Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου

ελληνική δραματική σχολή

Η Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου είναι κρατική δραματική σχολή και λειτουργεί από το 1930 ως παράρτημα του Εθνικού Θεάτρου.

Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου
Ίδρυση1930, πριν 94 έτη (1930)
ΤοποθεσίαΑθήνα, Ελλάδα
Ιστότοποςwww.n-t.gr

Ιστορία Επεξεργασία

Οι απαρχές Επεξεργασία

Στο πλαίσιο του ιδρυτικού νόμου του Εθνικού Θεάτρου, προβλεπόταν η ίδρυση Δραματικής Σχολής, η οποία θα εκπαίδευε νέους ηθοποιούς με σκοπό τη στελέχωσή του και θα λειτουργούσε ως παράρτημά του[1]. Τον οργανισμό λειτουργίας της θα εκπονούσε η Διοικούσα Επιτροπή του Εθνικού Θεάτρου. Από την 1η Αυγούστου του 1930 η προϋπάρχουσα Επαγγελματική Σχολή Θεάτρου, ιδρυθείσα από το Σωματείο Ελλήνων Ηθοποιών, περιήλθε στη διοίκηση του Εθνικού Θεάτρου και οι πόροι της διατέθηκαν υπέρ του Ταμείου Εργασίας των Ηθοποιών. Η απήχηση και η αίγλη της υπό ίδρυση Σχολής αποτυπωνόταν στο γεγονός ότι ο Δραματικός Σύλλογος Κέρκυρας, έσπευσε να αναγνωριστεί ως παράρτημα της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου[2]. Ο τότε υπουργός Παιδείας Γεώργιος Παπανδρέου διαφώνησε σχετικά με τη στελέχωση του Εθνικού από τους αποφοίτους της Δραματικής Σχολής του, επειδή θεωρούσε πως το κρατικό θέατρο έπρεπε να στελεχώνεται μόνο από δόκιμους ηθοποιούς, κι όχι αδόκιμους[3].

Ένα από τα πρώτα προβλήματα της Σχολής ήταν το οικονομικό, καθώς το ετήσιο κόστος λειτουργίας της ανερχόταν στο ποσό των 600.000 δραχμών: η κατάσταση γινόταν πιο δυσχερής επειδή είχε μείνει ανεφάρμοστος ο νόμος περί φορολογίας 2% επί των εισπράξεων των δημοσίων θεαμάτων, που θα εξασφάλιζε τα έσοδα της σχολής.[4]

Οι δυσχέρειες συντήρησης της Σχολής οδηγούσαν στο ενδεχόμενο να υπαχθεί στο Ωδείο Αθηνών ως παράρτημά του. Όμως μια τέτοια προοπτική θα υποβάθμιζε τη Σχολή, καθώς θα την αποξένωνε από το Εθνικό Θέατρο, και θα την χρεοκοπούσε καλλιτεχνικά επειδή το υφιστάμενο Δραματικό τμήμα του Ωδείου ήταν καθαρά ερασιτεχνικό και χαμηλών καλλιτεχνικών αξιώσεων: δεν είχε αποφοιτήσει κανένας ηθοποιός αξιώσεων.[5]

Τον Αύγουστο του 1931 ο Κωστής Μπαστιάς, τότε γραμματέας του Εθνικού, συναντήθηκε με τον Παπανδρέου και εξασφάλισε την παραμονή της Δραματικής Σχολής στο Εθνικό, πετυχαίνοντας ετήσια επιχορήγηση 300.000 δραχμών.[6]

Στις 7 Μαρτίου του 1931 δημοσιεύθηκε στο ΦΕΚ 55, Διάταγμα "Περί εγκρίσεως του Οργανισμού της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου".[7]

Η οργάνωση Επεξεργασία

Το προσωπικό της σχολής αποτελούνταν από τον διευθυντή, τους καθηγητές, γραμματέα, υποβολέα, γραφέα, δακτυλογράφο και ένα κλητήρα. Ο διευθυντής διοριζόταν μετά από πρόταση του γενικού διευθυντή του Εθνικού, με τριετή θητεία και δυνατότητα ανανέωσης. Μαζί με τους καθηγητές κατάρτιζε το πρόγραμμα σπουδών, μπορούσε να συγκαλεί, το συμβούλιο των καθηγητών, ανά δίμηνο, αλλά και εκτάκτως υπό την προεδρία του, υπέγραφε τα ενδεικτικά των μαθητών. Υπέβαλλε ετήσια έκθεση περί των πεπραγμένων της Σχολής και του έργου των διδασκόντων. Ο διευθυντής λογοδοτούσε στον γενικό διευθυντή του Εθνικού, ενώ ο μισθός του καθοριζόταν από την Εκτελεστική Επιτροπή.[8]

Οι καθηγητές διορίζονταν ύστερα από πρόταση του διευθυντή της σχολής για ένα σχολικό έτος και μπορούσαν να διδάξουν πάνω από ένα μάθημα. Όφειλαν να διδάσκουν ανελλιπώς τα μαθήματά τους και ο μισθός τους ήταν ανάλογος του μαθήματος και των ωρών διδασκαλίας τους.[9].

