Άννα (άγριο παιδί)
Η Άλις Μαρί Χάρις (αγγλικά: Alice Marie Harris, 6 Μαρτίου 1932 - 6 Αυγούστου 1942), γνωστή με το ψευδώνυμο Άννα, ήταν ένα άγριο παιδί από την Πενσυλβάνια που μεγάλωσε στην απομόνωση επειδή ήταν το παράνομο παιδί της μητέρας της. Από την ηλικία των πέντε μηνών έως των έξι ετών, κρατήθηκε δεμένη στη σοφίτα του σπιτιού της, υποσιτισμένη και ανίκανη να μιλήσει ή να κινηθεί. Ανακαλύφθηκε και διασώθηκε το 1938, αλλά πέθανε σε ηλικία δέκα ετών πριν μπορέσει να αναρρώσει πλήρως από αιμορραγικό ίκτερο. Η Άννα συγκρίνεται συχνά με άλλες περιπτώσεις άγριων παιδιών, όπως αυτή της Τζίνι.
| Άννα | |
|---|---|
| Γενικές πληροφορίες | |
| Γέννηση | Άλις Μαρί Χάρις 6 Μαρτίου 1932 Πενσυλβάνια |
| Θάνατος | 6 Αυγούστου 1942 (10 ετών) |
| Αιτία θανάτου | Αιμορραγικός ίκτερος |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
Οικογένεια Επεξεργασία
Η Άννα γεννήθηκε στις 6 Μαρτίου 1932, στον δήμο Perryopolis της Πενσυλβανίας, περίπου 27 χλμ. έξω από τη Uniontown. [1] [2] [3] Ήταν το δεύτερο παράνομο παιδί της μητέρας της, Μάρθα Χάρις, η οποία ήταν 27 ετών όταν οι αρχές ανακάλυψαν την Άννα. Ζούσε με τον παππού της Άννας, τον Ντέιβιντ Χάρις, ένα χήρο αγρότη που συχνά της συμπεριφερόταν υποτιμητικά. Αφού βρέθηκε η Άννα, η Μάρθα παντρεύτηκε έναν άντρα με το όνομα George I. Eisenhauer. Η Μάρθα πέθανε στη Φιλαδέλφεια το 1959. Ο Ντέιβιντ Χάρις πέθανε σε ηλικία 72 ετών το 1948. Ήταν γιος του Ιακώβ και της Αικατερίνης Κοχράν Χάρις. Είχε τέσσερα παιδιά, την Μάρθα, την Αικατερίνη, τον Τζέικομπ και τον Χάρρολντ.
Τα πρώτα χρόνια Επεξεργασία
Η Άννα γεννήθηκε σε ένα ιδιωτικό σπίτι νοσοκόμου και μεταφέρθηκε στο οικογενειακό αγρόκτημα, αλλά λίγο μετά στάλθηκε να ζήσει στο σπίτι ενός φίλου της μητέρας της. Ένας τοπικός υπουργός θέλησε να υιοθετήσει την Άννα, αλλά αποφάσισε να μην το κάνει όταν ανακάλυψε ότι είχε κολπίτιδα. [1] Σε ηλικία τριών εβδομάδων, η Άννα στάλθηκε για να ζήσει σε ένα τοπικό ορφανοτροφείο. Εκεί, περιέγραψαν ότι το μωρό βρισκόταν "σε πολύ κακή κατάσταση". [4] Μετά από οκτώ εβδομάδες στο ορφανοτροφείο, κλήθηκε η μητέρα της Άννας να την παραλάβει. Στη θέση της, έστειλε έναν άνδρα και τη σύζυγό του για να δουν την Άννα με την ελπίδα να την υιοθετήσουν, αλλά το ορφανοτροφείο αρνήθηκε να τους δώσει άδεια επειδή δεν τους ενέκριναν. Αργότερα, η μητέρα αφότου παρέλαβε την Άννα την έδωσε η ίδια στο ζευγάρι. Λίγο αργότερα, ένας κοινωνικός λειτουργός