Δεύτερη Σύνοδος της Σεβίλλης
Η Δεύτερη Σύνοδος της Σεβίλλης (ή Δεύτερο Συμβούλιο της Σεβίλλης) ήταν μια σύνοδος της εκκλησιαστικής Ρωμαϊκής επαρχίας Βαιτική που πραγματοποιήθηκε το 619. Πραγματοποιήθηκε στη μητρόπολη της Σεβίλλης υπό τον Αρχιεπίσκοπο Ισίδωρο. Ήταν η πρώτη σύνοδος στη Βαιτική μετά το 592. Συνέβη λίγο μετά από μια στρατιωτική εκστρατεία του Βασιλιά Σισεβούτου που ενσωμάτωσε ένα μεγάλο μέρος της Βαιτικής στο Βασίλειο των Βησιγότθων. Αυτό το έδαφος ήταν προηγουμένως μέρος της βυζαντινής επαρχίας της Σπανίας. Η επανένταξή της θα επέτρεπε στον επίσκοπο της Μάλαγα να παρευρεθεί στη σύνοδο.[1]
| Δεύτερη Σύνοδος της Σεβίλλης | |
|---|---|
| Ημερομηνία | 13 Νοεμβρίου 619 |
| Επόμενη σύνοδος | Τρίτη Σύνοδος της Σεβίλλης (624) |
| Συγκλήθηκε από | Ισίδωρος της Σεβίλλης |
| Προέδρευσε | Ισίδωρος της Σεβίλλης |
| Θέματα συζήτησης | Φύση του Ιησού Χριστού, εκκοσμίκευση των κληρικών, επισκοπικά δικαιώματα, μη κανονικές χειροτονίες, αθέμιτες καθαιρέσεις κληρικών, διαφορές εδαφικής δικαιοδοσίας |
Η Δεύτερη Σύνοδος της Σεβίλλης ασχολήθηκε αποκλειστικά με εκκλησιαστικά και θεολογικά θέματα - επισκοπικά δικαιώματα, μη κανονικές χειροτονίες, αθέμιτες καθαιρέσεις κληρικών, διαφορές εδαφικής δικαιοδοσίας - και καθόρισε διαδικασίες, συχνά βασισμένες στο ρωμαϊκό δίκαιο, για την επίλυσή τους.[1] Πολλοί κανόνες ήταν αφιερωμένοι στην διάψευση κάποιου Γρηγορίου, που περιγράφεται ως Σύριος επίσκοπος των Ακέφαλων, που στο πλαίσιο αυτό σημαίνει εκείνους που αρνήθηκαν τα Τρία Κεφάλαια (δηλ. Επικεφαλίδες).[2] Ο Γρηγόριος παραβρέθηκε στη σύνοδο αυτοπροσώπως.[3]
Επίσης, η Σύνοδος ενέκρινε μια δήλωση για τις δύο φύσεις του Χριστού σε ένα άτομο. Οι επίσκοποι στερήθηκαν το δικαίωμα της εκκοσμίκευσης των κληρικών (ιερέων και διακόνων), μία πρακτική που διαδόθηκε σε όλο το βασίλειο. Φαίνεται ότι έγινε μια προσπάθεια, χωρίς μεγάλη επιτυχία, να πειστεί ένας χαρακτήρας που ονομάζεται Σινθάριος να εγκαταλείψει τις "λανθασμένες πεποιθήσεις του" που πιθανώς κρίθηκαν αιρετικές. Σύνθετες ίντριγκες πραγματοποιήθηκαν επίσης για να καθαιρεθεί ο επίσκοπος της Αστήγης (σημερινή Έθιχα). Απαγορεύτηκε στους διακόνους να φορούν δύο στολές, παρά μόνο μία. Το άμφιό τους έπρεπε να είναι λευκό και αραιά χρωματισμένο και δεν μπορούσε να κεντηθεί σε χρυσό.[4][5]
Το συμβούλιο δεν ασχολήθηκε με τους λαϊκούς της Βαιτικής, ούτε με το Βησιγοτθικό κράτος, αν και παρευρέθηκαν δύο βασιλικοί αξιωματούχοι: ο Σισίκλος, ο διευθυντής δημοσίων υποθέσεων (rector rerum publicarum) και ο Σουανίλα, ο διευθυντής δημοσιονομικών υποθέσεων (rector rerum fiscalium).[1]
Οι κανόνες της Δεύτερης Συνόδου της Σεβίλλης αντιγράφηκαν στο Ισπάνα (Hispana), μια μεγάλη συλλογή ιβηρικών και αφρικανικών συγγενών αρχείων, αργότερα τον έβδομο αιώνα. Μία Τρίτη Σύνοδος της Σεβίλλης φαίνεται να συνεδρίασε γύρω στο 624, αλλά οι κανόνες της καταργήθηκαν στη συνέχεια.[6]
Περεταίρω ανάγνωση Επεξεργασία
- J. Madoz, "El florilegio patrístico del IIo Concilio de Sevilla (a. 619)", Miscellanea Isidoriana (Rome, 1936), σελ. 177–221.
Παραπομπές Επεξεργασία
- ↑ 1,0 1,1 1,2 Rachel Stocking, Bishops, Councils, and Consensus in the Visigothic Kingdom, 589–633 (Ann Arbor: University of Michigan Press, 2000), σελ. 129–32.
- ↑ Jamie Wood, The Politics of Identity in Visigothic Spain: Religion and Power in the Histories of Isidore of Seville (Leiden: Brill, 2012), σελ. 43 και 216.
- ↑ Judith Herrin, The Formation of Christendom (Princeton, NJ: Princeton University Press, 1987), σελ. 241.
- ↑ García Villada, Zacarías (1932). Historia eclesiástica de España, Volumen 2,Parte 1. Compañía Ibero-americana de Publicaciones.
- ↑ Rico Pavés, José. (2006). Los sacramentos de la iniciación cristiana : introducción teológica a los sacramentos del Bautismo, Confirmación y Eucaristía. Toledo: Instituto Teológico San Ildefonso. σελ. 557-562. ISBN 84-934253-9-7. 433563282.
- ↑ Stocking, Bishops, σελ. 16