Γιοάχιμ Μπεκελάερ

Φλαμανδός ζωγράφος και σχεδιαστής

Ο Γιοάχιμ Μπεκελάερ (φλαμανδικά: Joachim Beuckelaer (περ. 1533 – περ. 1573/4) ήταν Φλαμανδός ζωγράφος, ειδικευμένος στις απεικονίσεις αγορών και κουζινών, με περίτεχνες απεικονίσεις σκευών και εφοδίων ενός νοικοκυριού.[8]

Γιοάχιμ Μπεκελάερ
Πίτερ Μπρίγκελ, Γιοάχιμ Μπεκελάερ, Χούμπερτ Χολτς
Όνομα στη
μητρική γλώσσα
Joachim Beuckelaer (Ολλανδικά)
Γέννηση1533[1][2] ή 1531[3]
Αμβέρσα
Θάνατος1573[4][5][6]
Αμβέρσα
Χώρα πολιτογράφησηςΝότιες Κάτω Χώρες
Ιδιότηταζωγράφος[2][7]
Σημαντικά έργαKitchen scene with Christ at Emmaus, Market Scene: Ecce Homo, the Flagellation and the Carrying of the Cross, Kitchen Scene with Christ in the House of Martha and Mary, The Well-stocked Kitchen, Marketplace with the flaggellation, the Ecce Homo and the bearing of the cross in the background και Kitchen scene, with Jesus in the house of Martha and Mary in the background
Commons page Σχετικά πολυμέσα
Η καλά εφοδιασμένη κουζίνα

Βιογραφία Επεξεργασία

Ο Μπεκελάερ γεννήθηκε στην Αμβέρσα και πιθανόν έμαθε να ζωγραφίζει στο εργαστήριο του θείου του (συζύγου της θείας του, Κατελάινε Μπεκελάερ), Πίτερ Άρτσεν (Pieter Aertsen).[9] Ο Άρτσεν ήταν πολύ γνωστός για τις σκηνές της αγοράς και της κουζίνας που ζωγράφιζε, είδος ζωγραφικής το οποίο ο Μπεκελάερ συνέχισε όταν έγινε ανεξάρτητος «Δάσκαλος» το 1560.[10]

Έργο Επεξεργασία

Στις σκηνές της αγοράς ενσωματώνει συχνά -όπως και ο Άρτσεν- βιβλικά επεισόδια στο περιθώριο.[11] Η σειρά πινάκων "Τα τέσσερα στοιχεία", που αποκτήθηκε από την Εθνική Πινακοθήκη Λονδίνου το 2001[12] αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα σε μεγάλη κλίμακα. Το "Νερό", για παράδειγμα, αναπαριστά την ψαραγορά, στην οποία πωλούνται δώδεκα είδη ψαριών, αντιπροσωπεύοντας τους δώδεκα μαθητές του Ιησού. Πίσω από μιαν αψίδα στο βάθος μπορεί κανείς να διακρίνει τον Ιησού να βαδίζει στη θάλασσα της Γαλιλαίας μετά την Ανάστασή του, κάνοντας τα ψάρια να εμφανίζονται ως εκ θαύματος στα άδεια δίχτυα.

Τόσο ο Άρτσεν όσο και ο Μπεκελάερ σταδιακά δημιούργησαν εικόνες που διαχώριζαν τον κόσμο της παραγωγής από το θρησκευτικό περιεχόμενο των προγενέστερων "υβριδικών" εικόνων. Οι μεταγενέστερες εικόνες είτε απεικονίζουν σκηνές στην αγορά ή στην κουζίνα και οι μορφές που σχετίζονται με τις δραστηριότητες αυτές είναι συχνότερα γυναίκες παρά άνδρες. Οι τελευταίες δημιουργίες του Μπεκελάερ εμφανίζουν μεγαλύτερη αφθονία τροφίμων στις σκηνές της αγοράς, μαζί με εξέχουσες γυναικείες μορφές να είναι κυριολεκτικά βυθισμένες στο εμπόρευμά τους. Ο Μπεκελάερ δημιούργησε, επίσης, εικόνες πάγκων με ψάρια, συχνά με θρησκευτικές σκηνές ως περιθώριο, αλλά μερικές φορές τελείως ξεχωριστές από οποιαδήποτε αφήγηση ή αναφορά.[13]

Κατά τη δεκαετία του 1560 και ιδιαίτερα κατά τα πρώτα της χρόνια, ζωγράφισε μερικούς αποκλειστικά θρησκευτικού περιεχομένου πίνακες για τους οποίους, αντίθετα με τους πίνακες με τις σκηνές της αγοράς ή της κουζίνας, είναι γνωστά σχέδια. Την περίοδο αυτή έφτιαξε επίσης σχέδια για βιτρώ.[13]

