Το Φάντασμα της Όπερας

μυθιστόρημα του Γκαστόν Λερού

Το Φάντασμα της Όπερας (γαλλικά: Le Fantôme de l'Opéra) είναι μυθιστόρημα του Γκαστόν Λερού που εκδόθηκε πρώτη φορά από τις 23 Σεπτεμβρίου του 1909 έως τις 8 Ιανουαρίου του 1910 στην ημερήσια γαλλική εφημερίδα Le Gaulois. Εκδόθηκε σε μορφή τόμων τα τέλη του Μαρτίου του 1910 από την Pierre Lafitte.[3] Το μυθιστόρημα είναι εν μέρει εμπνευσμένο από τα ιστορικά γεγονότα της Όπερας του Παρισιού κατά τη διάρκεια του 19ου αιώνα καθώς επίσης και από μία φανταστική ιστορία σχετικά με τη χρήση του σκελετού μίας πρώην μαθήτριας μπαλέτου στην όπερα Der Freischütz του Καρλ Μαρία φον Βέμπερ, το 1841.[4] Το βιβλίο έχει μεταφερθεί πολλές φορές με επιτυχία στο θέατρο και τον κινηματογράφο, με πιο αξιόλογη την ταινία του 1925 με τον Λον Τσάνεϊ και το μιούζικαλ του Άντριου Λόιντ Γουέμπερ του 1986.

Το Φάντασμα της Όπερας
ΣυγγραφέαςΓκαστόν Λερού
ΤίτλοςLe Fantôme de l'Opéra[1]
ΓλώσσαΓαλλικά
Ημερομηνία δημιουργίας1910
Ημερομηνία δημοσίευσης1910
Μορφήμυθιστόρημα
ΘέμαThe Phantom of the Opera
ΧαρακτήρεςViscount Raoul de Chagny, Erik, Christine Daaé, Joseph Buquet, Carlotta, The Persian, Madame Giry και Meg Giry
ΤόποςΠαρίσι
LC ClassOL15964819W και OL1833989W[2]
Commons page Σχετικά πολυμέσα

Υπόθεση Επεξεργασία

Στο Παρίσι τη δεκαετία του 1880, η λυρική σκηνή Οπερά Γκαρνιέ, πιστεύεται ότι είναι στοιχειωμένη από μια οντότητα, γνωστή ως το Φάντασμα της Όπερας. Ο μηχανικός σκηνής Ζοζέφ Μπικέ βρίσκεται κρεμασμένος και το σχοινί γύρω από το λαιμό του λείπει. Σε μια υπερπολυτελή παράσταση για τη συνταξιοδότηση των δύο διευθυντών της όπερας, μια νεαρή όχι και τόσο γνωστή Σουηδή σοπράνο, η Κριστίν Ντααέ, καλείται να τραγουδήσει στη θέση της κορυφαίας σοπράνο της Όπερας Καρλότα, η οποία είναι άρρωστη και η παράσταση της είναι εκπληκτική επιτυχία. Ο υποκόμης Ραούλ ντε Σανί, που ήταν παρών στην παράσταση, την αναγνωρίζει ως παιδική του φίλη και ανακαλεί τον έρωτά του για εκείνη. Επιχειρεί να την επισκεφθεί στα παρασκήνια, όπου ακούει έναν άνδρα να την κολακεύει μέσα από το καμαρίνι της. Διερευνά το δωμάτιο με το που φεύγει η Κριστίν, μόνο που το βρίσκει άδειο.

Στο Περό-Γκιρέκ, η Κριστίν συναντά τον Ραούλ, που της λέει για τη φωνή που άκουσε στο δωμάτιό της. Η Κριστίν του λέει ότι έχει εκπαιδευτεί από τον Άγγελο της Μουσικής, του οποίου ο πατέρας της συνήθιζε να τους λέει. Όταν ο Ραούλ υπαινίσσεται ότι μπορεί να είναι θύμα φάρσας, εκείνη φεύγει θυμωμένη. Μια νύχτα η Κριστίν επισκέπτεται τον τάφο του πατέρα της, όπου μια μυστηριώδης φιγούρα εμφανίζεται και παίζει βιολί για εκείνη. Ο Ραούλ προσπαθεί να την αντιμετωπίσει, αλλά του επιτίθεται και τον κτυπάει εν εξελίξει.

