Ρουντ Γκούλιτ

Ολλανδός ποδοσφαιριστής και προπονητής

Ο Ρουντ Γκούλιτ (Ruud Gullit, προφορά στα ολλανδικά: Ρούουντ Χούλιτ, γεννήθηκε 1 Σεπτεμβρίου 1962) είναι Ολλανδός πρώην ποδοσφαιριστής και προπονητής ποδοσφαίρου. Αγωνίστηκε σε πολλές θέσεις κατά τη διάρκεια της καριέρας του, συχνότερα και πιο επιτυχημένα ως επιθετικός μέσος, θεωρούμενος ως ένας από τους κορυφαίους του αθλήματος στη δεκαετία του 1980 και του 1990.[1] Ψηφίστηκε 18ος καλύτερος ποδοσφαιριστής του 20ού αιώνα στις εκλογές της IFFHS.[2]

Ρουντ Γκούλιτ

Το 1988 ήταν πρωταθλητής Ευρώπης
Προσωπικές πληροφορίες
Ημερ. γέννησης1 Σεπτεμβρίου 1962 (1962-09-01) (61 ετών)
Τόπος γέννησηςΆμστερνταμ, Ολλανδία
Ύψος1,90 μ.
ΘέσηΜέσος
Επαγγελματική καριέρα*
ΠερίοδοςΟμάδαΣυμμ.(Γκ.)
1979–1982ΧΦΚ Χάαρλεμ91(32)
1982–1985Φέγενορντ85(31)
1985–1987ΠΣΦ Αϊντχόφεν68(46)
1987–1993ΑΚ Μίλαν171(56)
1993–1994ΟΚ Σαμπντόρια31(16)
1994–1995ΑΚ Μίλαν8(3)
1994–1995ΟΚ Σαμπντόρια22(9)
1995–1998Τσέλσι ΦΚ32(4)
Σύνολο465(175)
Εθνική ομάδα
ΠερίοδοςΟμάδαΣυμμ.(Γκ.)
1979Ολλανδία U214(1)
1981–1994Ολλανδία66(17)
Προπονητική καριέρα
ΠερίοδοςΟμάδα
1996–1998Τσέλσι ΦΚ
1998–1999Νιούκασλ Γιουνάιτεντ
2004–2005Φέγενορντ
2007–2008Λος Άντζελες Γκάλαξι
2011Τέρεκ Γκρόζνι
* Οι συμμετοχές και τα γκολ στις προηγούμενες ομάδες υπολογίζονται μόνο για τα εγχώρια πρωταθλήματα.
† Συμμετοχές (Γκολ).

Γεννήθηκε στο Άμστερνταμ με καταγωγή του πατέρα του από το Σουρινάμ.[3] Ήταν ο αρχηγός της εθνικής ομάδας της Ολλανδίας που ήταν νικήτρια στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Ποδοσφαίρου 1988 και ήταν επίσης μέλος της ομάδας που αγωνίστηκε στο Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου 1990. Ονομάστηκε Ευρωπαίος ποδοσφαιριστής της χρονιάς κερδίζοντας τη Χρυσή Μπάλα το 1987. Έγινε παγκόσμια γνωστός στο φίλαθλο κοινό με το προσωνύμιο "μαύρη τουλίπα" ("μαύρη πλεξούδα" και "Σίμπα" συνθέτουν τα τρία πιο χαρακτηριστικά παρατσούκλια του).[4]

