Βικιπαίδεια

Πωλίν Μαρουά

Η Πωλίν Μαρουά (γαλλικά: Pauline Marois, γεννήθηκε στη Πόλη του Κεμπέκ του Καναδά στις 29 Μαρτίου 1949) είναι Καναδή πολιτικός από το Κεμπέκ, η οποία στις γενικές εκλογές της επαρχίας του Κεμπέκ στις 4 Σεπτεμβρίου 2012, έγινε η πρώτη γυναίκα και 30ή πρωθυπουργός της επαρχίας. Έχει αναλάβει αρκετές υπουργικές θέσεις στο παρελθόν στις επαρχιακές κυβερνήσεις που προέκυψαν από το σεπαριστικό κόμμα Παρτί Κεμπεκουά από το 1981. Μετά από δύο ανεπιτυχείς προσπάθειες, το 1985 και το 2005, να εκλεγεί πρόεδρος του Κόμματος του Κεμπέκ Parti québécois, κατάφερε στις 26 Ιουνίου 2007 να γίνει η πρώτη γυναίκα πρόεδρος του κόμματος. Στις 24 Σεπτεμβρίου 2007, εκλέχθηκε για πρώτη φορά επαρχιακή βουλευτής στην εκλογική περιφέρεια του Σαρλεβουά (Charlevoix), και έπειτα στις 8 Δεκεμβρίου 2008 στην εκλογική περιφέρεια του Λαβάλ-ντε-Ραπίντ (Laval-de-Rapides). Είναι η τρίτη γυναίκα που έλαβε την θέση του αντιπροέδρου της κυβέρνησης του Κεμπέκ, μετά την Λιζ Μπεϊκόν και την Μονίκ Γκανιόν-Τρομπλέ.

Πωλίν Μαρουά
Pauline Marois

Πρωθυπουργός του Κεμπέκ
Περίοδος
19 Σεπτεμβρίου 2012 – 23 Απριλίου 2014
Αναπληρωτής ΚυβερνήτηςΠιέρ Ντυσέν
ΠροκάτοχοςΖαν Σαρέ
ΔιάδοχοςΦιλίπ Κουιγιάρ
Πρόεδρος του
Παρτί Κεμπεκουά
Εν ενεργεία
Ανέλαβε καθήκοντα
26 Ιουνίου 2007 - 7 Απριλίου 2014
ΠροκάτοχοςΜαριό Ντυμόντ
Προσωπικά στοιχεία
Γέννηση29 Μαρτίου 1949 (1949-03-29) (75 ετών), Πόλη του Κεμπέκ, Κεμπέκ, Καναδάς
Εθνότητα Κεμπεκιώτικη
Υπηκοότητα Καναδική
Πολιτικό κόμμαΠαρτί Κεμπεκουά
ΣύζυγοςΚλωντ Μπλονσέτ
ΠαιδιάΤέσσερα παιδιά:
Κατερίν
Φελίξ
Φρανσουά-Κριστόφ
Ζαν-Σεμπαστιέν
ΣπουδέςΠανεπιστήμιο Λαβάλ
Πανεπιστήμιο του Μόντρεαλ[1]
HEC Montréal[2]
ΕπάγγελμαΠολιτική αναλύτρια και σύμβουλος
ΒραβεύσειςΕπίτιμος διδάκτωρ του Πανεπιστημίου Λαβάλ[3]
ΘρήσκευμαΚαθολική
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Βιογραφικά στοιχεία Επεξεργασία

Πρώτα χρόνια και πρότερη δράση Επεξεργασία

Κόρη του Γκρεγκουάρ Μαρουά (Grégoire Marois) και της Μαρί-Πωλ Γκινγκρά (Marie-Paule Gingras), η Πωλίν Μαρουά ήταν το μεγαλύτερο παιδί από πέντε αδέρφια. Γεννήθηκε στις 29 Μαρτίου 1949 στο νοσοκομείο του Αγίου Φραγκίσκου της Ασσίζης (Saint-François d'Assise) στο προάστιο Λιμουαλύ (Limoilou) της πόλης του Κεμπέκ. Έζησε τα παιδικά της χρόνια σε ένα περιβάλλον μεσοαστικό, με το πατέρα της να είναι μηχανικός στο εργοστάσιο της εταιρίας "Navistar International" που παρήγαγε βαρέα μηχανήματα και φορτηγά στη πόλη του Κεμπέκ και με την μητέρα της που ήταν δασκάλα με καταγωγή από αγροτική οικογένεια της Καναδικής επαρχίας. Το πατρικό της σπίτι ήταν στον οικισμό Σαιντ-Ετιέν-ντε-Λοζόν (Saint-Étienne-de-Lauzon) που σήμερα αποτελεί συνοικία της πόλης Λεβί και βρίσκεται στην αντίπερα όχθη της πρωτεύουσας της επαρχίας επί του ποταμού Σεντ Λόρενς.[4] Στην αυτοβιογραφία της που εκδόθηκε το 2008, η Μαρουά θυμάται την "βαθιά διαίσθηση" που είχαν οι γονείς της στο να παράσχουν στα παιδιά τους μια "ποιοτική εκπαίδευση", παρόλο που ο πατέρας της δεν είχε μπορέσει να ολοκληρώσει το δημοτικό σχολείο.[5] όλα τα παιδιά, οι τρεις υιοί της οικογένειας, Ντενίς, Ρομπέρ, Μαρκ και η αδελφή της Ζανίν, είχαν πανεπιστημιακή μόρφωση, παρά την οικονομική δυσχέρεια των γονέων της.[6]

Οι γονείς της είχαν έντονα πατριωτικά συναισθήματα και ήταν πιστοί καθολικοί. Δεν ασχολούνταν ενεργά με την πολιτική. Η μητέρα τους είχε προσπαθήσει να τους μάθει να προσεύχονται με ροζάριο προσπάθεια που εγκατέλειψε μετά από μερικές ημέρες. Ο πατέρας της ήταν πολιτικά προσκείμενος στο ομοσπονδιακό συντηρητικό Κοινωνικό Πιστωτικό Κόμμα του Καναδά (Parti Crédit social du Canada) και στο επαρχιακό κόμμα της Εθνικής Ένωσης (Union nationale), ενώ αγόρασε την πρώτη τουτηλεόραση στις αρχές της δεκαετίας του 1950 και ήταν συνδρομητής στην ημερήσια εφημερίδα Καθολική Δράση (L'Action catholique).[6]

