Βικιπαίδεια

Ζ΄ Βενετοτουρκικός Πόλεμος

πόλεμος
(Ανακατεύθυνση από Έβδομος Βενετοτουρκικός πόλεμος)

Ο Ζ΄ Βενετοτουρκικός Πόλεμος ή Δεύτερος πόλεμος του Μωρέως[2] διεξήχθη μεταξύ της Δημοκρατίας της Βενετίας και της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας μεταξύ 1714 και 1718. Ήταν η τελευταία σύγκρουση μεταξύ των δύο εξουσιών και τελείωσε με οθωμανική νίκη και την απώλεια σημαντικών εδαφών και κτίσεων της Βενετίας στην ελληνική χερσόνησο, όπως η Πελοπόννησος (Μωριάς). Η Βενετία σώθηκε από μια μεγαλύτερη ήττα μετά από την παρέμβαση της Αυστρίας το 1716. Οι αυστριακές νίκες οδήγησαν στην υπογραφή της Συνθήκης του Πασάροβιτς το 1718, η οποία τερμάτισε τον πόλεμο.

Ζ΄ Βενετοτουρκικός Πόλεμος
Βενετοτουρκικοί πόλεμοι
Η πύλη του Δάντη στο κάστρο της Σπιναλόγκα, που υπήρξε το τελευταίο βενετικό προπύργιο στην Κρήτη
Χρονολογία1714–1718
ΤόποςΠελοπόννησος, Αιγαίο Πέλαγος, Ιόνιο Πέλαγος, Δαλματία
ΈκβασηΝίκη των Οθωμανών με τη Συνθήκη του Πασάροβιτς
Αντιμαχόμενοι
Απολογισμός
Το Βασίλειο του Μωρέα επιστράφηκε και πάλι στην Οθωμανική Αυτοκρατορία

Αυτός ο πόλεμος ήταν επίσης γνωστός, ως ο «Μικρός πόλεμος» ή, στην Κροατία, ως «Πόλεμος του Σίνι».[3]

Ιστορικό Επεξεργασία

Για περισσότερες λεπτομέρειες σχετικά με αυτό το θέμα, δείτε Πόλεμος του Μωριά

Μετά την Οθωμανική ήττα στη δεύτερη πολιορκία της Βιέννης το 1683, η Ιερά Συμμαχία της Λινζ συγκεντρώθηκαν τα περισσότερα ευρωπαϊκά κράτη (με εξαίρεση τη Γαλλία, την Αγγλία και την Ολλανδία) σε ένα κοινό μέτωπο εναντίον των Οθωμανών. Στον Μεγάλο τουρκικό πόλεμο (1684-1699) η Οθωμανική Αυτοκρατορία υπέστη μια σειρά από ήττες όπως η μάχη του Μοχάτς και της Ζέντα, και στη Συνθήκη του Κάρλοβιτς (1699), αναγκάστηκε να παραχωρήσει το μεγαλύτερο μέρος της Ουγγαρίας στο μοναρχίας των Αψβούργων, την Ποδολία στην ΠολωνοΛιθουανική Κοινοπολιτεία, ενώ η Αζοφική καταλήφθηκε από τη Ρωσική Αυτοκρατορία.[4] Νοτιότερα, η Δημοκρατία της Βενετίας είχε ξεκινήσει τη δική της επίθεση στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, αναζητώντας εκδίκηση για τις διαδοχικές κατακτήσεις της υπερπόντιας αυτοκρατορίας από τους Τούρκους, οι περισσότερες πρόσφατα (1669) όπως η απώλεια της Κρήτης. Τα Ενετικά στρατεύματα, υπό τη διοίκηση του ικανού στρατηγού Φραγκίσκο Μοροζίνι (ο οποίος έγινε Δόγης της Βενετίας το 1688), ήταν σε θέση στις αρχές της σύγκρουσης να καταλάβουν το νησί της Λευκάδας (Σάντα Μάουρα) το 1684, την Πελοπόννησο (Μωρέας) (1685 - 1687) και μέρη της ηπειρωτικής Ελλάδας, αν και δεν κατάφεραν να κατακτήσουν το Νεγκροπόντε (Χαλκίδα), απέτυχαν στην ανάκτηση της Κρήτης και να διατηρήσουν τη Χίο. Στη Συνθήκη του Κάρλοβιτς, Βενετία κέρδισε την αναγνώριση του ελέγχου επί της Λευκάδας και του Μωριά, και η αποκατάσταση στα προ του πολέμου του στάτους κβο στο Αιγαίο, αφήνοντας μόνο το νησί της Τήνου στα χέρια των Ενετών.[5][6][7]

