Έντουι της Αγγλίας

Βασιλιάς της Αγγλίας

Ο Έντουι (Eadwig, 940 - 1 Οκτωβρίου 959), αποκαλούμενος μερικές φορές και ως Έντουι ο πανίσχυρος[1], ήταν βασιλιάς της Αγγλίας από το 955 μέχρι τον πρόωρο θάνατό του.

Έντουι
Περίοδος23 Νοεμβρίου 955 – 1 Οκτωβρίου 959
ΠροκάτοχοςΈντρεντ της Αγγλίας
ΔιάδοχοςΈντγκαρ Α΄ ο Ειρηνικός
Γέννηση940
Ουέσσεξ, Βασίλειο της Αγγλίας
Θάνατος1 Οκτωβρίου 959 (19 ετών)
Γκλόστερ, Βασίλειο της Αγγλίας
Τόπος ταφήςΚαθεδρικός του Γουίντσεστερ
ΣύζυγοςΕλγκίφου
ΟίκοςΟίκος του Ουέσσεξ
ΠατέραςΕδμόνδος Α΄ της Αγγλίας
ΜητέραΈλφγκιφου του Σάφτεσμπουρι
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα (π  σ  ε )

Ο μεγαλύτερος γιος του βασιλιά Εδμόνδου Α΄ και της βασίλισσας Έλφγκιφου του Σάφτεσμπουρι, ο Έντουι έγινε βασιλιάς το 955 σε ηλικία 15 ετών μετά τον θάνατο του θείου του Έντρεντ της Αγγλίας. Η σύντομη περίοδος της βασιλείας του συνοδεύτηκε από ισχυρές συγκρούσεις ανάμεσα στους ευγενείς και στην εκκλησία, επίκεντρο τον συγκρούσεων ήταν οι αρχιεπίσκοποι Ντάνσταν και Όντο. Ο Έντουι πέθανε πολύ πρόωρα (959) ύστερα απο 4 χρόνια βασιλείας και τάφηκε στην πρωτεύουσα του βασιλείου Ουίντσεστερ, τον διαδέχτηκε ο μικρότερος αδελφός του Έντγκαρ Α΄ ο Ειρηνικός.

Σύγκρουση με την εκκλησία Επεξεργασία

Σύμφωνα με έναν θρύλο η διαμάχη του Έντουι με τον Ντάνσταν ξεκίνησε την ημέρα της στέψης του όταν ο επίσκοπος απέτυχε να παραβρεθεί σε μια συνάντηση ευγενών. Ο Ντάνσταν σύμφωνα με τον θρύλο βρήκε τον νεαρό μονάρχη στο κρεβάτι με μια ευγενή την Έθελγκιφου, εξοργισμένος τους επιτέθηκε με χειροδικίες αποκαλώντας την Έθελγκιφου "πόρνη", στην συνέχεια ο επίσκοπος βρήκε καταφύγιο στο ιερό του μοναστηριού για να γλυτώσει την τιμωρία του βασιλιά. Ο Έντουι τον καταδίωξε και άρχισε να λεηλατεί το μοναστήρι, ο Ντάνσταν δραπέτευσε από την Αγγλία και ορκίστηκε ότι δεν θα επιστρέψει ποτέ ξανά πίσω στην χώρα όσο είναι βασιλιάς ο Έντουι. Το Αγγλοσαξωνικό χρονικό καταγράφει την άνοδο στον Αγγλικό θρόνο του Έντουι και την φυγή στην συνέχεια του Ντάνσταν από την χώρα χωρίς να εξηγεί τους λόγους, οι αιτίες φαίνεται να ήταν περισσότερο πολιτικές αφού ο νεαρός βασιλιάς ήθελε να ελέγξει τους ισχυρούς κληρικούς και βρήκε την σκληρή τους αντίδραση. Ο θρύλος με την Έθελγκιφου αν δεν είναι αληθινός θα πρόκειται σίγουρα για κάποια μετέπειτα επινόηση των εχθρών του από τον χώρο της εκκλησίας οι οποίοι ήθελαν να αμαυρώσουν την μνήμη του. Το χρονικό καταγράφει επίσης την σύγκρουση του Έντουι με τον επίσκοπο Όντο την εποχή που ήθελε να πραγματοποιήσει τον γάμο του σε ηλικία 16 ετών με την Έλφγκιφου, ο Όντο κήρυξε άκυρο τον γάμο πριν γίνει με την πρόφαση ότι ήταν πολύ συγγενείς.