Τις πρωτοβάθμιες σπουδές της τις ολοκλήρωσε στο δημοτικό σχολείο του χωριού Σαιν-Ρεντοπτέρ (Saint-Rédempteur, σσ. Άγιος Σωτήρας), σήμερα συνοικία του Λεβί. Ήταν πολύ καλή στα μαθήματα της γαλλικής γλώσσας, της ιστορίας και της γεωγραφίας. Αναπτύσσει επίσης μια έφεση στην ανάγνωση, που ενισχύονται επίσης από τα πολλά βιβλία που λαμβάνει ως ανταμοιβή για τους καλούς της βαθμούς. Το 1961, γράφεται στο ιδιωτικό κολλέγιο γυμνασιακής εκπαίδευσης Ζεσύ-Μαρί (Jésus-Marie) του γειτονικού χωριού και σήμερα προαστίου του Σιλλερύ (Sillery). Εκεί παρακολουθεί τις κλασικές σπουδές της και έρχεται σε επαφή με μαθητές από διάφορα κοινωνικά υπόβαθρα, πράγμα που όπως περιγράφει στην αυτοβιογραφία της προξένησε μεγάλη απορία (αναφέρεται ως "πολιτιστικό σοκ"), βιώματα που διαμόρφωσαν και τις μετέπειτα απόψεις της στην ενηλικίωσή της. Η κοινωνία του Σιλλερύ διέφερε πολύ από αυτήν της γειτονιάς της, με κυρίως αγγλόφωνους και ευκατάστατους κατοίκους. Η μητέρα της, ως δεύτερη απασχόληση, καθάριζε πολυτελή σπίτια οικογενειών του Σιλλερύ, και ορισμένες φορές συνοδεύει την μητέρα της. Αρχίζει να συμμετέχει πιο ενεργά στις δραστηριότητες του σχολείου για να γίνει αργότερα πρόεδρος του συλλόγου των μαθητών. Είχε καλή επίδοση, αλλά δύο αποτυχίες της στα αγγλικά και στα λατινικά, έθεσαν υπό αμφισβήτηση προς στιγμήν την συνέχεια των σπουδών της.[7]

Το 1968 εγγράφηκε στο προπτυχιακό πρόγραμμα της Κοινωνικής Πρόνοιας του Πανεπιστημίου του Λαβάλ. Εκείνη την περίοδο η Πωλίν Μαρουά προβληματίσθηκε για την κατάσταση των κατώτερων κοινωνικά στρωμάτων, το πρόβλημα των συνθηκών στέγασης στην πόλη του Κεμπέκ εκτός του ιστορικού κέντρου, την χρήση της γαλλικής γλώσσας και άλλα διεθνή θέματα όπως ο πόλεμος του Βιετνάμ. Το 1969, παντρεύθηκε τον Κλωντ Μπλονσέ, με τον οποίο ήταν συμμαθήτρια στο γυμνάσιο. Κατά την διάρκεια των σπουδών της το 1970, έκανε πρακτική άσκηση στο Γκατινώ του Κεμπέκ, όπου έγινε ιδρυτικό μέλος της τοπικής οργάνωσης Συνεταιριστική Ένωση Οικιακής Οικονομίας (Association coopérative d'économie familiale, ACEF) που έχει ως στόχο την προστασία της οικογένειας με την διευκόλυνσή της σε θέματα στέγης, χρηματοδότησης των ελλειμματικών οικιακών προϋπολογισμών και προστασίας των καταναλωτών. Η πόλη του Γκατινώ εκείνη την περίοδο βίωνε μεγάλη οικοδομική δραστηριότητα χάρη στην απόφαση της ομοσπονδιακής κυβέρνησης να κτίσει κυβερνητικά κτήρια στην αντίπερα όχθη της Οτάβας, χωρίς να γίνεται μέριμνα για την κατασκευή εργατικών κατοικιών.[8] Πολιτικά, η επαρχία συγκλονίσθηκε από την Κρίση του Οκτωβρίου, στον απόηχο της Ήσυχης Επανάστασης.[9] Εκείνη την περίοδο ο άντρας της εργάσθηκε σε μια εταιρία επενδύσεων ως οικονομικός σύμβουλος σε θέματα διαχείρισης της ακίνητης περιουσίας.[8] Έλαβε το πτυχίο της το 1971, ενώ το 1976 έλαβε το μεταπτυχιακό της δίπλωμα στη Διοίκηση Επιχειρήσεων της Σχολής Ανωτάτων Εμπορικών Σπουδών (École des hautes études commerciales, HEC), αυτόνομης σχολής συνδεδεμένη με το Πανεπιστήμιο του Μόντρεαλ.[10]

Με τον σύζυγό της Κλωντ Μπλονσέ έχουν αποκτήσει τέσσερα παιδιά, τα οποία είναι σήμερα ενήλικα, και έχει σήμερα δυο εγγόνια.[11] Ο σύζυγός της είναι ενεργός επιχειρηματίας που είχει διατελέσει πρόεδρος του επαρχιακού οργανισμού ανάπτυξης, της Γενικής Εταιρίας Επενδύσεων (Société générale de financement) από το 1997 έως το 2003.[12]

Πρώτη περίοδος στη πολιτική Επεξεργασία

Η πολιτική της καρίερα ξεκινά το 1978, όταν όντας οπαδός του Parti québécois κατά τις πρώτες ημέρες ύπαρξης του, διετέλεσε εκπρόσωπος Τύπου του Υπουργού Οικονομικών,[11] προηγουμένως καθηγητή της στο μεταπτυχιακό και μεταγενέστερα πρωθυπουργό Ζακ Παριζώ, με τον οποίο συνδέθηκε και ο οποίος επηρέασε αργότερα την πολιτική της σκέψη. Εγκατέλειψε την θέση της έξι μήνες μετά, τον Μάρτιο του 1979, επειδή αισθανόταν ότι δεν μπορούσε να αναπτύξει τις ικανότητές της, όπως αποκάλυψε στον βιογράφο του πρώην πρωθυπουργού και δημοσιογράφο Πιέρ Ντυσέν.[13] Τον Νοέμβριο του 1979έγινε γενική γραμματέας του Υπουργείου Γυναικείων Υποθέσεων υπό την υπουργό Λιζ Παγιέτ. Ο βιογράφος του Ρενέ Λεβέκ, Πιέρ Γκοντέν, είχε αναφέρει ότι η Πωλίν Μαρουά είχε αρχικά διστάσει να αποδεχθεί τη θέση αυτή, καθώς δεν αισθανόταν ιδιαίτερα φεμινίστρια. Τότε η υπουργός παρενέβη και φέρεται ότι είπε ότι με την ίδια κοντά της θα γίνει.[14]

Όταν ήταν για δεύτερη φορά έγκυος στον έβδομο μήνα, απέρριψε την συμμετοχή της ενεργά με την πολιτική ζωή. Άλλαξει όμως γνώμη μετά από παρότρυνση του συζύγου της και του ηγέτη του κόμματος, Ρενέ Λεβέκ[15] και υπέβαλε υποψηφιότητα στην εκλογική περιφέρεια της Λα Πελτρί (La Peltrie) στη περιοχή του Κεμπέκ. Στις επαρχιακές εκλογές της 13ης Απριλίου 1981, κατόρθωσει να εκλεγεί και μάλιστα με σχετική άνεση, αφού είχε 5337 ψήφους διαφορά από τον ανθυποψήφιο της του Φιλελεύθερου Κόμματος.[16] Έντεκα ημέρες μετά, στις 24 Απριλίου, γέννησε το δεύτερο παιδί της.[17]

