Holden Commodore

Holden Commodore
Holden Commodore
	Holden Commodore (VF II MY17)
Σύνοψη
Κατασκευαστής	Holden
Μητρική εταιρεία	General Motors
Παραγωγή	Ιούνιος 1978 — 2021
Σεζόν	1978 — 2021
Αμάξωμα και σασί
Κατηγορία	Μεσαίο πολυτελές αυτοκίνητο
Χρονολόγιο
Προηγούμενο μοντέλο	Holden HZ
Επόμενο μοντέλο	Opel Insignia; Holden Captiva (για Adventra)

Το Holden Commodore ήταν ένα μεγάλο αυτοκίνητο που παρήχθη από τον Holden από το 1978 έως το 2020 σε 5 σειρές. Το επιβατικό αυτοκίνητο παράχθηκε ως σεντάν, στέισον βάγκον (το μοναδικό στο είδος του, είναι το μόνο οικογενειακό αυτοκίνητο που παράχθηκε και σχεδιάστηκε στην Αυστραλία) και Ute pick-up (αγροτικά). Πλαισιώνεται από μια έκδοση με μακρύ μεταξόνιο: το Statesman/Caprice. Από το 2001 έως το 2006, ωστόσο, έγινε διαθέσιμη και με μια έκδοση κουπέ, το Monaro, το οποίο πήρε το όνομά του από το ομώνυμο κουπέ που παρήχθη μεταξύ της δεκαετίας του εξήντα και του εβδομήντα.^[1]

Από χρόνο σε χρόνο Επεξεργασία

Commodore/Calais/Berlina (VB/VC/VH/VK/VL, 1978–1988) Επεξεργασία

Τον Νοέμβριο του 1978, η Holden παρουσίασε το πιο συμπαγές Commodore VB ως διάδοχο των μοντέλων μήκους σχεδόν πέντε μέτρων της σειράς HZ (Holden Belmont/Kingswood/Premier). Το όχημα ήταν σχεδόν ένα πλήρες αντίγραφο του ευρωπαϊκού Opel Commodore C, αλλά είχε τους κινητήρες και τα κιβώτια ταχυτήτων της Holden που είχαν ήδη χρησιμοποιηθεί στο HZ. Συγκεκριμένα, αυτοί ήταν κινητήρες V8 2,85 και 3,3 λίτρων σε σειρά έξι και 4,2 και 5,0 λίτρων. Στην πλευρά του κιβωτίου ταχυτήτων χρησιμοποιήθηκαν κιβώτια τεσσάρων ταχυτήτων ή ένα αυτόματο τριών ταχυτήτων που ονομάζεται Holden Trimatic.^[2]

Το Commodore κέρδισε τον τίτλο του αυτοκινήτου της χρονιάς, ο οποίος απονέμεται από το αυστραλιανό εμπορικό περιοδικό Wheels. Το αυτοκίνητο θεωρήθηκε προοδευτικό και σηματοδότησε μια απομάκρυνση από τα παραδοσιακά αυτοκίνητα των πέντε μέτρων που οι Holden, Ford και Chrysler είχαν κατασκευάσει στην Αυστραλία από τις αρχές της δεκαετίας του 1970. Το βασικό Commodore, το Commodore SL και το Commodore SL/E ήταν διαθέσιμα, το καθένα ως τετράθυρο σεντάν και ένα πεντάθυρο στέισον βάγκον. Μέχρι τον Μάρτιο του 1980, είχαν παραχθεί 95.906 μονάδες Commodore VB.^[3]^[4]

Τον Μάρτιο του 1980, η Holden παρουσίασε το Commodore VC, το οποίο διέφερε από το VB από τις καλλυντικές λεπτομέρειες και την εισαγωγή της ηλεκτρονικής ανάφλεξης. Το βασικό μοντέλο ονομαζόταν τώρα Commodore L.

