Παλαιολόγος Ζαχαρίας
| Το λήμμα παραθέτει τις πηγές του αόριστα, χωρίς παραπομπές. |
Ο Παλαιολόγος Ζαχαρίας (ιταλικά: Paleologo Zaccaria, απεβ. 1314), με άγνωστο το μικρό του όνομα, από την Οικογένεια Ζαχαρία, υπήρξε ηγεμόνας της Χίου και της Παλαιάς και Νέας Φώκαιας τον 13ο-14ο αιώνα. Ήταν μικτής, γενουατικής και βυζαντινής, καταγωγής.
| Παλαιολόγος Ζαχαρίας | |
|---|---|
| Γενικές πληροφορίες | |
| Γέννηση | 1235 Γένοβα |
| Θάνατος | 1314 |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | φεουδάρχης |
| Οικογένεια | |
| Τέκνα | Μαρτίνος Ζαχαρίας Βενέδικτος Β΄ Ζαχαρίας |
| Γονείς | Βενέδικτος Ζαχαρίας και Παλαιολογίνα Ζαχαρία |
| Οικογένεια | Οικογένεια Ζαχαρία |
| Στρατιωτική σταδιοδρομία | |
| Βαθμός/στρατός | ναύαρχος |
Βιογραφία Επεξεργασία
Γεννήθηκε στη Γένουα, με καταγωγή από τον ισχυρή Γενουατική Οικογένεια Ζαχαρία ή di Castro ή di Castello, εκ της συνοικίας όπου ήταν το σπίτι τους. Ο Παλαιολόγος Ζαχαρίας ήταν πρωτότοκος γιος του Βενέδικτου Α΄, τον οποίο και διαδέχτηκε μετά το θάνατό του, και της συζύγου του Παλαιολογίνας, αδελφής του Αυτοκράτορα Μιχαήλ Η΄. Ο Παλαιολόγος Ζαχαρίας εγκαταστάθηκε στη Χίο και απαίτησε λόγο από τον εξάδελφό του Τεδίτσιο Ζαχαρία περί της πενταετούς διοίκησής του στη Φώκαια. Ο Τεδίτσιος απάντησε, αλλά ο Παλαιολόγος Ζαχαρίας δεν ευχαριστήθηκε και απέβαλε τον εξάδελφό του, διορίζοντας διοικητή της Φώκαιας τον Ανδριόλο Καττάνεο δέλλα Βόλτα, σύζυγο της αδελφής του Αιλιανής. Ο Παλαιολόγος Ζαχαρίας εξακολούθησε τις μεγάλες κερδοσκοπικές επιχειρήσεις του πατέρα του και απέκτησε άπειρα πλούτη. Διοίκησε τη Χίο μέχρι το 1314, οπότε πέθανε αφήνοντας δύο γιους, τον Μαρτίνο και Βενέδικτο Β΄, στους οποίους κληροδότησε τη Χίο. Ίσως όμως να είναι παιδιά του θείου του Νικολίνο Ζαχαρία. Πριν πεθάνει είχε εξασφαλίσει από τον Αυτοκράτορα Ανδρόνικο Β΄ νέα επικύρωση της κυριαρχίας του στη Χίο και στην Παλαιά και Νέα Φώκαια για άλλα πέντε χρόνια.
Οικογένεια Επεξεργασία
Δεν γνωρίζουμε το όνομα της συζύγου του. Είχε τέκνα (ή ίσως ήταν τέκνα του θείου του Νικολό):
- Μαρτίνος ηγεμόνας της Χίου.
- Βενέδικτος Β΄, ηγεμόνας της Χίου.
Πηγές Επεξεργασία
- Δελτίο Ιστορικής και εθνολογικής Εταιρείας της Ελλάδος, τόμος Β', 1890, Εν Αθήναις, Εκ του τυπογραφείου των Αδελφών Περρή, σσ. 6-7.