Τα μαθήματα ήταν προκαθορισμένα και χωρίζονταν σε πρακτικά: Ανάγνωση και Άρθρωση-προφορά, Ορθοφωνία, Υποκριτική, Μιμική, Ήθος και ένδυμα, Διασκευή προσώπου, Μουσική μόρφωση, Πλαστικές κινήσεις, Γυμναστική και χορός, Ξιφασκία, Γαλλικά. Και θεωρητικά: (Δραματολογία, Ιστορία Θεάτρου, Νεοελληνική λογοτεχνία).[10]

Φοίτηση-τρόπος εισαγωγής Επεξεργασία

Η Σχολή ήταν διετούς φοίτησης (μια τάξη προκαταρκτική και μια ανωτέρα) και οι μαθητές υποχρεώνονταν για την καταβολή διδάκτρων. Προϋποθέσεις εισαγωγής, πριν την αξιολόγηση των καλλιτεχνικών προσόντων τους ήταν να είναι κάτοχοι απολυτηρίου τετρατάξιου Γυμνασίου, να είναι αρτιμελείς, και όχι μεγαλύτεροι από 25 ετών.

Στην Επιτροπή εισιτηρίων εξετάσεων συμμετείχαν οι γενικοί διευθυντές του Εθνικού και της Σχολής και άλλα πέντε μέλη, που ορίζονταν από την Εκτελεστική Επιτροπή και προέρχονταν από το Διδακτικό προσωπικό. Ο γενικός διευθυντής του Εθνικού προέδρευε της εξεταστικής επιτροπής. Οι εξαιρετικοί κατατάσσονταν στην ανώτερη τάξη, αλλά προηγουμένως έπρεπε να παρακολουθήσουν τα θεωρητικά μαθήματα.[11].

Μέχρι είκοσι μαθητές εισάγονταν στην προκαταρκτική τάξη, ενώ η προαγωγικές εξετάσεις γίνονταν στο τέλος της σχολικής χρονιάς. Στο πρώτο έτος διδάσκονταν Ανάγνωση και Άρθρωση-προφορά, Ορθοφωνία, Υποκριτική, Μουσική μόρφωση, Μιμική, Πλαστικές κινήσεις, Γυμναστική και χορός, Ξιφασκία, Γαλλικά. Στο δεύτερο έτος Υποκριτική, Μιμική, Ήθος και ένδυμα, Μουσική μόρφωση, Γυμναστική, Πλαστικές κινήσεις και χορό, Ξιφασκία και Γαλλικά.[12].

Στο πλαίσιο της εκπαίδευσής τους μπορούσαν να παρακολουθήσουν διαλέξεις, να επισκεφθούν θέατρα, αλλά και να συμμετάσχουν αμισθί ως βουβά πρόσωπα, αμισθί σε παραστάσεις του Εθνικού. Υπήρχε δυνατότητα παρακολούθησης ως ακροατές και από άλλα άτομα με αντίτιμο στους οποίους χορηγείτο πιστοποιητικό φοίτησης, χωρίς δικαίωμα συμμετοχής στις διπλωματικές εξετάσεις. Οι διπλωματικές εξετάσεις γίνονταν αφού ο υποψήφιος είχε εξετασθεί επιτυχώς στη Μιμική, Ήθος, Διασκευή προσώπου, Μουσική μόρφωση, και Γαλλικά. Αυτές διεξάγονταν ενώπιον δεκαμελούς επιτροπής. Οι αριστούχοι απόφοιτοι θα διορίζονταν ως δόκιμοι στο θίασο του Εθνικού. Το ίδιο θα ίσχυε και για τους υπόλοιπους αν οι ανάγκες του θιάσου το απαιτούσαν με βαθμό και μισθό δόκιμου ηθοποιού.[13]

Οι πρώτες εισαγωγικές Επεξεργασία

Πραγματοποιήθηκαν στις 20 Σεπτεμβρίου 1930 και ολοκληρώθηκαν στις αρχές Οκτωβρίου του ίδιου έτους. Η εξεταστέα ύλη ήταν δημοτικά ποιήματα, και αποσπάσματα από τραγωδίες. Συμμετείχαν 42 υποψήφιοι, 24 απορρίφθηκαν και 18 κρίθηκαν εισακτέοι. Τελικά από τους 34 επιτυχόντες (18 αγόρια και 16 κορίτσια) 26 πέρασαν στην πρώτη τάξη και 8 στη δευτέρα.[14]