Επίσης νέα στη γκάμα ήταν μια τετρακύλινδρη παραλλαγή του Commodore, η οποία πωλούσε μόνο μέτρια στην Αυστραλία. Ο κινητήρας των 1,9 λίτρων δεν είχε καμία σχέση με τον τετρακύλινδρο Opel του ίδιου κυβισμού, αλλά ήταν μια δικύλινδρη κοντύτερη έκδοση του εξακύλινδρου 2,85 λίτρων.

Η τετρακύλινδρη έκδοση επιπλήχθηκε για την έλλειψη ισχύος, αλλά ήταν αρκετά δημοφιλής σε ορισμένες εξαγωγικές αγορές και παρέμεινε σε προσφορά μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του '80.

Το VC κατασκευάστηκε σε 121.807 μονάδες μέχρι τον Σεπτέμβριο του 1981.

Το Commodore VH εμφανίστηκε στα τέλη του 1981 και έλαβε ένα σημαντικό λίφτινγκ χωρίς καμία τεχνική αλλαγή. Τα νέα χαρακτηριστικά περιελάμβαναν ένα κιβώτιο ταχυτήτων πέντε σχέσεων για τα τετρακύλινδρα και 2,85 λίτρων εξακύλινδρα μοντέλα, καθώς και το επίπεδο εξοπλισμού SL/X, το οποίο βρισκόταν μεταξύ του βασικού μοντέλου που τώρα ονομάζεται SL και του κορυφαίου σειρά έκδοσης SL/E. Στο τελευταίο, το cruise control και ο ενσωματωμένος υπολογιστής ήταν πλέον στάνταρ εξοπλισμός.

Μέχρι τον Μάρτιο του 1984, είχαν παραχθεί 141.018 μονάδες του Commodore VH.

Αφού παρουσιάστηκε το 1984, το Commodore VK υιοθέτησε πολλά εξωτερικά στοιχεία στυλ του Opel Senator A με έξι πλαϊνά παράθυρα σε αναθεωρημένο σχεδιασμό.

Στην πλευρά του συστήματος μετάδοσης κίνησης, ήταν διαθέσιμος ο τετρακύλινδρος, ο εξακύλινδρος 3,3 λίτρων με καρμπυρατέρ ή ψεκασμός και ο V8 5,0 λίτρων.

Τα επίπεδα εξοπλισμού ονομάζονταν πλέον Executive, Berlina και Calais αντί για SL, SL/X και SL/E. Για πρώτη φορά, υπήρχαν ειδικά μοντέλα από το Ηνωμένο Βασίλειο με το όνομα Vacationer, ένα "έθιμο" που η Holden διατήρησε μέχρι τη δεκαετία του 1990.

Ακριβώς 135.705 μονάδες του Commodore VK κατασκευάστηκαν μέχρι τον Φεβρουάριο του 1986.

Αφού παρουσιάστηκε τον Μάρτιο του 1986, το Commodore VL ήταν ένα VK με σημαντικό λίφτινγκ και το τελευταίο από τα «συμπαγή» Commodore. Συνολικά, οι γραμμές ήταν πιο στρογγυλεμένες από τον προκάτοχό τους και ένα μικρό χείλος αεροτομής ήταν ενσωματωμένο στο καπό του πορτμπαγκάζ. Το Calais έλαβε αναδυόμενους προβολείς.

Ο βασικός κινητήρας στο VL ήταν ένας εξακύλινδρος σε σειρά τριών λίτρων 155 ίππων της Nissan, καθώς οι εξακύλινδροι κινητήρες της ίδιας της εταιρείας δεν μπορούσαν να μετατραπούν στην αμόλυβδη βενζίνη που είχε εισαχθεί στην Αυστραλία στο μεταξύ. Το ηλεκτρονικά ελεγχόμενο τετρατάχυτο αυτόματο κιβώτιο, το οποίο ήταν διαθέσιμο στη θέση του πεντατάχυτου κιβωτίου Holden, προερχόταν επίσης από τη Nissan.