Οι Οθωμανοί ήταν εξαρχής αποφασισμένοι να αντιστρέψουν αυτές τις απώλειες, ειδικά στον Μωριά, από τις οποίες είχε χαθεί ένα μεγάλο μέρος του εισοδήματος της Βαλιντέ Σουλτάνας (Οθωμανή βασιλομήτωρ). Ήδη το 1702, υπήρχαν εντάσεις μεταξύ των δύο εμπλεκόμενων και φήμες πολέμου, λόγω της ενετικής δήμευσης Οθωμανικού εμπορικού πλοίου στρατεύματα και εφόδια κινήθηκαν προς τις οθωμανικές επαρχίες που συνορεύουν με τη βενετσιάνικη κτίση του Βασιλείου του Μωρέως. Η ενετική θέση εκεί ήταν αδύναμη, με μερικές μόνο χιλιάδες στρατιώτες σε ολόκληρη τη χερσόνησο, στράτευμα που μαστίζεται από πειθαρχικά προβλήματα και πρόβλημα ηθικού. Παρ' όλα αυτά, η ειρήνη διατηρήθηκε μεταξύ των δύο μερών για δώδεκα ακόμη χρόνια.[8] Εν τω μεταξύ, οι Οθωμανοί έκαναν μια μεταρρύθμιση στο ναυτικό τους, ενώ η Βενετία βρέθηκε όλο και πιο απομονωμένη διπλωματικά από τις άλλες ευρωπαϊκές δυνάμεις: η Ιερά Συμμαχία είχε σπάσει μετά της νίκη, και ο Πόλεμος της Ισπανικής διαδοχής (1701-1714) και του Μεγάλου Βόρειου Πολέμου (1700-1721) απασχόλησε την προσοχή των περισσότερων ευρωπαϊκών κρατών[9]. Οι Οθωμανοί εκμεταλλεύτηκαν την ευνοϊκή διεθνή συγκυρία να διευθετήσουν τις διαφορές τους με τη Ρωσική Αυτοκρατορία, προκαλώντας τους μια βαριά ήττα στο Ρωσοτουρκικό πόλεμο του 1710-1711. Αυτή η νίκη ενθάρρυνε την οθωμανική ηγεσία και μετά το Ρωσοτουρκική Συνθήκη της Αδριανούπολης, τον Ιούνιο του 1713 άνοιξε ο δρόμος για την επίθεση στη Βενετία.[10][11]

Μια αφορμή ήταν εύκολο να βρει κανείς: την κατάληψη τους Οθωμανικού πλοίου που μεταφέρει τους θησαυρούς του πρώην Μεγάλου Βεζύρη, Νταμάντ Χασάν Πασά, καθώς η χορήγηση ασυλίας των Βενετών στον Ντανίλο Α΄, Πρίγκιπας και επίσκοπος του Μαυροβουνίου, ο οποίος είχε ξεκινήσει μια αποτυχημένη εξέγερση εναντίον των Τούρκων. Ως αποτέλεσμα, στις 9 Δεκεμβρίου 1714 η Οθωμανική Αυτοκρατορία κήρυξε τον πόλεμο κατά της Βενετίας.[12][13]

Η οθωμανική κατάκτηση του Μωριά Επεξεργασία

Κατά τη διάρκεια των πρώτων μηνών του 1715, η Οθωμανική αυτοκρατορία συγκέντρωσε στρατό, περίπου 70.000 άνδρες, στη Μακεδονία υπό το μεγάλο Βεζύρη Σιλαχντάρ Νταμάτ Αλή Πασά. Ο Μέγας Βεζύρης βάδισε νότια, φθάνοντας στο κεντρικό στρατόπεδο στη Θήβα, στις αρχές Ιουνίου. Εν τω μεταξύ, ο οθωμανικός στόλος, που αριθμούσε 80 πολεμικά πλοία υπό τον Κανούμ Χότζα, είχε καταλάβει τις τελευταίες βενετικές κτήσεις στο Αιγαίο, τα νησιά της Τήνου και την Αίγινα.[14]

