Βικιπαίδεια

Όθων της Βαυαρίας

Ο Όθων (γερμανικά: Otto von Wittelsbach, König von Bayern, 27 Απριλίου 1848 - 11 Οκτωβρίου 1916) ήταν ο Βασιλιάς της Βαυαρίας από το 1886 έως το 1913. Θεωρείται ότι δεν άσκησε ποτέ τα βασιλικά του καθήκοντα, εξαιτίας της ψυχικής νόσου από την οποία υπέφερε. Ο θείος του Λεοπόλδος και ο ξάδελφός του Λουδοβίκος άσκησαν την αντιβασιλεία κατά το σύνολο της της περιόδου που παρέμεινε στο θρόνο ο Όθων.

Όθων
Περίοδος13 Ιουνίου 1886 - 5 Νοεμβρίου 1913
ΠροκάτοχοςΛουδοβίκος Β΄
ΔιάδοχοςΛουδοβίκος Γ΄
ΑντιβασιλέαςΠρίγκιπας Λεοπόλδος (1886-1912)
Πρίγκιπας Λουδοβίκος (1912-1913)
Γέννηση27 Απριλίου 1848
Ανάκτορα του Μονάχου, Βαυαρία
Θάνατος11 Οκτωβρίου 1916 (ετών 68)
Παλάτι του Φίρστενριντ, Μόναχο
Τόπος ταφήςΝαός Αγίου Μιχαήλ, Μόναχο
ΟίκοςΒίττελσμπαχ
ΠατέραςΜαξιμιλιανός Β΄ της Βαυαρίας
ΜητέραΜαρία της Πρωσίας
ΘρησκείαΡωμαιοκαθολικισμός
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα (π • σ • ε )

Πρώιμα χρόνια Επεξεργασία

Ο Όθων Γουλιέλμος Λεοπόλδος Αδαλβέρτος Βαλδεμάρος γεννήθηκε στις 27 Απριλίου του 1848, κατά τον 7ο μήνα της εγκυμοσύνης της μητέρας του, στα Ανάκτορα του Μονάχου. Πατέρας του ήταν ο Μαξιμιλιανός Β΄ της Βαυαρίας (1811-1864) και μητέρα του η Μαρία της Πρωσίας (1825-1889). Παππούς του από την πλευρά του πατέρα του ήταν ο Λουδοβίκος Α΄ της Βαυαρίας (1786-1868) και γιαγιά του η Θηρεσία της Σαξονίας-Χιλντμπουργκχάουζεν (1792-1854). Από την πλευρά της μητέρας του παππούς του ήταν ο Γουλιέλμος της Πρωσίας (1783-1851) και γιαγιά του η Μαρία Άννα της Έσσης-Χόμπουργκ (1785-1846). Βαπτίσθηκε με ανάδοχο τον θείο του Όθωνα, Βασιλιά της Ελλάδας (1815-1867).

Ο Όθων είχε έναν μεγαλύτερο αδερφό, τον διάδοχο του θρόνου Πρίγκιπα Λουδοβίκο. Οι δύο νέοι πέρασαν το μεγαλύτερο μέρος της παιδικής τους ηλικίας στο Κάστρο Χοενσβανγκάου, όπου διαπαιδαγωγήθηκαν. Οι γονείς τους ήταν απόμακροι και ψυχροί, αποφεύγοντας συχνά την επαφή και επικοινωνία με τα παιδιά τους.[1] Η μητέρα τους ενδιαφερόταν για το τι φορούσαν τα αδέρφια, διατάσσοντας τον Λουδοβίκο να είναι πάντα ντυμένος με μπλε και τον Όθωνα να φοράει πάντα κόκκινα. Ο πατέρας τους ήταν αυστηρός με τους πρίγκιπες, ιδιαίτερα με τον Λουδοβίκο, τον κληρονόμο του. Μεταξύ του 1853 και του 1863, τα αδέρφια διέμεναν για τις καλοκαιρινές τους διακοπές στη Βασιλική Έπαυλη στο Μπέρχτεσγκαντεν, η οποία είχε κατασκευαστεί για τον πατέρα τους.[2][3]

Ο Όθων εντάχθηκε στον Βαυαρικό Στρατό Ξηράς το 1863. Στις 27 Απριλίου του 1863 ονομάστηκε ανθυπολοχαγός και κατόπιν έγινε δεκτός στη Σχολή Δοκίμων Αξιωματικών την 1η Μαρτίου του 1864. Στις 26 Μαΐου του 1864 προήχθη στο βαθμό του υπολοχαγού.