Το φθινόπωρο του 1986, εμφανίστηκε μια υπερτροφοδοτούμενη έκδοση του κινητήρα Nissan (τύπου RB30ET) με υγρόψυκτο στροβιλοσυμπιεστή Garrett. Με νέα έμβολα, χαμηλότερη συμπίεση και τροποποιημένο εκκεντροφόρο, αυτός ο κινητήρας απέδιδε 150 kW (204 ίπποι). Αυτή η έκδοση μπορούσε να φτάσει ταχύτητες έως και 220 km/h και είχε ισχυρότερα φρένα με μπροστινές δαγκάνες κοριτσιών από τη Chevrolet Corvette.

Τον Οκτώβριο του 1986, το VL ακολούθησε με έναν πενταλίτρο V8 και καρμπυρατέρ διπλής εγγραφής. Ο V8 ήταν πιο ισχυρός από τον προκάτοχό του, με απόδοση 166 ίππων στις 4400 σ.α.λ. και μέγιστη ροπή 323 Nm.

Το VL υπέφερε από προβλήματα ποιότητας, ειδικά η ελαττωματική στεγανοποίηση του παρμπρίζ οδήγησε σε εισροή νερού και σχηματισμό σκουριάς κάτω από το παρμπρίζ. Η ποιότητα του αμαξώματος δεν ήταν επίσης η καλύτερη και ορισμένα μέρη του εσωτερικού φαινόταν αρκετά φθηνά.

Κατασκευάστηκαν συνολικά 151.801 μονάδες του Commodore VL.

Holden VB Commodore SLE
Holden Commodore (VC) στέισον βάγκον
Holden Commodore VH (1981–1984)
Πίσω μέρος του Commodore VH
Holden Commodore VK (1984–1986)
Holden Calais VL (1986–1988)
Πίσω μέρος του Calais VL

Commodore/Calais/Berlina (VG/VN/VP/VR/VS, 1988–1997) Επεξεργασία

Το Commodore VN, το οποίο προσφέρθηκε από το 1988, βασιζόταν στην εκτεταμένη πλατφόρμα των προηγούμενων Commodore, αλλά το αμάξωμά του προερχόταν από το Opel Senator B. Σε μέγεθος, το VN ήταν ισοδύναμο με το σύγχρονο Ford Falcon, τον μεγαλύτερο αντίπαλό του. Ως VG Commodore, η Holden πρόσφερε επίσης ένα μοντέλο pick-up Ute βασισμένο στο Commodore για πρώτη φορά από το 1990.

Το Commodore VN ήταν διαθέσιμο στα επίπεδα εξοπλισμού Executive, Berlina, Calais, S και SS, ενώ υπήρχε επίσης μια έκδοση SL με μειωμένο εξοπλισμό για αρχές και πελάτες στόλου. Το VN ήταν το δεύτερο Commodore που αναδείχθηκε Αυτοκίνητο της Χρονιάς από την Wheels. Τα πλήρους μεγέθους μοντέλα Holden Caprice και Statesman βασίστηκαν στο μεγαλύτερο μεταξόνιο των μοντέλων Commodore στέισον βάγκον και ute.

Οι αλλαγές στις συναλλαγματικές ισοτιμίες δεν κατέστησαν σκόπιμο για τον Holden να συνεχίσει να χρησιμοποιεί τον δημοφιλή κινητήρα τριών λίτρων της Nissan. Αντίθετα, το εργοστάσιο άρχισε να παράγει τον δικό του V6 3,8 λίτρων που προέρχεται από κινητήρα Buick. Ο V8 των πέντε λίτρων παρέμεινε στη γκάμα και αυξήθηκε σε ισχύ στους 224 ίππους. Τόσο το V6 όσο και το V8 διέθεταν έγχυση πολλαπλών σημείων. Το V6 δεν ήταν πρότυπο ομαλότητας, αλλά έλαβε υψηλούς βαθμούς για τις επιδόσεις του. Για τις εξαγωγικές αγορές, δηλαδή τη Νέα Ζηλανδία και τη Σιγκαπούρη, το Commodore συνέχισε να προσφέρεται με τετρακύλινδρο κινητήρα. Αυτό ήταν τώρα ένα ψεκασμένο δίλιτρο από το Opel Vectra A.

