3,2 BeWeB. 3693. Ανακτήθηκε στις 13 Φεβρουαρίου 2021.
- ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 20 Δεκεμβρίου 2014.
- ↑ Ανακτήθηκε στις 23 Φεβρουαρίου 2022.
 
|
Στο λήμμα αυτό έχει ενσωματωθεί κείμενο από το λήμμα Nicola Piovani της Αγγλικής Βικιπαίδειας, η οποία διανέμεται υπό την GNU FDL και την CC-BY-SA 4.0. (ιστορικό/συντάκτες). |