Η σύγκρουση του βασιλιά Έντουι με τον Ντάνσταν και τον Κίνεσιγκ, επίσκοπο του Λίχφιλντ καταγράφεται στο Αγγλοσαξωνικό χρονικό την ημέρα της στέψης του, το χρονικό του Ιωάννη του Ουόρκεστερ γράφτηκε αργότερα από μοναχούς οι οποίοι υποστήριζαν τον Ντάνσταν. Μετά την εξορία του Ντάνσταν ο βασιλιάς συγκρούστηκε με τον επίσκοπο Όντο ο οποίος ανήκε στον σκληρό πυρήνα των οπαδών του Ντάνσταν σχετικά με το θέμα της μελλοντικής συζύγου του, ο Όντο ισχυρίστηκε ότι ο Έντουι ήταν πολύ συγγενείς με την Έλφγκιφου και ότι η εκκλησία απαγορεύει τον γάμο σε συγγενείς μέχρι εβδόμου βαθμού.[2] Η πραγματικότητα ήταν ότι η Έλφγκιφου ήταν αδελφή του Έθελγουιρντ του χρονικογράφου ο οποίος όπως είχε γράψει ότι ήταν "εγγονός εγγονού" του Έθελρεντ του Ουέσσεξ και του Κεντ μεγαλύτερου αδελφού του Αλφρέδου του Μέγα, ο ίδιος ο Έντουι ήταν εγγονός του Εδουάρδου του Πρεσβύτερου και δισέγγονος του Αλφρέδου του Μέγα, άρα ήταν τρίτα ξαδέλφια.

Διαίρεση του βασιλείου Επεξεργασία

Η ακύρωση του γάμου φαίνεται ότι έγινε περισσότερο για πολιτικούς λόγους παρά για την υποφαινόμενη συγγένεια αφού ο Όντο βρισκόταν σε συνεχή επαφή με τον εξόριστο Ντάνσταν. Την εποχή που βρισκόταν ο Ντάνσταν στην εξορία ήρθε σε πολλές επαφές με τους Βενεδικτίνους της Φλάνδρας, μια ομάδα Βενεδικτίνων δημιουργήθηκε τότε στην Αγγλία υποστηρίζοντας για τον θρόνο τον μικρότερο αδελφό του βασιλιά Έντγκαρ με στόχο να δημιουργήσει εμφύλιο πόλεμο ανάμεσα στα δυο αδέλφια. Οι ευγενείς της Μερκίας και της Νορθούμπριας ενώθηκαν στην συνέχεια με τους επισκόπους υποστηρίζοντας τον Έντγκαρ. Η χώρα βρισκόταν στα πρόθυρα εμφυλίου πολέμου (957) οι ευγενείς αποφάσισαν να χωρίσουν το Αγγλικό βασίλειο στα δυο, ο Έντουι θα παρέμενε βασιλιάς στο Ουέσσεξ και το Κεντ ενώ ο Έντγκαρ θα γινόταν βασιλιάς σε ολόκληρο τον βορρά. Ο Έντουι πέθανε πρόωρα και αιφνίδια για άγνωστους λόγους (959), τον διαδέχτηκε ο Έντγκαρ ο οποίος ένωσε ξανά ολόκληρο το βασίλειο. Ο Έντουι έμεινε γνωστός για τις τεράστιες παραχωρήσεις γης σε δώρα γεγονός ασυνήθιστο σε Ευρωπαίους μονάρχες πριν τον 12ο αιώνα περιλαμβάνοντας το 5% των καταστατικών, οι λόγοι πιθανότατα ήταν η πολιτική ανασφάλεια.[3] Η ιστορία του Έντουι ενέπνευσε έντονα όλους τους καλλιτέχνες, ποιητές και συγγραφείς μετά τον 18ο αιώνα, λογοτεχνικά έργα για τον Έντουι έγραψαν μεγάλοι συγγραφείς όπως ο Τόμας Σέντγουικ Ουάλ (1746 - 1828), ο Τόμας Βάρβικ και ο Φράνσις Μπέρνι (1752 - 1840). [4]

Παραπομπές Επεξεργασία

  1. Monarchs of England Timeline Britain Express
  2. Constance B. Bouchard, 'Consanguinity and Noble Marriages in the Tenth and Eleventh Centuries', Speculum, Vol. 56, No. 2 (Apr., 1981), pp. 269-70
  3. Chris Wickham, 'Problems in Doing Comparative History', pp. 19-20, in Challenging the Boundaries of Medieval History: The Legacy of Timothy Reuter, Patricia Skinner, ed, Brepols 2009.
  4. Keynes, Simon. "Eadwig". Oxford Dictionary of National Biography (online ed.). Oxford University Press.

Πηγές Επεξεργασία

  • Constance B. Bouchard, 'Consanguinity and Noble Marriages in the Tenth and Eleventh Centuries', Speculum, Vol. 56, No. 2 (Apr., 1981)
  • Chris Wickham, 'Problems in Doing Comparative History', pp. 19-20, in Challenging the Boundaries of Medieval History: The Legacy of Timothy Reuter, Patricia Skinner, ed, Brepols 2009.
  • Keynes, Simon. "Eadwig". Oxford Dictionary of National Biography (online ed.). Oxford University Press.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι Επεξεργασία

Έντουι της Αγγλίας
Γέννηση: 941 Θάνατος: 1 Οκτωβρίου 959
Βασιλικοί τίτλοι
Προκάτοχος
Έντρεντ της Αγγλίας
Βασιλιάς της Αγγλίας
 

955 - 959
Διάδοχος
Έντγκαρ Α΄ ο Ειρηνικός