Αναρρίχηση σε πάγο
Η αναρρίχηση σε πάγο είναι η δραστηριότητα της αναρρίχησης σε πεδία πάγου. Συνήθως η αναρρίχηση πάγου σχετίζεται με ασφαλισμένη αναρρίχηση χαρακτηριστικών πεδίων όπως οι παγοκαταρράκτες, οι παγωμένοι καταρράκτες και βραχοπλαγιές καλυμμένες με πάγο[1]. Για τους σκοπούς της παγοαναρρίχησης το παγωμένο πεδίο διαιρείται σε δύο κατηγορίες, σε εκείνη του αλπικού πάγου και σε εκείνη του πάγου νερού. Ο αλπικός πάγος απαντάται σε αλπικό περιβάλλον, συνήθως απαιτεί διαδικασία προσέγγισης και είναι συχνά μέρος μιας προσπάθειας για επίτευξη κορυφής. Ο πάγος νερού απαντάται συνήθως απότομη πλαγιά πάγου ή βράχου. Ο αλπικός πάγος είναι παγωμένη κατακρήμνιση ενώ ο πάγος νερού είναι παγωμένη επιφάνεια, αλλά ενίοτε με υγρή ροή νερού. Ο αλπικός πάγος είναι συνήθως τμήμα μεγαλύτερης διαδρομής με λιγότερες τεχνικές απιτήσεις, ενώ ο πάγος νερού επιλέγεται κυρίως ως τεχνική πρόκληση. Ο τεχνικός βαθμός, ωστόσο, είναι ανεξάρτητος του τύπου πάγου ενώ και οι δύο τύποι διαφέρουν σημαντικά σύμφωνα με τις καιρικές συνθήκες. Ο πάγος μπορεί να είναι μαλακός, άκαμπτος, ασταθής ή σκληρός. Η μεικτή αναρρίχηση γίνεται σε πεδία που απαιτούν παγοαναρρίχηση και αναρρίχηση βράχου[2][3].
Τεχνικές Επεξεργασία
Ο αναρριχητής σε ένα τέτοιο πεδίο επιλέγει τον κατάλληλο εξοπλισμό για την πλαγιά και την υφή πάγου. Για παράδειγμα στον επίπεδο πάγο, σχεδόν οποιαδήποτε ορειβατική μπότα είναι αρκετή αλλά για σοβαρές αναρριχήσεις απαιτούνται πλαστικές μπότες ή άκαμπτες δερμάτινες. Οι μπότες στην παγοαναρρίχηση πρέπει να είναι συμβατές με κραμπόν και αρκετά άκαμπτες για να υποστηρίξουν την πίεση που δέχεται ο αστράγαλος. Συνοπτικά οι πλαγιές με μικρό βαθμό κλίσης, μπορεί κανείς με πιολέ να υποστηρίξει την ανάβασή του. Για μεγαλύτερες κλίσεις ή πορεία σε παγετώνα τα κραμπόν είναι προαπαιτούμενα για ασφαλή ανάβαση. Η κάθετη παγοαναρρίχηση γίνεται με κραμπόν και πιολέ ειδικά που ονομάζονται τεχνικά πιολέ ή εργαλεία πάγου. Στην κάθετη αναρρίχηση οι αναρριχητές χτυπούν τα πόδια για να εισέλθουν στον πάγο οι προστινές αιχμές των κραμπόν και κατόπιν καρφώνουν τον πάγο με το πιολέ πάνω από το κεφάλι τους για να αγγιστρώσει στον πάγο. Η τεχνική είναι γνωστή ως γερμανική τεχνική front point και απαιτεί δύο πιολέ και σχοινιά[4] Αν ο αναρριχητής είναι επικεφαλής, χρειάζεται να τοποθετήσει παγόβιδες για ασφάλιση κατά τη διαδρομή. Οι περισσότεροι ορειβάτες θεωρούν μόνο το τελευταίο σενάριο αληθινή αναρρίχηση πάγου, ενώ την ανάβαση σε πλαγιές μικρότερης κλίσης παραλλαγές της χειμερινής ορειβασίας.
Ορισμένες σημαντικές τεχνικές και πρακτικές κοινές στην αναρρίχηση που χρησιμοποιούνται στην παγοαναρρίχηση περιλαμβάνουν γνώση του χειρισμού των σχοινιών, δέσιμο, ασφάλεια, αναρρίχηση επικεφαλής, και καταρρίχηση. Οι αρχάριοι οφείλουν να μάθουν αυτές τις τεχνικές από επαγγελματίες εκπαιδευτές, πριν προσπαθήσουν να αναρριχηθούν σε πάγο.