βρήκε την Άννα σε αυτό το σπίτι και προσπάθησε να πείσει τη μητέρα και τον παππού της να την πάρουν πίσω. Εκείνη τη στιγμή, η Άννα ήταν άνω των τεσσάρων μηνών. Μεταφέρθηκε σε ένα άλλο ορφανοτροφείο όπου μια ιατρική εξέταση αποκάλυψε ότι είχε κολπίτιδα, ομφαλοκήλη και ένα δερματικό εξάνθημα. Η Άννα στάλθηκε σε ένα ανάδοχο σπίτι μετά από τρεις εβδομάδες στο ορφανοτροφείο. [1]
Λόγω του γεγονότος ότι η μητέρα και ο παππούς δεν μπορούσαν να πληρώσουν για τη φροντίδα του παιδιού, στάλθηκε πίσω για να ζήσει στο οικογενειακό αγρόκτημα σε ηλικία πέντε μηνών. Σε μια προσπάθεια να αποφύγει τον θυμό του πατέρα της, η Μάρθα κράτησε την Άννα σε ένα δωμάτιο σαν σοφίτα, στον δεύτερο όροφο. Η μητέρα της ήταν απασχολημένη με το αγρόκτημα κατά τη διάρκεια της ημέρας. Η μητέρα της έδωσε στην Άννα αρκετή φροντίδα για να τη διατηρήσει ζωντανή αλλά δεν της έδωσε κάποια συγκεκριμένη ανατροφή ή προσοχή. Την τάιζε σχεδόν αποκλειστικά αγελαδινό γάλα και την είχε δεμένη σε μια καρέκλα ή μια κούνια για την πλειονότητα της πρώιμης ζωής της. Ένα άρθρο στους New York Times ανέφερε ότι η Άννα κρατήθηκε στο δωμάτιο σοφίτας, το οποίο δεν είχε παράθυρα ή εξαερισμό, για δύο χρόνια, και στη συνέχεια κρατήθηκε για τρία χρόνια στην αποθήκη του δεύτερου ορόφου. Ωστόσο, μια μεταγενέστερη έρευνα στο περιοδικό American Journal of Sociology από τον Κίνγκσλεϋ Ντέιβις αναφέρει :«Είναι αμφίβολο ότι τα χέρια του παιδιού τη στιγμή της ανακάλυψής του ήταν δεμένα. Το πιο πιθανό είναι ότι ήταν περιορισμένη στη κούνια της κατά την πρώτη περίοδο της ζωής της και πάντα η μητέρα της την κρατούσε κλειδωμένη στο δωμάτιό της για να την εμποδίσει να πέσει κάτω από τις απότομες σκάλες που οδηγούσαν στην πόρτα, ώστε να αποτρέψει τον παππού από το να την δει. Είναι αμφίβολο εάν το παιδί κρατήθηκε ποτέ στη σοφίτα, όπως ανέφερε η έρευνα». [1]
Ο Ντέιβιντ Χάρις ανέφερε σε συνέντευξη του: «Την έκανα να διατηρήσει εκεί το παιδί, να την φροντίζει και να την ταΐζει μόνη της ως ένα είδος τιμωρίας. Έχω συγχωρήσει το πρώτο της [παράνομο παιδί], αλλά όχι και το δεύτερο». [3] Στο ίδιο άρθρο των New York Times η Μάρθα αναφέρει: "Ο πατέρας μου δεν με άφηνε να τη φέρω κάτω. Έλεγε ότι δεν ήθελε να την βλέπει. Έπρεπε να ανεβοκατεβαίνω για να την φροντίσω. Έπρεπε να την ταΐζω όλη την ώρα. Ήταν πολύ δύσκολο." [3] Το όνομα του πατέρα δεν αποκαλύφθηκε ποτέ, αλλά η Μάρθα ανέφερε ότι ο πατέρας του κοριτσιού ήταν ένας εύπορος αγρότης.