Η πρώτη υπουργική θέση που ανέλαβε ήταν στο Υπουργείο Γυναικείων Υποθέσεων στη δεύτερη κυβέρνηση Λεβέκ, από τις 30 Απριλίου 1981 έως τις 29 Νοεμβρίου 1983. Έπειτα ανέλαβε τη θέση του αντιπροέδρου στο Συμβούλιο Οικονομικών (Conseil du trésor), ενώ στις 9 Σεπτεμβρίου 1982, αναβαθμίσθηκε στη θέση του Υπουργού Εργατικού Δυναμικού και Ασφάλειας Εισοδήματος μέχρι τον ανασχηματισμό του Νοεμβρίου του 1983.[18]

Η απόφαση του Λεβέκ να στηρίξει πρόταση του συντηρητικού ομοσπονδιακού πρωθυπουργού Μπράιαν Μουλρόνεϊ που προέβλεπε την επίλυση της συνταγματικής κρίσης, προκάλεσε εσωτερικό κλονισμό στο υπουργικό συμβούλιο. Ορισμένα ηγετικά και ιστορικά στελέχη εξέφρασαν την αντίθεσή τους με την νέα κυβερνητική γραμμή, μεταξύ αυτών και η Πωλίν Μαρουά η οποία έπαιξε μικρό ρόλο στις εξελίξεις αυτές.[19]

Στις 9 Νοεμβρίου 1984 υπέγραψε στη πόλη του Κεμπέκ το Γράμμα των Δώδεκα, το οποίο είχαν συνυπογράψει τα μισά μέλη του υπουργικού συμβουλίου που διαφωνούσαν με την πολιτική συναίνεσης του Λεβέκ. Δεν παραιτήθηκε από την υπουργική της θέση παρόλο που επτά υπουργοί της κυβέρνησης είχαν αποχωρήσει έως το τέλος του μήνα.[20] Μετά την παραίτηση του Λεβέκ από την προεδρία του κόμματος υπέβαλε υποψηφιότητα παρά τις μη ευνοϊκές προς εκείνη δημοσκοπήσεις.[21] Η προεκλογική της καμπάνια επικεντρώθηκε στη απασχόληση για όλους και στη ανεξαρτησία.[22] Εκλέχθηκε τελικά δεύτερη, μετά τον Πιέρ Μαρκ Τζονσόν, με ποσοστό 19,7 % δηλώνοντας ικανοποιημένη από τον ποσοστό της και έτοιμη να συνεχίσει.[23]

Διετέλεσε για τέσσερις μήνες ξανά υπουργός στο Υπουργείο Γυναικείων Υποθέσεων.[18] Στις γενικές εκλογές στις 2 Δεκεμβρίου 1985 απέτυχε να εκλεγεί στην εκλογική περιφέρεια της Λα Πελτρί και παρέμεινε μέλος του εκτελεστικού εθνικού συμβουλίου του κόμματος με έμφαση στις γυναικείες υποθέσεις. Έλαβε τη θέση του ταμία στην Ομοσπονδία των Γυναικών του Κεμπέκ (Fédération des femmes du Québec) και συμμετείχε ως σύμβουλος στην μη κερδοσκοπική οργάνωση Ελιζαμπέθ Φράι (Elizabeth Fry) που ασχολείται με τις φυλακισμένες και τις πρώην φυλακισμένες γυναίκες.[18] Ήταν από τα στελέχη που διαφώνησαν αργότερα με την πολιτική του προέδρου του κόμματος Τζονσόν η οποία απέβλεπε στην ιδεολογική απομάκρυνση της παράταξης από τις σοσιαλιστικές της καταβολές, και αποφάσισε την σταδιακή αποχώρησή της η οποία διαφάνηκε με την αποχή της από το συνέδριο του κόμματος που διεξήχθη το 1987. Αυτό το διάστημα αποσύρθηκε για να διδάξει στο Πανεπιστήμιο του Κεμπέκ στο Ουταουαί (τότε, Université du Québec à Hull).[24]

Όταν την προεδρία του κόμματος ανέλαβε ο Ζακ Παριζώ, δέχθηκε την πρόταση του ριζοσπαστικού σεπαρατιστή και ανέλαβε την θέση της συμβούλου στο πρόγραμμα του κόμματος τον Φεβρουάριο του 1988.[25] Στις γενικές εκλογές στις 20 Ιουνίου 1988 απέτυχει να εκλεγεί βουλευτής της εκλογικής περιφέρειας του Ονζού (Anjou) με διαφορά 1147 ψήφων.[26]

Δεύτερη περίοδος στη πολιτική Επεξεργασία

Στις γενικές εκλογές του 1989, εκλέχθηκε στην εκλογική περιφέρεια του Ταγιόν (Taillon).[18] Μετά την εκλογική νίκη του Parti québécois στις γενικές εκλογές του 1994 επανεκλέχθηκε στην ίδια εκλογική περιφέρεια. Ανέλαβε πολλές υπουργικές θέσεις, μεταξύ των οποίων στα υπουργεία Οικονομικών, Εκπαίδευσης και Υγείας. Εκλέχθηκε και στην επόμενη εκλογική αναμέτρηση, στις γενικές εκλογές του 1998. Χρημάτισε από το 2001 έως το 2003 Αντιπροέδρος της Κυβέρνησης του Κεμπέκ (vice-première ministre du Québec). Στις γενικές εκλογές του 2003 κατά τις οποίες ηττήθηκε το Parti québécois, κατάφερε να επανεκλεγεί για ακόμα μια φορά στην εκλογική περιφέρεια του Ταγιόν.[18] Από τη θέση του βουλευτή της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ανέλαβε το χαρτοφυλάκειο των Διεθνών Σχέσεων.[εκκρεμεί παραπομπή]