Στις 10 Μαρτίου του 1864, ο Μαξιμιλιανός Β΄ πέθανε και ο αδελφός του Όθωνα, Λουδοβίκος, τον διαδέχθηκε στο θρόνο της Βαυαρίας. Ο Όθων και ο Λουδοβίκος περνούσαν αρκετό χρόνο μαζί, κατά τα πρώτα χρόνια της βασιλείας του Λουδοβίκου, όμως με τον καιρό αποξενώθηκαν. Ο Λουδοβίκος ήταν ντροπαλός και εσωστρεφής και τελικά απομονώθηκε. Ο Όθων ήταν ευδιάθετος, κοινωνικός και εξωστρεφής μέχρι τον Γαλλο-Πρωσικό πόλεμο. Μεταξύ 18 Ιουνίου και 15 Ιουλίου 1864 τα δύο αδέρφια υποδέχτηκαν στην Βαυαρία τους Αυτοκράτορες της Αυστρίας και της Ρωσίας.

Ο Όθων προήχθη στο βαθμό του λοχαγού στις 27 Απριλίου 1866 και ανέλαβε υπηρεσία στη Βασιλική Φρουρά Πεζικού της Βαυαρίας. Συμμετείχε στον Αυστρο-Πρωσικό Πόλεμο του 1866 και ως συνταγματάρχης στον Γαλλο-Πρωσικό πόλεμο του 1870-1871. Η συμμετοχή του στο πεδίο της μάχης τον τραυμάτισαν ψυχικά και του προκάλεσαν κατάθλιψη και αϋπνίες.[4] Όταν ο Γουλιέλμος Α΄ της Πρωσίας ανακηρύχθηκε Γερμανός Αυτοκράτορας στις 18 Ιανουαρίου 1871 στο Παλάτι των Βερσαλλιών, ο Πρίγκιπας Όθων και ο θείος του, Λεοπόλδος, αντιπροσώπευσαν τον Λουδοβίκο Β΄, ο οποίος αρνήθηκε να συμμετάσχει στις συνομιλίες (παρόλο που αναγνώρισε στον Γουλιέλμο τον αυτοκρατορικό τίτλο με επιστολή του).[5][6] Στη συνέχεια, ο Όθων κατέκρινε τους εορτασμούς ως επιδεικτικούς και άκαρδους σε μία επιστολή προς τον αδελφό του. Ο Όθων περιφρονούσε τους φιλόδοξους Πρώσους συγγενείς του και αντιπαθούσε σφόδρα την Πρωσίδα μητέρα του, ενώ ήταν τρομοκρατημένος με την δημιουργία της νέας Γερμανικής Αυτοκρατορίας. Η εχθρότητά του δεν ήταν μυστική από την πρωσική κυβέρνηση.

Το 1868 ο Όθων έλαβε από τον αδελφό του το Βασιλικό Τάγμα του Αγίου Γεωργίου για την Υπεράσπιση της Αμώμου Συλλήψεως. Το 1869 εντάχθηκε στο Τάγμα του Παναγίου Τάφου, με πρωτοβουλία του Καρδινάλιου Καρλ Αουγκούστ φον Ράιζαχ.[7]