Διάσωση Επεξεργασία
Η Άννα ανακαλύφθηκε περίπου στις 6 Φεβρουαρίου 1938 από τον E. M. Smith της Humane Society της Δυτικής Πενσυλβανίας περίπου 17 μίλια από τη Uniontown της Πενσυλβανίας. [3] Ο αξιωματικός βρήκε το παιδί μετά την υποβολή αναφοράς από το Woman's Club of Star Junction. Άλλες φήμες είχαν επίσης εξαπλωθεί ότι ένα παιδί κρατούνταν στο σπίτι, αλλά ποτέ δεν το είχαν δει οι επισκέπτες. Όταν βρέθηκε η Άννα, ο αξιωματικός ανέφερε ότι: «Το παιδί ήταν ντυμένο με ένα βρώμικο πουκάμισο και μία πετσέτα. Τα χέρια και τα πόδια της ήταν απλά κόκαλα, με το δέρμα να κολλάει πάνω τους, τόσο αδύναμα που δεν μπορούσε να τα χρησιμοποιήσει." [3] Η καρέκλα στην οποία βρέθηκε ήταν γερμένη προς τα πίσω και τα χέρια της ήταν δεμένα πάνω από το κεφάλι της, αφήνοντας την ανίκανη να μιλήσει ή να κινηθεί. Καταδικάστηκαν κατηγορίες αμέλειας ανηλίκου εναντίον του Χάρις και της Μάρθας. Ο παππούς ελευθερώθηκε αφού ο δικαστής J. Russell Carr απέρριψε την υπόθεση λόγω έλλειψης αποδεικτικών στοιχείων. [2] Ο Δρ John Kerr του Connellsville κατέθεσε στη δίκη. Δήλωσε: «Είναι η πιο αξιοθρήνητη κατάσταση που έχω δει ποτέ όλα αυτά τα χρόνια». [2] Μάρτυρας ανέφερε ότι η Άννα είχε ανώμαλα οστά και ότι δεν μπορούσε να δει ή να ακούσει. Πίστευε ότι, αν την είχαν μεγαλώσει σωστά, θα ήταν «ένα κανονικό» παιδί. Η Μάρθα, η μητέρα της, ισχυρίστηκε ότι προσπάθησε να ταΐσει το παιδί της με κρέας και άλλα στερεά τρόφιμα, αλλά ότι το παιδί δεν μπορούσε να τα καταπιεί. Αρνήθηκε τις κατηγορίες ότι το παιδί κρατήθηκε φυλακισμένο σε σοφίτα. [2]
Ανάρρωση Επεξεργασία
Όταν η Άννα διασώθηκε για πρώτη φορά, ο Δρ. J. F. Kerr και ο D. F. Newell αξιολόγησαν ότι ήταν υποσιτισμένη, ότι τα οστά στα πόδια της ήταν αλλοιωμένα και ότι υποφέρει από ραχίτιδα. [3] Επίσης πίστευαν ότι ήταν κωφή καθώς δεν ανταποκρινόταν σε κανέναν. Ανακαλύφθηκε αργότερα ότι η κώφωση της ήταν οργανική παρά λειτουργική. Επιπλέον δεν μπορούσε να περπατήσει, να μιλήσει και να δείξει ελάχιστα σημάδια ανθρώπινης νοημοσύνης. Μόλις τοποθετήθηκε στο Fayette County Home, η Άννα άρχισε να βελτιώνεται γρήγορα. Είχε κερδίσει επτά κιλά μέχρι το τέλος του καλοκαιριού του 1938, αλλά συνέχισε να δυσκολεύεται με το περπάτημα και την ομιλία. Ήταν εγγεγραμμένη στο σχολείο Margaret Duer Judge για παιδιά «μη ανεπτυγμένα». [2] Στην ηλικία των εννέα ετών, άρχισε να αναπτύσσει σημάδια ομιλίας και άρχισε να πλησιάζει τους κοινωνικούς κανόνες. Μπορούσε να ανταποκριθεί σε απλές εντολές, να ταΐσει τον εαυτό της και να θυμηθεί μερικούς ανθρώπους, αλλά ακόμα δεν μπορούσε να μιλήσει κανονικά και είχε κατά προσέγγιση την ευφυΐα ενός παιδιού ενός έτους.
