Γκυστάβ Καγιεμπότ
Ο Γκυστάβ Καγιεμπότ (γαλλικά: Gustave Caillebotte), 1848 - 1894, ορθή προφορά Γκυστάβ Καϊμπότ, ήταν Γάλλος ζωγράφος, συλλέκτης, μαικήνας και διοργανωτής ιμπρεσιονιστικών εκθέσεων, μέλος και ο ίδιος της ομάδας των ιμπρεσιονιστών, αν και ζωγράφιζε με πιο ρεαλιστική τεχνοτροπία από άλλους στην ομάδα.[10]
| Γκυστάβ Καγιεμπότ | |
|---|---|
 Αυτοπροσωπογραφία (1892) | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | Gustave Caillebotte (Γαλλικά) |
| Γέννηση | 19 Αυγούστου 1848[1][2][3] Παρίσι[4][5] |
| Θάνατος | 21 Φεβρουαρίου 1894[1][2][3] Ζενβιλιέ[4][5] |
| Αιτία θανάτου | εγκεφαλικό επεισόδιο |
| Συνθήκες θανάτου | φυσικά αίτια |
| Τόπος ταφής | Κοιμητήριο του Περ-Λασαίζ και Grave of Caillebotte |
| Χώρα πολιτογράφησης | Γαλλία[6] |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | Γαλλικά[7] |
| Σπουδές | Λύκειο Λουί-λε-Γκραν Νομική Σχολή Παρισιού Σχολή Καλών Τεχνών του Παρισιού |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | ζωγράφος[8] συλλέκτης τέχνης μαικήνας[9] φιλοτελιστής marine architect ιστιοπλόος δικηγόρος μηχανικός καλλιτέχνης γραφικών τεχνών[8] |
| Αξιοσημείωτο έργο | Δρόμος του Παρισιού, βροχερή μέρα Οι Πλανιστές του παρκέτου Χιονισμένες στέγες |
| Οικογένεια | |
| Αδέλφια | Martial Caillebotte |
| Στρατιωτική σταδιοδρομία | |
| Πόλεμοι/μάχες | Γαλλοπρωσικός πόλεμος |
| Υπογραφή | |
 | |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Κληρονόμος μεγάλης περιουσίας, αφιέρωσε τη ζωή του στη ζωγραφική και συγκέντρωσε μεγάλη συλλογή από ιμπρεσιονιστικούς, ρεαλιστικούς πίνακες και σχέδια, την οποία κληροδότησε στο γαλλικό κράτος.[11]
Βιογραφικά στοιχεία Επεξεργασία
Ο Γκυστάβ Καγιεμπότ γεννήθηκε στις 19 Αυγούστου 1848 στο Παρίσι, σε πλούσια παριζιάνικη οικογένεια της ανώτερης τάξης. Ο πατέρας του ήταν κληρονόμος επιχείρησης στρατιωτικής κλωστοϋφαντουργίας και δικαστής. Από το 1860, η οικογένεια άρχισε να περνά πολλά καλοκαίρια στο Γιέρ, περίπου 20 χλμ. νότια του Παρισιού, όπου είχαν αγοράσει μεγάλο ακίνητο. Πιθανότατα ήταν εκείνη την εποχή που ο Καγιεμπότ άρχισε να σχεδιάζει και να ζωγραφίζει.[12]
Πήρε πτυχίο νομικής το 1868 και άδεια ασκήσεως επαγγέλματος το 1870, ενώ ήταν επίσης μηχανικός. Λίγο μετά τις σπουδές του, πολέμησε στον Γαλλο-Πρωσικό πόλεμο από τον Ιούλιο του 1870 έως τον Μάρτιο του 1871.
Μετά τον πόλεμο, άρχισε να σπουδάζει ζωγραφική αρχικά κοντά στον ζωγράφο Λεόν Μπονά, όπου γνώρισε τον Ζαν Μπερώ. Ανέπτυξε ένα ολοκληρωμένο στυλ σε σχετικά σύντομο χρονικό διάστημα και άνοιξε το πρώτο του εργαστήριο στο σπίτι των γονιών του. Το 1873, εισήχθη στη Σχολή Καλών Τεχνών, αλλά δεν παρέμεινε για πολύ. Το 1874 κληρονόμησε την περιουσία του πατέρα του και με τους αδελφούς του μοίρασαν την οικογενειακή περιουσία μετά τον θάνατο της μητέρας τους το 1878.