Καριέρα σε συλλόγους Επεξεργασία

Χάρλεμ Επεξεργασία

Ξεκίνησε την επαγγελματική του καριέρα από τη Χάρλεμ όπου έμεινε τρία χρόνια. Στην πρώτη του σεζόν γεύτηκε το πικρό ποτήρι του υποβιβασμού αλλά ο σύλλογος έδειξε εξαιρετικά αντανακλαστικά και ένα χρόνο αργότερα επέστρεψε στα μεγάλα σαλόνια με τον ίδιο να αναδεικνύεται καλύτερος νέος παίκτης.[4] Με το σύλλογο κέρδισε την έξοδό στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ την αγωνιστική περίοδο 1981–82. Το 1982 οι μεγάλοι σύλλογοι διέκριναν το ταλέντο του, το συνδυασμό του υψηλού αναστήματος με τις εξαιρετικές τεχνικές του ικανότητες και είχαν ήδη αρχίσει να τον προσεγγίζουν.[5] Τελικά βρέθηκε στη Φέγενορντ με ένα σημαντικό ποσό και έπειτα από μεγάλη περιπέτεια. Ο Ολλανδός νεαρός τότε κεντρικός επιθετικός, είχε προταθεί και σε αγγλικές ομάδες. Η Άρσεναλ και η Ίπσουιτς Τάουν ήταν αυτές που έδειχναν να ενδιαφέρονται περισσότερο. αλλά θεώρησαν τις οικονομικές απαιτήσεις υψηλές και έτσι ο νεαρός Γκούλιτ μεταγράφηκε στη Φέγενορντ.[3]

Φέγενορντ Επεξεργασία

Με τη φανέλα της Φέγενορντ το ξεκίνημα δεν είναι και το καλύτερο δυνατό. Ήταν σχετικά μέτριος και η ομάδα του μένει μακριά από τίτλους. Το 1984 θα κατακτήσει το πρώτο του Ολλανδικό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου, ενώ την ίδια χρονιά θα κατακτήσει και το Κύπελλο, πετυχαίνοντας το νταμπλ με τη Φέγενορντ. Ο Γκούλιτ ανακηρύχθηκε Ολλανδός ποδοσφαιριστής της χρονιάς.[5] Πλέον αγωνίζεται πιο μπροστά στη μεσαία γραμμή, έχοντας παίξει κατά κύριο λόγο ως λίμπερο στο Χάρλεμ. Λίγο αργότερα έγινε το επίκεντρο της οργής του τότε προπονητή Τάις Λίμπρεχτς να αναφέρεται στον Γκούλιτ ως Blackie και να τον επικρίνει ως τεμπέλη, αν και Λίμπρεχτς υπερασπίστηκε τον ισχυρισμό του λέγοντας ότι ήταν απλώς ένα ψευδώνυμο.[6]

Αϊντχόφεν Επεξεργασία

Να πάρει μεταγραφή ένας παίκτης από τη Φέγενορντ στην ΠΣΦ Αϊντχόφεν δεν είναι και ότι πιο συνηθισμένο στην Ολλανδία. Στα 23 του χρόνια, ο Γκούλιτ μετακόμισε στην Αϊντχόφεν που θα πληρώσει ένα πολύ μεγάλο ποσό εκείνη την εποχή, ώστε να τον αποκτήσει από τη Φέγενορντ. Το 1986 θα αναδειχθεί για δεύτερη φορά στην καριέρα του καλύτερος Ολλανδός ποδοσφαιριστής. Κατέκτησε δύο φορές Ολλανδικό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου, το 1986 και το 1987, ενώ το 1986 πετυχαίνοντας 24 γκολ θα βγει δεύτερος σκόρερ του πρωταθλήματος.[7] Το 1987 ψηφίζεται ως αθλητής της χρονιάς στην Ολλανδία, ενώ επίσης θα κατακτήσει άλλο ένα βραβείο σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, τη Χρυσή Μπάλα.[8]