Πίσω στην Οπερά Γκαρνιέ, οι νέοι διευθυντές λαμβάνουν μια επιστολή από το Φάντασμα, που απαιτεί να επιτρέψουν στην Κριστίν να ερμηνεύσει τον ρόλο της Μαργαρίτας στο Φάουστ, και το 5ο θεωρείο να παραμείνει άδειο για τη χρήση του, για να μην κάνουν παραστάσεις σε ένα χώρο γεμάτο κατάρες. Οι διευθυντές αγνοούν το σημείωμα θεωρώντας το ως φάρσα, με αποτέλεσμα να υπάρξουν καταστροφικές συνέπειες: η Καρλότα καταλήγει να κοάζει σαν βάτραχος, και ο πολυέλαιος πέφτει ξαφνικά στο κοινό, σκοτώνοντας έναν θεατή. Το Φάντασμα, έχοντας απαγάγει την Κριστίν από το καμαρίνι της, αποκαλύπτεται ως ένας παραμορφωμένος άνδρας ονόματι Έρικ. Ο Έρικ σκοπεύει να την κρατήσει στο κρησφύγετο του για λίγες μέρες, αλλά τον αναγκάζει να αλλάξει τα σχέδιά του όταν του βγάζει τη μάσκα, και τρομαγμένη, αντικρίζει το χωρίς μύτη, χείλη, και με βυθισμένο μάτι, πρόσωπο του, που μοιάζει με ένα κρανίο αποξηραμένο για αιώνες, καλυμμένο από κιτρινωπή νεκρή σάρκα.

Φοβούμενος ότι θα τον αφήσει, αποφασίζει να την κρατήσει μαζί του για πάντα, αλλά όταν η Κριστίν ζητάει να την ελευθερώσει μετά από δύο εβδομάδες, εκείνος συμφωνεί υπό τον όρο ότι θα φοράει το δακτυλίδι του και θα του είναι πιστή. Στη σκεπή της λυρικής σκηνής, η Κριστίν λέει στον Ραούλ για την απαγωγή της και κάνει τον Ραούλ να της υποσχεθεί να την πάρει μακριά, κάπου που ο Έρικ δε θα μπορέσει ποτέ να τη βρει, ακόμη κι αν αντισταθεί. Ο Ραούλ λέει στην Κριστίν ότι θα υλοποιήσει την υπόσχεση του την επόμενη μέρα, κάτι που τη βρίσκει σύμφωνη. Ωστόσο, η Κριστίν συμμερίζεται τον Έρικ και αποφασίζει να τραγουδήσει για εκείνη μια τελευταία φορά ως αποχαιρετιστήριο μέσο. Εν αγνοία της Κριστίν και του Ραούλ, ο Έρικ παρακολουθούσε και κρυφάκουγε όλη τη συζήτηση τους.

Την επόμενη νύχτα, ο εξοργισμένος και ζηλότυπος Έρικ απαγάγει την Κριστίν κατά τη διάρκεια της παραγωγής του Φάουστ και προσπαθεί να την πείσει να τον παντρευτεί. Ο Ραούλ οδηγείται από έναν μυστηριώδη θαμώνα γνωστό ως "Ο Πέρσης" στο κρησφύγετο του Έρικ, βαθιά στα έγκατα της λυρικής σκηνής, αλλά καταλήγουν να παγιδευτούν σε ένα δωμάτιο φτιαγμένο από καθρέπτη από τον Έρικ, που απειλεί ότι αν η Κριστίν δεν δεχτεί να τον παντρευτεί, θα σκοτώσει αυτούς και όλους στη Λυρική Σκηνή χρησιμοποιώντας εκρηκτικά. Η Κριστίν δέχεται να παντρευτεί τον Έρικ. Ο Έρικ αρχικά προσπαθεί να πνίξει τον Ραούλ και τον Πέρση, χρησιμοποιώντας το νερό που είχε προορίσει να το χρησιμοποιήσει για να σβήσει τα εκρηκτικά, αλλά η Κριστίν ικετεύει και προσφέρεται να γίνει η "ζωντανή του νύφη", υποσχόμενη να μη σκοτώσει τον εαυτό της όταν γίνει η νύφη του, όπως ισχυριζόταν και επιχειρώντας νωρίτερα στο βιβλίο. Εν τέλει ο Έρικ ελευθερώνει τον Ραούλ και τον Πέρση από την βασανιστήρια κάμαρά του.