Γύρω στο 1874, ο Καγιεμπότ γνωρίστηκε και έγινε φίλος με αρκετούς καλλιτέχνες που εργάζονταν εκτός της Ακαδημίας Καλών Τεχνών, μεταξύ των οποίων οι Πιέρ-Ωγκύστ Ρενουάρ, Εντγκάρ Ντεγκά και Τζουζέπε ντι Νίττις, και παρακολούθησε (αλλά δεν συμμετείχε) στην πρώτη ιμπρεσιονιστική έκθεση του 1874. Οι Ιμπρεσιονιστές – αποκαλούμενοι επίσης «Ανεξάρτητοι» και «Αδιάλλακτοι» – είχαν απομακρυνθεί από τους ακαδημαϊκούς ζωγράφους που εμφανίζονταν στα ετήσια Σαλόν του Παρισιού.[13]
Ο Καγιεμπότ άρχισε να εκθέτει από τη δεύτερη έκθεση ιμπρεσιονιστών το 1876, παρουσιάζοντας οκτώ πίνακες, μεταξύ των οποίων Οι Κατασκευαστές δαπέδων (1875). Το θέμα του, η απεικόνιση εργατών που κατασκευάζουν ένα ξύλινο δάπεδο (που θεωρείται ότι ήταν αυτό του εργαστηρίου του ίδιου του καλλιτέχνη) είχε θεωρηθεί «χυδαίο» από ορισμένους κριτικούς και είχε απορριφθεί από το επίσημο Σαλόν του 1875, καθώς τότε, το καλλιτεχνικό κατεστημένο θεωρούσε αποδεκτά πρόσωπα από την εργατική τάξη μόνο χωρικούς και αγρότες.
Εκτός από ενεργό μέλος της ομάδας των ιμπρεσιονιστών, ο Καγιεμπότ ήταν επίσης σημαντικός οικονομικός υποστηρικτής του κινήματος. Χρησιμοποίησε τον πλούτο του βοηθώντας στη χρηματοδότηση, οργάνωση και προώθηση ιμπρεσιονιστικών εκθέσεων και επίσης αγόραζε ο ίδιος έργα άλλων ιμπρεσιονιστών, όπως των Κλωντ Μονέ, Πιέρ-Ωγκύστ Ρενουάρ, Καμίλ Πισαρό, Πωλ Σεζάν, Εντγκάρ Ντεγκά, Αλφρέ Σισλέ, Μπερτ Μοριζό και άλλων. [14]
_-_Google_Art_Project.jpg)
Το 1881, απέκτησε ένα ακίνητο στο Ζενβιλιέ, στις όχθες του Σηκουάνα κοντά στην Αρζαντέιγ, και εγκαταστάθηκε μόνιμα εκεί το 1888. Σταμάτησε να εκθέτει και αφοσιώθηκε στην κηπουρική, την ιστιοπλοΐα και την ναυπήγηση ιστιοπλοϊκών σκαφών, περνώντας πολύ χρόνο με τον αδελφό του Μαρσιάλ και τον φίλο του Ωγκύστ Ρενουάρ, ο οποίος συχνά έμενε στο Ζενβιλιέ συμμετέχοντας σε εκτενείς συζητήσεις για την τέχνη, την πολιτική, τη λογοτεχνία και τη φιλοσοφία, και απεικόνισε τον Καγιεμπότ στον πίνακα του 1881, Γεύμα των βαρκάρηδων. [15]Δεν παντρεύτηκε ποτέ, φαίνεται ότι είχε σοβαρή σχέση με τη Σαρλότ Μπερτιέ, μια γυναίκα έντεκα χρόνια νεότερή του και κατώτερης τάξης, στην οποία άφησε μια σημαντική πρόσοδο.