Το τετρατάχυτο αυτόματο της Jatco αντικαταστάθηκε από μια μονάδα GM στο VN. Το κιβώτιο πέντε ταχυτήτων T-5 της BorgWarner ήταν επίσης διαθέσιμο.

Το Commodore VN πουλήθηκε επίσης από την Toyota με το όνομα Toyota Lexcen, που πήρε το όνομά του από τον σχεδιαστή γιοτ Μπεν Λέξσεν. σε αντάλλαγμα, η Holden πουλούσε τα Toyota Corolla και Camry για ένα διάστημα ως Holden Nova και Holden Apollo, αντίστοιχα.

Το Commodore VN ήταν επίσης το τελευταίο Commodore που συναρμολογήθηκε στη Νέα Ζηλανδία. Μετά την πτώση των τελωνειακών συνόρων, ο Χόλντεν έκλεισε το εργοστάσιο συναρμολόγησης εκεί και εισήγαγε τα αυτοκίνητα από την Αυστραλία.

Κατασκευάστηκαν συνολικά 215.180 μονάδες του Commodore VN.

Το Commodore VP, το οποίο κατασκευάστηκε από το 1991 και μετά, ήταν ένα λίφτινγκ του VN. την κίνηση ανέλαβαν οι γνωστοί κινητήρες V6 και V8, αλλά αναθεωρήθηκαν όσον αφορά την ομαλότερη λειτουργία. Ένας πίσω άξονας οπίσθιου βραχίονα αντικατέστησε τον πίσω άκαμπτο άξονα στα Commodore Calais και SS και ήταν διαθέσιμος για τα άλλα μοντέλα με επιπλέον κόστος. Ως αποτέλεσμα, η οδική συμπεριφορά και ο χειρισμός έχουν βελτιωθεί αισθητά. Η τετρακύλινδρη έκδοση απορρίφθηκε. Το ABS ήταν διαθέσιμο για πρώτη φορά με επιπλέον κόστος.

Συνολικά 111.770 μονάδες του Commodore VP κατασκευάστηκαν μέχρι τον Ιούλιο του 1993.

Τον Ιούλιο του 1993, το Commodore VR, που φαινόταν πιο μοντέρνο, μπήκε στη σειρά παραγωγής. Τα διακριτικά χαρακτηριστικά περιλάμβαναν στρογγυλές (αντί για γωνιακές όπως πριν) εγκοπές πίσω τροχών και πίσω φώτα υψηλότερης ρύθμισης. Το Calais ήταν το πρώτο αυστραλιανό αυτοκίνητο που έλαβε τυπικό αερόσακο οδηγού. Το ABS και ο πίσω άξονας του πίσω βραχίονα ήταν διαθέσιμα μόνο σε συνδυασμό με αυτόματο κιβώτιο ταχυτήτων. Αυτό ήταν πλέον ηλεκτρονικά ελεγχόμενο (τύπος 4L60E). Το VR ψηφίστηκε ως Αυτοκίνητο της Χρονιάς το 1993 από την Wheels.

Νέο στη σειρά ήταν το Commodore Acclaim με εξοπλισμό προσανατολισμένο στην ασφάλεια. Το ABS, ο άξονας του πίσω βραχίονα, ο αερόσακος οδηγού και το cruise control ήταν στάνταρ στο Acclaim.

Κατασκευάστηκαν 165.262 μονάδες του Commodore VR.