Ψυχικά προβλήματα Επεξεργασία

Μετά τον Γαλλο-Πρωσικό Πόλεμο, ο Όθων έγινε ιδιαίτερα καταθλιπτικός και αγχώδης, γεγονός που ανησύχησε την οικογένειά του. Σταδιακά η κατάστασή του χειροτέρευσε, ενώ έπαψε να κοιμάται φυσιολογικά. Ο Λουδοβίκος τρομοκρατήθηκε γιατί υπολόγιζε ότι ο Όθων θα παντρευόταν και θα αποκτούσε έναν γιο, που θα μπορούσε τελικά να κληρονομήσει τον θρόνο. Ο Όθων τέθηκε υπό ιατρική επίβλεψη, με γιατρούς να αναφέρουν τον Ιανουάριο του 1872 ότι ο πρίγκιπας ήταν ψυχικά ασθενής. Το 1873 απομονώθηκε από την οικογένειά του στο Παλάτι Νίμφενμπουργκ. Ο θεράπων ιατρός του, Μπέρνχαρντ φον Γκούντεν, διέγνωσε αργότερα ότι ο αδελφός του Όθωνα, Λουδοβίκος, ήταν και εκείνος ψυχικά ασθενής, χωρίς να τον έχει εξετάσει, κάτι που προκάλεσε ερωτήματα σχετικά με τις ικανότητες και τα κίνητρα του γιατρού. Τόσο ο Λουδοβίκος όσο και ο Όθων αντιπαθούσαν την Πρωσία, όμως ο θείος τους, Πρίγκιπας Λεοπόλδος, αλλά και ο γιατρός Γκούντεν, υποστήριζαν την μετατροπή της Πρωσίας σε κυρίαρχη ηγεμονική δύναμη. Μερικοί πίστευαν ότι οι διαγνώσεις του Γκούντεν για τον Όθωνα και τον Λουδοβίκο υποκινούνταν από πολιτικά κίνητρα και ότι μπορούσαν και έπρεπε να είχαν γίνει περισσότερα για να βοηθηθεί και να θεραπευθεί ο Όθων. Ακόμη, εξετάζεται η θεωρία που θέλει τον Όττο φον Μπίσμαρκ να επιδιώκει την απομάκρυνση από την εξουσία του Λουδοβίκου και του Όθωνα, προκειμένου να αντικατασταθούν από τον εύπλαστο θείο τους, Λεοπόλδο.[8]

Το 1875, κατά τη διάρκεια της Θείας Λειτουργίας προς τιμήν της Αγίας Δωρεάς στην Εκκλησία Φράουενκιρχε του Μονάχου, ο Όθων εισέβαλε αιφνιδιαστικά στο ναό φορώντας κυνηγετικά ρούχα και έπεσε στα γόνατα του Αρχιεπισκόπου Γκρέγκορ φον Σερ ζητώντας του συγχώρεση για τις αμαρτίες του. Η Θεία Λειτουργία διακόπηκε και ο πρίγκιπας απομακρύνθηκε χωρίς αντίσταση από την εκκλησία. Στη συνέχεια μεταφέρθηκε στα Ανάκτορα Σλάισχαϊμ και ουσιαστικά κρατήθηκε εκεί ως αιχμάλωτος. Ο Γκούντενδεν έκανε καμία προσπάθεια προκειμένου να τον θεραπεύσει, ενώ είναι πιθανό να τον νάρκωναν σε μεγάλο βαθμό. Η τελευταία δημόσια εμφάνιση του Όθωνα ήταν η παρουσία του στο πλευρό του αδελφού του κατά τη στρατιωτική παρέλαση της 22ας Αυγούστου 1875 στο Μόναχο. Το καλοκαίρι του 1876 διέμεινε για μερικές εβδομάδες στην Έπαυλη του Λούντβιγκσταλ στο Δάσος της Βαυαρίας. Την άνοιξη του 1880 η κατάστασή του επιδεινώθηκε. Το 1883 περιορίστηκε υπό ιατρική επίβλεψη στο Παλάτι του Φίρστενριντ, κοντά στο Μόναχο, όπου παρέμεινε για το υπόλοιπο μέρος της ζωής του. Το παλάτι είχε τροποποιηθεί ειδικά για τον εγκλεισμό του Όθωνα. Ο Λουδοβίκος τον επισκεπτόταν κατά καιρούς τη νύχτα και διέταζε να μην ασκείται βία εναντίον του αδελφού του.

Το 1886 ένας βασιλικός ιατρός έγραψε μια έκθεση στην οποία δήλωνε ότι ο Όθων ήταν βαριά ψυχικά άρρωστος.[9] Ο Όθων πιθανό να έπασχε από σχιζοφρένεια.[10] Κατά τα τελευταία χρόνια της ζωής του υπέφερε από κινητικά προβλήματα.[11]

Βασιλιάς της Βαυαρίας Επεξεργασία

Στις 10 Ιουνίου του 1886 ο Λουδοβίκος Β΄ αναγκάστηκε από τους υπουργούς του να παραχωρήσει την εξουσία στο θείο του, Πρίγκιπα Λεοπόλδο, ο οποίος έγινε Αντιβασιλέας της Βαυαρίας. Τρεις ημέρες αργότερα ο Λουδοβίκος Β΄ πέθανε κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες και ο Πρίγκιπας Όθων τον διαδέχθηκε στο θρόνο ως Βασιλιάς της Βαυαρίας, σύμφωνα με τον νόμο περί διαδοχής της Βαυαρίας.[12][13]