Η εκλογική ήττα του Parti québécois δημιούργησε κλίμα δυσαρέσκειας στο εσωτερικό του κόμματος. Το 2004 η Πωλίν Μαρουά αμφισβήτησε την δυνατότητα του πρώην πρωθυπουργού και αρχηγού του κόμματος Μπερνάρ Λωντρύ να φέρει το κόμμα ξανά πίσω στην εξουσία και τον κάλεσε να παραιτηθεί. Τον Ιούνιο του 2005, ο Λωντρύ ζήτησε την ψήφο εμπιστοσύνης των συνέδρων του κόμματός του, λαμβάνοντας ποσοστό 76,2 %, και αποχώρησε.[27] Η Μαρουά συμμετείχε στις εσωκομματικές εκλογές του Νοεμβρίου 2005 και έλαβε την στήριξη στελεχών του κόμματος όπως ο Ζοζέφ Φακάλ (Joseph Facal), ο Ζονατόν Βαλουά (Jonathan Valois), η Μακά Κοττό (Maka Kotto) και η Μαρί Μαλαροΰ (Marie Malavoy), καθώς και άλλων είκοσι βουλευτών της παράταξης και του ομοϊδεατικού ομοσπονδιακού κόμματος Bloc Quebeqois. Σε περίπτωση νίκης της, υποσχέθηκε να επαναφέρει το θέμα του δημοψηφίσματος, μερικούς μήνες μετά την δημιουργία της κυβέρνησης του κόμματός της.[28] Έλαβε επίσης την στήριξη γυναικείων προσωπικοτήτων όπως της πρώην προέδρου της Ομοσπονδίας των Νοσηλευτών Τζενύ Σκην (Jennie Skeene) , της πρώην προέδρου της Γενικής Συνομοσπονδίας του Κεμπεκ Λορέν Παγκέ (Lorraine Pagé), της συγγραφέως Ελέν Πεντνώ (Hélène Pedneault) και της πρώην προέδρου του Δημοτικού Συμβουλίου του Μόντρεαλ Λεά Κουσινώ (Léa Cousineau). Μία εβδομάδα πριν την ημέρα διεξαγωγής των εσωκομματικών εκλογών έλαβε την στήριξη του συνυποψηφίου της Πιέρ Ντυμπύκ (Pierre Dubuc), όπως επίσης αργότερα και του συνυποψηφίού της Γκιλμπέρτ Πακέτ (Gilbert Paquette), οι οποίοι ζήτησαν από τους ανθρώπους που τους στήριξαν να ενισχύσουν την υποψηφιότητα της Μαρουά.[εκκρεμεί παραπομπή] Την ημέρα των εκλογών της 15ης Νοεμβρίου έλαβε ποσοστό 30,56 % και 32.166 ψήφους, κατατασσόμενη δεύτερη μετά τον Οντρέ Μπουακλέρ ο οποίος έλαβε 53,68 %. Μετά την ήττα της δήλωσε ικανοποιημένη, παρότι πικραμένη. Αποφάσισει να αποσυρθεί από μια πολιτική δραστηριότητα διάρκειας 25 ετών, ανακοινώνοντας στις 20 Μαρτίου του 2006 της αποχώρησή της και αφού είχε πριν από λίγες μέρες δεχθεί να αναλάβει το χαρτοφυλάκιο των Διεθνών Σχέσεων για ακόμη μια φορά.[εκκρεμεί παραπομπή]

Τρίτη περίοδος στη πολιτική Επεξεργασία

 
Η Πωλίν Μαρουά κατά την διάρκεια ομιλίας της στο Ριβιέρ-ντε-Λου (Rivière-du-Loup) το 2009.

Η συντριπτική ήττα του κόμματος στις επαρχιακές εκλογές της 26ης Μαρτίου 2007, επέφερε την παραίτηση του Οντρέ Μπουακλέρ από την προεδρία του κόμματος στις 8 Μαϊου 2007 και την έναρξη ενός νέου γύρου διαδοχής. Η Πωλίν Μαρουά αποφάσισε την επιστροφή της και ανακοίνωσε για ακόμα μια φορά την υποψηφιότητα της στις 11 Μαΐου 2007.[29] Στις 13 Μαΐου 2007 υπέβαλε επίσημα την υποψηφιότητά της και υποσχέθηκε την επαναφορά του ζητήματος του δημοψηφίσματος και την αλλαγή του προγράμματος του κόμματος.[30] Ο συνυποψήφιός της και πρόεδρος του Bloc Québécois Ζιλ Ντυσέπ (Gilles Duceppe) αποφάσισε μια μέρα μετά την ανακοίνωση της υποψηφιότητάς της να αποσυρθεί από την διεκδίκηση διαβλέποντας την αποδοχή που φαίνεται να είχε η Μαρουά στις δημοσκοπήσεις, από το θετικό κλίμα που είχε δημιουργηθεί στις τάξεις του κόμματος αλλά και από την αγωνία του να μην υπάρξουν αρνητικές συνέπειες για την αποσχιστικό κίνημα στο Κεμπέκ.[31][32] Την δήλωση στήριξης προς την Μαρουά ο Ντυσέπ την έκανε κατά την διάρκεια εκδήλωσης του ομοσπονδιακού κόμματος, παρουσία της ίδιας της Μαρουά.[εκκρεμεί παραπομπή] Η Πωλίν Μαρουά έλαβε επίσης την στήριξη των Συνδικαλιστών και Προοδευτικών για ένα Ελεύθερο Κεμπέκ (Syndicalistes et progressistes pour un Québec libre) που αποτελεί συνδικαλιστικό όργανο προσκείμενο στη παράταξη της,[33] όπως επίσης και των μισών βουλευτών του κόμματος. Δήλωσε ότι θα επιδιώξει μια σημαντική μείωση του κόστους των διδάκτρων.[34] Στις 26 Ιουνίου 2007 η Μαρουά έγινε επίσημα πρόεδρος το κόμματος χωρίς να υπάρξει ψηφοφορία αφού ήταν η μοναδική υποψήφια που συγκέντρωσε τον αναγκαίο αριθμό υπογραφών.[35][36]

Στις 13 Αυγούστου 2007 ο βουλευτής του κόμματος Ροζέρ Μπερτράν (Rosaire Bertrand) ανακοίνωσε την παραίτησή του από την έδρα του στην εκλογική περιφέρεια του Σαρλεβουά (Charlevoix) προκειμένου να επιτρέψει στην πρόεδρο του κόμματος να εκπροσωπηθεί στο Εθνικό Κοινοβούλιο του Κεμπέκ. Στις τοπικές γενικές εκλογές στις 24 Σεπτεμβρίου 2007 συμμετείχαν ως υποψήφιο η Πωλίν Μαρουά και άλλοι συνυποψήφιοί της από άλλα κόμματα της επαρχίας, με εξαίρεση το Φιλελεύθερο κόμμα που δεν συμμετείχε λόγω μιας άτυπης πολιτικής παράδοσης που δεν ήθελε τα μεγάλα κόμματα να θέτουν υποψηφίους ενάντια στον αρχηγό ενός κόμματος.[37][38] Δύο ημέρες πριν την διενέργεια της εκλογικής διαδικασίας ο αρθρογράφος της εφημερίδας The Gazette ανέφερε ότι η Πωλίν Μαρουά με τον σύζυγό της έχουν ιδιοποιηθεί δημόσια έκταση που είχε χαρακτηριστεί αρχικά προστατευμένη αγροτική περιοχή και είχε απαλλοτριωθεί αργότερα για τις ανάγκες επέκτασης ενός αυτοκινητοδρόμου.[39] Υπό την σκιά του σκανδάλου, η Πωλίν Μαρουά εκλέχθηκε πρώτη με ποσοστό 59,16 % αναδεικνυόμενη βουλευτής του Σαρλεβουά.[40] Ο δεύτερος σε ψήφους ανθυποψήφιός της από την Δημοκρατική Δράση του Κεμπέκ, Κoνράντ Χαρβεΐ, έλαβε 37,04 % των ψήφων. Η ορκωμοσία της στη Βουλή του Κεμπέκ έγινε στις 11 Οκτωβρίου 2007.[41]