Μίλαν Επεξεργασία

Το καλοκαίρι του 1987 ο Γκούλιτ θα βγει για πρώτη φορά εκτός Ολλανδίας και θα πάρει μεταγραφή στη Μίλαν. Η μεταγραφή του αποτελεί ρεκόρ για την εποχή και ο Ολλανδός γίνεται ένας από τους πιο ακριβοπληρωμένους παίκτες του πλανήτη.[5] Μαζί του φθάνουν στο Μιλάνο και δύο ακόμη σπουδαίοι Ολλανδοί δημιουργώντας ένα από τα καλύτερα τρία στην ιστορία του ποδοσφαίρου:[9][10] ο Φρανκ Ράικαρτ και ο Μάρκο φαν Μπάστεν, σε μία ομάδα που υπάρχουν ήδη καλοί ποδοσφαιριστές όπως οι Φράνκο Μπαρέζι, Πάολο Μαλντίνι και άλλους ικανούς ποδοσφαιριστές δημιουργώντας ένα πανίσχυρο σύνολο.[11][12][13] Ο Αρίγκο Σάκι για να χωρέσει όλους τους παίκτες στην ενδεκάδα, χρησιμοποιεί τον Γκούλιτ στα δεξιά, όμως μετά τον τραυματισμό του Μάρκο φαν Μπάστεν θα βρεθεί και πάλι στην κορυφή της επίθεσης αποτελώντας το κυριότερο επιθετικό όπλο της ομάδας εκείνη τη χρονιά.[14]

Κατά πολλούς η Μίλαν του Αρίγκο Σάκι θύμιζε μία άψογη ορχήστρα η οποία είχε έναν μαέστρο: τον Ρουντ Γκούλιτ. Άποψη που είχε μεγάλη βάση αν αναλογιστεί κανείς ότι ο Ολλανδός δεν είχε καμία σχέση με όλους τους άλλους: μπορούσε να καλύψει σχεδόν όλες τις θέσεις στο γήπεδο (εκτός από αυτή του τερματοφύλακα ή των ακραίων αμυντικών), διέθετε άριστη φυσική κατάσταση, τεχνική κατάρτιση, ιδιαίτερη δύναμη, ταχύτητα, εξυπνάδα και αίσθηση του γηπέδου, ενώ παράλληλα είχε πολλούς τρόπους να στέλνει τη μπάλα στα δίχτυα: με το αριστερό ή με το δεξί, μέσα και έξω από την περιοχή και φυσικά με το μεγάλο του όπλο, τις κεφαλιές-δυναμίτη.[4][15][16] Η Μίλαν θα κατακτήσει μετά από 9 χρόνια το πρωτάθλημα στην Ιταλία. Την επόμενη σεζόν ο Γκούλιτ φτάνει με τη Μίλαν στην κορυφή της Ευρώπης κατακτώντας το Κύπελλο Πρωταθλητριών 1988–89 με τον Γκούλιτ να πετυχαίνει δύο γκολ στον τελικό με αντίπαλο τη Στεάουα Βουκουρεστίου.[17][18][19] Και την αμέσως επόμενη χρονιά η Μίλαν επαναλαμβάνει το κατόρθωμα της, κατακτώντας και το Κύπελλο Πρωταθλητριών το 1989–90. Το 1992 και το 1993 κατακτά ξανά το πρωτάθλημα στην Ιταλία με τη Μίλαν, τα οποία έμελλε να είναι και τα τελευταία του.[20] Η Μίλαν φτάνει το 1993 ξανά στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών 1992–93 αλλά χάνει το κύπελλο από την Ολιμπίκ Μαρσέιγ.[21] Ήδη από το 1989 ο Γκούλιτ άρχισε να ταλαιπωρειται από τραυματισμούς και μέχρι το 1992 υποβλήθηκε σε πέντε συνολικά επεμβάσεις στο γόνατο και τη σεζόν 1989–90 έμεινε ουσιαστικά εκτός γηπέδων μετρώντας μόλις δύο παρουσίες.[4] Ο κύκλος στο Μιλάνο είχε αρχίσει να κλείνει και το πιο «πλούσιο» ίσως κομμάτι της καριέρας του, έφθανε στο τέλος του έχοντας σημειώσει 56 τέρματα σε 171 επίσημους αγώνες.[20] Ο Γκούλιτ φεύγει το καλοκαίρι του 1993 από το Μιλάνο.[5]