Δεδομένου ότι ο Όθων δεν μπορούσε να ηγηθεί της κυβέρνησης, λόγω της ψυχικής του ασθένειας (επίσημα λεγόταν ότι ο Βασιλιάς έχει μελαγχολία), συνεχίστηκε η αντιβασιλεία του Πρίγκιπα Λεοπόλδου. Λέγεται ότι ο Όθων δεν κατανόησε ότι ανήλθε στο θρόνο, κάτι που του ανακοινώθηκε την επόμενη μέρα μετά την άνοδό του. Νόμιζε μάλιστα ότι ο θείος του Λεοπόλδος ήταν ο νόμιμος Βασιλιάς. Ωστόσο, τα βαυαρικά στρατεύματα ορκίζονταν πίστη στο όνομα του Όθωνα Α΄ και κόπηκαν νομίσματα με το πορτρέτο του.[14]

Ο Λεοπόλδος κράτησε το αξίωμα του Πρίγκιπα Αντιβασιλέα μέχρι το θάνατό του στις 12 Δεκεμβρίου 1912. Τον διαδέχθηκε ο γιος του Λουδοβίκος (1845-1921), ο οποίος ήταν πρώτος ξάδελφος του Όθωνα. Την περίοδο εκείνη ήταν προφανές ότι ο Όθων δεν θα έβγαινε ποτέ από την απομόνωση και δεν θα ήταν ποτέ σε θέσει να βασιλεύει ενεργά. Σύντομα μόλις ο Λουδοβίκος έγινε Αντιβασιλέας, μέρος του Τύπου και πολιτικοί παράγοντες, άρχισαν να υποστηρίζουν ανοιχτά ότι θα έπρεπε ο Όθων να εκθρονιστεί.

Κατά συνέπεια, το Σύνταγμα της Βαυαρίας τροποποιήθηκε στις 4 Νοεμβρίου 1913 συμπεριλαμβάνοντας μια ρήτρα που διευκρίνιζε ότι εάν μια αντιβασιλεία για λόγους ανικανότητας διαρκούσε δέκα χρόνια, χωρίς να υπάρχει προσδοκία ο Βασιλιάς να μπορέσει να αναλάβει τα καθήκοντά του, ο Αντιβασιλέας θα μπορούσε να τερματίσει την αντιβασιλεία, να καθαιρέσει τον Βασιλιά και να αναλάβει ο ίδιος το θρόνο με τη σύμφωνη γνώμη του νομοθετικού σώματος. Την επόμενη μέρα, ο Πρίγκιπας Λουδοβίκος τερμάτισε την αντιβασιλεία και ανακηρύχθηκε Βασιλιάς ως Λουδοβίκος Γ΄. Το κοινοβούλιο ενέκρινε την απόφασή του στις 6 Νοεμβρίου και στις 8 Νοεμβρίου ο Λουδοβίκος Γ΄ έδωσε τον καθιερωμένο συνταγματικό του όρκο. Ο Βασιλιάς Όθων επετράπη να διατηρήσει τον τίτλο και τις τιμές του μονάρχη για όσο ζούσε.[15]

Ο Όθων πέθανε απροσδόκητα στις 11 Οκτωβρίου του 1916 από εντερική απόφραξη. Ενταφιάστηκε στην κρύπτη του Ναού του Αγίου Μιχαήλ στο Μόναχο. Σύμφωνα με τη βαυαρική βασιλική παράδοση, η καρδιά του Βασιλιά τοποθετήθηκε στο Παρεκκλήσι της Χάριτος στο Αλταίττινγκ, δίπλα σε εκείνες του αδελφού, του πατέρα και του παππού του.[16][17]

