Αιγινητικός
Ο Αιγινητικός είναι δικανικός λόγος του Ισοκράτη που αφορά στην διεκδίκηση της κληρονομιάς και τη νομιμότητα της υιοθεσίας σύμφωνα με το δίκαιο τριών διαφορετικών πόλεων, των Αιγινιτών, γιατί εκεί ζούσαν ο διαθέτης και ο κληρονόμος, όταν συντάχθηκε η διαθήκη και επιπλέον γιατί εκεί εκδικάζεται η υπόθεση. Ο νόμος των Σιφνίων γιατί είναι το δίκαιο της πολιτείας του διαθέτη και του κληρονόμου και ο νόμος της πολιτείας της ενάγουσας, γιατί αυτόν μπορεί να θελήσει αυτή να επικαλεστεί και να απαιτήσει με βάση αυτόν να κριθεί η υπόθεση.[1] Αποτελείται από 51 παραγράφους περ. 350 στίχοι[2] και υπάρχει σε 17 χειρόγραφα.
Υπόθεση Επεξεργασία
Εκτός από την ιδιαιτερότητα της υπόθεσης ο Ισοκράτης προβαίνει στην τριπλή αναφορά έχοντας σαφώς υπόψη του και την αντίληψη, που ήταν κοινή στους αρχαίους Έλληνες, ότι η συγκριτική μελέτη των δικαίων των πόλεων αποτελούσε σπουδαίο μέσο βελτίωσης της δικαιοσύνης.
Ο Θρασύλοχος από τη Σίφνο, που γεννήθηκε από τον τρίτο γάμο του μάντη Θράσυλλου, υιοθέτησε, όταν ήταν ετοιμοθάνατος, ένα ανιψιό της πρώτης γυναίκας του πατέρα του και τον επέλεξε, ως επίκληρο για σύζυγο της αδελφής του. Όμως μια ετεροθαλής αδελφή του Θρασύλοχου, νόθα κόρη του Θράσυλλου, διεκδίκησε δικαστικώς την κληρονομιά. Σ΄αυτή, ή για την ακρίβεια στους εκπροσώπους της, απαντά ο νόμιμος κληρονόμος και εναγόμενο με τον λόγο αυτό, που του έγραψε ο Ισοκράτης.
Βασιμότητα υιοθεσίας Επεξεργασία
Ο νόμιμος κληρονόμος θίγει τους ευρύτερους σκοπούς του θεσμού της υιοθεσίας, που δεν ρύθμιζε μόνο το θέμα της κληρονομικής διαδοχής, αλλά και ευρύτερα ζητήματα από πρακτικής σημασίας, όπως η περίθαλψη του υιοθετούντα, έως και θρησκευτικής, όπως οι μεταθανάτιες τιμές. Ο εναγόμενος λοιπόν φαίνεται ότι και στα ευρύτερα αυτά καθήκοντα ανταποκρίθηκε, ώστε και με βάση το άγραφο δίκαιο να κρίνεται άξιος της υιοθεσίας.[3]
Αποδείχνοντας λοιπόν την υιοθεσία και τη διαθήκη έγκυρες με βάση και τους τρεις νόμους, τους προσδίδει πολύ μεγαλύτερο κύρος. Η δυνατότητα να επικαλεστεί τους νόμους και άλλης ελληνικής πολιτείας μας παρέχει την πεποίθηση των αρχαίων Ελλήνων ότι κατά βάση το δίκαιο των ελληνικων πόλεων ήταν ενιαίο, αφού πήγαζε από το πανάρχαιο πανελλήνιο δίκαιο, το οικιακόν.
Παραπομπές Επεξεργασία
- ↑ Ισοκράτης, «ΑΠΑΝΤΑ» τόμ. 1 σσ. 232-263, εκδ. KAKTOS, 1993 ISBN 960-352-137-X
- ↑ Urbinas III, Ambrosianus Ο 144, Marcianus 415 (Ξ).
- ↑ Αυτόθι,§ 24 - 33
Εξωτερικοί σύνδεσμοι Επεξεργασία