Hawker Hunter
Το Hawker Hunter ήταν ένα Βρετανικό αεριωθούμενο μαχητικό αεροσκάφος. Ήταν το βασικό αναχαιτιστικό της RAF τη δεκαετία του '50 ενώ αποκτήθηκε και από άλλες 21 χώρες. Συνολικά κατασκευάστηκαν 1.972 Hunter άπο την Hawker Siddeley και από τις γραμμές παραγωγής-συναρμολόγησης του Βελγίου και της Ολλανδίας.
| Hawker Hunter | |
|---|---|
_kemble_arp.jpg) Το Hawker Hunter | |
| Τύπος | μαχητικό-βομβαρδιστικό/αναγνωριστικό |
| Κατασκευαστής | Hawker Siddeley |
| Χώρα προέλευσης | Ηνωμένο Βασίλειο |
| Παρθενική πτήση | 20 Ιουλίου 1951 |
| Κύριος χειριστής | RAF Ινδική Πολεμική Αεροπορία |
| Άλλοι χειριστές | Σουηδική Πολεμική Αεροπορία Ελβετική Πολεμική Αεροπορία |
Σχεδίαση και ανάπτυξη Επεξεργασία
Οι ρίζες του Hunter φτάνουν πίσω στο Hawker Sea Hawk, ένα μαχητικό αεροπλάνο με ευθεία πτέρυγα σχεδιασμένο να επιχειρεί από αεροπλανοφόρα. Αναζητώντας μία σχεδίαση με καλύτερες επιδόσεις που να εκπληρώνει την προδιαγραφή Ε.38/46 του Υπουργείου Αεροπορίας ο αρχισχεδιαστης της Hawker Aircraft's Sidney Camm σχεδίασε το Hawker P.1052. Το P.1052 ουσιαστικά ήταν ένα Sea Hawk με οπισθοκλινή πτέρυγα 35 μοιρών. Η πρώτη του πτήση έγινε το 1948 και είχε καλές επιδόσεις, οι οποίες όμως δεν αιτιολογούσαν την εξέλιξη του σε αεροπλάνο παραγωγής. Η Hawker με δικιά της πρωτοβουλία προχώρησε στη μετατροπή του δεύτερου πρωτοτύπου Ρ.1052 σε Hawker P.1081 με οπισθοκλινές ουραίο πτέρωμα και τροποποιημένη άτρακτο. Η πρώτη πτήση έγινε στις 19 Ιουνίου 1950 και για τον τύπο αυτό έδειξε ενδιαφέρον η Αυστραλιανή Πολεμική Αεροπορία, αλλά η ακύρωση του κινητήρα Tay και η συντριβή του πρωτοτύπου το 1951 εξαφάνισε κάθε ενδιαφέρον και η εξέλιξη σταμάτησε.
Παράλληλα, το 1946, εκδόθηκε από το Υπουργείο Αεροπορίας η προδιαγραφή F.43/46 για ένα στροβιλοκινητήριο αναχαιτιστικό ημέρας. Ο Sidney Camm τροποποίησε το σχέδιο του Ρ.1052 έτσι ώστε αυτό να έχει για κινητήρα τον επερχόμενο Rolls-Royce Avon. Ο Avon ήταν στροβιλοκινητήρας αξονικής ροής με αποτέλεσμα να έχει μικρότερη διάμετρο και μεγαλύτερη ώση από τον ομόσταυλο Nene που χρησιμοποιούσε το Sea Hawk. Τον Μάρτιο του 1948 εκδόθηκε από το Υπουργείο Αεροπορίας η προδιαγραφή F.3/48 για να καλύψει την εξέλιξη του σχεδίου αυτού. Πολύ γρήγορα το πρότυπο απέκτησε το γνώριμο σχήμα του Hunter, καθώς οι αεροεισαγωγές μετακινήθηκαν από το ρύγχος στη ρίζα της πτέρυγας και οι οριζόντιες επιφάνειες του ουραίου πτερώματος, αρχικά σχήματος Τ, απέκτησαν τώρα οπισθόκλιση και μετακινήθηκαν στο μέσο του κάθετου σταθερού.