Σαμπντόρια Επεξεργασία

Η Σαμπντόρια ζητάει δανεικό τον Γκούλιτ από τη Μίλαν και τον αποκτά καθώς οι θέσεις των ξένων ήταν περιορισμένες (δεν υπήρχε ακόμα τότε ο "νόμος Μπόσμαν") και ο Ολλανδός δεν χωρούσε στο ρόστερ της ομάδας. Με τη Σαμπντόρια ο Γκούλιτ πανηγύρισε την κατάκτηση του Κυπέλλου Ιταλίας την αγωνιστική περίοδο 1993–94 αγωνιζόμενος ως επιθετικός. Επέστρεψε για λίγο στη Μίλαν το 1994 αλλά γρήγορα ξαναπήγε στη Σαμπντόρια όπου έμεινε ως το τέλος της σεζόν.[22]

Τσέλσι Επεξεργασία

Τον Ιούλιο του 1995, ο Γκούλιτ υπέγραψε στην Τσέλσι. Αρχικά χρησιμοποιήθηκε ως λίμπερο από τον προπονητή Γκλεν Χοντλ με ελάχιστη επιτυχία και μεταφέρθηκε ξανά στον πιο οικείο ρόλο του στη μεσαία γραμμή, όπου σημείωσε έξι γκολ. Ένα χρόνο και μερικούς μήνες αργότερα ανέλαβε την τεχνική ηγεσία των «μπλε» συνεχίζοντας παράλληλα με την ιδιότητα του ποδοσφαιριστή. Με τους Λονδρέζους πανηγύρισε ένα Κύπελλο Αγγλίας, το 1997, πριν τερματίσει την ποδοσφαιρική του καριέρα το 1998.[23]

Διεθνής καριέρα Επεξεργασία

Με την Εθνική ομάδα της Ολλανδίας αγωνίστηκε πρώτη φορά το 1981 σε ηλικία 19 ετών ως αλλαγή σε ένα παιχνίδι με την Ελβετία και από τότε έγινε μόνιμο στέλεχος, ο Γκούλιτ έφθασε μέχρι και την κορυφή της Ευρώπης με τους "Οράνιε". Νωρίτερα είχαν προηγηθεί απογοητεύσεις μεγάλων διοργανώσεων, όπως η αποτυχίες πρόκρισης στα Παγκόσμιο Κύπελλο του 1982 και του 1986, ενώ ανάλογη τύχη υπήρξε και στο ενδιάμεσο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Ποδοσφαίρου.[24] Στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Ποδοσφαίρου 1988 η Ολλανδία στον τελικό του κερδίζει 2–0 τη Ρωσία και ο Γκούλιτ ήταν ένας από τους μεγάλους πρωταγωνιστές της διοργάνωσης. Ήταν αρχηγός της ομάδας και σημείωσε το πρώτο τέρμα του τελικού με κεφαλιά.[25][26] Είναι η καλύτερη στιγμή του με την Εθνική Ολλανδίας, με τη φανέλα της οποίας πέτυχε συνολικά 17 γκολ σε 66 αγώνες.[27][28] Το 1988 κατέλαβε τη δεύτερη θέση σου διαγωνισμό της Χρυσής Μπάλας, μένοντας πίσω από το συμπαίκτη του στη Μίλαν και στην εθνική Ολλανδίας, Μάρκο Φαν Μπάστεν.[4]

 
Η εθνική Ολλανδίας του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος του 1988 που κατέκτησε τον τίτλο. Ο Γκούλιτ είναι όρθιος, δεύτερος από δεξιά.

Στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1990 η εθνική Ολλανδίας έφτασε με περιπετειώδη αλλαγή προπονητή στην οποία μεταξύ αυτών που πρωτοστάτησαν ήταν και ο Γκούλιτ, και το γεγονός αυτό χάλασε την ψυχολογία της ομάδας η οποία δεν είχε σημαντικές διαφορές από αυτή που ήταν πρωταθλήτρια Ευρώπης δύο χρόνια νωρίτερα. Μετά από μέτριες εμφανίσεις πέρασε στη δεύτερη φάση, όπου αποκλείστηκε από τη Δυτική Γερμανία.[6]

Προπονητής Επεξεργασία

Τσέλσι Επεξεργασία

Η προπονητική του καριέρα ξεκίνησε το 1996 όταν ανέλαβε την τεχνική ηγεσία της Τσέλσι ΦΚ παράλληλα με την ιδιότητα του ποδοσφαιριστή. Με την Τσέλσι πανηγύρισε ένα Κύπελλο Αγγλίας, το 1997.[23] Ο Γκούλιτ έγινε έτσι ο πρώτος προπονητής εκτός Βρετανίας που κατέκτησε ένα κορυφαίο τίτλο στο Αγγλικό ποδόσφαιρο. Η ομάδα επίσης τελείωσε στην έκτη θέση στην Πρέμιερ Λιγκ. Tην επόμενη σεζόν, με την Τσέλσι τερματίζει στη δεύτερη θέση στην Πρέμιερ Λιγκ και προχωρώντας στους προημιτελικούς στο κύπελλο, απολύθηκε, για διαφωνία του με το διοικητικό συμβούλιο του συλλόγου.

Νιουκάστλ Γιουνάιτεντ Επεξεργασία

Το 1998 ανέλαβε τη Νιουκάστλ Γιουνάιτεντ μετά από μια καλή σεζόν που η Νιουκάστλ έφτασε ως τον τελικό στο Κύπελλο Αγγλίας. Την επόμενη σεζόν, οι οπαδοί άρχισαν να στρέφονται εναντίον του, μετά από μια κακή σειρά αποτελεσμάτων και αρκετά κακές σχέσεις του με το μεγάλο αστέρι την ομάδας Άλαν Σίρερ και το αρχηγό Ρόμπερτ Λη αλλά και η ήττα στο τοπικό ντέρμπι με τη Σάντερλαντ τον οδήγησαν στην παραίτηση μετά από μόλις 5 αγώνες τη σεζόν 1999-2000.[29]

Φέγενορντ Επεξεργασία

Πριν από την έναρξη της σεζόν 2004-2005 ανέλαβε την τεχνική ηγεσία της Φέγενορντ, παραιτήθηκε στο τέλος της σεζόν χωρίς να κερδίσει οποιαδήποτε τρόπαιο με την ομάδα να καταλαμβάνει κατέλαβε την τέταρτη θέση στο Ολλανδικό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου, πίσω από τον ΑΦΚ Άγιαξ, την ΠΣΦ Αϊντχόφεν και την ΑΖ Άλκμααρ.

Λος Άντζελες Γκάλαξι Επεξεργασία

Στις 8 Νοεμβρίου 2007, ανέλαβε την ομάδα των Η.Π.Α. Λος Άντζελες Γκάλαξι, υπογράφοντας τριετές συμβόλαιο. Τα 2.000.000 δολάρια μισθός ανά έτος ήταν η υψηλότερη που έχει ποτέ δοθεί σε έναν προπονητή ομάδας στην MLS. Ο Γκούλιτ ήρθε στην ομάδα που απέτυχε να μπει στα πλέι-οφ το 2007.[30] Τον Αυγούστου του 2008, παραιτήθηκε από προπονητής επικαλούμενος προσωπικούς λόγους.[31]

Τέρεκ Γκρόζνι Επεξεργασία

Στις 18 Ιανουαρίου του 2011 ανέλαβε την τσετσενική ομάδα που αγωνιζόταν στο Πρωτάθλημα Ρωσίας, την Τέρεκ Γκρόζνι. Στις πρώτες του δηλώσεις είπε :"Θα ήθελα να πιστεύω ότι μπορεί να φέρει χαρά στη ζωή του λαού της Τσετσενίας μέσω του ποδοσφαίρου. Φυσικά, εγώ δεν θα αρνηθώ ότι παίρνω πολλά χρήματα από την Τέρεκ". Απολύθηκε από τον σύλλογο στις 14 Ιουνίου 2011, έχοντας προπονήσει σε τρία μόλις παιχνίδια την ομάδα.

