Χαλκολιθική περίοδος

Η Χαλκολιθική περίοδος (ετυμολογείται από τις λέξεις Χαλκός + λίθος), επίσης γνωστή ως Εποχή του Χαλκού, είναι μια φάση ανάπτυξης του ανθρώπινου πολιτισμού κατά την οποία εμφανίζονται πρώιμα μεταλλικά εργαλεία ταυτόχρονα με τη χρήση των λίθινων.

Χάρτης των ανθρώπινων πολιτισμών το 2000 π.Χ.

Η περίοδος είναι μεταβατική και δεν συνυπολογίζεται στο παραδοσιακό σύστημα τριών εποχών, ενώ εκτείνεται χρονικά ανάμεσα στην νεολιθική περίοδο και την Εποχή του Χαλκού (ειδικά εδώ γίνεται αναφορά σε κράμα χαλκού-κασσίτερου), όπως αναφέρεται συχνότερα. Φαίνεται ότι ο χαλκός δεν χρησιμοποιήθηκε εξαρχής ευρέως εξαιτίας της φυσικής του πλαστικότητας και οι προσπάθειες αναμείξεώς του με κασσίτερο άρχισαν πολύ σύντομα, γεγονός που καθιστά εξαιρετικά δύσκολη την αναγνώριση των αμιγώς χαλκολιθικών πολιτισμών.

Ακριβώς εξαιτίας αυτού οι αρχαιολόγοι εφαρμόζουν τον όρο μόνον σε ορισμένες περιοχές, κυρίως την νοτιοανατολική Ευρώπη την Κεντρική και την Δυτική Ασία, όπου η χρήση αμιγούς χαλκού εμφανίζεται κατά το πρώτο μισό της τρίτης χιλιετίας Π.Κ.Ε.

Ο ευρωπαϊκός πολιτισμός του Λάγυνου (Beaker people ή folk) θεωρείται συχνά χαλκολιθικός, όπως και οι πολιτισμοί που υιοθέτησαν πρώτοι την αστικοποίηση στην νοτιοδυτική Ασία. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου αρκετοί μεγάλιθοι ανηγέρθηκαν στην Ευρώπη και έχει προταθεί η υπόθεση ότι η πρωτο-ινδοευρωπαϊκή ομάδα γλωσσών ανάγεται στα ίδια περίπου χρόνια. Ο Ότζι, (Oetzi the Iceman) η αρχαιότερη μούμια που βρέθηκε πολύ καλά διατηρημένη μέσα στον πάγο ενός παγετώνα των Άλπεων του Τυρόλου και χρονολογήθηκε περί το 3300 Π.Κ.Ε., έφερε χάλκινο πέλεκυ και μαχαίρι.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

• Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Copper Age στο Wikimedia Commons