Από τον μεσοπόλεμο μέχρι το 1940 Επεξεργασία

Τα βασικά ζητήματα που σημαδεύουν τη σχολή την περίοδο πριν τον Β παγκόσμιο πόλεμο, είναι η διάθεση για αποστολή αριστούχων αποφοίτων της στο εξωτερικό, με σκοπό να παίξουν στο Εθνικό επιστρέφοντας, ή να γίνουν καθηγητές στη Σχολή. Η ίδρυση του Άρματος του Θέσπιδος από τον Μπαστιά συμβάλει στην αξιοποίηση των αποφοίτων της σχολής και στην γρήγορη εξέλιξη της καριέρας τους. Σημειώθηκαν ζυμώσεις σχετικά με την αναβάθμιση της Σχολής:αναδιάρθρωση της σχολής, δημιουργία τρίτης τάξης (πρωτολειτούργησε το σχολικό έτος 1939-1940), πρόβλεψη αμοιβής στους τελειόφοιτους για λόγους βιοπορισμού, αλλαγή του προγράμματος διδασκαλίας και του περιεχομένου τους[15]. Μεταξικός νόμος όρισε, επίσης, οι απόφοιτοι δραματικών ιδιωτικών σχολών να δίνουν εξετάσεις ενώπιον επιτροπής της Δραματικής Σχολής του Εθνικού για την επικύρωση των διπλωμάτων τους.[16]

Στην Κατοχή και μέχρι το τέλος του Εμφυλίου Επεξεργασία

Τα μαθήματα μετά την έναρξη του Ελληνοϊταλικού πολέμου διακόπηκαν επ' αόριστον. Ο Συναδινός ήταν αυτός που πέτυχε την έστω υποτυπώδη λειτουργία της Σχολής μέσα στην Κατοχή καθώς θεωρούσε πως δεν έπρεπε να στερηθούν την ολοκλήρωση των σπουδών τους οι μαθητές της σχολής Πρότεινε την περικοπή του προγράμματος διδασκαλίας και και την ανάληψη περισσοτέρων του ενός μαθημάτων από τους καθηγητές. Πράγματι τα κονδύλια διδασκαλίας διαγράφηκαν και οι διδάσκοντες συμμετείχαν αμισθί ή εθελοντικά. Με Αναγκαστικό νόμο απολύθηκαν οι καθηγητές της Σχολής τον Μάιο του 1941, αλλά το καλοκαίρι της ίδιας χρονιάς η σχολή ξανάνοιξε. Οι συνθήκες λειτουργίας της Σχολής ήταν δυσχερείς; μεταξύ άλλων ο Δημήτρης Ροντήρης παρέδιδε μαθήματα στην οικία του, δύο αίθουσες της Σχολής είχαν μετατραπεί σε εστιατόριο και τραπεζαρία για τη σίτιση όσων εργάζονταν στο Εθνικό και των άνεργων ηθοποιών. Πολλοί μαθητές συμμετείχαν στην Εθνική Αντίσταση: Αλέξης Δαμιανός, Νίκος Βόκοβιτς, Ιορδάνης Μαρίνος, Νίκος Τζόγιας κ.α. Καθηγητές της σχολής φυλακίσθηκαν, όπως οι Γιώργος Γληνός, Πέλος Κατσέλης. Το 1942 ψηφίζεται νομοθετικό διάταγμα που απαγορεύει σε όσους αποτυγχάνουν δύο φορές κατά τις εισαγωγικές στη Δραματική Σχολή του Εθνικού να φοιτούν σε άλλη ιδιωτική δραματική σχολή.[17]

Μετά την απελευθέρωση, την άνοιξη του 1945, καταργούνται τα δίδακτρα της Σχολής, αλλά στις αρχές του 1946 επανέρχονται με ύψος 300 δρχ. το μήνα και 1000 δρχ. εγγραφή. Η σχολή βρίσκεται με διαλυμένο βεστιάριο, γκρεμισμένο φουαγιέ και καμένο μεγάλο τμήμα του κτηρίου της σχολής. Ιδρύεται η βραχύβια Πρωτοποριακή Σκηνή -ανέβασε μόνο δύο έργα- με σκοπό την δοκιμασία των αποφοίτων της σχολής σε πιο απαιτητικούς ρόλους. Για αρκετούς μήνες η σχολή τη χρονιά αυτή παραμένει κλειστή, μέχρι τον Φεβρουάριο του 1947.[18]

