Δυναστεία των Αιακιδών
Οι Αιακίδες (Αἰακίδαι) ήταν οι απόγονοι του Αιακού, ο οποίος ήταν γιος του Δία και της νύμφης Αίγινας.
Πρώτος Αιακίδης ήταν ο Πηλέας, γιος του Αιακού και της νύμφης Ενδηίδας. Αιακίδης ονομαζόταν και ο Τελαμών, αδελφός του Πηλέα, ο Αίαντας, γιος του Τελαμώνα και ήρωας του Τρωικού πολέμου.
Ιστορία των ΑιακιδώνΕπεξεργασία
Η Δυναστεία των Αιακιδών ήταν σειρά βασιλέων της Ηπειρωτικής φυλής των Μολοσσών. Ήταν απόγονοι του Νεοπτόλεμου, γιου του Αχιλλέα και της Δειδάμειας και απόγονου του Αιακού. Βασίλεψαν από τον 5ο αι π.Χ. μέχρι το 231 π.Χ. Σημαντικότερος των Αιακιδών ήταν ο βασιλιάς Πύρρος της Ηπείρου, που έκανε εκστρατεία κατά του ανερχόμενου Ρωμαϊκού κράτους. Επίσης σημαντική θυγατέρα των Αιακιδών ήταν η Ολυμπιάς, μητέρα του Αλέξανδρου Γ΄ του Μεγάλου. Γι'αυτό και ο Αλέξανδρος θεωρείται απόγονος του Αχιλλέα. Επίσης ο Περσέας είναι απόγονος των Αιακιδών. Τέλος ο οι κάτοικοι της Αίγινας ονομάζονταν Αιακοί και λάτρευαν τον Αιακό. Μετά τον θάνατο του Πτολεμαίου Β΄ οι Ηπειρωτικές φυλές καταλύουν την μοναρχία και ιδρύουν την δημοκρατία με το όνομα Κοινό των Ηπειρωτών.
Κατάλογος βασιλιάδων της Ηπείρου της Δυναστείας των ΑιακιδώνΕπεξεργασία
Όνομα | Περίοδος βασιλείας |
Άδμητος | 469-423 π.Χ. |
Θαρύπας | μέχρι το 390/85 π.Χ. |
Αλκέτας Α΄ | περ. 385 – 370 π.Χ. |
Νεοπτόλεμος Β΄ | 370 - περ. 360/58 π.Χ. |
Αρύββας | 370 – 343/2 π.Χ. |
Αλέξανδρος Α΄ | 343/2 – 331/30 π.Χ. |
Αιακίδης | περ. 324 – 317 π.Χ. |
Αλκέτας Β΄ | 313/2 – 306 π.Χ. |
Πύρρος Α΄ | 306 – 302 π.Χ. και 297 – 272 π.Χ. |
Νεοπτόλεμος Γ΄ | 302 – 297/6 π.Χ. |
Αλέξανδρος Β΄ | 272 – 245/40 π.Χ. |
Πύρρος Β΄ | 245/40 – περ. 233 π.Χ. |
Ολυμπιάδα της Ηπείρου (βασίλισσα) | 245/40 – περ. 231 π.Χ. |
Πτολεμαίος | περ. 233 – περ. 231 π.Χ. |
Τέλος της Μοναρχίας Κοινό των Ηπειρωτών |
περ. από το 231 π.Χ. |
Γενεαλογία των Αιακιδών, βασιλέων της ΗπείρουΕπεξεργασία
ΠηγέςΕπεξεργασία
- P.R. Franke, Alt-Epirus und das Königtum der Molosser, Erlangen, 1955.
- M. Dieterle, Dodona. Religionsgeschichtliche und historische Untersuchungen zu Entstehung und Entwicklung des Zeus-Heiligtums, diss. Universiteit Hamburg, 1999.