Το Commodore VS, που κυκλοφόρησε το 1995, αντιστοιχούσε σε μεγάλο βαθμό οπτικά με το VR, αλλά έλαβε αναθεωρημένους κινητήρες V6 3,8 λίτρων από τη λεγόμενη σειρά ECOTEC σε ατμοσφαιρικές και υπερτροφοδοτούμενες εκδόσεις. Ο V8 των πέντε λίτρων παρέμεινε αμετάβλητος από το VR. Διατηρώντας τις διαστάσεις για διάτρηση και διαδρομή, η GM είχε σχεδιάσει έναν σχεδόν εντελώς νέο V6. Το Ecotec V6 ήταν 13% πιο ισχυρό από τον προκάτοχό του, αλλά κατανάλωνε 5% λιγότερο. Μέτρα όπως η αύξηση της συμπίεσης, τα ελαφρύτερα έμβολα, οι αναθεωρημένες κυλινδροκεφαλές και οι μεγαλύτερες βαλβίδες αύξησαν την ισχύ από 177 σε 200 ίππους.

Το VS πωλήθηκε στη Σιγκαπούρη και τη Μαλαισία ως Opel Calais με V6 2,6 λίτρων και ήταν το τελευταίο Commodore που ήταν επίσης διαθέσιμο ως Toyota Lexcen.

277.774 μονάδες του Commodore VS παρήχθησαν σε λίγο περισσότερο από δύο χρόνια.

Holden Commodore Executive VR
Holden Commodore Executive VN
Holden Commodore (VP) Executive του 1992
Πίσω μέρος του Commodore VP
Holden VR II Commodore Executive στέισον βάγκον
Holden VS Berlina σεντάν του 1996

Commodore/Calais/Berlina (VT/VX/VY/VZ, 1997–2006) Επεξεργασία

Το Commodore VT, που παρουσιάστηκε το 1997 και κατασκευάστηκε σε 303.895 μονάδες μέχρι το 2000, βασίστηκε στην ίδια πλατφόρμα με τα προηγούμενα μοντέλα, αλλά χρησιμοποιούσε μια διευρυμένη έκδοση του αμαξώματος του Opel Omega B. Από το VT και μετά, όλα τα μοντέλα Commodore είχαν πίσω άξονας οπίσθιου βραχίονα στάνταρ. Ωστόσο, το υπερβολικό φορτίο στον άξονα, για παράδειγμα στη λειτουργία του ρυμουλκούμενου, θα μπορούσε να προκαλέσει την αποσύνδεσή του, γεγονός που προκάλεσε αυξημένη φθορά των ελαστικών.

Το 1999, το Commodore VT υποβλήθηκε σε μια μικρή αναθεώρηση με τη μορφή της Σειρά II, με το Holden πέντε λίτρων να αντικατασταθεί από έναν V8 5,7 λίτρων από τις Ηνωμένες Πολιτείες, ο οποίος ήταν αρχικά 220 kW (299 ίπποι), αργότερα μέχρι 250 kW (340 ίπποι). Από το Commodore Calais και πάνω, οι πλευρικοί αερόσακοι ήταν διαθέσιμοι για πρώτη φορά με επιπλέον κόστος.

Το 1997, το Commodore VT κέρδισε το βραβείο Αυτοκινήτου της Χρονιάς από το περιοδικό Wheels για τέταρτη φορά.

Τον Οκτώβριο του 2000, το Commodore VX μπήκε στην παραγωγή. ο V6 απέδιδε 152 kW (207 ίπποι) χάρη στις αλλαγές στο σύστημα διαχείρισης κινητήρα. στη Σειρά II του VX (από το 2001), ο πίσω άξονας τροποποιήθηκε για να βελτιωθεί η κατευθυντική ευστάθεια.

Το Commodore VX ήταν διαθέσιμο σε επίπεδα εξοπλισμού Executive, Acclaim, Berlina, Calais, S και SS. Τα Executive, Acclaim και Berlina ήταν επίσης διαθέσιμα ως στέισον βάγκον. Μέχρι το φθινόπωρο του 2002, 211.125 Commodore VX είχαν βγει από τις γραμμές παραγωγής.

Το Commodore VY κατασκευάστηκε από τον Σεπτέμβριο του 2002 έως τον Αύγουστο του 2004, από τον Αύγουστο του 2003 ως VY Series II.