Οι Ενετοί οι οποίοι δεν έχουν μόνιμο στρατό και στηρίχθηκαν κυρίως σε μισθοφόρους μπορούσαν να συγκεντρώσουν μόνο 8.000 άνδρες και 42 ως επί το πλείστον μικρά πλοία, κάτω από την εντολή του καπετάνιου Ιερόνυμου Δελφίνου[15]. Αυτή η δύναμη δεν ήταν μόνο ανεπαρκής για την κάλυψη της Οθωμανικής επίθεσης, αλλά και ανεπαρκή για να επανδρωθούν τα πολλά οχυρωματικά έργα που οι Βενετοί είχαν χτίσει ή βελτιώσει κατά τη διάρκεια των τελευταίων δεκαετιών. Επιπλέον, ο ντόπιος ελληνικός πληθυσμός αντιπαθούσε τους Ενετούς κάτι που εκμεταλλεύθηκαν οι Οθωμανοί υποσχόμενοι να διαφυλάξουν την περιουσία τους όταν καταλάβουν την Πελοπόννησο. Έτσι ήταν σε θέση να υπολογίζουν στην καλή θέληση των Ελλήνων.[16]

Στις 25 Ιουνίου, ο οθωμανικός στρατός διέσχισε τον Ισθμό της Κορίνθου. Η ακρόπολη της Ακροκορίνθου, που έλεγχε το πέρασμα προς τη χερσόνησο, παραδόθηκε μετά από μια σύντομη πολιορκία, με όρους για την ασφαλή διέλευση της φρουράς και των αμάχων. Ωστόσο, κάποιοι γενίτσαροι, πρόθυμοι για λεηλασία, παράκουσαν τις εντολές του Νταμάτ Αλή. Ένα μεγάλο μέρος της φρουράς, συμπεριλαμβανομένου του διοικητή Τζιάκομο Μινότο, και οι περισσότεροι από τους πολίτες σφαγιάστηκαν ή πωλήθηκαν σε σκλαβοπάζαρα. Μόνο 180 Βενετοί σώθηκαν και μεταφέρθηκαν στην Κέρκυρα.[17]

Μετά την Κόρινθο, οι Οθωμανοί προχώρησαν στο Ναύπλιο, την κύρια βάση της ενετικής εξουσίας στον Μωριά. Το Ναύπλιο ήταν καλά προστατευμένο από αρκετά ισχυρά φρούρια και είχε φρουρά από 2.000 άνδρες. Ωστόσο, στις 20 Ιουλίου, μετά από μόλις εννέα ημέρες πολιορκίας, οι Οθωμανοί με σήραγγα κάτω από τα προπύργια του Παλαμηδίου εισέβαλαν στο φρούριο. Οι ενετοί υπερασπιστές πανικοβλήθηκαν και υποχώρησαν, οδηγώντας σε γενική κατάρρευση της άμυνας.[18]

Οι Οθωμανοί προχώρησαν στη συνέχεια προς τα νοτιοδυτικά, όπου τα οχυρά του Ναβαρίνου και της Κορώνης εγκαταλείφθηκαν από τους Ενετούς, οι οποίοι συγκέντρωσαν τις υπόλοιπες δυνάμεις τους στη Μεθώνη. Ωστόσο, στερούνται την αποτελεσματική στήριξη από τη θάλασσα μετά την απροθυμία του Ντελφίνο να θέσει σε κίνδυνο τον στόλο του απέναντι στον οθωμανικό στόλο, έτσι το φρούριο συνθηκολόγησε.[19] Τα υπόλοιπα ενετικά φρούρια, συμπεριλαμβανομένων τα τελευταία εναπομείναντα φυλάκια στην Κρήτη (Σπιναλόγκα και Σούδα), ομοίως συνθηκολόγησαν με αντάλλαγμα την ασφαλή αποχώρηση. Μέσα σε εκατό ημέρες, ολόκληρη η Πελοπόννησος είχε καταληφθεί εκ νέου από τους Οθωμανούς.[16]