Συστήματα σχοινιών Επεξεργασία
Τα μονά, διπλά και δίδυμα σχοινιά είναι τα τρία βασικά συστήματα σχοινιών στην παγοαναρρίχηση. Το σύστημα του μονού ή απλού σχοινιού, κατάλληλο για ευθείες αναρριχητικές διαδρομές, είναι το κοινότερο αναρριχητικό σύστημα στον κόσμο. Στην αναρρίχηση χρησιμοποιείται επίσης το σύστημα των διπλού σχοινιού, πιο ευέλικτο από το σύστημα του απλού σχοινιού. Τελικά το σύστημα των δίδυμων σχοινιών χρησιμοποιεί δίδυμα σχοινιά σε σύστημα απλού σχοινιού, ιδιαίτερα σε διαδρομές με πολλές σχοινιές. Η τεχνική των διπλών και των δίδυμων σχοινιών χρησιμοποιείται συχνότερα στην παγοαναρρίχηση, δεδομένου του αριθμού των κοφτερών εξαρμάτων του πάγου. Η πρόσκρουση στον πάγο συνυπολογίζεται στην προκειμένη περίπτωση, με τα διπλά σκοινιά να κερδίζουν σε δημοτικότητα τα δίδυμα[5].
Ασφάλεια στον πάγο Επεξεργασία
Σήμερα η κοινότερη προστασία για την αναρρίχηση στον πάγο είναι η παγόβιδα. Οι παγόβιδες είναι κούφιοι σωλήνες με κοφτερά δόντια στο εμπρόσθιο τμήμα, οπή για κρέμασμα ή κλιπάρισμα (το πέρασμα ενός καραμπίνερ) στο πίσω μέρος και εξωτερικό σπείρωμα. Βιδώνεται μέσα στον πάγο και μπορεί να παρέχει ικανή προστασία σε στερεό πάγο[2] Ωστόσο, εξαιτίας της ποικιλόμορφης φύσης του πάγου, οι αντοχές της παγόβιδας ποικίλουν ανάλογα[6].
Οι αναρριχητές σε πάγο χρησιμοποιούν τον ίδιο τον πάγο ως προστασία. Κοινές τεχνικές που χρησιμοποιούνται είναι το διαμπερές Αμπαλάκοφ[7], που πήρε το όνομά του από τον Ρώσο αναρριχητή Βιτάλι Αμπαλάκοφ, που έκανε την τεχνική δημοφιλή και το μανιτάρι.
Στο διαμπερές Αμπαλάκοφ σκάβονται δύο τούνελ στον πάγο σε "V" σχήμα. Μία λανιέρα ή κορδονέτο περνιέται στο V και δένεται σε βρόχο. Το σκοινί περνιέται στη λανιέρα, η οποία είναι δύσκολο να ανακληθεί μετά τη χρήση της[6].
Στo μανιτάρι[7], χρησιμοποιείται το πιολέ για σκαφτεί μια δέστρα σε σχήμα σταγόνας, η οποία στην τομή της μοιάζει με μανιτάρι. Πρόκειται για διαδικασία που απαιτεί χρόνο, αλλά ασφαλίζει πολύ καλά τον αναρριχητή ακόμα και σε απλό παγωμένο χιόνι[8]. Τριγύρω περνιέται λανιέρα (ιμάντας) και το σκοινί προσδένεται στη λανιέρα με καραμπίνερ. Ο ιμάντας είναι δύσκολο να ανακληθεί σε περίπτωση σκληρού πάγου[9].
Φυσικοί σχηματισμοί, παγοάγγιστρα, και παγόκαρφα χρησιμοποιούνται επίσης για ασφάλιση από παγοαναρριχητές.
Βαθμολογία της αναρρίχησης σε πάγο Επεξεργασία
Βαθμολόγηση μεικτής αναρρίχης Επεξεργασία
| YDS | Hueco | Μεικτή |
|---|---|---|
| 5.8 | V0- | M4 |
| 5.9 | V0 | M5 |
| 5.10a | V0+ | M6 |
| 5.10b | ||
| 5.10c | V1 | |
| 5.10d | ||
| 5.11a | V2 | M7 |
| 5.11b | ||
| 5.11c | V3 | M8 |
| 5.11d | ||
| 5.12a | V4 | |
| 5.12b | V5 | |
| 5.12c | M9 | |
| 5.12d | V6 | |
| 5.13a | V7 | |
| 5.13b | V8 | |
| 5.13c | M10 | |
| 5.13d | V9 | |
| 5.14a | V10 | |
| 5.14b | V11 | |
| 5.14c | V12 | M11 |
| 5.14d | V13 | |
| 5.15a | V14 | |
| 5.15b | V15 | M12 |
| 5.15c | V16 | M13 |
Η μεικτή αναρρίχηση έχει τη δική της βαθμολογία που ακολουθεί αδρομερώς το σύστημα WI όσον αφορά στις φυσικές και τεχνικές απαιτήσεις. Τυπικά ξεκινάει από βαθμό δσκολίας M4. Χρησιμοποιούνται υποδιαιρέσεις "-" και "+" αν και οι διακρίσεις είναι ενίοτε πολύ υποκειμενικές.