Το πρότυπο πήρε την ονομασία Ρ.1067 και πέταξε για πρώτη φορά στις 20 Ιουλίου 1951 με πιλότο τον Neville Duke. Ο κινητήρας του πρώτου αεροπλάνου ήταν ο Avon 103 (6.500 lbf) ενώ το δεύτερο πρωτότυπο, που πέταξε στις 5 Μαΐου 1952, διέθετε συστήματα πλοήγησης παραγωγής και κινητήρα τον ισχυρότερο Avon 107 (7.550 lbf). Το τρίτο πρωτότυπο πέταξε στις 30 Νοεμβρίου 1952 και διέθετε τον εναλλακτικό κινητήρα Armstrong Siddeley Sapphire 101 (8.000 lbf).
Η RAF παρήγγειλε το Hunter το Μάρτιο του 1950, ένα χρόνο πριν πετάξουν τα πρωτότυπα. Το πρώτο αεροπλάνο παραγωγής πέταξε στις 16 Μαρτίου 1953 και διέθετε κινητήρα Avon 113 (7.600 lbf). Τα πρώτα 20 Hunter F.Mk 1 ήταν στην ουσία αεροσκάφη προ-παραγωγής και χρησιμοποιήθηκαν στο πρόγραμμα δοκιμών.
Περιγραφή Επεξεργασία
Το Hunter ήταν ένα συμβατικό ολομεταλλικό μονόπλανο. Το εκτινασσόμενο κάθισμα ήταν το Martin Baker 2H ή 3H ενώ η διθέσια εκπαιδευτική έκδοση είχε το Mk.4H. Η άτρακτος ήταν τύπου μονοκόκ και το πίσω μέρος της μπορούσε να αφαιρεθεί για τη συντήρηση του κινητήρα. Οι δύο τριγωνικές εισαγωγές αέρα βρίσκονταν στις ρίζες της πτέρυγας ενώ η έξοδος του κινητήρα είχε ένα απλό ακροφύσιο στο πίσω μέρος της ατράκτου. Η πτέρυγα ήταν τοποθετημένη στη μέση της ατράκτου με 35 μοίρες οπισθόκλιση στο χείλος προσβολής ενώ είχε ελαφρά αρνητική δίεδρη γωνία. Το οριζόντιο ουραίο πτέρωμα και το κάθετο σταθερό είχαν και αυτά οπισθόκλιση. Οι επιφάνειες ελέγχου όπως και το τρίκυκλο σύστημα προσγείωσης ήταν συμβατικής σχεδίασης ενώ το αερόφρενο ήταν τοποθετημένο στο πίσω κοιλιακό χώρο της ατράκτου. Ένα αξιοσημείωτο χαρακτηριστικό της μονοθέσιας έκδοσης ήταν το ενιαίο τμήμα πυροβόλων (τέσσερα ADEN των 30mm) και πυρομαχικών. Το τμήμα μπορούσε να αφαιρεθεί, αφήνοντας τις κάννες των πυροβόλων στην άτρακτο, για γρήγορο επανεξοπλισμό και συντήρηση. Η διθέσια έκδοση έφερε ένα πυροβόλο ADEN, ενώ μερικές εκδόσεις εξαγωγής έφεραν δύο πυροβόλα ADEN με αφαιρούμενα δοχεία πυρομαχικών. Το Hunter είχε ένα μικρό ραντάρ αποστασιομέτρησης στο ρύγχος. Κατοπινές εκδόσεις εξοπλίστηκαν με ατρακτίδια ρουκετών Matra SNEB των 68mm.