Η πολιορκία της Κέρκυρας Επεξεργασία

 
Σχέδιο της Κέρκυρας το 1688, που απεικονίζει τις οχυρώσεις της

Μετά την επιτυχία τους στο Μωριά, οι Οθωμανοί κινήθηκαν εναντίον των βενετοκρατούμενων Επτανήσων. Κατέλαβαν το νησί της Λευκάδας (Σάντα Μάουρα), το οποίο οι Βενετοί είχαν καταλάβει το 1684, και το φρούριο του Βουθρωτού απέναντι από την πόλη της Κέρκυρας. Στις 8 Ιουλίου 1716 ο Οθωμανικός στρατός με 33.000 άντρες αποβιβάστηκε στην Κέρκυρα το πιο σημαντικό από τα νησιά του Ιονίου.[20] Παρά την αμφίρροπη ναυμαχία την ίδια ημέρα, ο οθωμανικός στρατός συνέχισε την αποβίβαση του και προχώρησε προς την πόλη της Κέρκυρας. Στις 19 Ιουλίου μετά τη κατάληψη των απομακρυσμένων φρουρίων Μαντούκι, Γαρίτσα, Αβράμη και του Σωτήρος, η πολιορκία άρχισε.[21] Η υπεράσπιση οδηγήθηκε από τον Κόμη "Johann Matthias von der Schulenburg", ο οποίος είχε περίπου 8.000 άνδρες. Οι εκτεταμένες οχυρώσεις και η άμυνα των υπερασπιστών άντεξε πολλές επιθέσεις. Μετά από μια μεγάλη καταιγίδα στις 9 Αυγούστου όπου οι υπερασπιστές την απέδωσαν στην παρέμβαση του πολιούχου της Κέρκυρας, του Αγίου Σπυρίδωνα προκάλεσε σημαντικές απώλειες μεταξύ των πολιορκητών, η πολιορκία διακόπηκε στις 11 Αυγούστου και οι τελευταίες οθωμανικές δυνάμεις αποσύρθηκαν στις 20 Αυγούστου.[21]

Αυστριακή παρέμβαση και η σύναψη συνθήκης Επεξεργασία

Κύρια άρθρα: Αυστροτουρκικός πόλεμος (1716-1718) και Ιερά Συμμαχία.

Το καλοκαίρι του 1715, ο πασάς της Βοσνίας κινήθηκε κατά των βενετικών κτήσεων στη Δαλματία με στρατό που αριθμούσε 40.000 άνδρες, οι Οθωμανοί νικήθηκαν στο Σινί.

Με τον Πάπα Κλήμη να παρέχει οικονομική στήριξη και τη Γαλλία να εγγυάται για τις αυστριακές κτήσεις στην Ιταλία, η Αυστρία ήταν έτοιμη να παρέμβει. Στις 13 Απριλίου 1716, ο αυτοκράτορας Κάρολος ανανέωσε τη συμμαχία του με τη Βενετία οπότε οι Οθωμανοί κήρυξαν τον πόλεμο και στην Αυστρία. Η αυστριακή απειλή ανάγκασε τους Οθωμανούς να κατευθύνουν τις δυνάμεις τους μακριά από τις υπόλοιπες βενετικές κτήσεις, αλλά η Βενετία ήταν πολύ αδύναμη για οποιαδήποτε μεγάλης κλίμακας αντεπίθεση. Μόνο το ναυτικό της επανέλαβε μια πιο επιθετική στάση, με ναυτικές ενέργειες μεταξύ του ενετικού και οθωμανικού στόλου που λαμβάνουν χώρα στο Αιγαίο, όπως η Μάχη της Ίμβρου και η Μάχη της Ματαπάν ένα μήνα αργότερα, αλλά αυτά δεν επηρέασαν την έκβαση του πολέμου.[2] Η μόνη ενετική επιτυχία ήταν η κατάληψη των φρουρίων της Πρέβεζας και Άρτας το 1717. Με τις αυστριακές νίκες στη Μάχη του Πετροβαραντίν και στην πολιορκία του Βελιγραδίου οι Οθωμανοί αναγκάστηκαν να υπογράψουν τη Συνθήκη του Πασάροβιτς. Παρά το γεγονός ότι οι Οθωμανοί έχασαν σημαντικές περιοχές στην Αυστρία διατήρησαν τις κατακτήσεις τους εναντίον της Βενετίας στην Πελοπόννησο και την Κρήτη, με εξαίρεση την Πρέβεζα (δόθηκε το 1717 στους Ενετούς) και μερικά φρούρια στην Ερζεγοβίνη.[22]


