Γουλιέλμος Α΄ της Οράγγης

Ο Γουλιέλμος Α΄, πρίγκιπας της Οράγγης (Wilhelm von Nassau-Dillenburg, 14[1] ή 24 Απριλίου[2] 1533 - 10 Ιουλίου 1584), γνωστός και ως Γουλιέλμος ο Σιωπηλός (Willem de Zwijger, λατ. Taciturnus[3]) ή πιο γνωστός ως Γουλιέλμος της Οράγγης (Willem van Oranje), ήταν ο κύριος ηγέτης της ολλανδικής εξέγερσης εναντίον των Ισπανών Αψβούργων κατά τον Ογδοηκονταετή Πόλεμο που είχε ως αποτέλεσμα την επίσημη ανεξαρτησία της Ολλανδικής Δημοκρατίας το 1648.

Γουλιέλμος Α' της Οράγγης
Πρίγκιπας της Οράγγης
Περίοδος1544 - 1584
ΠροκάτοχοςΡενέ του Σαλόν
ΔιάδοχοςΦίλιππος Γουλιέλμος
Γέννηση24 Απριλίου 1533
Ντίλενμπουργκ, Νάσσαου, Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία (σήμερα Γερμανία)
Θάνατος10 Ιουλίου 1584 (51 ετών)
Ντελφτ, Ολλανδία
ΣύζυγοςΆννα του Έχμοντ (1551-1558)
Άννα της Σαξονίας (1544-1577) (1561-1571)
Καρλόττα του Μονπανσιέ (1575-1582)
Λουίζ ντε Κολινί (1583-1584)
Επίγονοι16
ΠατέραςΓουλιέλμος Α΄
ΜητέραΓιουλιάνα του Στόλμπεργκ
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα (π  σ  ε )
Το οικόσημο του Γουλιέλμου Α΄

Γεννήθηκε στον Οίκο του Νάσσαου ως Κόμης του Νάσσαου-Ντίλενμπουργκ. Ήταν γιος του Γουλιέλμου Α΄ και της Γιουλιάνας του Στόλμπεργκ, κόρης του Μπόντο Η΄ κόμη του Στόμπεργκ-Βέρνιγκεροντε. Ο εξάδελφός του, Ρενέ του Σαλόν πρίγκιπας της Οράγγης, απεβίωσε στις 18 Ιουλίου 1544 κατά τη διάρκεια εκστρατείας στην Καμπανία. Ήδη πριν από τη μάχη ο Ρενέ, επειδή δεν είχε άρρενες απογόνους, όρισε τον εξάδελφό του Γουλιέλμο Α΄ ως κληρονόμο του. Ο αυτοκράτορας Κάρολος Ε΄ ωστόσο, έδωσε τη συγκατάθεσή του για τη διαδοχή αυτή υπό τον όρο ότι ο Γουλιέλμος θα έχει ρωμαιοκαθολική εκπαίδευση στην αυτοκρατορική Αυλή. Ο Γουλιέλμος ήταν μυστικά διαμαρτυρόμενος, αλλά αποδέχθηκε ενώπιον του Αυτοκράτορα τον Καθολικισμό[4].

Έτσι, ο Γουλιέλμος έγινε πρίγκιπας της Οράγγης το 1544 και ως εκ τούτου ιδρυτής του Οίκου Οράγγης-Νάσσαου, πλάγιου κλάδου του Οίκου Νάσσαου. Έχοντας κληρονομήσει το πριγκιπάτο της Οράγγης, καθώς και με τις κτήσεις του που περιελάμβαναν σχεδόν το ένα τέταρτο της Βραβάντης, τη Φρανς-Κοντέ, τη Ντοφινέ (Dauphiné) και το Σαρολέ (Charolais)[5], ο Γουλιέλμος έγινε ένας από τους πλουσιότερους ολλανδούς αριστοκράτες. Είχε ένα από τα ομορφότερα κάστρα βόρεια των Άλπεων, στη Μπρέντα, και το Νάσαουερ Χοφ στις Βρυξέλλες ήταν διάσημο πολύ πέρα από τα σύνορα της χώρας.

Ο Γουλιέλμος Α΄ υπηρέτησε τους Αψβούργους ως μέλος της Αυλής της Μαργαρίτας της Πάρμας, κυβερνήτριας των ισπανικών Κάτω Χωρών. Δυσαρεστημένος με την συγκεντροποίηση της εξουσίας και την επακόλουθη αποδυνάμωση των τοπικών φέουδων και τη δίωξη των Ολλανδών Προτεσταντών, συμμετείχε στην ολλανδική εξέγερση εναντίον των πρώην αυθεντών του. Όντας ο σημαντικότερος και πιο ικανός πολιτικά ηγέτης των επαναστατών, οδήγησε τους Ολλανδούς σε αρκετές επιτυχίες. Το 1580 κηρύχθηκε παράνομος από τον Ισπανό βασιλιά και δολοφονήθηκε από τον Μπαλταζάρ Ζεράρ στην πόλη Ντελφτ της Ολλανδίας τέσσερα χρόνια αργότερα.

Οικογένεια

Επεξεργασία

Πρώτα νυμφεύτηκε το 1551 την Άννα του Έχμοντ, κόρη και κληρονόμο του Μαξιμιλιάαν κόμη του Μπούρεν και του Λέερνταμ, και είχε τέκνα:

Το 1558 απεβίωσε η Άννα του Έχμοντ και το 1561 ο Γουλιέλμος Α΄ έκανε δεύτερο γάμο με την Άννα των Βέττιν, κόρη του Μαυρίκιου εκλέκτορα της Σαξονίας και είχε τέκνα:

Το 1577 απεβίωσε η Άννα των Βέττιν και το 1575 ο Γουλιέλμος Α΄ νυμφεύτηκε για τρίτη φορά, με την Καρλόττα του Μονπανσιέ, κόρη του Λουδοβίκου, δούκα του Μονπανσιέ και είχε τέκνα:

Το 1582 απεβίωσε η Καρλόττα και ο Γουλιέλμος Α΄ νυμφεύτηκε για τέταρτη φορά, με την Λουίζ ντε Κολινί, κόρη του Γκασπάρ Β΄ ηγέτη των Ουγενότων, και είχε τέκνο:

Από μία εκτός γάμου σχέση του με την Έβα Ελινκξ είχε ένα φυσικό τέκνο:

  • (νόθος) Γιουστίνους 1559-1631, υποναύαρχος της Ζηλανδίας. Υπεράσπισε ανεπιτυχώς την Μπρέντα.

Παραπομπές

Επεξεργασία
  1. Zurückgeblättert … στην Siegener Zeitung, 30 Απριλίου 2011.
  2. Hermann Romberg: Der Prinz von Oranien und der Freiheitskampf der Niederlande (= TELOS-Bücher. TELOS-Paperback 2344). St.-Johannis-Dr. Schweickhardt, Lahr-Dinglingen 1991, ISBN 3-501-00974-7.
  3. Jacob Burckhardt: Weltgeschichtliche Betrachtungen. 5ο Κεφάλαιο: Das Individuum und das Allgemeine. Historisch-kritische Gesamtausgabe. Salzwasser Verlag, Paderborn 2011, ISBN 978-3-86382-027-5, σελ. 177.
  4. Vetter, Wilhelm von Oranien, σελ. 14.
  5. C.V.Wedgwood: Wege der Mächtigen, Wilhelm von Oranien. Paul List Verlag, München 1970, σελ. 14