Στις γενικές εκλογές στις 8 Δεκεμβρίου 2009 η Πωλίν Μαρουά έγινε αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης στο Εθνικό Κοινοβούλιο του Κεμπέκ. Η κοινοβουλευτική της ομάδα αποτελείτο από 51 βουλευτές, ο μέγιστος αριθμός βουλευτών κόμματος αξιωματικής αντιπολίτευσης στην πολιτική ιστορία του Κεμπέκ.[εκκρεμεί παραπομπή] Στις αρχές του 2011 έγινε πιο έντονο το αίσθημα αμφισβήτησης της πρόεδρου του κόμματος για το πρόγραμμα που ακολουθούσε και δημιουργήθηκε μια από τις μεγαλύτερες κρίσεις στην ιστορία του κόμματος. Σε εκείνη την κρίσιμη φάση τέσσερα σημαίνοντα μέλη αποχώρησαν και δηλώνουν ότι θα θέσουν υποψηφιότητα ως ανεξάρτητοι στις επόμενες γενικές εκλογές, ενώ τρία άλλα μέλη αποχώρησαν και εντάχθηκαν στο νεοπαγές κόμμα Συνασπισμός για το Μέλλον του Κεμπέκ.[11] Στις 16 Απριλίου 2011, έλαβε ποσοστό 93,08 % στην ψηφοφορία εμπιστοσύνης που ζήτησε κατά το συνέδριο του κόμματος, ποσοστό που ξεπερνά αντίστοιχα ποσοστά που έλαβαν άλλοι πρόεδροι του κόμματος σε ανάλογη ψηφοφορία.[42] Τον Απρίλιο του 2012 υποστήριξει το απεργιακό κίνημα των φοιτητών των κολλεγίων και των πανεπιστημίων κατά των μέτρων της κυβέρνησης του Ζαν Σαρέ με κυριότερο αυτό του τριπλασιασμού των διδάκτρων, συμμετέχοντας σε κάποιες από τις κινητοποιήσεις φορώντας το σύμβολο του κινήματος που είναι ο κόκκινος ρόμβος και δηλώνει ότι εφόσον ανερχόταν στην εξουσία το Parti québécois στις επικείμενες επαρχιακές γενικές εκλογές, θα αναπροσάρμοζε τα δίδακτρα ανάλογα με το κόστος ζωής, θα καταργούσε τον νόμο που περιορίζει τις διαδηλώσεις και θα απέσυρε τους περιορισμούς στην παρακολούθηση των μαθημάτων. Παράλληλα παρότρυνε τους νέους να ψηφίσουν το κόμμα της στις επερχόμενες εκλογές.[11]

Πρωθυπουργία Επεξεργασία

 
Η Πωλίν Μαρουά στο πλαίσιο της προεκλογικής της καμπάνιας στη πόλη του Κεμπέκ, την παραμονή των εκλογών
Κύριο λήμμα: Γενικές εκλογές του Κεμπέκ 2012

Κατά την διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας του Παρτί Κεμπεκουά ενόψει των γενικών εκλογών του Κεμπέκ το 2012, στο προεκλογικό πρόγραμμα του κόμματος δίνεται έμφαση στη ζήτημα της ανεξαρτησίας, της διαφθοράς στον κατασκευαστικό κλάδο, της προστασίας της γαλλικής γλώσσας και ιδιαίτερα στην ακύρωση της αύξησης των διδάκτρων των κολλεγίων και των πανεπιστημίων που ψηφίστηκε με μεσολάβηση της κυβέρνησης του φιλελεύθερου πρωθυπουργού Ζαν Σαρέ.[43] Οι εκλογές αναδεικνύουν το Παρτί Κεμπεκουά πρώτο κόμμα κατακτώντας 54 από τις 125 έδρες του Εθνικού Κοινοβουλίου και συγκρωτόντας έτσι κυβέρνηση μειοψηφίας.[44]

Κατά την διάρκεια της πρώτης ομιλίας της ως νέας πρωθυπουργού της επαρχίας στο κέντρο συνεδριάσεων Metropolis, ένας ένοπλος πυροβόλησε και σκότωσε τον 48χρονο τεχνικό Ντενίς Μπλονσέτ (Denis Blanchette), υπάλληλο του συνεδριακού χώρου, και τραυμάτισε σοβαρά ακόμα έναν. Ο δράστης που συνελήφθη, ήταν ο Ρισάρ Ονρί Μπεν (Richard Henry Bain), κάτοικος του τουριστικού θερέτρου του Μον Τρεμπλόν.[45] Στην κηδεία του τεχνικού παρευρέθηκε η νεοεκλεγείσα πρωθυπουργός.[46]

Μετά την ορκωμοσία του υπουργικού συμβουλίου, η Πωλίν Μαρουά δεσμεύτηκε να καταργήσει τον νόμο της κυβέρνησης Σαρέ για τα κολεγιακά και πανεπιστημιακά δίδακτρα.[47] Ανάμεσα στις πρώτες εξαγγελίες την νέας κυβέρνησης, υπήρξε η κατάθεση προς ψήφιση στο Εθνικό Κοινοβούλιο του Κεμπέκ νομοσχεδίου που απέβλεπε στην διαφάνεια στην δημοπράτηση και στην εκτέλεση των δημοσίων έργων,[48] την ψήφιση νέας Χάρτας για την Γαλλική Γλώσσα που θα επεκτείνει την χρήση της γαλλικής γλώσσας στην μεταλυκειακή εκπαίδευση και στις μικρές επιχειρήσεις και στην κατάργηση των διευκολύνσεων που υπήρχαν σχετικά με την μετεγγραφή γαλλόφωνων μαθητών στα αγγλόφωνα ιδιωτικά σχολεία.[49][50] Μία από τις πρώτες αποφάσεις την Κυβέρνησης Μαρουά ήταν η παύση της λειτουργίας του μοναδικού πυρηνικού εργοστασίου παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας Gentilly 2 στο Μωρισί του Κεμπέκ. Η αναγγελία του κλεισίματος του εργοστασίου περιόρισε κατά μεγάλο ποσοστό τα κέρδη της δημόσιας κρατικής εταιρίας Hydro-Québec λόγω της μείωσης των συμβολαίων εκμίσθωσης ηλεκτρικού ρεύματος από τον δευτερογενή τομέα.[51]