Παραπομπές Επεξεργασία

  1. ↑ Cesáreo Fernández Duro, Armada española desde la unión de los reinos de Castilla y de León, Est. tipográfico Sucesores de Rivadeneyra, Μαδρίτη, 1902, τόμ. 6, σελ. 118.
  2. ↑ 2,0 2,1 Lane (1973), σελ. 411.
  3. ↑ Matica hrvatska Josip Ante Soldo: Sinjska krajina u 17. i 18. stoljeću (knjiga prva), Matica hrvatska ogranak Sinj, Sinj, 1995, ISBN 953-96429-0-6.
  4. ↑ Χασιώτης (1975), σελ. 14–19.
  5. ↑ Χασιώτης (1975), σελ. 19–35.
  6. ↑ Lane (1973), σελ. 410–411.
  7. ↑ Βακαλόπουλος (1973), σελ. 15–42.
  8. ↑ Setton (1991), σελ. 412–418.
  9. ↑ Χασιώτης (1975), σελ. 38, 41.
  10. ↑ Χασιώτης (1975), σελ. 38–39.
  11. ↑ Setton (1991), σελ. 426.
  12. ↑ Χασιώτης (1975), σελ. 39.
  13. ↑ Setton (1991), σελ. 426–427.
  14. ↑ Finlay, σελ. 264.
  15. ↑ Finlay, σελ.265.
  16. ↑ 16,0 16,1 Σταυριανός, The Balkans since 1453, σελ. 181.
  17. ↑ Finlay, σελ. 266–268
  18. ↑ Finlay, σελ. 270–271.
  19. ↑ Finlay, σελ. 272–274.
  20. ↑ J. Norwich, A History of Venice, 579.
  21. ↑ 21,0 21,1 The history of Corfu Αρχειοθετήθηκε 2009-04-11 στο Wayback Machine. at corfuweb.gr.
  22. ↑ Naklada Naprijed, The Croatian Adriatic Tourist Guide, σελ. 308, Ζάγκρεμπ (1999), ISBN 953–178–097–8.

Πηγές Επεξεργασία

  • Χασιώτης, Ιωάννης (1975), «Η κάμψη της Οθωμανικής δυνάμεως», Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Τόμος ΙΑ΄: Ο Ελληνισμός υπό ξένη κυριαρχία (περίοδος 1669 - 1821), Τουρκοκρατία - Λατινοκρατία, Αθήνα: Εκδοτική Αθηνών, σελ. 8-51, ISBN 978-960-213-100-8 
  • Βακαλόπουλος, Απόστολος Ε. (1973). Ιστορία του νέου ελληνισμού, Τόμος Δ΄: Τουρκοκρατία 1669-1812 - Η οικονομική άνοδος και ο φωτισμός του γένους (2η έκδοση) [ Ιστορία του σύγχρονου Ελληνισμού, τόμος Δ΄: Τουρκοκρατία 1669-1812 - Οικονομική ανάκαμψη και διαφώτιση του έθνους (2η έκδοση) ], Θεσσαλονίκη: Εμμ. Σφακιανάκης & Υιοί.
  • Finlay, George (1856). The History of Greece under Othoman and Venetian Domination. London: William Blackwood and Sons. OCLC 1903753. 
  • Lane, Frederic Chapin (1973). Venice, a Maritime Republic. Baltimore, Maryland: Johns Hopkins University Press. ISBN 978-0-8018-1460-0. 
  • Setton, Kenneth Meyer (1991). Venice, Austria, and the Turks in the Seventeenth Century. Philadelphia, Mass.: The American Philosophical Society. ISBN 0-87169-192-2. ISSN 0065-9738. 
  • Shaw, Stanford Jay· Shaw, Ezel Kural (1976). History of the Ottoman Empire and Modern Turkey. Cambridge University Press. σελίδες 231–234. ISBN 978-0-521-29163-7. 

Επιπλέον βιβλιογραφία Επεξεργασία

  • Διονύσιος Χατζόπουλος: Ο τελευταίος Βενετο-Οθωμανικός πόλεμος 1714-1718, εκδ. Παπαδήμας, Αθήνα 2002
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Ζ΄_Βενετοτουρκικός_Πόλεμος&oldid=9698285"