Βαθμολογία σε παγωμένο καταρράκτη Επεξεργασία
Πρόκειται για το σύστημα που χρησιμοποιείται στα Καναδικά Βραχώδη όρη.
Διαδρομές με μεγάλη υγροποίηση του παγωμένου πεδίου τείνουν να γίνουν ευκολότερες με το πέρασμα του χρόνου στην αναρριχητική περίοδο, καθώς μεταβάλλονται οι καιρικές συνθήκες και ο πάγος γίνεται παχύτερος και ανθεκτικότερος. Η βαθμολόγηση στα Καναδικά Βραχώδη όρη, εστιάζει στο κρημνώδεςμιας σχοινιάς παρά δε υποκειμενικές εκτιμήσεις "αίσθησης δυσκολίας" "αίσθησης έκθεσης στο κενό", ή "τεχνική δυσκολία" κατά τη διάρκεια της πρώτης ανάβασης.
Ο προσδιορισμός "+" υποδεικνύει ανώτερο επίπεδο τεχνικής και σε γενικές γραμμές η βαθμολόγηση δεν σχετίζεται με το αν η διαδρομή χρειάζεται πολλές σχοινιές ή όχι.
WI2 - μικρή γωνία κλίσης (60 βαθμοί συνεχούς πάγου), με καλή τεχνική σκαρφαλώνεται εύκολα με ένα πιολέ. Μεγαλύτεροι βαθμοί δυσκολίας απαιτούν συνήθως τη χρήση δύο πιολέ.
WI3 - κυμαίνεται στους 60-70 βαθμούς κλίσης με καταπερίπτωση κάθετα σημεία έως 4 μέτρα
WI4 - σχεδόν κάθετη αναρρίχηση μέχρι 10 μέτρα, που απαιτεί ασφάλιση
WI4+ - ιδιαίτερα τεχνική WI4.
WI5 - σχεδόν κάθετη διαδρομή ή κάθετη σετμήματα 20 μέτρων, που απαιτεί πολλαπλή ασφάλιση
WI5+ - ιδιαίτερα τεχνική WI5
WI6 - κάθετη αναρρίχηση σε όλο το μήκος της σχοινιάς (30–60 μέτρα) χωρίς ανάπαυση. Aπαιτεί εξαίρετη τεχνική και υψηλό επίπεδο φυσικής κατάστασης.
WI6+ - κάθετη ή αρνητική, χωρίς σημεία ξεκούρασης και ιδιαίτερα τεχνική WI6
WI7 - εντελώς αρνητική, χωρίς σημεία ξεκούρασης ή στάσης. Εξαιρετικά σπάνια, χωρίς παραδείγματα στα Βραχώδη όρη.
Για μια παραλλαγή αυτής της βαθμολογίας δείτε την περιοδική έκδοση Alpinist[10].
Παραπομπές Επεξεργασία
- ↑ Chouinard, Yvon (1978). Climbing Ice. San Francisco: Sierra Club Books. ISBN 978-0871562081.
- ↑ 2,0 2,1 Lowe, Jeff (1996). Ice World: Techniques and Experiences of Modern Ice Climbing. Seattle: The Mountaineers.
- ↑ Gadd, Will· Roger Chayer (Νοεμβρίου 2003). Ice & Mixed Climbing: Modern Technique (First έκδοση). Mountaineers Books. ISBN 0-89886-769-X.
- ↑ Κάραλης, Δημήτρης· Θεοδωρόπουλος, Άρης (2007). Ορειβασία: Αναλυτικό τεχνικό εγχειρίδιο. Αθήνα: Ε.Ο.Σ Αχαρνών. σελ. 137. ISBN 978 960 85644 9 7.
- ↑ climbingextreme.com, Juho Risku (Ιανουαρίου 2012). «Climbing Extreme: Ice climbing, ropes and single vs. half». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 19 Μαΐου 2012. Ανακτήθηκε στις 21 Ιανουαρίου 2012.
- ↑ 6,0 6,1 Steven M. Cox and Kris Fulsaas, επιμ. (2003) [1960]. Mountaineering: The Freedom of the Hills (7th έκδοση). Seattle: The Mountaineers Books. ISBN 978-0898868289.
- ↑ 7,0 7,1 Κάραλης, Δημήτρης· Θεοδωρόπουλος, Άρης (2007). Ορειβασία: Αναλυτικό τεχνικό εγχειρίδιο. Αθήνα: Ε.Ο.Σ. Αχαρνών. σελίδες 187–197. ISBN 978 960 85644 9 7.
- ↑ Hill, Pete (2008). The Complete Guide to Climbing and Mountaineering. Devon: David & Charles. σελ. 171. ISBN 978-0715328446.[νεκρός σύνδεσμος]
- ↑ http://alpineinstitute.blogspot.com/2011/01/ice-bollard.html
- ↑ «Alpinist: Grade Comparison Chart». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 30 Μαρτίου 2021. Ανακτήθηκε στις 3 Σεπτεμβρίου 2014.