Νέος οργανισμός της Σχολής εγκρίνεται με βασιλικό Διάταγμα του 1947, με το οποίο οριζόταν αναπληρωτής διευθυντής ένας μόνο από τους καθηγητές της σχολής, αλλά και ο σκηνοθέτης Α του Εθνικού. Διαχωρίζονταν το διδακτικό προσωπικό σε καθηγητές και διδασκάλους. Στον νέο οργανισμό δεν υπήρχαν μαθήματα, όπως Διασκευή προσώπου, η Ενδυματολογία, η Μουσική, και τα Γαλλικά. Προβλεπόταν η διδασκαλία ελεύθερων μαθημάτων από πανεπιστημιακούς. Οι δευτεροετείς και τριτοετείς συμμετείχαν σε παραστάσεις του Εθνικού έναντι αμοιβής. Οι αριστούχοι προσλαμβάνονταν στο Εθνικό, ενώ ίσχυε ο θεσμός του ακροατή.[19]

Στη δεκαετία του 1950 Επεξεργασία

Ένα από τα πιο σημαντικά προβλήματα της σχολής της περιόδου αυτής ήταν η έλλειψη μονιμότητας του διδακτικού προσωπικού, κάτι που επηρέαζε το επίπεδο των σπουδών. Ακολουθεί περίοδος ανασυγκρότησης σχετικά με το πρόγραμμα σπουδών και το περιεχόμενο των μαθημάτων: αύξηση ωρών διδασκαλίας Υποκριτικής,αύξηση αριθμού διδασκόντων την Υποκριτική, οι τελειόφοιτοι μαθητές να παρουσιάζουν κατά τις διπλωματικές τους εξετάσεις ολόκληρο έργο ενώπιον ευρύτερου κοινού.[20]

Αν και το θέμα λειτουργίας βιβλιοθήκης στη Σχολής είχε τεθεί από το 1948, τελικά αυτή λειτούργησε το 1958: έτσι για το σκοπό αυτό αυξήθηκαν τα δίδακτρα από 2.000 δρχ. σε 10.000 δρχ. Αρχικά προμηθεύθηκε με ευθύνη των καθηγητών Υποκριτικής όλα τα έργα που είχαν παιχθεί στο Εθνικό. Λόγω του πληθωρισμού, αυξήθηκαν τα δίδακτρα στα τέλη του 1951 σε 50.000 δρχ. αλλά υπήρξε μέριμνα για άπορους και παιδιά θυμάτων του πρόσφατου πολέμου. Αυστηροποιήθηκε ο κανονισμός συμπεριφοράς των σπουδαστών: απαγόρευση συμμετοχής σε δημόσιες μη φιλανθρωπικές παραστάσεις αντί οριστικής αποβολής από τη σχολή, ενώ μόνο για το 1958, επιβλήθηκε η ομοιόμορφη ενδυμασία των σπουδαστών (μπλε φόρμα).[21]

Στη δεκαετία του 1960 Επεξεργασία

Η Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου δεσπόζει στην καλλιτεχνική εκπαίδευση της χώρας και οι απόφοιτοί της χαρακτηρίζονται ως οι εκλεκτοί, ενώ η Σχολή τους προβαλόταν ως πρότυπο και για τις ιδιωτικές δραματικές.[22] Η εισαγωγή στη σχολή ήταν αρκετά αυστηρή: απαιτείτο η ομόφωνη αποδοχή εκ μέρους της Εξεταστικής Επιτροπής της Δραματικής του Εθνικού.[23] Ο μισθός ενός διδάσκοντα στη Σχολή έφτανε τις 2.000 δραχμές, ενώ μπορούσε να διδάσκει και σε ιδιωτικές.[24]

Στην περίοδο της Δικτατορίας Επεξεργασία

Το Σεπτέμβριο του 1967 ο σύλλογος των διδασκόντων συνεδρίασε με σκοπό την αλλαγή του οργανισμού της σχολής, όμως τον Φεβρουάριο του 1970 συστήνεται Νομικό Πρόσωπο Δημοσίου Δικαίου με την επωνυμία Οργανισμός Κρατικών Θεάτρων Ελλάδος στον οποίο εντάχθηκε και το Εθνικό Θέατρο με τη Δραματική Σχολή του, για την οποία προγραμματιζόταν η σύνταξη νέου κανονισμού λειτουργίας.Τελικά δεν κατόρθωσε να δημοσιευθεί στο ΦΕΚ αφού ακολούθησε η Μεταπολίτευση Το 1970, επίσης συζητήθηκε από του καθηγητές της Σχολής ένας Οργανισμός που μεταξύ άλλων προέβλεπε τη διοικητική αλλά και πνευματική εποπτεία της Σχολής από το Εθνικό θέατρο: επικεφαλής θα ήταν ο διοικητής του Οργανισμού Κρατικών Θεάτρων Ελλάδος, ο εντεταλμένος έφορος σπουδών, ο γενικός διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου, ο διευθυντής της σχολής, οι δύο αρχαιότεροι καθηγητές υποκριτικής και ένας των θεωρητικών μαθημάτων. Ο κυβερνητικός επίτροπός θα παρίστατο χωρίς όμως δικαίωμα ψήφου. Οι διδάσκοντες θα διορίζονταν από το Δ.Σ της και μετά από κρίση και εισήγηση του συλλόγου των καθηγητών και όχι από τον Διευθυντή. Όλοι προσλαμβάνονταν με σχέση ιδιωτικού δικαίου.