Όταν ο Έρικ είναι μόνος με την Κριστίν, σηκώνει τη μάσκα, για να τη φιλήσει στο μέτωπο και του δίνεται ένα φιλί από την ίδια. Ο Έρικ αποκαλύπτει ότι δεν έχει φιληθεί ποτέ, ούτε από την ίδια του τη μητέρα, ούτε του είχε επιτραπεί να δώσει ο ίδιος και συγκινείται. Έπειτα εκείνος και η Κριστίν κλαίνε μαζί και τα δάκρυά του "αναμιγνύονται". Αργότερα ο Έρικ λέει ότι δεν έχει νιώσει ποτέ τόσο κοντά με άλλον άνθρωπο. Επιτρέπει στον Πέρση και τον Ραούλ να δραπετεύσουν, αν και δεν έκανε τη Κριστίν να του υποσχεθεί ότι θα τον επισκεφθεί την ημέρα του θανάτου του, και να του επιστρέψει το χρυσό δακτυλίδι που της έδωσε. Επιπροσθέτως κάνει τον Πέρση να υποσχεθεί ότι μετά θα πάει στην εφημερίδα και να αναφέρει το θάνατό του, μιας και θα πεθάνει σε λίγο και θα πεθάνει "από αγάπη". Πράγματι, κάποια στιγμή αργότερα η Κριστίν επιστρέφει στο κρησφύγετο του Έρικ, τον καίει κάπου που ποτέ δε θα τον βρουν (αίτημα του Έρικ) και του επιστρέφει το χρυσό δακτυλίδι. Έπειτα, η τοπική εφημερίδα γράφει το απλό σημείωμα: "Ο Έρικ είναι νεκρός". Η Κριστίν και ο Ραούλ (που ανακαλύπτουν ότι ο Έρικ είχε σκοτώσει τον μεγαλύτερο αδελφό του) κλέβονται, και δεν επιστρέφουν ποτέ.

Αποσπάσματα που αφηγούνται από τον Πέρση και το τελευταίο κεφάλαιο μαζί με τη ζωή του Έρικ: ο γιος ενός ιδιοκτήτη επιχείρησης κατασκευής παραμορφωμένος εκ γενετής, έφυγε από την πατρίδα του, τη Νορμανδία, για να εργαστεί σε εκθέσεις και τροχόσπιτα, εκπαιδεύοντας τον εαυτό του στην τέχνη του τσίρκου σε όλη την Ευρώπη και την Ασία, και τελικά χτίζοντας παλάτια στην Περσία και την Τουρκία. Τελικά, επέστρεψε στη Γαλλία και, με μια μάσκα, ξεκίνησε τις δικές του κατασκευές. Αφού υπεγράφη, για να δουλέψει στα θεμέλια της Οπερά Γκαρνιέ, ο Έρικ είχε δημιουργήσει διακριτικά ένα κρησφύγετο, για να εξαφανιστεί, γεμάτο με κρυφά περάσματα και άλλα κόλπα που του επέτρεψαν να κατασκοπεύει τους διαχειριστές.

Χαρακτήρες Επεξεργασία

  • Έρικ: Το Φάντασμα της Όπερας, ένας παραμορφωμένος πρώην ταχυδακτυλουργός, αποκαλούμενος επίσης ως ο Άγγελος της Μουσικής. Εκπαιδεύει την Κριστίν για να γίνει μια καλή σοπράνο, όμως στην πορεία την ερωτεύεται και παθαίνει ψύχωση μαζί της.
  • Κριστίν Ντααέ: Μια νεαρή Σουηδή σοπράνο στη λυρική σκηνή του Παρισιού, την οποία το Φάντασμα ερωτεύεται.
  • Υποκόμης Ραούλ ντε Σανί: Ο παιδικός φίλος και το ερωτικό ενδιαφέρον της Κριστίν.
  • Ο Πέρσης: Ένας μυστήριος άνδρας από το παρελθόν του Έρικ.
  • Κόμης Φιλίπ ντε Σανί: Ο μεγάλος αδελφός του Ραούλ.
  • Αρμάν Μονσαρμάν και Φερμάν Ρισάρ: Οι νέοι διευθυντές της λυρικής σκηνής.
  • Καρλότα: Μια κακομαθημένη πριμαντόνα, η κύρια σοπράνο της λυρικής σκηνής του Παρισιού.

Παραπομπές Επεξεργασία

  1. Ανακτήθηκε στις 3  Αυγούστου 2018.
  2. «The phantom of the opera by Gaston Leroux | Open Library». Ανακτήθηκε στις 24  Αυγούστου 2023.
  3. Shah, Raj (2016). "The Publication and Initial French Reception of Gaston Leroux's Le Fantôme de l'Opéra". French Studies Bulletin. 37 (138): 13–16. doi:10.1093/frebul/ktw004.
  4. Shah, Raj (2014). "No Ordinary Skeleton: Unmasking the Secret Source of Le Fantôme de l'Opéra". Forum for Modern Language Studies. 50 (1): 16–29 (17; 25n11). doi:10.1093/fmls/cqt048.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι Επεξεργασία