Ο Γκυστάβ Καγιεμπότ πέθανε στο Ζενβιλιέ από εγκεφαλικό επεισόδιο στις 21 Φεβρουαρίου 1894, σε ηλικία 45 ετών. Ενταφιάστηκε στο κοιμητήριο Περ-Λασαίζ στο Παρίσι.
Έργο Επεξεργασία
Οι πρώιμοι πίνακες του Καγιεμπότ παρουσιάζουν τις μεγάλες νέες λεωφόρους και τα κτήρια που δημιούργησε ο βαρόνος Οσμάν κατά τον μετασχηματισμό του Παρισιού κατά τη Δεύτερη Αυτοκρατορία μεταξύ 1853 και 1870. Η σιδερένια γέφυρα που απεικονίζεται στην Γέφυρα της Ευρώπης (1876) είναι χαρακτηριστική του ενδιαφέροντος του καλλιτέχνη για το σύγχρονο αστικό περιβάλλον. Οι Πλανιστές του παρκέτου (1875) είναι ένας από τους πρώτους πίνακες που απεικονίζουν την αστική εργατική τάξη. Στο αριστούργημά του Δρόμος του Παρισιού, βροχερή μέρα (1877), χρησιμοποιεί τολμηρή προοπτική για να δημιουργήσει ένα μνημειώδη απεικόνιση μιας διασταύρωσης του Παρισιού μια βροχερή μέρα.[16]
Ο Καγιεμπότ ζωγράφισε επίσης προσωπογραφίες και μελέτες μορφών, πολλές οικογενειακές σκηνές, απεικονίζοντας σκηνές από την ήσυχη ζωή των ανώτερων τάξεων, εσωτερικούς χώρους, σκηνές από αγροτικά τοπία, νεκρές φύσεις με μελέτες λουλουδιών και μερικά γυμνά. Οι εξοχικές σκηνές του στο Γιέρ επικεντρώνονται σε βαρκάδες αναψυχής, στο ψάρεμα και το κολύμπι, καθώς και σε οικιακές σκηνές γύρω από το εξοχικό του σπίτι. Στα μεταγενέστερα έργα του χρησιμοποίησε φωτεινότερα χρώματα και πιο βαριές πινελιές.[17]
Η πρωτοτυπία του Καγιεμπότ βρίσκεται στην προσπάθειά του να συνδυάσει το προσεκτικό σχέδιο και τις αξίες που πρέσβευε η Ακαδημία με τα ζωηρά χρώματα, τις τολμηρές προοπτικές, την έντονη αίσθηση του φυσικού φωτός και τη θεματολογία των ιμπρεσιονιστών.
Ο Καγιεμπότ διακρίθηκε επίσης για το πρώιμο ενδιαφέρον του για τη φωτογραφία ως μορφή τέχνης.
Προσφορά και αναγνώριση Επεξεργασία
Παρά τον κεντρικό ρόλο του στο κίνημα των ιμπρεσιονιστών, ο Καγιεμπότ είναι ο λιγότερο γνωστός από τους Γάλλους ιμπρεσιονιστές. Έχοντας οικονομική άνεση, δεν εξαρτιόταν ποτέ από την τέχνη του για να ζήσει, εξέθετε λιγότερο συχνά και επίσης δεν είχε κανένα λόγο να πουλήσει τους πίνακές του. Εξαιτίας αυτού, τα περισσότερα από τα έργα του παρέμειναν μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας και σπάνια μπήκαν σε δημόσιες συλλογές. Στη διαθήκη του, ο ζωγράφος χάρισε τη συλλογή του στο γαλλικό κράτος. Η γενναιόδωρη προσφορά και ο ρόλος του ως μαικήνας των τεχνών επισκίασαν εν μέρει το καλλιτεχνικό του έργο. Περίπου 70 χρόνια μετά τον θάνατό του, ιστορικοί τέχνης άρχισαν να επαναξιολογούν το έργο του, μελέτησαν και αναγνώρισαν τη συμβολή του στον ιμπρεσιονισμό.[18]