Επόμενες προτεραιότητες της κυβέρνησης Μαρουά, που σχηματίστηκε στις 19 Σεπτεμβρίου αποτελούμενη από 25 υπουργούς, ήταν η κατάργηση ή η προσθήκη διατάξεων σε νομοσχέδια που ψηφίστηκαν από την Εθνοσυνέλευση επί πρωθυπουργίας Σαρέ που έβρισκαν αντίθετο το σεπαριστικό κόμμα, όπως ο νόμος 78 που περιόριζε τις διαδηλώσεις κατά τις φοιτητικές κινητοποιήσεις του 2012, όπως επίσης και την εγγύηση του επαρχίας σε δανειοδότηση της μεταλλουργικής βιομηχανίας που εκμεταλλεύεται το ορυχείο αμιάντου Jeffrey στο Τεντφόρ Μιν. Επόμενες αποφάσεις υπήρξαν η αύξηση της φορολογίας ώστε να καταπολεμηθεί το έλλειμμα της γενικής κυβέρνησης, η προώθηση της χρήσης της γαλλικής γλώσσας στις δημόσιες υπηρεσίες και τον επανασχεδιασμό το σχεδίου ανάπτυξης και διαχείρισης των φυσικών πόρων του Βορείου Κεμπέκ. Επόμενοι στόχοι της κυβέρνησης ήταν ο περιορισμός της πρόσβασης κυρίως των κατασκευαστικών εταιριών σε δημόσια έργα όταν προκύπτουν υποθέσεις διαφθοράς, η μείωση της χρηματοδότησης των πανεπιστημίων προς όφελος της προσχολικής εκπαίδευσης και η αύξηση των φόρων σε ποτά και τσιγάρα ώστε να ενισχυθεί η χρηματοδότηση της δημόσιας υγείας. Παράλληλα υπήρξαν προσπάθειες για την αντιμετώπιση της αυξανόμενης ανεργίας με τη χορήγηση δανείων σε μεγάλες βιομηχανίες με την εγγύηση του δημοσίου και την επιλεκτική μείωση της τιμής του ηλεκτρικού ρεύματος σε ορισμένες από αυτές.

Η Πωλίν Μαρουά, λαμβάνοντας υπόψη την ενίσχυση των ποσοστών του κόμματος στις δημοσκοπήσεις και την απήχηση που έδειχνε σε μεγάλο μέρος των πολιτών η προς ψήφιση Χάρτα των αξιών του Κεμπέκ, αποφάσισε την προκήρυξη γενικών εκλογών στις 7 Απριλίου 2014 ώστε να υπάρξει κυβέρνηση πλειοψηφίας. Η προεκλογική εκστρατεία, αν και αρχικά επικεντρώνονταν στα θέματα της οικονομίας και της χάρτας που προωθούσε την απαγόρευση της χρήσης των θρησκευτικών εμβλημάτων στις δημόσιες υπηρεσίες, κατέληξε να αναφέρεται στη πιθανότητα προκήρυξης νέου δημοψηφίσματος για την ανεξαρτησία του Κεμπέκ και στα πολιτικά σκάνδαλα διαφθοράς. Οι τελευταίες εξελίξεις οδήγησαν στην συντριβή του Παρτί Κεμπεκουά στις γενικές εκλογές, την ανάδειξη του Φιλελεύθερου κόμματος στην εξουσία με κυβέρνηση πλειοψηφίας και την αύξηση των εδρών των υπολοίπων κοινοβουλευτικών κομμάτων, του Συνασπισμού για το Μέλλον του Κεμπέκ και του Αλληλέγγυου Κεμπέκ. Το βράδυ της εκλογικής αναμέτρησης, η Πωλίν Μαρουά δεν κατάφερε να εκλεγεί στην εκλογική περιφέρεια του Σαρλεβουά-Κοτ ντε Μπωπρέ. Στην ευχαριστήρια ομιλία της στους οπαδούς του κόμματός της, ανακοίνωσε την παραίτησή της από την προεδρία του κόμματος.