Μια έκθεση της περίπτωσης της που κατατέθηκε στις 6 Νοεμβρίου 1939 περιγράφει την κατάστασή της ως εξής: "Η Άννα περπατάει άσκοπα, κάνει περιοδικές, ρυθμικές κινήσεις με τα χέρια της και, κατά διαστήματα, κάνει λαρυγγικούς θορύβους. Βλέπει τα χέρια της σαν να τα βλέπει για πρώτη φορά. Είναι αδύνατο κάποιος να αποσπάσει την προσοχή της για περισσότερο από λίγα δευτερόλεπτα κάθε φορά - όχι λόγω απόσπασης της προσοχής λόγω εξωτερικών ερεθισμάτων, αλλά λόγω της αδυναμίας της να συγκεντρωθεί. Δεν μπορεί να μιλήσει. Πολλές ανεπιτυχείς προσπάθειες έχουν γίνει μαζί της με την ελπίδα να αναπτυχθούν ήχοι. Δεν πιστεύω ότι αυτή η αποτυχία οφείλεται σε αρνητισμό ή κώφωση, αλλά ότι δεν έχει αναπτυχθεί επαρκώς για να δέχεται ομιλία αυτή τη στιγμή... Η πρόγνωση δεν είναι ευνοϊκή." Οι δάσκαλοί της την περιέγραψαν ως μία ευχάριστη παρουσία, αλλά δυστυχώς, η Άννα πέθανε λίγο αργότερα.
Θάνατος Επεξεργασία
Μετά από μια ζωή πάνω από δέκα χρόνων, η Άννα πέθανε στις 6 Αυγούστου 1942. [4] Ο θάνατός της προκλήθηκε από αιμορραγικό ίκτερο. [5] [6] Δεν υπάρχει καμία απόδειξη ότι η αρρώστια της συνδέεται με την απομόνωσή που υπέστη ως παιδί. Οι επίτροποι της κομητείας Fayette πλήρωσαν για την κηδεία και την ταφή της Άννας στο νεκροταφείο του Ντέλαγουερ, κοντά στο Judge School του Μίλφορντ όπου είχε ζήσει τις τελευταίες στιγμές της ζωής της.
Σύγκριση με άλλες περιπτώσεις Επεξεργασία
Η περίπτωση της Άννας συγκρίνεται συνήθως με τη μελέτη ενός άλλου άγριου παιδιού, της Ιζαμπέλ, λόγω των παρόμοιων ιστοριών τους. Η Άννα και η Ιζαμπέλ ανατράφηκαν και οι δύο στην απομόνωση για παρόμοιο χρονικό διάστημα, αλλά η Ιζαμπέλ ήταν σε θέση να ανακάμψει πολύ πιο γρήγορα και να επιτύχει μεγαλύτερη διανοητική ανάπτυξη. [4] Η Ιζαμπέλ γεννήθηκε ένα μήνα μετά την Άννα και ανακαλύφθηκε εννέα μήνες μετά την Άννα. Ομοίως με την Άννα, η Ιζαμπέλ αναγκάστηκε να απομονωθεί επειδή ήταν ένα παράνομο παιδί. Κατά τη διάρκεια των έξι ετών της απομόνωσής της, η Ιζαμπέλ έζησε με την κωφή και βουβή μητέρα της. Δεν είχε καμία λεκτική ικανότητα και υπέφερε και εκείνη από υποσιτισμό. Αφότου ανακαλύφθηκε η Ιζαμπέλ μεταφέρθηκε σε ένα νοσοκομείο και παρακολουθήθηκε στενά η συμπεριφορά της. Στη συνέχεια μεταφέρθηκε σε ένα θάλαμο με παιδιά όπου κοινωνικοποιήθηκε και έμαθε να μιμείται τα άλλα παιδιά. Ξεκίνησε επίσης την εκμάθηση γλώσσας με μια εξειδικευμένη ομάδα γιατρών και μέσα σε δεκαοκτώ μήνες είχε αποκτήσει την κατανόηση και τη χρήση περίπου 1500-2500 λέξεων, επιτρέποντάς της να παράγει πολύπλοκες προτάσεις και να χρησιμοποιεί σωστά τις αντωνυμίες και τις προθέσεις μέχρι την ηλικία των οκτώ. [7]