Από το 1970-1971 αποφασίστηκε οι πολυγραφημένες σημειώσεις να δίνονται δωρεάν. στους σπουδαστές. Στις αρχές του 1972 η Σχολή υπήχθη στο Υπουργείο Παιδείας. Το φθινόπωρο του 1973 αναγγέλθηκαν μέτρα ευρυθμίας της Σχολής, ανάμεσα στα άλλα και τήρησης δελτίων παρουσίας των καθηγητών. Στις φοιτητικές εξεγέρσεις του 1973 υπήρξε συμμετοχή σπουδαστών των δραματικών σχολών και του τότε σπουδαστή της Σχολής Γιάννη Μαραγαρίτη.[25]

Στην Μεταπολίτευση Επεξεργασία

Στα πρώτα χρόνια μετά την πτώση της Δικτατορίας υπάρχει έντονη πολιτικοποίηση των σπουδαστών της καθώς αποδοκίμασαν τον καθηγητή της φωνητικής που είχε διαβάσει από ραδιοφώνου το Πιστεύω του Δικτάτορα Παπαδόπουλου, η τοιχοκόλληση αφισών πολιτικού περιεχομένου αποδοκιμάστηκε από τον σύλλογο των διδασκόντων, αλλά παρά την σχετική απαγόρευση του Αλέξη Μινωτή, τελικά επανεμφανίστηκαν οι αφίσες.[26]

Το 1973 ιδρύεται παράρτημα της σχολής στη Θεσσαλονίκη, με καθηγητές τους Κωστή Μιχαηλίδης, Γιώργο Θεοδοσιάδη, Όλγα Τουρνάκη, Αλέκο Πέτσο, Ντόρα Τσάτσου-Συμεωνίδου, Ελισάβετ Μυρίδου, Βασίλη Κοκόλη, Νικόλαο Κονομή, Γιώργο Κιτσόπουλο.[27]

Στην δεκαετία του 1980 Επεξεργασία

Ιδιαίτερο σταθμό για την περίοδο αυτή αποτελεί η κατάταξη της σχολής, το 1989, στην τριτοβάθμια εκπαίδευση και η μετονομασία της σε Ανώτερη Σχολή Δραματικής Τέχνης Εθνικού Θεάτρου. Με ρητό τρόπο καθοριζόταν στο νέο οργανισμό της Σχολής, πως η φοίτηση σε όλα τα τμήματά της ήταν δωρεάν. Το διδακτικό έτος χωριζόταν σε δύο εξάμηνα και τρεις εξεταστικές. Οι εισαγωγικές εξετάσεις διενεργούνται ενώπιον πενταμελούς επιτροπής διορισμένους απόν το Δ.Σ. του Εθνικού. Τις διπλωματικές εξετάσεις διενεργεί ο σύλλογος των καθηγητών με τη συμμετοχή δύο προσωπικοτήτων του Θεάτρου, επιλεγμένων από από το Δ.Σ. του Εθνικού. Τα μαθήματα χωρίστηκαν πλέον σε κύρια, δευτερεύοντα, και προαιρετικά: στα πρώτα προστέθηκε με την Υποκριτική και ο Αυτοσχεδιασμός, η Αγωγή του προφορικού λόγου. Στα δεύτερα μπήκε το Θεατρικό τραγούδι και η φωνητική, η Ιστορία και πρακτική κινηματογράφου, ενώ η Οπλομαχητική έγινε προαιρετικό. Τέλος ως προς το δικαίωμα των σπουδαστών να εμφανίζονται σε θεατρικές παραστάσεις και κινηματογραφικές ή τηλεοπτικές παραγωγές, επιτρεπόταν μόνο στους τριτοετείς σπουδαστές.[28]

Στη δεκαετία του 1990 και μετά Επεξεργασία

Μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1990, οι αποδοχές των διδασκόντων δεν είχαν εξισωθεί με εκείνες του καθηγητών Τ.Ε.Ι.[29]Μερικά από τα ζητήματα που απασχόλησαν τον σύλλογο των διδασκόντων ήταν: η γνωστοποίηση κατ΄ ιδίαν της επίδοσης κάθε σπουδαστή από κάθε ένα διδάσκοντα, το θέμα της συμμετοχής των σπουδαστών στην επαγγελματική σκηνή-επιτράπηκε σε τριτοετείς και δευτεροετείς, η χρήση ή μη κουστουμιών και σκηνικών στις εξετάσεις των δύο πρώτων ετών.[30]