Ο Μπεκελάερ συνεργάστηκε με άλλους καλλιτέχνες για τη δημιουργία του "staffage" σε πίνακες, όπως τους Αντόνις Μορ και Κορνέλις φαν Ντάλεμ.[10][9] Ο βιογράφος του 17ου αιώνα Κάρελ φαν Μάντερ ισχυρίζεται ότι ο καλλιτέχνης μπορούσε να πωλεί τους πίνακές του μόνο σε χαμηλές τιμές, ενώ απέκτησαν μεγαλύτερη αξία μετά τον θάνατό του.[10] Εν τούτοις, το μεγάλο μέγεθος των πιο πρόσφατων πινάκων του και ο μεγάλος αριθμός παραλλαγών που δημιουργούνταν στο εργαστήριό του, μπορούν να θεωρηθούν ενδείξεις ενός βαθμού επιτυχίας, τουλάχιστον κατά τα τέλη της ζωής του.[14]

Η νεκρή φύση που απεικονίζει ένα κουφάρι και τιτλοφορείται "Ο σφαγμένος χοίρος", χρονολογούμενη από το 1653, είναι πιθανότατα το παλαιότερο παράδειγμα πίνακα με αυτή τη θεματολογία.[9]

Η έρευνα για την τεχνική που υποκρύπτεται κάτω από τον καμβά των πινάκων του καλλιτέχνη έδειξε ότι συχνά ανακύκλωνε συνθέσεις του από τη μια εικόνα στην άλλη. Υιοθετούσε μοτίβα συμπλεγμάτων αντικειμένων μέσω αντιγραφής τους, ώστε να συνθέσει νέες εικόνες με εμφανή ποικιλία. Η τεχνική αυτή του επέτρεπε να αυξάνει την παραγωγικότητά του και συνεπώς να μειώνει το κόστος τόσο σε χρόνο όσο και σε κόπο.[13]

Οι εργασίες του άσκησαν επίδραση σε ζωγράφους της βόρειας Ιταλίας, ιδιαίτερα στον Βιντσέντσο Κάμπι.

Φωτοθήκη Επεξεργασία

Δείτε επίσης Επεξεργασία

Παραπομπές Επεξεργασία

  1. Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά, Αγγλικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 3  Ιανουαρίου 2015.
  2. 2,0 2,1 (Σλοβακικά, Τσεχικά, Αγγλικά) Web umenia. www.webumenia.sk/autor/813. Ανακτήθηκε στις 7  Απριλίου 2018.
  3. Statens Museum for Kunst. api.smk.dk/api/v1/art/?object_number=KMS4411. Ανακτήθηκε στις 20  Ιουλίου 2022.
  4. Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά, Αγγλικά) Gemeinsame Normdatei. 118658689. Ανακτήθηκε στις 13  Αυγούστου 2015.
  5. (Δανικά, Αγγλικά) Kunstindeks Danmark. 1404. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  6. (Αγγλικά, Ιταλικά, Ιαπωνικά) opac.vatlib.it. 495/129145.
  7. The Fine Art Archive. cs.isabart.org/person/58659. Ανακτήθηκε στις 1  Απριλίου 2021.
  8. The Collector's Cabinet: Flemish Paintings from New England Private Collections, Univ of Massachusetts Press, 1983, pp. 16–19
  9. 9,0 9,1 9,2 Joachim Beuckelaer at the Netherlands Institute for Art History (Ολλανδικά)
  10. 10,0 10,1 10,2 «Joachim Beuckelaer». Ρέικσμουζεουμ. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 17 Απριλίου 2012. Ανακτήθηκε στις 25 Οκτωβρίου 2012. 
  11. «Joachim Beuckelaer». Εθνική Πινακοθήκη Λονδίνου. Ανακτήθηκε στις 25 Οκτωβρίου 2012. 
  12. «Key Facts». Εθνική Πινακοθήκη Λονδίνου. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 4 Ιουνίου 2015. Ανακτήθηκε στις 25 Οκτωβρίου 2012. 
  13. 13,0 13,1 13,2 Wolters, Margreet. «Drawing → Underdrawing → Painting: Compositional Evolution in the Working Process of Joachim Beuckelaer» (PDF). Journal of Historians of Netherlandish Art. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 19 Σεπτεμβρίου 2015. Ανακτήθηκε στις 18 Ιανουαρίου 2016. 
  14. Silver, Larry (2006). Peasant Scenes And Landscapes: The Rise of Pictorial Genres in the Antwerp. University of Pennsylvania Press,. σελ. 99. 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι Επεξεργασία

  •   Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Joachim Beuckelaer στο Wikimedia Commons