Το VY ήταν ένα πλήρως αναθεωρημένο VX με τροποποιημένα εμπρός και πίσω τμήματα και ανακαινισμένο εσωτερικό με νέο ταμπλό, κεντρική κονσόλα και τιμόνι, καθώς και επανασχεδιασμένους μοχλούς αλλαγής ταχυτήτων και χειρόφρενου. Στις πιο ακριβές εκδόσεις, οι προβολείς που ανάβουν ή σβήνουν αυτόματα, το ραδιόφωνο Blaupunkt, οι διακοπτόμενοι υαλοκαθαριστήρες και οι αερόσακοι του συνοδηγού ήταν στάνταρ.

Η γκάμα μοντέλων περιελάμβανε τα Executive, Acclaim, Berlina, Calais, S, SV8 και SS. τα τρία πρώτα ήταν διαθέσιμα και ως στέισον βάγκον. Σε δύο χρόνια κατασκευάστηκαν 241.909 μονάδες.

Το Commodore VZ, που κυκλοφόρησε τον Αύγουστο του 2004, διέθετε, εκτός από τον αμετάβλητο V8 των 5,7 λίτρων, ολοκαίνουργιους κινητήρες Alloytec V6 3,6 λίτρων με δύο εκκεντροφόρους πάνω και απόδοση από 175 kW (238 ίπποι) έως 190 kW (258 ίπποι). Παραλλαγές αυτού του κινητήρα λειτούργησαν επίσης στην Alfa Romeo 159 και, με στροβιλοσυμπιεστή, στο Saab 9-3 Aero.

Επίσης νέο ήταν ένα αυτόματο κιβώτιο πέντε σχέσεων GM (τύπος 5L40E) και ένα εξατάχυτο μηχανικό κιβώτιο της Aisin για τα σπορ μοντέλα.

Τον Ιανουάριο του 2006, ο έξι λίτρων V8 (τύπος L76) προστέθηκε στη γκάμα Holden. αυτός ο κινητήρας δεν είχε την απενεργοποίηση του κυλίνδρου και τον μεταβλητό χρονισμό βαλβίδων που τον ξεχώρισαν στην έκδοση των ΗΠΑ.

Το Commodore VZ προσφέρθηκε ως Executive, Acclaim, Berlina, Calais, SV6, SV8 και SS. από Executive, Berlina και Acclaim υπήρχαν combi εκδόσεις όπως πριν.

Ενώ τα σεντάν αντικαταστάθηκαν από το Commodore VE τον Αύγουστο του 2006, τα στέισον βάγκον και τα pickup παρέμειναν στην παραγωγή μέχρι να εμφανιστεί ο διάδοχος το 2007.

Παρήχθη επίσης μια τετρακίνητη παραλλαγή του στέισον βάγκον Holden Commodore, ως Holden Adventra από το 2003 έως το 2006. Όλα τα μοντέλα είχαν κινητήρα V8 5,7 λίτρων με 235 kW (320 ίππους) και αυτόματο τεσσάρων ταχυτήτων. Τα εξακύλινδρα μοντέλα είχαν V6 3,6 λίτρων με 190 kW (258 ίππους) και αυτόματο πεντατάχυτο. Η ισχύς του κινητήρα V8 που είναι γνωστός από το VY αυξήθηκε στα 250 kW (340 ίππους) και ήταν διαθέσιμη μόνο στο κορυφαίο μοντέλο LX8. Η παραγωγή αυτού του μοντέλου διακόπηκε τον Δεκέμβριο του 2005 επειδή ο Holden εγκατέλειψε την παραγωγή αυτού του κινητήρα και δεν είδε επαρκή λόγο να επενδύσει στην παραγωγή του V8 6,0 λίτρων 4ης γενιάς της GM.