Μόλις ενάμιση χρόνο μετά την ανακάλυψή της, η Ιζαμπέλ ήταν πολύ ενεργητική. Στα δεκατέσσερα της χρόνια τα πήγαινε εξαιρετικά στο δημόσιο σχολείο. [4] Η ανάκαμψη της Ιζαμπέλ είναι σαφώς διαφορετική από αυτή της Άννας. Και οι δύο περιπτώσεις είχαν πολύ χαμηλές πνευματικές ικανότητες όταν ανακαλύφθηκαν και εισήχθησαν στον κόσμο. Οι διαφορές τους προκύπτουν, ωστόσο, όταν κάποιος βλέπει ότι δύο χρόνια μετά την ανακάλυψη της Ιζαμπέλ θεωρήθηκε ότι έχει γίνει ένα πλήρως λειτουργικό κορίτσι, αλλά πριν από το θάνατο της Άννας, το επίπεδο της κοινωνικοποίησής της δεν ξεπέρασε ποτέ αυτό του ενός παιδιού δύο ή τριών ετών. [8] Η τόσο διαφορετική ανάρρωση μεταξύ της Άννας και της Ιζαμπέλ θεωρείται ότι είναι το αποτέλεσμα του ότι η Άνναα ή είχε λιγότερη αρχική διανοητική ικανότητα πριν από την απομόνωση της ή έλαβε χαμηλότερο επίπεδο φροντίδας και προφορικής εκπαίδευσης κατά τη διάρκεια της ανάρρωσής της, χαμηλότερο από αυτό που πρόσφερε στην Ιζαμπέλ η ομάδα ειδικευμένων γιατρών και φυσιολόγων που την ανέλαβαν. [1] [8] Κάποιοι επίσης εξηγούν την γρήγορη ανάκαμψη της Ιζαμπέλ στο γεγονός ότι ήταν απομονωμένη μαζί με τη μητέρα της. [8] Ωστόσο, οι ακριβείς λόγοι είναι δύσκολο να εντοπιστούν, διότι η Άννα πέθανε σε ηλικία δέκα ετών, και αν είχε ζήσει περισσότερο θα μπορούσε να διερευνηθεί η υπόθεση της περαιτέρω.
Μια άλλη περίπτωση με την οποία συγκρίνεται η Άννα είναι το άγριο παιδί Τζίνι. Ενώ ήταν ακόμη μωρό, ο πατέρας της Τζίνι πείστηκε ότι η Τζίνι ήταν σοβαρά νοητικά καθυστερημένη. Περίπου τη στιγμή που έφτασε την ηλικία των 20 μηνών, η πεποίθηση του πατέρα της Τζίνι τον έκανε να την κρατήσει όσο το δυνατόν πιο κοινωνικά απομονωμένη και μέχρι να φτάσει στην ηλικία των 13 ετών και 7 μηνών την κρατούσε μόνη της σε ένα δωμάτιο. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, η Τζίνι ήταν δεμένη σε μία παιδική τουαλέτα ή ήταν δεμένη στη κουνιά της. Αυτό υποχρέωνε τα χέρια και τα πόδια της Τζίνι να παραμένουν εντελώς ακινητοποιημένα. Ο πατέρας της απαγόρευε στην υπόλοιπη οικογένεια να αλληλεπιδράει μαζί της, της έδωσε σχεδόν καμία διέγερση οποιουδήποτε είδους, και την άφησε σοβαρά υποσιτισμένη. [9] Η έκταση της απομόνωσής της την εμπόδισε να έρθει σε επαφή με οποιαδήποτε ομιλία ή ανθρώπινη αλληλεπίδραση, και ως εκ τούτου δεν κατάφερε να αποκτήσει γλώσσα κατά την παιδική της ηλικία, όπως και η Άννα. Την κακοποίηση της γνώρισε η Πρόνοια του Λος Άντζελες στις 4 Νοεμβρίου 1970 και αυτό προκάλεσε φρενίτιδα στα μέσα ενημέρωσης σχετικά με την υπόθεση της. [10]