Στις 8 Φεβρουαρίου 2023 παραιτήθηκαν μαζικά οι διδάσκοντες στη σχολή λόγω έκδοσης Προεδρικού Διατάγματος, σύμφωνα με το οποίο όλοι οι απόφοιτοι των ανώτερων δραματικών σχολών και σχολών χορού και κινηματογράφου κατατάσσονται στην κατηγορία εργαζομένων δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Το διδακτικό προσωπικό της σχολής είχε προειδοποιήσει για την ενέργεια, ζητώντας από την κυβέρνηση σαφείς αποδείξεις απόσυρσης των καλλιτεχνικών ειδικοτήτων από το συγκεκριμένο διάταγμα.[31] Τη στήριξή τους στους σπουδαστές και στους παραιτηθέντες καθηγητές της Δραματικής Σχολής εκδήλωσαν, με ανακοίνωση τους,τόσο ο καλλιτεχνικός διευθυντής, Γιάννης Μόσχος, όσο και σύσσωμο το δ.σ. του Εθνικού Θεάτρου.[32]

Διευθυντές της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου από την ίδρυσή της Επεξεργασία

  • Θεόδωρος Συναδινός: καθηγητής και διευθυντής της από το 1930 μέχρι το 1946
  • Δημήτρης Ροντήρης: από το 1933 έως το 1942 και στα μέσα της δεκαετίας του 1950: δίδαξε Υποκριτική και Σχηματισμό Φωνής. Το 1946 ορίζεται προσωρινός διευθυντής
  • Κ.Καρθαίος: από το 1942 έως το 1946 δίδαξε Δραματολογία ενώ το 1948 ορίζεται διευθυντής της Σχολής
  • Άγγελος Τερζάκης: από το 1946 έως το 1962 και από το 1964 μέχρι το 1972: δίδαξε Ιστορία θεάτρου, Δραματολογία και Αρχαίο ελληνικό δράμα. Το 1956 ορίζεται διευθυντής της, όπως και το 1961
  • Σωκράτης Καραντινός: Περιοδικά: 1942-1946, 1950-1953,,1958-1960: δίδαξε Υποκριτική και Ορθοφωνία το 1941 και το 1960-1961.Το 1957 ορίζεται διευθυντής της, όπως και το 1968
  • Θάνος Κωτσόπουλος: Δίδαξε Υποκριτική από περιοδικά από το 1945-1949 και 1952-1966. Το 1962 ορίζεται διευθυντής της
  • Στέλιος Βόκοβιτς: Δίδαξε Υποκριτική από το 1958 μέχρι το 1982. Το 1966 ορίζεται διευθυντής της
  • Βασίλειος Φράγγος:Δίδαξε Ιστορία Ευρωπαϊκού θεάτρου από το 1970 έως το 1974. Το 1970 ορίζεται διευθυντής της
  • Αλέξης Διαμαντόπουλος: Δίδαξε Δραματολογία και Ιστορία Ευρωπαϊκού θεάτρου από το 1970 -1986. Το 1973 ορίζεται διευθυντής της
  • Νίκος Τζόγιας: Δίδαξε Υποκριτική από το 1968-1983 και 1989-1995. Το 1977 ορίζεται διευθυντής της
  • Μήτσος Λυγίζος: Δίδαξε Ορθοφωνία από το 1965-1966 και Υποκριτική από το 1966-1967 και 1981-1982. Το 1982 ορίζεται διευθυντής της
  • Τάσος Λιγνάδης: Δίδαξε Δραματολογία και Ιστορία της Λογοτεχνίας από το 1976 μέχρι το 1989 Το 1984 ορίζεται διευθυντής της
  • Τάσος Ρούσσος: Δίδαξε Στοιχεία Νεοελληνικής Λογοτεχνίας και Νεοελληνική Μετρική από το 1978-2007. Το 1989 ορίζεται διευθυντής της
  • Βίκτωρ Αρδίττης: Δίδαξε Ιστορία Θεάτρου και Ιστορία Δραματολογίας. Διευθυντής της σχολής το διάστημα 2007-2013.[33]
  • Κώστας Γεωργουσόπουλος: Από το 2013 μέχρι και το 2015 διευθυντής της και διδάσκων του μαθήματος της Δραματολογίας. [34]
  • Στάθης Λιβαθινός: Όντας Καλλιτεχνικός Διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου, διετέλεσε και Διευθυντής της Σχολής για το σπουδαστικό έτος 2015-2016, όπου διδάσκει έως και σήμερα Υποκριτική.
  • Έλσα Ανδριανού: Δίδαξε Δραματολογία. Από το 2016 έως και το 2019 υπήρξε Διευθύντρια της Ανώτερης Σχολής Δραματικής Τέχνης του Εθνικού Θεάτρου.
  • Δηώ Καγγελάρη: Ορίστηκε Διευθύντρια Σπουδών της Ανωτέρας Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου το Σεπτέμβριο του 2019.

