Διονύσης Πυλιώτης

Ο Διονύσης Πυλιώτης (1899, Πύλος - 1 Φεβρουαρίου 1938, Μόσχα, ΡΣΟΣΔ, ΕΣΣΔ) ήταν δικηγόρος και ανώτατο στέλεχος του ΚΚΕ. Εκτελέστηκε στη Σοβιετική Ένωση το 1938 κατά τη διάρκεια των σταλινικών εκκαθαρίσεων.

Διονύσης Πυλιώτης
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη μητρική γλώσσα	Διονύσης Πυλιώτης (Ελληνικά)
Γέννηση	1899 Πύλος
Θάνατος	1  Φεβρουαρίου 1938 Μόσχα
Χώρα πολιτογράφησης	Ελλάδα Ένωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσες	Ελληνικά Ρωσικά
Σπουδές	Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών Κομμουνιστικό Πανεπιστήμιο Εργαζομένων της Ανατολής
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητα	πολιτικός
Πολιτική τοποθέτηση
Πολιτικό κόμμα/Κίνημα	Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας

Βιογραφικό

Νεανικά χρόνια

Ο Διονύσης Πυλιώτης γεννήθηκε στην Πύλο το 1899 και ήταν απόφοιτος της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Από τα φοιτητικά του ακόμη χρόνια εντάχθηκε στην ΟΚΝΕ, εμπνεόμενος από την Οκτωβριανή επανάσταση. Όταν τελείωσε τις σπουδές του έγινε μέλος της Κομμουνιστικής Οργάνωσης Αθήνας (ΚΟΑ). Έλαβε μέρος στη Μικρασιατική Εκστρατεία και μετά την επάνοδο στην Ελλάδα ήταν στέλεχος του κινήματος των Παλαιών Πολεμιστών. Παιδί φτωχής οικογένειας, λόγω των στερήσεων έπασχε από φυματίωση και με πρόταση της ΚΟΑ το 1924 στάλθηκε για θεραπεία σε σανατόριο στον Καύκασο, απ’ όπου επανήλθε το 1926. Κατά την παραμονή του στη Σοβιετική Ένωση φοίτησε στα ΚUTV.

Στην ηγεσία του ΚΚΕ

Όταν επέστρεψε στην Ελλάδα εντάχθηκε στον μηχανισμό του ΚΚΕ. Ήταν η περίοδος κατά την οποία στο κόμμα διαμορφώνονταν δύο αντίπαλα στρατόπεδα με τους τροτσκιστές του Παντελή Πουλιόπουλου και τους σταλινικούς του Ανδρόνικου Χαϊτά. Ο Πυλιώτης τάχθηκε με την πλευρά των σταλινικών που επικράτησε στο 3ο Τακτικό Συνέδριο του ΚΚΕ, τον Μάρτιο του 1927 και εξελέγη μέλος της Κεντρικής Επιτροπής. Στη θέση αυτή της ΚΕ επανεξελέγη στο 4ο Συνέδριο του ΚΚΕ, τον Δεκέμβριο του 1928, καθώς και στο Πολιτικό Γραφείο.

Η φραξιονιστική πάλη χωρίς αρχές

Κατά τη διετία 1929-1931 στο ΚΚΕ ξέσπασε η Φραξιονιστική Πάλη Χωρίς Αρχές. Το κόμμα χωρίστηκε σε δύο παρατάξεις που ήρθαν σε ολομέτωπη σύγκρουση. Η μία παράταξη ήταν η δεξιά με επικεφαλής τους Χαϊτά, Ευτυχιάδη και Κολοζώφ και η άλλη η αριστερή των συνδικαλιστών Σιάντου, Θέου, Πυλιώτη, Παπαρήγα και Ασίκη.

Η ομάδα των Χαϊτά-Ευτυχιάδη είχε σαν σύνθημα το "πρώτα οργάνωση και ύστερα επανάσταση", ενώ των Σιάντου-Θέου "τη μετατροπή των αυθόρμητων λαϊκών κινητοποιήσεων σε γενική πολιτική απεργία".

Το ΚΚΕ ταλαιπωρήθηκε για τουλάχιστον δύο έτη και έφθασε στα πρόθυρα της διάλυσης. Η κρίση τερματίστηκε με την επέμβαση της Κομμουνιστικής Διεθνούς (ΚΔ) τον Σεπτέμβρη του 1931, που κατήργησε την ηγεσία του κόμματος διορίζοντας νέα με επικεφαλής τον Νίκο Ζαχαριάδη.