Μετά την ανακάλυψή της, τη Τζίνι ανέλαβαν επιστήμονες, φυσιολόγοι και γλωσσολόγοι. Η Τζίνι έχει ζήσει πολύ περισσότερο στην απομόνωση απ' ότι η Άννα και πιστεύεται ότι είναι 63 ή 64 ετών (από το 2021), αλλά δεν έχει ακόμη αποκτήσει μια πρώτη γλώσσα. Σε αντίθεση με την Άννα, οι ψυχολόγοι και οι γλωσσολόγοι συνεχίζουν να συζητούν συχνά για τη Τζίνι μέχρι και σήμερα και υπάρχει σημαντικό ακαδημαϊκό ενδιαφέρον από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης για την ανάπτυξή της και τις μεθόδους της ερευνητικής ομάδας, καθώς η περίπτωση της Τζίνι έχει δείξει την αναγκαιότητα έγκαιρης γλωσσικής διέγερσης στο αριστερό ημισφαίριο του εγκεφάλου κατά την διάρκεια της παιδικής ηλικίας των ανθρώπων. [9] Οι ανακαλύψεις που έγιναν μέσω των ακόλουθων επιστημονικών δοκιμών για τη Τζίνι σχετίζονται με την Άννα επειδή εξηγεί ότι η έλλειψη διέγερσης της Άννας κατά τη διάρκεια της απομονωμένης παιδικής της ηλικίας είναι ο λόγος για τον οποίο δεν μπόρεσε ποτέ να αποκτήσει τις προφορικές δεξιότητες επικοινωνίας που αναμενόταν από την ηλικία της μέχρι την στιγμή του πρόωρου θανάτου της.
Παραπομπές Επεξεργασία
- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 «Extreme Social Isolation of a Child». American Journal of Sociology 45 (4): 554–565. 1940-01-01. doi:. ISSN 0002-9602. https://www.journals.uchicago.edu/doi/abs/10.1086/218374.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 «The Evening Standard from Uniontown, Pennsylvania on March 15, 1938 · Page 3». Newspapers.com (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 27 Ιανουαρίου 2021.
- ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 3,4 3,5 «CHILD OF 5 FOUND PRISONER IN CHAIR; Pennsylvania Humane Officer Says Girl Could Not Move or Speak (Published 1938)» (στα αγγλικά). The New York Times. 1938-02-06. ISSN 0362-4331. https://www.nytimes.com/1938/02/06/archives/child-of-5-found-prisoner-in-chair-pennsylvania-humane-officer-says.html. Ανακτήθηκε στις 2021-01-27.
- ↑ 4,0 4,1 4,2 4,3 «Final Note on a Case of Extreme Isolation».
- ↑ «Jaundice: Causes, symptoms, and treatments». www.medicalnewstoday.com (στα Αγγλικά). 31 Οκτωβρίου 2017. Ανακτήθηκε στις 27 Ιανουαρίου 2021.
- ↑ «hemorrhagic jaundice». TheFreeDictionary.com. Ανακτήθηκε στις 27 Ιανουαρίου 2021.
- ↑ «Language Processing in Atypical Populations». SAGE Publications Inc (στα Αγγλικά). 7 Ιανουαρίου 2021. Ανακτήθηκε στις 27 Ιανουαρίου 2021.
- ↑ 8,0 8,1 8,2 Robertson, Ian (1988). Society : a brief introduction. New York, N.Y. : Worth Publishers. ISBN 978-0-87901-412-4.
- ↑ 9,0 9,1 «The Development of Language in Genie: a Case of Language Acquisition Beyond the "Critical Period» (PDF).
- ↑ «Concise Encyclopedia of Special Education: A Reference for the Education of the Handicapped and Other Exceptional Children and Adults, 2nd Edition | Wiley». Wiley.com (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 27 Ιανουαρίου 2021.[νεκρός σύνδεσμος]