Αεροπορικό δίκαιο

Το Αεροπορικό Δίκαιο αποτελεί τη θέσπιση ειδικών διεθνών δημοσίων και ιδιωτικών κανόνων για την αντιμετώπιση προβλημάτων των αεροπορικών συγκοινωνιών αλλά και κάθε συναφούς ενδιαφέροντος. Διακρίνεται σε Διεθνές Δημόσιο και Διεθνές Ιδιωτικό Αεροπορικό Δίκαιο που σχετίζεται άμεσα ή έμμεσα με την πολιτική αεροπορία.
Με δεδομένο ότι η πολιτική αεροπορία γενικά έχει εκ του χώρου ανάπτυξής της διεθνή χαρακτήρα ένα μεγάλο μέρος του αεροπορικού δικαίου αποτελεί Διεθνές Δίκαιο ή διεθνώς ομοιόμορφο δίκαιο που χαρακτηρίζει και τους εσωτερικούς εθνικούς κανονισμούς που διαμορφώθηκαν κατόπιν διεθνών συμφωνιών.

Πρώτη διάταξη αεροπορικού δικαίου ήταν η αστυνομική απαγόρευση πτήσης αερόστατου πάνω από το Παρίσι χωρίς ειδική άδεια (1784). Πρώτη διεθνής συνδιάσκεψη για τη ρύθμιση της αεροναυτιλίας συνήλθε στο Παρίσι το 1919. Τις βάσεις όμως του σύγχρονου Αεροπορικού Δικαίου έθεσε η αεροπορική σύμβαση του Σικάγου το 1944.

Επίσης θέματα που αφορούσαν το Διεθνές Ιδιωτικό Αεροπορικό Δίκαιο ρυθμίσθηκαν επίσης με τις ακόλουθες διεθνείς συμβάσεις:

Αεροπορική σύμβαση Παρισίων 1925,
Αεροπορική σύμβαση Βαρσοβίας 1929,
Αεροπορική σύμβαση Ρώμης 1935,
Αεροπορική σύμβαση Βρυξελλών 1938,
Αεροπορική σύμβαση Γενεύης 1948.

Παρατηρήσεις

Στην Ελλάδα προ του Β΄ Π.Π. γίνονταν χρήση των όρων "Αέρος Δίκαιον" κατ΄ απόδοση στην ελληνική των ξένων όρων "Air law", "Droit de l' air", και "Luftrecht", καθώς επίσης και "Εναέριον Δίκαιον" κατ΄ απόδοση του γαλλικού όρου "Droit aerien".
Σήμερα όμως επικράτησε ορθότερα ο όρος Αεροπορικό Δίκαιο" υπό τον οποίο περικλείονται όλα τα θέματα που αφορούν την αεροπορία.

Δείτε επίσης

Πηγές

"Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια" τομ. Συμπλήρωμα Β΄ σελ.846.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

Πολυμέσα σχετικά με το θέμα στο Wikimedia Commons