Για την ιατρική ειδίκευση στις Η.Π.Α., δείτε: Οστεοπαθητική ιατρική (Η.Π.Α.).

Η οστεοπαθητική είναι ένας τύπος εναλλακτικής ιατρικής που δίνει έμφαση στην χειραγώγηση του μυοσκελετικού συστήματος [1][2]. Όσοι εξασκούν αυτή την πρακτική ονομάζονται οστεοπαθητικοί.

Tο Εθνικό Σύστημα Υγείας του Ηνωμένου Βασιλείου (NHS) αναφέρει πως υπάρχουν "περιορισμένες αποδείξεις" για το ότι η οστεοπαθητική "μπορεί να είναι αποτελεσματική για κάποιους τύπους πόνων του λαιμού, του ώμου ή των κάτω άκρων και της ανάρρωσης μετά από εγχειρήσεις στους γοφούς ή τα γόνατα", αλλά πως δεν υπάρχουν στοιχεία πως η οστεοπαθητική είναι μια αποτελεσματική θεραπεία για καταστάσεις που δεν σχετίζονται με τα οστά και τους μύες [3]. Άλλοι έχουν καταλήξει πως δεν υπάρχουν αρκετά στοιχεία που να υποδεικνύουν την αποτελεσματικότητα της οστεοπαθητικού τύπου χειραγώγησης στην θεραπεία του μυοσκελετικού πόνου [4][5][6]

Παρά το γεγονός ότι η οστεοπαθητική «γεννήθηκε» μέσα από την απόρριψη της «συμβατικής» Ιατρικής, το πέρασμα του χρόνου έφερε την οστεοπαθητική ολοένα και πλησιέστερά της. Έτσι, σταδιακά κατέστη συχνό το φαινόμενο οστεοπαθητικοί όχι απλά να αποδέχονται την επιστημονική γνώση, αλλά και να εκπαιδεύονται σε αυτήν (φοιτώντας σε ιατρικές σχολές, λαμβάνοντας παράλληλη εκπαίδευση από ιατρούς ή και παρακολουθώντας προγράμματα ιατρικής ειδίκευσης). Το αποτέλεσμα ήταν η εφαρμογή των κλασικών θεραπευτικών χειρισμών να φθίνει μεταξύ των οστεοπαθητικών υπέρ των επιστημονικά αποδεκτών μεθόδων (τουλάχιστον σε χώρες όπου τούς δίδεται η δυνατότητα άσκησης της Ιατρικής μετά από την απαιτούμενη εκπαίδευση, όπως στις ΗΠΑ), ακόμη και να γίνεται ενίοτε διάκριση μεταξύ «οστεοπαθητικών» και «οστεοπαθητικών ιατρών». [7]

Στις μέρες μας, οι οστεοπαθητικοί δεν περιορίζονται στην περίθαλψη ασθενών με μυοσκελετικά προβλήματα (όπως έχει κατά μείζονα λόγο συμβεί με τη χειροπρακτική), αλλά το πραγματικό εύρος αποκλειστικής εφαρμογής των «κλασικών» οστεοπαθητικών τεχνικών δεν μπορεί να προσδιορισθεί. Μεταξύ των θιασωτών της μεθόδου υφίσταται, μάλιστα, αντιπαράθεση, καθώς οι περισσότερο «παραδοσιακοί» από αυτούς υποστηρίζουν ότι ο «εναγκαλισμός» με την Ιατρική έχει νοθεύσει τη μέθοδο και ότι η διαφαινόμενη εγκατάλειψη των θεραπευτικών χειρισμών, σε συνδυασμό με την αυξανόμενη αποδοχή των «ολιστικών» προσεγγίσεων από μερίδα των «συμβατικών» ιατρών, τής αποστερούν τη μοναδικότητα και τη σημασία της. Στη βιβλιογραφία δεν υπάρχει μεγάλος αριθμός μελετών για την αποτελεσματικότητα της «κλασικής» οστεοπαθητικής και η ποιότητα των διαθέσιμων στοιχείων δεν επαρκεί για την τεκμηρίωσή της. Δεν πρέπει, τέλος, να παραλειφθεί η επισήμανση ότι μερίδα των οστεοπαθητικών αμφισβητεί έντονα τις μεθόδους επιστημονικής τεκμηρίωσης, με το γνώριμο επιχείρημα ότι η μέθοδος δεν είναι δυνατόν να τεθεί στη βάσανο ενός «κανονιστικού συστήματος», σύμφωνα με το οποίο προτάσσεται το «όφελος των πολλών» έναντι αυτού του ατόμου. [7]

Παραπομπές Επεξεργασία

  1. «Osteopathy in the NICU: False Claims and False Dichotomies». sciencebasedmedicine.org (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 3 Νοεμβρίου 2019. 
  2. «Conditions We Treat». nyulangone.org (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 3 Νοεμβρίου 2019. 
  3. «Osteopathy». nhs.uk (στα Αγγλικά). 4 Δεκεμβρίου 2017. Ανακτήθηκε στις 3 Νοεμβρίου 2019. 
  4. Posadzki, Paul; Ernst, Edzard (2011-02-01). «Osteopathy for musculoskeletal pain patients: a systematic review of randomized controlled trials» (στα αγγλικά). Clinical Rheumatology 30 (2): 285–291. doi:10.1007/s10067-010-1600-6. ISSN 1434-9949. https://doi.org/10.1007/s10067-010-1600-6. 
  5. «Osteopathy». nhs.uk (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 9 Αυγούστου 2018. 
  6. «Κρανιοϊερή (ή κρανιακή) οστεοπαθητική: Θεραπεία ή μασαζάκι;». ELLINIKA HOAXES. 30 Μαρτίου 2018. Ανακτήθηκε στις 6 Νοεμβρίου 2019. 
  7. 7,0 7,1 Ανέστης, Δημήτριος (Ιούνιος 2018). «ΜΗ ΤΕΚΜΗΡΙΩΜΕΝΕΣ ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΕΣ ΜΕΘΟΔΟΙ ΚΑΙ ΚΙΝΔΥΝΟΙ ΓΙΑ ΤΗ ΔΗΜΟΣΙΑ ΥΓΕΙΑ» (PDF). ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΕΙΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ. Ανακτήθηκε στις 6 Νοεμβρίου 2019. 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι Επεξεργασία