Υποσημειώσεις και παραπομπές Επεξεργασία

  1. ↑ Ανακτήθηκε στις 8  Ιουλίου 2019.
  2. ↑ Ανακτήθηκε στις 10  Ιουλίου 2019.
  3. ↑ www.ulaval.ca/notre-universite/prix-et-distinctions/doctorats-honoris-causa-de-luniversite-laval/recipiendaires-doctorat-honoris-causa-2018-2019/pauline-marois.html.
  4. ↑ (Γαλλικά) Pauline Marois· Pierre Graveline (2008). Québécoise!. Μόντρεαλ: Fides. σελίδες 11–13. ISBN 276212767X. Ανακτήθηκε στις 11 Σεπτεμβρίου 2012. 
  5. ↑ (Γαλλικά) Pauline Marois· Pierre Graveline (2008). Québécoise!. Μόντρεαλ: Fides. σελ. 13. ISBN 276212767X. Ανακτήθηκε στις 11 Σεπτεμβρίου 2012. 
  6. ↑ 6,0 6,1 (Γαλλικά) Pauline Marois· Pierre Graveline (2008). Québécoise!. Μόντρεαλ: Fides. σελ. 15. ISBN 276212767X. Ανακτήθηκε στις 11 Σεπτεμβρίου 2012. 
  7. ↑ (Γαλλικά) Pauline Marois· Pierre Graveline (2008). Québécoise!. Μόντρεαλ: Fides. σελ. 16. ISBN 276212767X. Ανακτήθηκε στις 11 Σεπτεμβρίου 2012. 
  8. ↑ 8,0 8,1 (Γαλλικά) Pauline Marois· Pierre Graveline (2008). Québécoise!. Μόντρεαλ: Fides. σελίδες 26–27. ISBN 276212767X. Ανακτήθηκε στις 11 Σεπτεμβρίου 2012. 
  9. ↑ (Γαλλικά) Pauline Marois· Pierre Graveline (2008). Québécoise!. Μόντρεαλ: Fides. σελ. 28. ISBN 276212767X. Ανακτήθηκε στις 11 Σεπτεμβρίου 2012. 
  10. ↑ (Γαλλικά) Daniel Baril (9 Σεπτεμβρίου 2012). Forum, επιμ. Claire Durant avait vu venir le vote liberal. UdeM Nouvelles. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2016-03-05. https://web.archive.org/web/20160305030932/http://www.nouvelles.umontreal.ca/recherche/sciences-sociales-psychologie/20120910-claire-durand-avait-vu-venir-le-vote-liberal.html. Ανακτήθηκε στις 11 Σεπτεμβρίου 2012. 
  11. ↑ 11,0 11,1 11,2 11,3 (Γαλλικά) Helene Sallon (5 Σεπτεμβρίου 2012). Pauline Marois, premiere a la tete du Quebec. Le Monde. http://mobile.lemonde.fr/ameriques/article/2012/09/05/pauline-marois-premiere-femme-a-la-tete-du-quebec_1755753_3222.html. Ανακτήθηκε στις 11 Σεπτεμβρίου 2012. 
  12. ↑ (Γαλλικά) Valérie Dufour (24 Φεβρουαρίου 2003). Claude Blanchet en entrevue au Devoir - La SGF veut «turbocharger»les économies régionales. Le Devoir. http://www.ledevoir.com/economie/actualites-economiques/21136/claude-blanchet-en-entrevue-au-devoir-la-sgf-veut-turbocharger-les-economies-regionales. Ανακτήθηκε στις 11 Σεπτεμβρίου 2012. 
  13. ↑ (Γαλλικά) Pierre Duchesne (2002). Jacques Parizeau, Τόμος 2ος : Le Baron, 1970-1985. Μόντρεαλ: Québec Amérique. σελίδες 160–161. 
  14. ↑ (Γαλλικά) Pierre Godin (2001). René Lévesque, Τόμος 3ος : L'espoir et le chagrin (1976-1980). Μόντρεαλ: Boréal. σελίδες 530–531. ISBN 276212767X.  Η παράμετρος |access-date= χρειάζεται |url= (βοήθεια)
  15. ↑ (Γαλλικά) Pierre Godin (2005). René Lévesque, Τόμος 4ος : L'homme brisé (1980-1987. Μόντρεαλ: Boréal. σελ. 117. ISBN 2764604246.  Η παράμετρος |access-date= χρειάζεται |url= (βοήθεια)
  16. ↑ Directeur général des élections du Québec. «Élections générales. 1981, 13 avril». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 6 Μαρτίου 2014. Ανακτήθηκε στις 4 Σεπτεμβρίου 2012. 
  17. ↑ (Γαλλικά) Pauline en cinq temps. Μόντρεαλ: La Presse. 19 Μαΐου 2007, σελ. A2. 
  18. ↑ 18,0 18,1 18,2 18,3 18,4 (Γαλλικά) Εθνικό Κοινοβούλιο του Κεμπέκ (2007). «Pauline Marois». Ανακτήθηκε στις 4 Σεπτεμβρίου 2012. 
  19. ↑ (Γαλλικά) Pierre Godin (2005). René Lévesque, Τόμος 4ος : L'homme brisé (1980-1987. Μόντρεαλ: Boréal. σελίδες 377–381. ISBN 2764604246.  Η παράμετρος |access-date= χρειάζεται |url= (βοήθεια)
  20. ↑ (Γαλλικά) Pierre Duchesne (2002). Jacques Parizeau, Τόμος 2ος : Le Baron, 1970-1985. Μόντρεαλ: Québec Amérique. σελίδες 493–502. 
  21. ↑ Σε εσωτερική δημοσκόπη του κόμματος που διενεργήθηκε από τον Μισέλ Λεπάζ (Michel Lepage) ρωτήθηκαν τον Ιούνιο του 1985 τα μέλη του κόμματος για τις προτιμήσεις τους. Ο Πιέρ Μαρκ Τζονσόν (Pierre Marc Johnson) τοποθετείτο στην πρώτη θέση με ποσοστό 67 %, με δεύτερο σε προτιμήσεις τον Μπερνάρ Λωντρύ (Bernard Landry) με 14 %. Η Πωλίν Μαρουά ήταν τρίτη με ποσοστό μόλις 4,2 %.(Γαλλικά) Pierre Godin (2005). René Lévesque, Τόμος 4ος : L'homme brisé (1980-1987. Μόντρεαλ: Boréal. σελ. 494. ISBN 2764604246.  Η παράμετρος |access-date= χρειάζεται |url= (βοήθεια)
  22. ↑ (Γαλλικά) Pierre Godin (2005). René Lévesque, Τόμος 4ος : L'homme brisé (1980-1987). Μόντρεαλ: Boréal. σελ. 495. ISBN 2764604246.  Η παράμετρος |access-date= χρειάζεται |url= (βοήθεια)
  23. ↑ (Γαλλικά) «Course à la direction du Parti québécois». QuébecPolitique.com. 2007. Ανακτήθηκε στις 4 Σεπτεμβρίου 2012. 
  24. ↑ (Γαλλικά) Pierre Duchesne (2004). Jacques Parizeau : Le Régent. 3ος. Μόντρεαλ: Québec Amérique. ISBN 2764402805.  Unknown parameter |pags= ignored (βοήθεια)
  25. ↑ (Γαλλικά) Pierre Duchesne (2004). Jacques Parizeau : Le Régent. 3ος. Μόντρεαλ: Québec Amérique. σελίδες 84–86. ISBN 2764402805. 
  26. ↑ (Γαλλικά) «Élections partielles. 1988, 20 juin (Anjou, Roberval)». Directeur général des élections du Québec. Ανακτήθηκε στις 4 Σεπτεμβρίου 2012. [νεκρός σύνδεσμος]
  27. ↑ (Γαλλικά) «Bernard Landry quitte la vie politique». Radio-Canada. 5 Ιουνίου 2005. Ανακτήθηκε στις 10 Σεπτεμβρίου 2012. 
  28. ↑ (Γαλλικά) «Référendum: Pauline Marois précise sa position». Radio-Canada. 9 Σεπτεμβρίου 2005. Ανακτήθηκε στις 10 Σεπτεμβρίου 2012. 
  29. ↑ (Γαλλικά) Robert Dutrisac; Hélène Buzzetti (12-13 Μαΐου 2007). Un combat de géants: Marois-Duceppe. Le Devoir. http://www.ledevoir.com/politique/quebec/143263/un-combat-de-geants-marois-duceppe. Ανακτήθηκε στις 10 Σεπτεμβρίου 2012. 
  30. ↑ (Γαλλικά) Kathleen Lévesque (14 Μαΐου 2007). L’électrochoc Pauline Marois. Le Devoir. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2007-09-29. https://web.archive.org/web/20070929121819/http://www.ledevoir.com/2007/05/14/143449.html. Ανακτήθηκε στις 10 Σεπτεμβρίου 2012. 
  31. ↑ (Γαλλικά) Alexandre Shields (14 Μαΐου 2007). Les députés bloquistes serrent les rangs derrière Gilles Duceppe. Le Devoir. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2009-01-04. https://web.archive.org/web/20090104112721/http://www.ledevoir.com/2007/05/14/143436.html. Ανακτήθηκε στις 10 Σεπτεμβρίου 2012. 
  32. ↑ (Γαλλικά) Michel David (14 Μαΐου 2007). Tel un phénix. Le Devoir. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2009-01-04. https://web.archive.org/web/20090104140018/http://www.ledevoir.com/2007/05/15/143566.html. Ανακτήθηκε στις 10 Σεπτεμβρίου 2012. 
  33. ↑ (Γαλλικά) Michel Corbeil (13 Μαΐου 2007). Le SPQ-Libre se range derrière la nouvelle candidate. Le Soleil. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2007-09-29. https://web.archive.org/web/20070929120817/http://www.cyberpresse.ca/article/20070513/CPSOLEIL/70513151/6584/CPSOLEIL. Ανακτήθηκε στις 10 Σεπτεμβρίου 2012. 
  34. ↑ (Γαλλικά) Le PQ ouvre la porte au dégel. Radio-Canada. 15 Μαΐου 2007. http://www.radio-canada.ca/nouvelles/Politique/2007/05/15/004-pq-marois-degel.shtml. Ανακτήθηκε στις 10 Σεπτεμβρίου 2012. 
  35. ↑ (Γαλλικά) Radio-Canada (26 Ιουνίου 2007). «Pauline Marois: c'est officiel». Ανακτήθηκε στις 10 Σεπτεμβρίου 2012. 
  36. ↑ (Γαλλικά) Paul Roy (27 Ιουνίου 2007). «Pauline Marois est chef du PQ». La Presse. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 25 Μαρτίου 2008. Ανακτήθηκε στις 10 Σεπτεμβρίου 2012. 
  37. ↑ (Γαλλικά) Antoine Robitaille (13 Αυγούστου 2007). Pauline Marois se présentera dans Charlevoix. Le Devoir. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2008-02-29. https://web.archive.org/web/20080229121546/http://www.ledevoir.com/2007/08/13/153218.html. Ανακτήθηκε στις 10 Σεπτεμβρίου 2012. 
  38. ↑ (Γαλλικά) André Pratte (27 Αυγούστου 2007). L'ADQ a raison. La Presse. 
  39. ↑ (Αγγλικά) William Marsden (22 Σεπτεμβρίου 2007). How estate was built on public, farm lands. The Gazette. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2016-03-03. https://web.archive.org/web/20160303192247/http://www.canada.com/montrealgazette/news/story.html?id=bc089ed0-7ead-4b71-8dea-3759b6994058&k=50395&p=1. Ανακτήθηκε στις 10 Σεπτεμβρίου 2012. 
  40. ↑ (Γαλλικά) Le couronnement. Radio-Canada. 25 Σεπτεμβρίου 2007. http://www.radio-canada.ca/nouvelles/Politique/2007/05/25/002-pq-chef-accueil.shtml. Ανακτήθηκε στις 10 Σεπτεμβρίου 2012. 
  41. ↑ (Γαλλικά) Norman Delisle (11 Οκτωβρίου 2007). Marois assermentée. La Presse. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2008-04-04. https://web.archive.org/web/20080404202906/http://www.cyberpresse.ca/article/20071011/CPACTUALITES/71011169/6730/CPACTUALITES. Ανακτήθηκε στις 10 Σεπτεμβρίου 2012. 
  42. ↑ (Γαλλικά) Antoine Robitaille (16 Απριλίου 2011). Fort vote de confiance pour Pauline Marois. Le Devoir. http://www.ledevoir.com/politique/quebec/321350/fort-vote-de-confiance-pour-pauline-marois. Ανακτήθηκε στις 10 Σεπτεμβρίου 2012. 
  43. ↑ (Αγγλικά) Pauline Marois to become Quebec's 1st female premier. CBC. 4 Σεπτεμβρίου 2012. http://www.cbc.ca/news/canada/quebecvotes2012/story/2012/09/03/quebec-election-night-results-2012.html. Ανακτήθηκε στις 10 Σεπτεμβρίου 2012. 
  44. ↑ (Αγγλικά) Marois declares PQ priorities as Charest resigns. CBC. 5 Σεπτεμβρίου 2012. http://www.cbc.ca/news/canada/quebecvotes2012/story/2012/09/05/quebec-election-political-transition-charest-marois.html. Ανακτήθηκε στις 10 Σεπτεμβρίου 2012. 
  45. ↑ (Γαλλικά) Brian Myles (6 Σεπτεμβρίου 2012). Le SPVM et la SQ enquêtent sur l’attentat. Le Devoir. http://www.ledevoir.com/politique/elections-2012/358587/le-spvm-et-la-sq-enquetent-sur-l-attentat. Ανακτήθηκε στις 10 Σεπτεμβρίου 2012. 
  46. ↑ (Γαλλικά) Benoit Giasson (10 Σεπτεμβρίου 2012). «Cérémonie de commémoration nationale pour Denis Blanchette». Radio-Canada. http://www.radio-canada.ca/nouvelles/societe/2012/09/10/002-denis_blanchette-ceremonie-commemoration_nationale.shtml. Ανακτήθηκε στις 27 Νοεμβρίου 2012. 
  47. ↑ (Γαλλικά) Pauline Marois (31 Οκτωβρίου 2012). Suite du discours inaugural Pauline Marois. Le Devoir. http://www.ledevoir.com/suite-du-discours-inaugural-pauline-marois. Ανακτήθηκε στις 27 Νοεμβρίου 2012. 
  48. ↑ (Γαλλικά) Paul Journet (31 Οκτωβρίου 2012). Discours inaugural: Marois présente sa loi 1 sur l'intégrité. La Presse. http://www.lapresse.ca/actualites/quebec-canada/politique-quebecoise/201210/31/01-4588997-discours-inaugural-marois-presente-sa-loi-1-sur-lintegrite.php. Ανακτήθηκε στις 27 Νοεμβρίου 2012. 
  49. ↑ (Γαλλικά) Pauline Marois promet une nouvelle loi 101. Le Journal de Montréal. 10 Νοεμβρίου 2012. http://www.journaldemontreal.com/2012/11/10/pauline-marois-promet-une-nouvelle-loi-101. Ανακτήθηκε στις 31 Οκτωβρίου 2012. 
  50. ↑ (Γαλλικά) Henri Marineau (24 Νοεμβρίου 2012). Pauline Marois doit éviter un recul sur la loi 101. Québec Hebdo. http://www.quebechebdo.com/Soci%C3%A9t%C3%A9/Opinion/Tribune%20libre/2012-11-24/article-3127040/Pauline-Marois-doit-eviter-un-recul-sur-la-loi-101/1. Ανακτήθηκε στις 31 Νοεμβρίου 2012. [νεκρός σύνδεσμος]
  51. ↑ (Γαλλικά) La fermeture de Gentilly-2 pèse sur les résultats d'Hydro-Québec. Radio-Canada. 26 Νοεμβρίου 2012. http://m.radio-canada.ca/nouvelles/Economie/2012/11/26/008-hydro-quebec-gentilly2-resultats.shtml. Ανακτήθηκε στις 27 Νοεμβρίου 2012. 

