palaumnili
Παλαϊκή
Ομιλούνταν σε: Β. Ανατολία
Εξαφάνιση: Εξαφάνιση 13ος αι. Π.Κ.Ε.
Ταξινόμηση: Ινδοευρωπαϊκή
  Ανατολία
   Παλαϊκή
    Παλαϊκή
Κώδικες γλώσσας
ISO 639-1 -
ISO 639-2/B -
ISO 639-3 plq
SIL -
Glotto {{{Glottolog}}}
Linguist {{{Linguist}}}

Η Παλαϊκή γλώσσα είναι μία από τις γλώσσες της Εποχής του Χαλκού της Β. Ανατολίας και ομιλείτο στη ΒΔ ζώνη της πολιτισμικής επικράτειας των Χιττιτών1. Μοιάζει με τη Χιττιτική γλώσσα και έγινε γνωστή χάρη σε λιγοστές πινακίδες της 2ης χιλιετίας Π.Κ.Ε., που ανακαλύφθηκαν στo Μπογιάζκιοϊ (Bogazköy), την αρχαία Χαττούσα, το 1905. Η ακαδημαϊκή έρευνα υποδεικνύει ότι η γλώσσα ήταν ήδη εξαφανισμένη την περίοδο που γράφτηκαν οι πινακίδες. Το όνομα της γλώσσας προέρχεται από την πόλη Παλά (Palā), στην περιοχή της Παφλαγονίας των κλασικών χρόνων και φαίνεται πως χρησιμοποιείτο σε τελετουργίες για τον θεό Ζιμπάρβα (Zibarwa)2. Υποδείχθηκε ως ανεξάρτητη ινδοευρωπαϊκή γλώσσα από τον Εμί Φορρέ (Emil Forrer)3

Διασπορά και συγγένειες Επεξεργασία

Η Παλαϊκή -όπως και η Χιττιτική- γραφόταν με σφηνοειδή γραφή και οι Παλαΐτες συγκαταλέγονταν στους Χιττιτικούς πληθυσμούς. Η Χεττιτική, η Λουβική και η Παλαϊκή έχουν κοινά ορισμένα γραμματικά χαρακτηριστικά, ανάμεσα στα οποία περιλαμβάνονται τα δύο γένη, το ένα από τα οποία συνδυάζει αρσενικό και θηλυκό γένος ως κοινό, ενώ το άλλο είναι ουδέτερο. Οι γραμματικές τους, επίσης, μοιράζονταν ενεργητική και μέση φωνή.

Η Χιττική και η Παλαϊκή φαίνεται πως επηρεάστηκαν από το κοινό υπόστρωμα της Χαττικής κατά την εποχή του αρχαίου χιττικού βασιλείου, όταν η Παλά, η Λουβίγια (Luwiya) και η Χαττούσα διαμόρφωναν τις τρεις μείζονες επαρχίες της χιττιτικής αυτοκρατορίας στην Ανατολία.

Παραπομπές-σημειώσεις Επεξεργασία

  • 1: Mallory et al, 1997, 12
  • 2: Βλ. Melchert, 22
  • 3: Forrer, 1922, 241 κ.ε.

Βιβλιογραφία Επεξεργασία

Εξωτερικοί σύνδεσμοι Επεξεργασία