Μετάβαση στη Σοβιετική Ένωση

Την Άνοιξη του 1931 κλήθηκαν και πήγαν στη Μόσχα για να λογοδοτήσουν στελέχη του ΚΚΕ που μετείχαν στη φραξιονιστική πάλη χωρίς αρχές από λίστα που συνέταξε το κομματικό στέλεχος Γιάννης Ιωαννίδης με εντολή του Νίκου Ζαχαριάδη, που τότε βρισκόταν στη Μόσχα. Μεταξύ αυτών ήταν και ο Πυλιώτης.

Από αυτά τα στελέχη που πήγαν στη Μόσχα μόνο δύο θα επιστρέψουν μερικούς μήνες αργότερα, ο Γιώργης Σιάντος και ο Κώστας Θέος και θα ενταχθούν πάλι στην ηγεσία του ΚΚΕ. Οι υπόλοιποι θα παραμείνουν στη Σοβιετική Ένωση και θα επιστρέψουν αργότερα, ενώ κάποιοι από αυτούς δεν θα επιστρέψουν ποτέ και μερικών τα ίχνη θα χαθούν την περίοδο των σταλινικών εκκαθαρίσεων. Ο Διονύσης Πυλιώτης ήταν από τα στελέχη που δεν επέστρεψαν ποτέ πίσω στην Ελλάδα. Την τελευταία περίοδο της ζωής του έμενε με την οικογένεια του στο Ροστόφ στον Ντον και εργαζόταν στη σύνταξη του ελληνόφωνου περιοδικού "Ο Κομυνιςτής" (Κομμουνιστής).

Μετά την οδηγία Νο 50215 της NKVD με Λαϊκό Κομισάριο τον Νικολάι Γιεζόφ, της 11ης Δεκεμβρίου 1937, συνελήφθη ως πράκτορας της Ελλάδας και υπονομευτής της ΕΣΣΔ και φυλακίστηκε. Εκτελέστηκε την 1η Φεβρουαρίου 1938 με την κατηγορία του κατασκόπου και του υπονομευτή του έργου της ΕΣΣΔ, όπως ανεφέρεται στα κρατικά αρχεία της Ρωσίας.. Ακυρώθηκαν οι κατηγορίες και αποκαταστάθηκε από το Συμβούλιο των Υπουργών της ΕΣΣΔ στις 23 Νοεμβρίου 1956 και η απόφαση επιδόθηκε στην οικογένειά του.

Η 10η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ τον Ιανουάριο του 1967 αποφάσισε να αποκαταστήσει ηθικά και κομματικά 13 μέλη του ΚΚΕ που έπεσαν θύματα την περίοδο της προσωπολατρίας στη Σοβιετική Ένωση. Ανάμεσά τους ήταν και ο Διονύσης Πυλιώτης. Επιπλέον ήταν και στο Πόρισμα της Επιτροπής Πρωτοβουλίας για την αποκατάσταση της μνήμης μελών του ΚΚΕ που εξοντώθηκαν από τμήμα της ηγεσίας, που δημοσιεύτηκε το 1988.

Πηγές

1. Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ, Α΄ τόμος 1919-1949, εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα 2012
2. KKE, Τα επίσημα κείμενα, τόμος 9ος, εκδόσεις Συγχονη Εποχή, Αθήνα 2002
3. Άγγελος Ελεφάντης "Η επαγγελία της αδύνατης επανάστασης", Εκδόσεις Θεμέλιο, Αθήνα 1976
4. Γιώργος Λεοντιάδης - Μποριάνα Μπουζάσκα "Το ΚΚΕ μέσα από τα αρχεία του ΚΚ Βουλγαρίας", Εκδόσεις ΝΟΒΟΛΙ, Αθήνα 2010
5. Μάριος Μαρκοβίτης "Όχι δεν είμαι εχθρός του λαού", Εκδόσεις Επίκεντρο, Θεσσαλονίκη 2017
6. Νίκος Παπδάτος "Ό Μπεζεντάκος μάς άφησε γεια", Εκδόσεις ΚΨΜ, Αθήνα 2011
7. Περικλής Ροδάκης "Νίκος Ζαχαριάδης", Εκδόσεις Επικαιρότητα, Αθήνα 2007
8. Χρήστος Ν. Τσιντζιλώνης "ΟΚΝΕ 1922-1943", Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα 1989
9. Ελευθέριος Σταυρίδης "Τα παρασκήνια του ΚΚΕ", Εκδόσεις Σύγχρονη Σκέψις, Αθήνα 1953