Διδάσκοντες στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου από την ίδρυσή της Επεξεργασία

Παραπομπές Επεξεργασία

  1. Λύδια Σαπουνάκη-Δρακάκη, Μαρία Λουίζα Τζόγια Μοάτσου, Η Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, εκδ. Μ.Ι.Ε.Τ., Αθήνα, 2011 , σελ.154
  2. Λύδια Σαπουνάκη-Δρακάκη, Μαρία Λουίζα Τζόγια Μοάτσου, Η Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, εκδ. Μ.Ι.Ε.Τ., Αθήνα, 2011, σελ.154-155
  3. Λύδια Σαπουνάκη-Δρακάκη, Μαρία Λουίζα Τζόγια Μοάτσου, Η Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, εκδ. Μ.Ι.Ε.Τ., Αθήνα, 2011, σελ.158
  4. Λύδια Σαπουνάκη-Δρακάκη, Μαρία Λουίζα Τζόγια Μοάτσου, Η Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, εκδ. Μ.Ι.Ε.Τ., Αθήνα, 2011, σελ.158-159
  5. Λύδια Σαπουνάκη-Δρακάκη, Μαρία Λουίζα Τζόγια Μοάτσου, Η Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, εκδ. Μ.Ι.Ε.Τ., Αθήνα, 2011, σελ.159-160
  6. Λύδια Σαπουνάκη-Δρακάκη, Μαρία Λουίζα Τζόγια Μοάτσου, Η Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, εκδ. Μ.Ι.Ε.Τ., Αθήνα, 2011, σελ.161
  7. Λύδια Σαπουνάκη-Δρακάκη, Μαρία Λουίζα Τζόγια Μοάτσου, Η Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, εκδ. Μ.Ι.Ε.Τ., Αθήνα, 2011, σελ.163, υπόσ.40
  8. Λύδια Σαπουνάκη-Δρακάκη, Μαρία Λουίζα Τζόγια Μοάτσου, Η Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, εκδ. Μ.Ι.Ε.Τ., Αθήνα, 2011, σελ.163-164
  9. Λύδια Σαπουνάκη-Δρακάκη, Μαρία Λουίζα Τζόγια Μοάτσου, Η Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, εκδ. Μ.Ι.Ε.Τ., Αθήνα, 2011, σελ.164
  10. Λύδια Σαπουνάκη-Δρακάκη, Μαρία Λουίζα Τζόγια Μοάτσου, Η Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, εκδ. Μ.Ι.Ε.Τ., Αθήνα, 2011, σελ.165
  11. Λύδια Σαπουνάκη-Δρακάκη, Μαρία Λουίζα Τζόγια Μοάτσου, Η Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, εκδ. Μ.Ι.Ε.Τ., Αθήνα, 2011, σελ.164-166
  12. Λύδια Σαπουνάκη-Δρακάκη, Μαρία Λουίζα Τζόγια Μοάτσου, Η Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, εκδ. Μ.Ι.Ε.Τ., Αθήνα, 2011, σελ.166
  13. Λύδια Σαπουνάκη-Δρακάκη, Μαρία Λουίζα Τζόγια Μοάτσου, Η Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, εκδ.Μ.Ι.Ε.Τ., Αθήνα, 2011, σελ.167
  14. Λύδια Σαπουνάκη-Δρακάκη, Μαρία Λουίζα Τζόγια Μοάτσου, Η Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, εκδ.Μ.Ι.Ε.Τ., Αθήνα, 2011, σελ.172-173
  15. Λύδια Σαπουνάκη-Δρακάκη, Μαρία Λουίζα Τζόγια Μοάτσου, Η Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, εκδ.Μ.Ι.Ε.Τ., Αθήνα, 2011, σελ.185-193
  16. Λύδια Σαπουνάκη-Δρακάκη, Μαρία Λουίζα Τζόγια Μοάτσου, Η Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, εκδ.Μ.Ι.Ε.Τ., Αθήνα, 2011, σελ.207
  17. Λύδια Σαπουνάκη-Δρακάκη, Μαρία Λουίζα Τζόγια Μοάτσου, Η Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, εκδ.Μ.Ι.Ε.Τ., Αθήνα, 2011, σελ.201-207
  18. Λύδια Σαπουνάκη-Δρακάκη, Μαρία Λουίζα Τζόγια Μοάτσου, Η Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, εκδ.Μ.Ι.Ε.Τ., Αθήνα, 2011, σελ.207-212, 217