Τίτλοι Επεξεργασία

Φέγενορντ

  • Πρωτάθλημα : 1983–84
  • Κύπελλο KNVB : 1983–84

Αϊντχόφεν

  • Πρωτάθλημα (2) : 1985–86, 1986–87

Μίλαν

  • Πρωτάθλημα (3) : 1987–88, 1991–92, 1992–93
  • Σούπερ Κύπελλο Ιταλίας (2) : 1992, 1994
  • Ευρωπαϊκό Κύπελλο Πρωταθλητριών (2) : 1988–89, 1989–90
  • Σούπερ Κύπελλο UEFA : 1990
  • Διηπειρωτικό Κύπελλο : 1990

Σαμπντόρια

  • Κύπελλο Ιταλίας : 1993–94

Ολλανδία

  • Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα : 1988

Ατομικές διακρίσεις Επεξεργασία

  • Ολλανδός ποδοσφαιριστής της χρονιάς (2) : 1984, 1986
  • Ολλανδικό χρυσό παπούτσι : 1986
  • Ολλανδός αθλητής της χρονιάς : 1987
  • Χρυσή Μπάλα (Ballon d'Or) : 1987
    • δεύτερη θέση : 1988
  • IFFHS : 18ος καλύτερος ποδοσφαιριστής του 20ού αιώνα
  • World Soccer περιοδικό : Καλύτερος ποδοσφαιριστής της χρονιάς στον κόσμο (2) : 1987, 1989
  • Ευρωπαίος ποδοσφαιριστής της εποχής της UNICEF : 1987–88
  • Onze de Onze (3) : 1987, 1988, 1989
  • Onze d'Argent (2) : 1988, 1989
  • Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα ομάδα της διοργάνωσης (2) : 1988, 1992
  • FIFA XI : 1991
  • Πρέμιερ Λιγκ PFA ομάδα της χρονιάς : 1995–96
  • FIFA 100
  • Δημοσκόπηση UEFA Golden Jubilee : # 13
  • Golden Foot : 2011, ως ποδοσφαιρικός θρύλος
  • The Best of The Best - Παίκτης του αιώνα: Κορυφαίοι 50
  • World Soccer περιοδικό : Οι 100 καλύτεροι ποδοσφαιριστές του 20ού αιώνα
  • Διεθνή Βραβεία ποδοσφαίρου FAI - Διεθνής προσωπικότητα: 2008
  • IFFHS Legends
  • Αίθουσα φήμης Ιταλικού ποδοσφαίρου : 2017

