Διονύσιος Ταβουλάρης

Έλληνας ηθοποιός

Ο Διονύσιος Ταβουλάρης (Ζάκυνθος, 1842 - Αθήνα, 1928) υπήρξε ένας από τους μεγαλύτερους Έλληνες ηθοποιούς και θιασάρχες, πρωτοπόρους του Αθηναϊκού θεάτρου, του 19ου αι.

Διονύσιος Ταβουλάρης
Όνομα στη
μητρική γλώσσα
Διονύσιος Ταβουλάρης (Ελληνικά)
Γέννηση1842
Ζάκυνθος
Θάνατος1928
Αθήνα
Χώρα πολιτογράφησηςΕλλάδα
Ιδιότηταηθοποιός
ΣύζυγοςΣοφία Ταβουλάρη
ΤέκναΕλένη Φυρστ και Χριστόφορος Ταβουλάρης
ΑδέλφιαΣπυρίδων Ταβουλάρης
Commons page Σχετικά πολυμέσα

Βιογραφικά στοιχεία Επεξεργασία

Μεγάλωσε στη Ζάκυνθο όπου έκανε και τα πρώτα του θεατρικά βήματα όταν σε ηλικία μόλις 12 χρονών συμμετείχε σε μια παράσταση που δόθηκε στη πόλη, σαν μέλος ερασιτεχνικού θιάσου[1]. Αργότερα το (1857) έκανε περιοδίες με μεγάλη επιτυχία, μαζί με τον αδερφό του Σπύρο στην Κωνσταντινούπολη, στη Ρουμανία και την Τουρκία. Στην Κωνσταντινούπολη (1862) θα συνεργαστεί και με το θίασο του Βασίλη Ανδρονόπουλου και θα γνωρίσει τη μετέπειτα σύζυγό του Σοφία, τότε σύζυγο του δικηγόρου Παναγιώτη Πανά. Αργότερα έδωσε παραστάσεις και πάλι με δικό του θίασο με τον Σπύρο Ταβουλάρη και τη σύζυγό του Σοφία. Το 1868 τον βρίσκει να ανεβάζει διάφορα έργα στην Ερμούπολη της Σύρου που διέθετε τότε ένα από τα μεγαλύτερα θέατρα. Το 1889 γοητεύει το Αθηναϊκό κοινό μαζί τον Παντόπουλο στην δημοφιλέστατη «Τύχη της Μαρούλας» του Κορομηλά.

Όταν επιστρέφει και εγκαθίσταται πια μόνιμα στην Αθήνα συμμετέχει στο θίασο της Νέας σκηνής του Χρηστομάνου και στο Βασιλικό Θέατρο (Ελλάδα) και συνεργάζεται με τους μεγαλύτερους ηθοποιούς της εποχής του. Απογοητευμένος από τη συνεργασία του με το Βασιλικό Θέατρο (Ελλάδα), μετανάστευσε το 1903 στην Αμερική όπου αποπειράθηκε ανεπιτυχώς να συστήσει θίασο.

Κόρη του ήταν η ηθοποιός Ελένη Φυρστ. Συνέγραψε τα απομνημονεύματά του, Απομνημονεύματα της επαγγελματικής ημών Εθνικής Σκηνής και μετέφρασε θεατρικά έργα από τα γαλλικά, τα ιταλικά και τα αγγλικά.[2]

Παραπομπές Επεξεργασία

  1. Ημερολόγιον Σκόκου έτους 1895
  2. Ταβουλάρης, Διονύσιος (1930). Απομνημονεύματα. «Μετά προλόγου υπό Νικολάου Ι. Λάσκαρη». Αθήνα: Πυρσός. σελίδες 5–30.