Δείτε επίσης Επεξεργασία

Εξωτερικοί σύνδεσμοι Επεξεργασία

Πολιτικά αξιώματα
Προκάτοχος
Ζαν Καμπό 		Υπουργός Οικονομικών (Κεμπέκ)
1995-1996 		Διάδοχος
Μπερνάρ Λαντρύ
Προκάτοχος
Ζαν Γκαρόν 		Υπουργός Παιδείας (Κεμπέκ)
1996-1998 		Διάδοχος
Φρανσουά Λεγκό
Προκάτοχος
Ζαν Ροσόν 		Υπουργός Υγείας και Κοινωνικών Υπηρεσιών (Κεμπέκ)
1998-2001 		Διάδοχος
Ρεμύ Τρουντέλ
Προκάτοχος
Μπερνάρ Λαντρύ 		Υπουργός Οικονομικών (Κεμπέκ)
2001-2003 		Διάδοχος
Υβ Σεγκίν
Προκάτοχος
Μπερνάρ Λαντρύ 		Αναπληρώτρια Πρωθυπουργός του Κεμπέκ
2001-2003 		Διάδοχος
Μονίκ Γκανιόν-Τρεμπλέ
Προκάτοχος
Φρανσουά Ζαντρόν (προσωρινός) 		Πρόεδρος του Παρτί Κεμπεκουά
2007-2014 		Διάδοχος
Στεφάν Μπεντάρ (προσωρινός)
Προκάτοχος
Μαριό Ντυμόν 		Αρχηγός της Αντιπολίτευσης (Κεμπέκ)
2008-2012
(Πρωθυπουργός Ζαν Σαρέ) 		Διάδοχος
Ζαν Μαρκ Φουρνιέ
Προκάτοχος
Ζαν Σαρέ 		Πρωθυπουργός του Κεμπέκ
2012-σήμερα 		Διάδοχος
Φιλίπ Κουιγιάρ
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Πωλίν_Μαρουά&oldid=9834770"