Παραπομπές Επεξεργασία

  1. ↑ Greg King, The Mad King: A Biography of Ludwig II of Bavaria, p 18-21
  2. ↑ Walter Flemmer: Stationen eines Märchenkönigs. Orte und Landschaften König Ludwigs II.. In: Georg Jenal, with Stephanie Haarländer (eds.): Gegenwart in Vergangenheit. Beiträge zur Kultur und Geschichte der Neueren und Neuesten Zeit. Festgabe für Friedrich Prinz zu seinem 65. Geburtstag, Munich, 1993, p. 419
  3. ↑ Heinz Häfner writes, in Ein König wird beseitigt, München, 2008, p 38: A court official found Otto bound and gagged by Ludwig, with Ludwig violently tugging at the rope. The official had to use force to free Otto. The King was shocked and angered by Ludwig's behaviour and demanded severe punishment. Ludwig was so embittered that he took a violent dislike of Berchtesgaden and did not return there for a long time.
  4. ↑ Greg King, "The Mad King: A Biography of Ludwig II of Bavaria", p.253
  5. ↑ Dr. Theodor Toeche-Mittler: Die Kaiserproklamation in Versailles am 18. Januar 1871 mit einem Verzeichniß der Festtheilnehmer, Ernst Siegfried Mittler und Sohn, Berlin, 1896
  6. ↑ H. Schnaebeli: Fotoaufnahmen der Kaiserproklamation in Versailles, Berlin, 1871
  7. ↑ Hans Jürgen Brandt: Jerusalem hat Freunde. München und der Ritterorden vom Heiligen Grab, EOS, 2010, p. 58 f
  8. ↑ Catherine Radziwill, "The Tragedy of a Throne", p 170-172, 314–318
  9. ↑ The University Department of Psychiatry in Munich: From Kraepelin and his predecessors to molecular psychiatry. By Hanns Hippius, Hans-Jürgen Möller, Hans-Jürgen Müller, Gabriele Neundörfer-Kohl, p.27
  10. ↑ Prof. Hans Förstl, "Ludwig II. von Bayern – schizotype Persönlichkeit und frontotemporale Degeneration?", in: Deutsche Medizinische Wochenschrift, Nr. 132/2007
  11. ↑ Christopher McIntosh, "The Swan King: Ludwig II of Bavaria", p.279-280
  12. ↑ Esperanza Truchsess von Wetzhausen née Esperanza von Sarachaga, of Spanish descent, born Petersburg 1839, married 1862 Friedrich Truchsess von Wetzhausen (1825–94); died after 1909. Böhm, Gottfried, Ritter von. Ludwig II König von Bayern: sein Leben und seine Zeit. 1922, p. 600. (German)
  13. ↑ SPIEGEL ONLINE, Hamburg, Germany (2007-11-07). «Fresh Doubt About Suicide Theory: Was 'Mad' King Ludwig Murdered?» (στα αγγλικά). SPIEGEL ONLINE. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2012-10-07. https://web.archive.org/web/20121007222629/https://www.spiegel.de/international/germany/fresh-doubt-about-suicide-theory-was-mad-king-ludwig-murdered-a-515924.html. 
  14. ↑ A. Schweiggert, E. Adami: Ludwig II. Die letzten Tage des Königs von Bayern. MünchenVerlag 2014, p. 236
  15. ↑ https://www.historyrhymes.info/2016/11/01/kings-of-bavaria-king-otto-i/
  16. ↑ https://www.hiddeneurope.eu/heart-and-soul-the-spirit-of-altoetting
  17. ↑ https://www.dw.com/en/alt%C3%B6tting-the-heart-of-bavaria/a-2170022

Πηγές Επεξεργασία

  • Cajetan von Aretin: Die Erbschaft des Königs Otto von Bayern. Höfische Politik und Wittelsbacher Vermögensrechte 1916 bis 1922, in the series Schriftenreihe zur bayerischen Landesgeschichte, vol. 149, C. H. Beck Verlag, Munich, 2006, ISBN 3-406-10745-1, also: thesis, University of Munich, 2006
  • Heinz Häfner: Ein König wird beseitigt. Ludwig II von Bayern, C. H. Beck Verlag, Munich, 2008, ISBN 978-3-406-56888-6, p.330 ff
  • Greg King, The Mad King: A Biography of Ludwig II of Bavaria, Birch Lane Press, 1996, ISBN 1-55972-362-9
  • Christopher McIntosh: The Swan King: Ludwig II of Bavaria, I.B. Tauris & Co., Ltd., 2012, ISBN 978 1 84885 847 3
  • Catherine Radziwill, The Tragedy of a Throne, Cassell and Company, Ltd., 1907.
  • rndt Richter: Die Geisteskrankheit der bayerischen Könige Ludwig II. und Otto. Eine interdisziplinäre Studie mittels Genealogie, Genetik und Statistik, Degener & Co., Neustadt an der Aisch, 1997, ISBN 3-7686-5111-8
  • Alfons Schweiggert: Schattenkönig. Otto, der Bruder König Ludwig II. von Bayern, ein Lebensbild, Ehrenwirth, Munich, 1992, ISBN 3-431-03192-7
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Όθων_της_Βαυαρίας&oldid=10136981"