  19. Λύδια Σαπουνάκη-Δρακάκη, Μαρία Λουίζα Τζόγια Μοάτσου, Η Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, εκδ.Μ.Ι.Ε.Τ., Αθήνα, 2011, σελ.219-225
  20. Λύδια Σαπουνάκη-Δρακάκη, Μαρία Λουίζα Τζόγια Μοάτσου, Η Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, εκδ.Μ.Ι.Ε.Τ., Αθήνα, 2011, σελ.237-276
  21. Λύδια Σαπουνάκη-Δρακάκη, Μαρία Λουίζα Τζόγια Μοάτσου, Η Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, εκδ.Μ.Ι.Ε.Τ., Αθήνα, 2011, σελ.253-262
  22. Λύδια Σαπουνάκη-Δρακάκη, Μαρία Λουίζα Τζόγια Μοάτσου, Η Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, εκδ.Μ.Ι.Ε.Τ., Αθήνα, 2011, σελ.298, υποσ.70
  23. Αυτό δεν σημαίνει πως δεν υπήρχαν και πολύ καλές ιδιωτικές όπως του Κουν, του Κωστή Μιχαηλίδη, του Πέλου Κατσέλη, του Γιώργου Θεοδοσιάδη και του Ωδείου Αθηνών. Λύδια Σαπουνάκη-Δρακάκη, Μαρία Λουίζα Τζόγια Μοάτσου, Η Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, εκδ. Μ.Ι.Ε.Τ., Αθήνα, 2011, σελ.298-299
  24. Όπως ο Γιάννης Σιδέρης, που δίδασκε στη σχολή του Ωδείου Αθηνών, και του Κουν. Λύδια Σαπουνάκη-Δρακάκη, Μαρία Λουίζα Τζόγια Μοάτσου, Η Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, εκδ. Μ.Ι.Ε.Τ., Αθήνα, 2011, σελ.300-301
  25. Λύδια Σαπουνάκη-Δρακάκη, Μαρία Λουίζα Τζόγια Μοάτσου, Η Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, εκδ. Μ.Ι.Ε.Τ., Αθήνα, 2011, σελ.334-349
  26. Λύδια Σαπουνάκη-Δρακάκη, Μαρία Λουίζα Τζόγια Μοάτσου, Η Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, εκδ. Μ.Ι.Ε.Τ., Αθήνα, 2011, σελ.349-359
  27. Λύδια Σαπουνάκη-Δρακάκη, Μαρία Λουίζα Τζόγια Μοάτσου, Η Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, εκδ. Μ.Ι.Ε.Τ., Αθήνα, 2011, σελ.363
  28. Λύδια Σαπουνάκη-Δρακάκη, Μαρία Λουίζα Τζόγια Μοάτσου, Η Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, εκδ. Μ.Ι.Ε.Τ., Αθήνα, 2011, σελ.381-382
  29. Έτσι αν καθηγητής ιδιωτικής δραματικής σχολής λάμβανε το ποσό των 100.000 δραχμών, σε εκείνη του Εθνικού, λάμβανε το 1993, 63.000 δρχ. Λύδια Σαπουνάκη-Δρακάκη, Μαρία Λουίζα Τζόγια Μοάτσου, Η Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, εκδ. Μ.Ι.Ε.Τ., Αθήνα, 2011, σελ.389-390, υποσ.9
  30. Λύδια Σαπουνάκη-Δρακάκη, Μαρία Λουίζα Τζόγια Μοάτσου, Η Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, εκδ. Μ.Ι.Ε.Τ., Αθήνα, 2011, σελ.393-396
  31. «Εθνικό Θέατρο: Παραιτήθηκαν όλοι οι καθηγητές της δραματικής σχολής». cnn.gr. 8 Φεβρουαρίου 2023. 
  32. «Το Εθνικό Θέατρο στηρίζει τους παραιτηθέντες καθηγητές και τους σπουδαστές – Η σχετική ανακοίνωση». flash.gr. 9 Φεβρουαρίου 2023. 
  33. Λύδια Σαπουνάκη-Δρακάκη, Μαρία Λουίζα Τζόγια Μοάτσου, Η Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, εκδ.Μ.Ι.Ε.Τ., Αθήνα, 2011, σελ.483-487
  34. Διδακτικό προσωπικό[1]
  35. Λύδια Σαπουνάκη-Δρακάκη, Μαρία Λουίζα Τζόγια Μοάτσου, Η Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, εκδ.Μ.Ι.Ε.Τ., Αθήνα, 2011, σελ.487-508

Πηγές Επεξεργασία

  • Λύδια Σαπουνάκη-Δρακάκη, Μαρία Λουίζα Τζόγια Μοάτσου, Η Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, εκδ.Μ.Ι.Ε.Τ., Αθήνα, 2011

Εξωτερικοί σύνδεσμοι Επεξεργασία