Σε υπηρεσία με τη RAF Επεξεργασία
Τον Ιούλιο του '54 το Hunter εισήλθε σε υπηρεσία με τη RAF και γρήγορα έγινε εμφανής η μικρή αυτονομία του νέου μαχητικού. Επιπλέον η κακή σχεδίαση των εισαγωγών αέρα δημιουργούσε ανωμαλία στη ροή του προς το κινητήρα με αποτέλεσμα την απώλεια στήριξης του συμπιεστή. Τα προβλήματα του κινητήρα ενισχύονταν από την απορρόφηση αερίων κατά τη πυροδότηση των πυροβόλων, με αποτέλεσμα σβήσιμο του κινητήρα (flameout). Η μείωση της παροχής καυσίμου προς το κινητήρα, όταν έβαλαν τα πυροβόλα, ήταν μια μη ικανοποιητική λύση γιατί περιόριζε τη χρήση των όπλων σε μικρό ύψος και ταχύτητα. Πρόβλημα δημιουργούσαν και οι συνδετήρες των βλημάτων, κατά την απόρριψη τους, γιατί χτυπούσαν και έκαναν ζημιά στο κάτω μέρος της ατράκτου. Το αρχικό αερόφρενο δημιουργούσε προβλήματα αστάθειας γύρω από τον εγκάρσιο άξονα και αντικαταστάθηκε με ένα απλό κοιλιακό αερόφρενο, το οποίο όμως δεν μπορούσε να χρησιμοποιηθεί κατά την προσγείωση. Τέλος απότομη κάθοδος δημιουργούσε πάγο στη καλύπτρα και τη θόλωνε.
Με μέγιστη διάρκεια πτήσης περίπου μία ώρα το νέο μαχητικό της Βρετανίας είχε μεγάλο πρόβλημα αυτονομίας. Στα θετικά του τύπου συμπεριλαμβάνεται η δυνατότητα, ακόμα και των πρώτων F.Mk 1, υπερηχητικής πτήσης σε κάθοδο από μεγάλο ύψος και με πλήρη ισχύ.
Το πρωτότυπο της έκδοσης F.Mk 3 προήλθε από τη μετατροπή του πρώτου πρωτοτύπου Hunter, στο οποίο τοποθετήθηκε ο κινητήρας με μετακαυστήρα Avon RA.7R και ώση 9.600lbf, ενώ έγιναν αεροδυναμικές βελτιώσεις με πιο χαρακτηριστική το κωνικό ρύγχος. Η έκδοση F.Mk 3 ακυρώθηκε αλλά το πρωτότυπο αεροσκάφος ήταν αυτό που στις 7 Σεπτεμβρίου 1953 κατέκτησε το παγκόσμιο ρεκόρ ταχύτητας με 722,2 mph (1.163,2 Km/h).
Το πρόβλημα της μικρής εμβέλειας αντιμετωπίστηκε με τη τοποθέτηση νέας πτέρυγας σε ένα Hunter F.Mk 1 παραγωγής. Η νέα πτέρυγα διέθετε επιπλέον δεξαμενές καυσίμου στο χείλος προσβολής που αύξαναν τη ποσότητα του εσωτερικά μεταφερόμενου καυσίμου από 337 σε 414 gal και πτερυγικούς φορείς για τη μεταφορά δύο εξωτερικών δεξαμενών των 100 gal. Οι παραπάνω βελτιώσεις εφαρμόστηκαν στην έκδοση F.Mk 4, η οποία πέταξε για πρώτη φορά στις 20 Οκτωβρίου 1954 και εισήλθε σε υπηρεσία το Μάρτιο του 1955. Ένα ευδιάκριτο χαρακτηριστικό της έκδοσης F.Mk 4 ήταν τα δύο κοιλιακά εξογκώματα στο μπροστινό μέρος της ατράκτου στα οποία συλλέγονταν οι σύνδεσμοι των βλημάτων κατά τη βολή. Τα πληρώματα τους έδωσαν το όνομα “Sabrinas” παραλληλίζοντας τα με τα πλούσια προσόντα μιας σταρ της εποχής. Η έκδοση F.Mk 5 ήταν ένα F.Mk 4 με κινητήρα Sapphire. Παρόλο που ο Sapphire δεν υπέφερε από προβλήματα σβησίματος (flameout) και είχε μικρότερη κατανάλωση καυσίμου από τον Avon, η RAF επέλεξε να επιμείνει με τον δεύτερο για λόγους ομοιογένειας αφού το βομβαρδιστικό Canberra τον χρησιμοποιούσε.
