Ραϋμόνδος Ε΄ της Τουλούζης
Ο Ραϋμόνδος Ε΄, γαλλ. Raymond V (π. 1134 - π. 1194) από τον Οίκο της Τουλούζης ήταν κόμης της Τουλούζης, μαρκήσιος της Προβηγκίας & κόμης τού Ναρμπόν (1184-94).
| Ραϋμόνδος Ε΄ της Τουλούζης | |
|---|---|
| Γενικές πληροφορίες | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | Ramon V de Tolosa (Οξιτανικά) |
| Γέννηση | 1134 |
| Θάνατος | 1194[1][2][3] ή Δεκέμβριος 1194 Νιμ |
| Τόπος ταφής | Nîmes Cathedral |
| Χώρα πολιτογράφησης | Γαλλία |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | Γαλλικά |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | αριστοκράτης |
| Οικογένεια | |
| Σύζυγος | Κωνσταντία της Γαλλίας, κόμισσα της Τουλούζης (από 1154)[4] |
| Τέκνα | Ραϋμόνδος ΣΤ΄ της Τουλούζης Albéric Taillefer de Toulouse Αζαλαΐς της Τουλούζης Balduin of Toulouse |
| Γονείς | Αλφόνσος Ιορδάνης και Faydide d'Uzès[5] |
| Αδέλφια | Φαϊντίβα της Τουλούζης Αλφόνσος της Τουλούζης Laurence of Toulouse |
| Θυρεός | |
 | |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Βιογραφία Επεξεργασία
Ο Ραϋμόνδος Ε΄ ήταν ο μόνος γιος τού Αλφόνσου Α΄ κόμη της Τουλούζης, μαργράβου της Προβηγκίας και δούκα τού Ναρμπόν και της Φαϊντίβα της Προβηγκίας. Ο Αλφόνσος Ιορδάνης παρέλαβε μαζί του τον γιο του στην Β΄ Σταυροφορία.[6] Το 1148 απεβίωσε ο πατέρας του στην Καισάρεια και τον διαδέχθηκε 14 ετών.[7] Επέτρεψε την πρώτη συνέλευση των αστών της Τουλούζης, αρχή των κατοπινών Βουλών (Capitouls). Εμφανίστηκε μία κοινότητα, που οι πιστοί καλούσαν τους εαυτούς τους "Καλούς Άνδρες", με πεποιθήσεις όμοιες τού Ερρίκου της Λωζάνης, τού Πέτρου τού Μπρουί και με μία επιρροή από τους Καθαρούς. Τότε το 1165 ο επίσκοπος τού Άλμπι συγκέντρωσε κληρικούς και ευγενείς (όπως την Κωνσταντία, σύζυγο τού Ραϋμόνδου Ε΄) στην πόλη Λόμμπερς, όπου ανέκρινε και συζήτησε την υποτιθέμενη αίρεση. Οι Καλοί Άνδρες αρνήθηκαν να απαντήσουν σε έναν αριθμό ερωτήσεων για τις αντιλήψεις τους, είπαν ότι δεν αποδέχονται την Παλαιά Διαθήκη και πως η ανάγνωση της Νέας Διαθήκης τους έπεισε να μην κάνουν όρκους. Επιπλέον αμφισβήτησαν τη δικαστική εξουσία τού επισκόπου.[8] Το 1178 ο Ραϋμόνδος Ε΄ ζήτησε συνδρομή από τους Κιστερκιανούς για να πολεμήσει τη σέκτα στην επικράτειά του. Ο ιστορικός Βάκεφηλτ προτείνει πως η πίεση στα δυτικά σύνορά του από τον Αλφόνσο Β΄ της Αραγωνίας, τον έκανε να επιθυμεί να εμφανιστεί ως υπέρμαχος της πίστης. Μία επιτροπή, με νομική και βασιλική εξουσία, έφθασε στην Τουλούζη, έχοντας την εξουσία να κηρύξει, να ερευνήσει και να καταδικάσει. Εργάστηκε για τρεις μήνες εκεί.[9]
Οικογένεια Επεξεργασία
Νυμφεύτηκε το 1153/6 την Κωνσταντία των Καπετιδών, κόρη τού Λουδοβίκου Δ΄ της Γαλλίας και είχε τέκνα:[10]
- Ραϋμόνδος ΣΤ΄ της Τουλούζης 1156-1222, κόμης της Τουλούζης, μαρκήσιος της Προβηγκίας και κόμης τού Ναρμπόν.[11]
- Ωμπρί απεβ. 1180.
- Αδελαΐδα/Αζαλαΐς, παντρεύτηκε τον Ρογήρο Β΄ των Τρανκαβέλ υποκόμη τού Καρκασσόν.[12]
- Βαλδουίνος 1165-1214.[13]
Επειδή ο βαθμός συγγένειας με την Κωνσταντία ήταν απαγορευτικός, διαζεύχθηκαν με εκκλησιαστική απόφαση το 1165. Ο Ραϋμόνδος Ε΄ έκανε δεύτερο γάμο με την Ριχέτσα των Πιαστ, κόρη τού Βλάντισλαφ Β΄ υψηλού δούκα της Πολωνίας και δούκα της Σιλεσίας.
Από μία μη νόμιμη σχέση είχε φυσικό τέκνο:
- (νόθη) Ίνντιε 1192-1249, παντρεύτηκε πρώτα τον Γκυλαμπέρτ ντε Λωτρέκ και έπειτα τον Μπερνάρ ντε λ' Ιλ-Ζουρνταίν.
Παραπομπές Επεξεργασία
- ↑ British Museum person-institution thesaurus. 179968. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
- ↑ Darryl Roger Lundy: (Αγγλικά) The Peerage. p10220.htm#i102200. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
- ↑ «Gran Enciclopèdia Catalana» (Καταλανικά) Grup Enciclopèdia. 0054169.
- ↑ p10220.htm#i102200. Ανακτήθηκε στις 7 Αυγούστου 2020.
- ↑ 5,0 5,1 Darryl Roger Lundy: (Αγγλικά) The Peerage.
- ↑ Boeren 1980, σ. 18
- ↑ Richard 1999, σ. 165
- ↑ Wakefield & Evans 1991, σ. 194
- ↑ Wakefield & Evans 1991, σ. 194
- ↑ Pegg 2009, σ. 5
- ↑ Pegg 2009, σ. 5
- ↑ Pegg 2009, σ. 5
- ↑ Pegg 2009, σ. 5
Πηγές Επεξεργασία
- Pegg, Mark Gregory (2009). A Most Holy War: The Albigensian Crusade and the Battle for Christendom. Oxford University Press.
- Richard, Jean (1999). The Crusades, C.1071-c.1291. Translated by Birrell, Jean. Cambridge University Press.
- Wakefield, Walter Leggett; Evans, Austin Patterson, eds. (1991). Heresies of the High Middle Ages. Columbia University Press.