Συμπεριφορά

Η συμπεριφορά είναι ο τρόπος που δρα και αντιδρά ένα αντικείμενο ή ένα σώμα μέσω της σχέσης ή της αλληλεπίδρασης με άλλα αντικείμενα, οργανισμούς ή γενικότερα με το περιβάλλον . Πρόκειται επομένως για μία εξωτερική στάση , η οποία με τη σειρά της βασίζεται σε μια ιδέα ή σε μία πεποίθηση, περισσότερο ή λιγότερο ρεαλιστική ακόμα και σε μια προκατάληψη . Η ανθρώπινη συμπεριφορά μπορεί να είναι συνειδητή ή ασυνείδητη , εκούσια ή ακούσια, και είναι στενά συνδεδεμένη με τον τύπο ή το πρότυπο προσωπικότητας του ατόμου.

Γεννημένος το 1920, ο Τζορτζ Άρμιτατζ Μίλερ, γνωστός ως μελετητής της γνωστικής ψυχολογίας και συγγραφέας του βιβλίου «Γλώσσα και επικοινωνία», θέτει τις βάσεις για το αντικείμενο της ψυχογλωσσολογίας Η συμπεριφορά, σύμφωνα με αυτόν, χωρίζεται σε 4 φάσεις (Δοκιμή Δ, Λειτουργία Λ, Δοκιμή Δ, Έξοδος Ε).

1. Δ: Κάθε φορά που ένα έργο έχει ολοκληρωθεί, η συμπεριφορά επαληθεύεται κυρίως στο περιβάλλον, εάν η αρχική κατάσταση είναι σχετική με τους αρχικούς στόχους που τέθηκαν.
2. Λ: ενεργούνται με την συμπεριφορά αλλαγές στις αρχικές συνθήκες, προκειμένου να προσαρμοστούν στους στόχους μιας δράσης.
3. Δ: αφού ενήργησε η συμπεριφορά ελέγχονται οι προϋποθέσεις στην συγκεκριμένη δράση από τη σύγκρισή τους με τους καθορισμένους στόχους.
4. Ε: Τέλος, αν το αποτέλεσμα είναι ικανοποιητικό τελειώνει τη διαδικασία και η ενότητα Δ.Λ.Δ.Ε. ολοκληρώνεται, διαφορετικά, σε περίπτωση μη επίτευξης των στόχων της δράσης, η συμπεριφορά επιστρέφει στη λειτουργική φάση.

Με αυτή την έννοια, κάθε δράση έχει ένα στόχο, και συνεπώς το άτομο διασφαλίζει τη συμμόρφωση μεταξύ του στόχου και του τι πραγματικά συμβαίνει.

Χαρακτηριστικά

Ο φιλόσοφος Ραλφ Ουάλντο Έμερσον προσδιορίζει την αυθόρμητη συμπεριφορά  με τη ψυχή του ατόμου: η συμπεριφορά και οι τρόποι είναι σαν ομολογίες του ποιος πραγματικά είσαι. Η ανθρώπινη συμπεριφορά, καθώς και άλλων οργανισμών, μπορεί να είναι κοινή, ασυνήθιστη, αποδεκτή ή μη αποδεκτή. Οι άνθρωποι αξιολογούν την αποδοχή μίας συγκεκριμένης  συμπεριφοράς χρησιμοποιώντας κοινωνικά πρότυπα και ρυθμίζοντας τις συμπεριφορές μέσω του κοινωνικού ελέγχου.

Στα ζώα η συμπεριφορά ελέγχεται από το ενδοκρινικό σύστημα και από το νευρικό. Η πολυπλοκότητα της συμπεριφοράς ενός οργανισμού συνδέεται με την πολυπλοκότητα του νευρικού συστήματος. Γενικά, οι οργανισμοί με ένα νευρικό σύστημα πιο πολύπλοκο έχουν μεγαλύτερες ικανότητες να μάθουν και να διορθώσουν τη δική τους συμπεριφορά σύμφωνα με τις περιβαλλοντικές και σχεσιακές απαντήσεις που ο οργανισμός ο ίδιος λαμβάνει ως ανάδραση από το περιβάλλον.

Η συμπεριφορά των ζώων έχει μελετηθεί στη συγκριτική ψυχολογία, ηθολογία, συμπεριφορική οικολογία και κοινονιοβιολογία, ενώ η ανθρώπινη μελετήθηκε αντίθετα από την ψυχολογία ή την κοινωνιολογία.

Η χρήση του όρου σε άλλους τομείς

Στο πλαίσιο της κοινωνιολογίας, ο όρος χρησιμοποιείται και σε άλλους τομείς, με διαφορετικές σημασίες:

• Στην κοινωνιολογία, η συμπεριφορά θεωρείται ότι είναι χωρίς αίσθηση και ως εκ τούτου είναι η πιο βασική από τις ανθρώπινες ενέργειες. Η συμπεριφορά δεν θα πρέπει να συγχέεται με την κοινωνική συμπεριφορά, η οποία είναι μια δράση πιο προηγμένη, όπως η άμεση συμπεριφορά ειδικά μεταξύ ατόμων.
• Η σωστή ανθρώπινη συμπεριφορά μπορεί να θεωρηθεί ως νομικό γεγονός, ακριβέστερα ως νομική πράξη αν είναι σχετική με τον εθελοντισμό της ή ως απλό γεγονός , αν, αντ 'αυτού, δεν έχει σημασία.
• Στην πληροφορική η συμπεριφορά χρησιμοποιείται για να δείξει μια ανθρωπομορφική κατασκευή που δίνει "ζωή" στις δραστηριότητες που εκτελούνται από έναν υπολογιστή, από τις πληροφοριακές εφαρμογές ή από κώδικες του υπολογιστή ως απόκριση στα ερεθίσματα, με την είσοδο στο σύστημα ενός χρήστη. Επίσης μια "συμπεριφορά" είναι ένα μπλοκ επαναχρησιμοποιήσιμο του κώδικα ή της γραφής ενός υπολογιστή που, μία φορά εφαρμόζεται σε ένα αντικείμενο (πληροφορική), ιδιαίτερα σε ένα γραφικό, γιατί σε αυτό δίνεται η απάντηση των χρηστών στα εκφραστικά μοντέλα, για να λειτουργήσει ανεξάρτητα, σαν να ήταν ζωντανό ον.