Η Rolls-Royce για να επιλύσει τα προβλήματα του Avon, τοποθέτησε ένα νέο αυτόματο σύστημα καυσίμου και προχώρησε στην επανασχεδίαση του συμπιεστή. Ο βελτιωμένος Avon 203 παρήγαγε 10,000 lbf ώση και τοποθετήθηκε στο Hawker P.1099, όπου εξελίχθηκε στην έκδοση F.Mk 6. Μία σημαντική αλλαγή στην έκδοση F.Mk 6 ήταν η τοποθέτηση καινούργιας πτέρυγας με μεγαλύτερη επιφάνεια και ένα χαρακτηριστικό «δόντι» στο χείλος προσβολής που είχε σκοπό να μετριάσει το πρόβλημα της απώλειας στήριξης στα εξωτερικά μέρη της πτέρυγας (Pitch-up), ακόμα η ύπαρξη τεσσάρων πτερυγικών φορέων για τη μεταφορά εξωτερικών δεξαμενών καυσίμου έδωσαν στο αεροσκάφος μια ικανοποιητική εμβέλεια.
Η RAF απέσυρε τα Hunter F.Mk 6 από το ρόλο τους ως μαχητικά το 1963, οπότε αντικαταστάθηκαν από τα English Electric Lightning. Οι επιθετικές εκδόσεις υπηρέτησαν έως το 1970 ενώ ορισμένα αεροπλάνα παρέμειναν σε υπηρεσία ως τις αρχές της δεκαετίας του ΄90 για εκπαιδευτικούς και δευτερεύοντες ρόλους.
Άλλοι Χρήστες Επεξεργασία
Ελβετία και Σιγκαπούρη Επεξεργασία
Ίσως οι πιο ενθουσιώδης χρήστες του Hunter να ήταν η Ελβετία με τη Σιγκαπούρη αφού το χρησιμοποίησαν από το 1958 έως το 1994, βελτιώνοντας και κρατώντας το σε υπηρεσία στη θέση νεότερων αεροσκαφών. Το ακροβατικό σμήνος της πολεμικής αεροπορίας της Ελβετίας, Patrouille Suisse, χρησιμοποίησε τα Hunter F.Mk 58 στις αεροπορικές επιδείξεις ενώ ένας μεγάλος αριθμός των Hunter που βρίσκονται σε ιδιωτικές συλλογές ανήκαν παλιότερα στην Ελβετική Πολεμική Αεροπορία.
Σουηδία Επεξεργασία
Στις αρχές της δεκαετίας του `50 η Πολεμική Αεροπορία της Σουηδίας είχε ανάγκη για ένα αναχαιτιστικό που θα έφτανε σε μεγαλύτερο ύψος από το υπάρχον Saab J 29.Ένα συμβόλαιο για 120 Hunter υπεγράφη το 1954 με το πρώτο αεροπλάνο να παραδίδεται τον Αύγουστο του 1955.Τα αεροσκάφη χαρακτηρίστηκαν J 34 από τη Σουηδική Πολεμική Αεροπορία και εντάχθηκαν στις πτέρυγες F 8 και F 18 που είχαν ως αποστολή την άμυνα της Στοκχόλμης. Ο οπλισμός των J 34 αποτελείτο από 4 πυροβόλα των 30 mm και δύο Sidewinders.Το ακροβατικό σμήνος της Σουηδικής Πολεμικής Αεροπορίας Acro Hunters χρησιμοποίησε πέντε J 34 στα τέλη της δεκαετίας του `50. Τη δεκαετία του `60 τα J 34 αντικαταστάθηκαν από τα υπερηχητικά J 35 Draken και τοποθετήθηκαν σε λιγότερο εξέχουσες πτέρυγες. Τα τελευταία Hunter αποσύρθηκαν το 1969.
