Συντεταγμένες: 8°25′S 116°28′E / 8.417°S 116.467°E / -8.417; 116.467

Το Ριντζάνι (Gunung Rinjani ή Rindjani) είναι ενεργό ηφαίστειο στο Λομπόκ, Ινδονησία. Το Ριντζάνι έχει ύψος 3.726 μέτρα και είναι το ψηλότερο βουνό στο νησί και το δεύτερο ψηλότερο ηφαίστειο στην Ινδονησία. Στην κορυφή του ηφαιστείου βρίσκεται μια μεγάλη πλημμυρισμένη καλντέρα, η Σεγκάρα Άνακ. Η καλντέρα έχει διαστάσεις 6 επί 8,5 χιλιόμετρα και η λίμνη μέσα σε αυτή βρίσκεται σε υψόμετρο περίπου 2.000 μέτρων. Το μέγιστο βάθος της είναι 200 μέτρα. Στην ανατολική όχθη της λίμνης βρίσκεται ο κώνος Μπαρουτζάρι, από τον οποίο έχουν προέλθει όλες οι καταγεγραμμένες εκρήξεις του Ριντζάνι. Το βουνό είναι επίκεντρο του Εθνικού Πάρκου Ριντζάνι, το οποίο δημιουργήθηκε το 1997 και είναι δημοφιλής προορισμός για πεζοπορία.

Η καλντέρα του Ριντζάνι

Το Ριντζάνι αναγνωρίστηκε ως η πηγή μιας κολοσσιαίας έκρηξης που έλαβε χώρα περίπου το 1257/1258, με εκτιμόμενη ισχύ στην κλίμακα VEI 7. Η έκρηξη απελευθέρωσε στην ατμόσφαιρα περισσότερα αέρια του θείου από ότι οποιαδήποτε άλλη έκρηξη τα τελευταία 7.000 χρόνια. Η πηγή της έκρηξης για πολλά χρόνια ήταν ένα μυστήριο. Άλλα υποψήφια ηφαίστεια ήταν το Ελ Τσιτσόν στο Μεξικό, το Κιλοτόα στον Ισημερινό και το Οκατάινα στη Νέα Ζηλανδία, τα οποία όμως απορρίφθηκαν με βάση ιστορικά και γεωχημικά ευρήματα. Η πηγή αναγνωρίστηκε ως το όρος Σαμάλας, το οποίο ακρίβως δίπλα στο Ριντζάνι.[1][2]

Γεωγραφία - Γεωλογία Επεξεργασία

To Λομπόκ είναι ένα μία από τις Μικρές Σούνδες, ένα μικρό αρχιπέλαγος το οποίο, από τα δυτικά προς τα ανατολικά, αποτελείται από τα Μπαλί, Λομπόκ, Σουμπάουα, Φλόρες, Σούμπα και Τιμόρ. Όλα βρίσκονται στην άκρη της Αυστραλιανής υφαλοκρηπίδας. Τα ηφαίστεια στην περιοχή σχηματίζονται λόγω της δράσης του ωκεάνιου πυθμένα και την κίνηση της υφαλοκρηπίδας.[3] Το Ριντζάνι είναι ένα από τα τουλάχιστον 129 ενεργά ηφαίστεια στην Ινδονησία, τέσσερα εκ των οποίων ανήκουν στα σύστημα τάφρων του Τόξου της Σούνδας και αποτελούν μέρος του Δαχτυλιδιού της Φωτιάς του Ειρηνικού - ένα τμήμα ρηγμάτων που εκτείνεται από το δυτικό ημισφαίριο μέσω της Ιαπωνίας και της Νοτιοανατολικής Ασίας. Τα νησιά Λομπόκ και Σουμπάουα βρίσκονται στο κεντρικό τμήμα του τόξου Σούνδα. Το τόξο της Σούνδας φιλοξενεί μερικά από τα πιο επικίνδυνα και ισχυρά ηφαίστεια στον κόσμο. Η έκρηξη του Όρους Ταμπόρα στη Σουμπάουα στις 15 Απριλίου 1815 είναι γνωστή ως η πιο βίαιη έκρηξη στην καταγραμμένη ιστορία, με μια κλίμακα ισχύ στη κλίμακα VEI 7.[4]

Παραπομπές Επεξεργασία

  1. Franck Lavigne et.al (2013). «Source of the great A.D. 1257 mystery eruption unveiled, Samalas volcano, Rinjani Volcanic Complex, Indonesia». Proceedings of the National Academy of Sciences of the United States of America. doi:10.1073/pnas.1307520110. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2013-10-06. https://web.archive.org/web/20131006205802/http://www.pnas.org/content/early/2013/09/26/1307520110.abstract. Ανακτήθηκε στις 2013-10-04. 
  2. Amos, J. (30 Σεπτεμβρίου 2013). «Mystery AD1257 eruption traced to Lombok, Indonesia». BBC. Ανακτήθηκε στις 30 Σεπτεμβρίου 2013. 
  3. H. A. Brouwer (July 1939). «Exploration in the Lesser Sunda Islands». The Geographical Journal 94 (1): 1–10. doi:10.2307/1788584. https://archive.org/details/sim_geographical-journal_1939-07_94_1/page/1. 
  4. Stothers, Richard B. (1984). «The Great Tambora Eruption in 1815 and Its Aftermath». Science 224 (4654): 1191–1198. doi:10.1126/science.224.4654.1191. PMID 17819476. Bibcode1984Sci...224.1191S.