Holden VTII Commodore Executive
Holden Berlina VX (2000–2002)
Holden Berlina (VX) σεντάν του 2001
Holden Calais (VY II) σεντάν του 2003
Holden Commodore (VZ) SV6
Holden VY II Crewman Cross 8 αγροτικό
Holden Adventra (VY II)

Commodore/Calais/Berlina VE/VF (2006–2017) Επεξεργασία

Το Commodore VE παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στη Μελβούρνη στις 16 Ιουλίου 2006 και τέθηκε σε παραγωγή τον Αύγουστο του 2006.

Μετά τη διακοπή της παραγωγής του γερμανικού Opel Omega, αυτή η γενιά μοντέλων αναπτύχθηκε εξ ολοκλήρου στην Αυστραλία. Υπήρχε μια νέα πλατφόρμα για αυτό, η πλατφόρμα GM Zeta.

Οι εκδόσεις V6 έλαβαν αναθεωρημένες εκδόσεις του κινητήρα Alloytec, οι οποίοι λειτουργούσαν πιο αθόρυβα από πριν χάρη στις τροποποιημένες αλυσίδες χρονισμού. Ο V8 των έξι λίτρων στο VE παρήγαγε 10 kW περισσότερα από τον προκάτοχό του. Αυτή η νέα έκδοση, που ονομάζεται L98, πέτυχε έτσι 270 kW (367 ίπποι).

Από την πλευρά του κιβωτίου ταχυτήτων, ανάλογα με το μοντέλο, υπάρχει δυνατότητα επιλογής ανάμεσα σε κιβώτια έξι σχέσεων της Aisin και Tremec και σε αυτόματο κιβώτιο τεσσάρων, πέντε ή έξι σχέσεων της GM.

Εκτός από το βασικό μοντέλο Commodore Omega, η γκάμα περιλαμβάνει τις γραμμές Berlina, Calais, SV6, SS και International.

Το αυτοκίνητο εξήχθη επίσης, αλλά πωλήθηκε με διαφορετικά ονόματα σε ορισμένες αγορές. Στις ΗΠΑ, μια προσαρμοσμένη έκδοση (με αριστερό τιμόνι) πουλήθηκε αρχικά ως Pontiac G8 και στη συνέχεια ως Chevrolet SS μετά το τέλος της επωνυμίας Pontiac. Στο Ηνωμένο Βασίλειο, ήταν διαθέσιμο (δεξιότιμο) ως Vauxhall VXR8. Στην ηπειρωτική Ευρώπη, ωστόσο, αυτό το αυτοκίνητο δεν ήταν διαθέσιμο.

Μετά από 11 χρόνια παραγωγής, το τελευταίο αυτοκίνητο αυτής της σειράς, ένα κόκκινο Commodore V8, βγήκε από τη γραμμή παραγωγής στις 20 Οκτωβρίου 2017. Ταυτόχρονα, ήταν το τελευταίο αυτοκίνητο που κατασκευάστηκε στην Αυστραλία. Στο μέλλον, η Holden θα προσφέρει μόνο εισαγόμενα οχήματα.

Holden Calais (VE MY09) V
Holden VE Commodore SV6 Sportwagon
Holden VE Ute (MY10) SV6
Holden Commodore (VE MY07) Omega
Holden Commodore (VE MY07) Omega, εσωτερικό
Vauxhall VXR8
Pontiac G8 V6

ZB (2017–2020) Επεξεργασία

Από το 2017, ένα νέο μοντέλο βασισμένο στη μικρότερη και προσθιοκίνητη πλατφόρμα Epsilon II προσφέρθηκε ως αδελφό μοντέλο στα Buick Regal και Opel Insignia B. Και τα τρία μοντέλα κατασκευάζονταν στο Ρύσελσχαϊμ. Μόλις τρία χρόνια αργότερα, η εισαγωγή αυτού του μοντέλου στην Αυστραλία διακόπηκε. Το εισαγόμενο μοντέλο δεν κατάφερε να ανταποκριθεί στην επιτυχία των πωλήσεων των προκατόχων του που κατασκευάστηκαν στην Αυστραλία.^[5]^[6]

Το 2021, η General Motors εγκατέλειψε εντελώς τη μάρκα Holden.