Παραπομπές Επεξεργασία

  1. «Ruud Gullit». Ανακτήθηκε στις 15 Μαρτίου 2021. 
  2. «IFFHS Century Elections». Ανακτήθηκε στις 23 Απριλίου 2020. 
  3. 3,0 3,1 «RUUD GULLIT AND FRANK RIJKAARD: FROM THE STREETS OF AMSTERDAM TO EUROPEAN DOMINATION TOGETHER». Ανακτήθηκε στις 26 Αυγούστου 2020. 
  4. 4,0 4,1 4,2 4,3 4,4 «Γκούλιτ, ο αψεγάδιαστος μαέστρος της Μίλαν». Ανακτήθηκε στις 3 Αυγούστου 2021. 
  5. 5,0 5,1 5,2 5,3 «Ruud Gullit». Ανακτήθηκε στις 26 Αυγούστου 2020. 
  6. 6,0 6,1 «Ο αρχηγός Ρουντ Γκούλιτ και η ανταρσία λόγω Κρόιφ που στέρησε το Παγκόσμιο Κύπελλο 1990». Ανακτήθηκε στις 26 Αυγούστου 2020. 
  7. «Ruud Gullit : player profile». Ανακτήθηκε στις 26 Αυγούστου 2020. 
  8. «Ballon d'Or Winner's List». Ανακτήθηκε στις 14 Ιουλίου 2020. 
  9. «Οι θρυλικές "Αγίες Τριάδες" του ποδοσφαίρου». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 4 Φεβρουαρίου 2024. Ανακτήθηκε στις 29 Σεπτεμβρίου 2022. 
  10. «MEN, The Fab Three, BBC, MSN & football's greatest ever trios». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 7 Απριλίου 2022. Ανακτήθηκε στις 22 Αυγούστου 2020. 
  11. «The greatest teams of all time». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 22 Ιουνίου 2022. Ανακτήθηκε στις 22 Ιουνίου 2022. 
  12. «15 Great World Football Teams and the Stars Who Defined Them». Ανακτήθηκε στις 29 Αυγούστου 2020. 
  13. «Os 25 Maiores Esquadrões do Imortais!». Ανακτήθηκε στις 28 Οκτωβρίου 2022. 
  14. «Grandes duplas: Gullit – Van Basten». Ανακτήθηκε στις 2 Απριλίου 2021. 
  15. «¡HABLA MEMORIA! 30 volantes ofensivos que hicieron historia». Ανακτήθηκε στις 4 Νοεμβρίου 2020. 
  16. «GULLIT Ruud: spirito libero». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 25 Νοεμβρίου 2022. Ανακτήθηκε στις 25 Νοεμβρίου 2022. 
  17. «The 100 greatest football moments of all time». Ανακτήθηκε στις 3 Νοεμβρίου 2022. 
  18. «European Competitions 1988-89». Ανακτήθηκε στις 26 Αυγούστου 2020. 
  19. «UEFA 1988/89: Stylish Milan return to the top». Ανακτήθηκε στις 5 Απριλίου 2021. 
  20. 20,0 20,1 «AC Milan : Ruud Gullit». Ανακτήθηκε στις 26 Αυγούστου 2020. 
  21. «European Competitions 1992-93». Ανακτήθηκε στις 26 Αυγούστου 2020. 
  22. «RUUD GULLIT». Ανακτήθηκε στις 26 Αυγούστου 2020. 
  23. 23,0 23,1 «GULLIT REVEALS REASONS FOR JOINING CHELSEA AND RECALLS FIRST IMPRESSIONS OF STAMFORD BRIDGE: 'IT WAS A TOTAL WRECK!'». Ανακτήθηκε στις 26 Αυγούστου 2020. 
  24. «Η εκκωφαντική απογοήτευση του θεσμού, Ρουντ Γκούλιτ». Ανακτήθηκε στις 25 Μαρτίου 2021. 
  25. «UEFA : EURO 1988 Team of the Tournament». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 19 Απριλίου 2021. Ανακτήθηκε στις 2 Νοεμβρίου 2021. 
  26. «RUUD GULLIT». Ανακτήθηκε στις 24 Μαρτίου 2021. 
  27. «Brian Glanville's all-time European Championship XI». Ανακτήθηκε στις 22 Ιουνίου 2022. 
  28. «Ruud Gullit - Goals in International Matches». Ανακτήθηκε στις 26 Αυγούστου 2020. 
  29. «Revealed: Ruud Gullit's apology to Shearer: 'I'm sorry, I was young and I was arrogant'». Ανακτήθηκε στις 26 Αυγούστου 2020. 
  30. «Ο Γκούλιτ πήρε την ευκαιρία του στους LA Galaxy». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 10 Απριλίου 2012. Ανακτήθηκε στις 25 Μαρτίου 2021. 
  31. «Ruud Gullit: Salary cap makes MLS tough for foreign managers». Ανακτήθηκε στις 26 Αυγούστου 2020. 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι Επεξεργασία