Για να βελτιώσουν τις επιδόσεις των J 34 οι Σουηδοί τοποθέτησαν σε ένα αεροσκάφος έναν εγχώριας σχεδίασης μετακαυστήρα. Το σχέδιο είχε επιτυχία αλλά το κόστος εφαρμογής ήταν απαγορευτικό και έτσι εγκαταλείφθηκε.
Επιχειρησιακή δράση Επεξεργασία
Μέση Ανατολή Επεξεργασία
Κατά τη διάρκεια της κρίσης στη διώρυγα του Σουέζ, Hunter από τις αεροπορικές μοίρες Νο. 1 και Νο. 34, με βάση την Βασιλική Πολεμική Αεροπορία Ακρωτηρίου της Κύπρου, πέταξαν σε αποστολή συνοδείας βομβαρδιστικών English Electric Canberra μία μέρα πριν τοποθετηθούν σε ρόλο αεράμυνας, λόγω της μικρής αυτονομίας τους.
Το 1967, κατά τη διάρκεια του αραβοϊσραηλινού πολέμου των Έξι Ημερών, Ιρακινά Hunter επιχειρούσαν από βάσεις της Ιορδανίας της Συρίας και της Αιγύπτου. Ιορδανοί πιλότοι πολέμησαν με Ιρακινά Hunter, αφού τα περισσότερα Ιορδανικά Hunter είχαν καταστραφεί στο έδαφος από τη πρώτη μέρα του πολέμου.
Άντεν Επεξεργασία
Το Μάιο του 1964 στο Άντεν της Νοτίου Υεμένης, Hunter FGA9 και FR10 των Νο. 43 και Νο. 8 αεροπορικών μοιρών της RAF,χρησιμοποιήθηκαν με αποτελεσματικότητα εναντίον ανταρτών που αποπειράθηκαν να ανατρέψουν την Ομοσπονδία της Νοτίου Αραβίας (Νότια Υεμένη). Ο οπλισμός των αεροπλάνων ήταν ρουκέτες των 3 ιντσών και τα πυροβόλα των 30 mm ενώ και οι δύο μοίρες συνέχισαν να χρησιμοποιούν τα Hunter έως την αποχώρηση των δυνάμεων του Ηνωμένου Βασιλείου το 1967
Η εξέγερση του Μπρουνέι και η σύρραξη του Βόρνεο Επεξεργασία
Το 1962, κατά τη διάρκεια της εξέγερσης του Μπρουνέι η RAF ανέπτυξε στη περιοχή αεροσκάφη Hunter για να παρέχει αεροπορική υποστήριξη στις Βρετανικές δυνάμεις εδάφους. Στη σύρραξη του Βόρνεο που ακολούθησε η RAF χρησιμοποίησε τα Hunter μαζί με άλλα αεροπλάνα που ανέπτυξε στο Βόρνεο και τη Μαλαισία.
Χιλή Επεξεργασία
Τα Hunter έπαιξαν σημαντικό ρόλο στο πραξικόπημα που ανέτρεψε το σοσιαλιστή πρόεδρο της Χιλής, Σαλβαδόρ Αγιέντε την 11η Σεπτεμβρίου 1973.Hunter της Πολεμικής Αεροπορίας της Χιλής βομβάρδισαν το προεδρικό μέγαρο, το σπίτι του Σαλβαδόρ Αγιέντε στο Σαντιάγο και ραδιοφωνικούς σταθμούς, που ήταν πιστοί στη κυβέρνηση.
