Έθιμο
| Αυτό το λήμμα παρουσιάζει το θέμα από ελληνική οπτική γωνία ή δίνει δυσανάλογο βάρος στην ελληνική πτυχή ενός παγκόσμιου θέματος. Προσπαθήστε να το ανασκευάσετε ή και να προσθέσετε πληροφορίες έτσι ώστε να καλύπτει πληρέστερα και περισσότερο ουδέτερα το θέμα. Παρακαλούμε δείτε τη σχετική συζήτηση στη σελίδα συζήτησης του λήμματος. |
Το έθιμο (άγραφος νόμος) (αγγλικά: social convention) είναι άγραφη πηγή δικαίου που δημιουργείται με την μακροχρόνια ομοιόμορφη και αδιάκοπη άσκηση ορισμένης συμπεριφοράς από τους ανθρώπους (που είναι μέλη μιας κοινωνίας), με την πεποίθηση ότι τηρώντας την συμπεριφορά αυτή εφαρμόζουν έναν κανόνα δικαίου ο οποίος είναι δεσμευτικούς για αυτούς.[1][2]
Το έθιμο καταργείται είτε με νόμο (τυπικό ή ουσιαστικό), είτε με άλλο αντίθετο έθιμο. Το έθιμο, δεν μπορεί να καταργήσει έναν νόμο. Στην σημερινή εποχή, το έθιμο ως πηγή δικαίου εμφανίζεται σπάνια, λόγω της μεγάλης νομοθετικής παραγωγής που παρατηρείται.[3]
Παραδείγματα
- Δεν υπάρχει γραπτός νόμος που ορίζει ως αργία την 1η Ιανουαρίου (για όλη τη χώρα), την εορτή των Θεοφανείων (για όλη τη χώρα), τις επετείους απελευθερώσεως των πόλεων από τον τουρκικό ζυγό (για κάθε πόλη ξεχωριστά) και τις ημέρες εορτής των πολιούχων αγίων (για κάθε πόλη ξεχωριστά).
- Π.χ. «Η θυγατέρα που έπαιρνε προίκα, αποκλειόταν από την κληρονομιά του πατέρα».[3]
Οι ημέρες αυτές όμως λόγω δεσμευτικού εθίμου θεωρούνται αργίες (ή ημιαργίες, αναλόγως). Με λίγα λόγια είναι παράδοση.
ΠαραπομπέςΕπεξεργασία
- ↑ Κιούση, Ελένη (1999). Βασικές Αρχές Δικαίου και Διοίκησης. Πάτρα: Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο. σελ. 34. ISBN 960-538-075-7.
- ↑ «Κοινό δίκαιο - Τι είναι, ορισμός και έννοια - 2021 - Economy-Wiki.com». el.economy-pedia.com. Ανακτήθηκε στις 12 Σεπτεμβρίου 2022.
- ↑ 3,0 3,1 Φεφές, Μιχάλης Β. (2016). Εισαγωγή στο Δίκαιο. Αθήνα: Νομική Βιβλιοθήκη. σελ. 24. ISBN 978-960-562-595-5.