Το μεταθανάτιο κληροδότημα της συλλογής έργων τέχνης του στη γαλλική κυβέρνηση έγινε αποδεκτό διστακτικά από το κράτος. Όταν το 1897 άνοιξε στο παλάτι του Λουξεμβούργου η Αίθουσα Καγιεμπότ, ήταν η πρώτη έκθεση ιμπρεσιονιστικών έργων ζωγραφικής που εκτέθηκε ποτέ σε γαλλικό μουσείο. Το κληροδότημα περιλάμβανε αριστουργήματα όπως Ο χορός στο Μουλέν ντε λα Γκαλέτ του Ρενουάρ και Το Μπαλκόνι [19]του Εντουάρ Μανέ και αποτέλεσε αργότερα τη βάση της ιμπρεσιονιστικής συλλογής στο μουσείο Ορσέ.[10]
Επιλογή έργων Επεξεργασία
-
Γυμνή γυναίκα ξαπλωμένη σε καναπέ (1873) -
Η Γέφυρα της Ευρώπης, (1876) Γενεύη -
Πορτρέτα στην ύπαιθρο, (1876). Απεικονίζονται η μητέρα του Καγιεμπότ μαζί με τη θεία του, την ξαδέρφη του και μια οικογενειακή φίλη, Μουσείο της Μπαγιέ -
Νέος άνδρας στο παράθυρο, (1876) (ο αδελφός του Ρενέ), ιδιωτική συλλογή -
Βαρκάδα στον Γιέρ, (1877), Μουσείο του Μιλγουόκι -
Ιστιοπλοϊκά στο Αρζαντέιγ, (1888), Μουσείο Ορσέ -
Κίτρινα τριαντάφυλλα σε βάζο, (1882), Μουσείο Τέχνης του Ντάλας -
Το Γεύμα, (1876) Ιδιωτική συλλογή.
.jpg)
Παραπομπές Επεξεργασία
- ↑ 1,0 1,1 1,2 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data
.bnf .fr /ark: /12148 /cb11936054v. Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2015. - ↑ 2,0 2,1 2,2 «Gustave Caillebotte». (Ολλανδικά) RKDartists. 14725.
- ↑ 3,0 3,1 3,2 «Gustave Caillebotte». (Αγγλικά) Caillebotte, Gustave. 16 Δεκεμβρίου 2017.
- ↑ 4,0 4,1 «Encyclopædia Britannica» (Αγγλικά) biography/Gustave-Caillebotte.
- ↑ 5,0 5,1 (Ολλανδικά) RKDartists. 14725.
- ↑ (Ολλανδικά) RKDartists. rkd
.nl /explore /artists /14725. Ανακτήθηκε στις 6 Ιουλίου 2020. - ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data
.bnf .fr /ark: /12148 /cb11936054v. Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2015. - ↑ 8,0 8,1 The Fine Art Archive. cs
.isabart .org /person /58725. Ανακτήθηκε στις 1 Απριλίου 2021. - ↑ (Αγγλικά) Union List of Artist Names. 7 Αυγούστου 2021. 500011706. Ανακτήθηκε στις 11 Φεβρουαρίου 2024.
- ↑ 10,0 10,1 . «wikiart.org/en/gustave-caillebotte».
- ↑ . «theartstory.org/artist/caillebotte-gustave/».
- ↑ . «thoughtco.com/biography-of-gustave-caillebotte-french-impressionist-painter».
- ↑ . «artnet.com/artists/gustave-caillebotte/».
- ↑ . «britannica.com/biography/Gustave-Caillebotte».
- ↑ . «musee-fournaise.com/www_musee/Decouvrir-le-musee/Le-Dejeuner-des-canotiers».
- ↑ . «thehistoryofart.org/gustave-caillebotte/biography/».
- ↑ . «totallyhistory.com/gustave-caillebotte/».
- ↑ . «smb.museum/en/exhibitions/detail/gustave-caillebotte/».
- ↑ . «fashionhistory.fitnyc.edu/1868-1869-manet-le-balcon/».
Εξωτερικοί σύνδεσμοι Επεξεργασία
Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Gustave Caillebotte στο Wikimedia Commons