Πόλεμοι Ινδίας και Πακιστάν Επεξεργασία
1965 Επεξεργασία
Σαν επιθετικά αεροσκάφη τα Hunter αποδείχθηκαν πολύτιμα για την Ινδική Πολεμική Αεροπορία, καθώς κατέστρεψαν πολλά Πακιστανικά άρματα μάχης. Στον εναέριο πόλεμο όμως οι απώλειες ήταν μεγάλες αφού τα Ινδικά Hunter επιχειρούσαν βαρυφορτωμένα σε μεγάλες αποστάσεις επιπλέον η Ινδική Πολεμική Αεροπορία εκείνη τη περίοδο δεν διέθετε κατευθυνόμενα βλήματα αέρος-αέρος σε σύγκριση με τα Πακιστανικά F-86 Sabre που έφεραν. Οι περισσότεροι Ινδοί πιλότοι ήταν νέοι και χωρίς την εμπειρία που διέθεταν οι πιλότοι της Πακιστανικής Πολεμικής Αεροπορίας.
1971 Επεξεργασία
Τα Hunter στο πόλεμο του 1971 επέδειξαν ξανά τις ικανότητες τους ως επιθετικά αεροσκάφη εναντίον οχημάτων αλλά και κατά στρατηγικών στόχων που βρίσκονταν στο Πακιστάν και στο Ανατολικό Πακιστάν (σημερινό Μπανγκλαντές). Ακόμα με την υποστήριξη και άλλων αεροσκαφών τα Hunter κατέστρεψαν την ανατολική πτέρυγα της Πακιστανικής Πολεμικής Αεροπορίας συμβάλλοντας αποφασιστικά στην απόκτηση αεροπορικής υπεροχής σε αυτόν το πόλεμο.
Χρήστες Επεξεργασία
.svg){kind=small}
Δείτε επίσης Επεξεργασία
Αεροσκάφη που σχετίζονται με την ανάπτυξη του Hawker Hunter Επεξεργασία
Παρόμοια αεροσκάφη Επεξεργασία
Κατάλογοι Επεξεργασία
Τεχνικά χαρακτηριστικά Επεξεργασία
| Hawker Hunter | |
|---|---|
| Ρόλος | μαχητικό-βομβαρδιστικό/αναγνωριστικό |
| Πλήρωμα | 1 |
| Διαστάσεις | |
| Μήκος | 14,00 m |
| Εκπέτασμα | 10,26 m |
| Ύψος | 4,01 m |
| Επιφάνεια πτέρυγας | 32,42 m² |
| Βάρος | |
| Κενό | 6405 kg |
| Μέγιστο απογείωσης | 11158 kg |
| Σύστημα πρόωσης | |
| Κινητήρες | 1 × Rolls-Royce Avon 207 |
| Επιδόσεις & οπλισμός | |
| Μέγιστη ταχύτητα | Mach 0,94 (1150 km/h) |
| Μέγιστο ύψος πτήσης | 15240 m |
| Ακτίνα δράσης | 3060 km |
| Οπλισμός | 4 πυροβόλα ADEN των 30 mm Μέχρι 3400 kg οπλικού φορτίου σε 4 σημεία ανάρτησης AIM-9 Sidewinder AGM-65 Maverick Ρουκέτες SNEB των 68 mm σε δεκαοκταπλούς φορείς Matra Ρουκέτες SURA |
Πηγή:[1]
Παραπομπές Επεξεργασία
- ↑ Green, William and Swanborough, Gordon. The Great Book of Fighters. St. Paul, Minnesota: MBI Publishing, 2001. ISBN 0-7603-1194-3.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι Επεξεργασία
- Η επίσημη ιστοσελίδα των WV322 και XF995 Αρχειοθετήθηκε 2017-12-23 στο Wayback Machine.
- Σελίδα για το Hawker Hunter
- Σελίδα αφιερωμένη στο Hawker Hunter Αρχειοθετήθηκε 2017-12-23 στο Wayback Machine.
- Το Hawker Hunter στο hunterteam.com
- Το Hawker Hunter στο warbirdalley.com
- Φωτογραφίες του Hawker Hunter στο airliners.net
- Το Hawker Hunter στο militaryfactory.com