Βικιπαίδεια

Δυσκοιλιότητα

διαταραχή του πεπτικού συστήματος που οφείλεται σε μειωμένη περισταλτικότητα του εντέρου

Η δυσκοιλιότητα αναφέρεται σε κενώσεις του εντέρου που είναι σπάνιες ή δύσκολες.[6] Τα κόπρανα είναι συχνά σκληρά και στεγνά.[2] Άλλα συμπτώματα μπορεί να περιλαμβάνουν κοιλιακό άλγος, φούσκωμα και αίσθημα σαν να μην έχει γίνει πλήρης κενώση.[1] Οι επιπλοκές από τη δυσκοιλιότητα μπορεί να περιλαμβάνουν αιμορροΐδες, ραγάδα πρωκτού ή ενσφήνωση κοπράνων.[2] Η κανονική συχνότητα κινήσεων του εντέρου σε ενήλικες είναι μεταξύ τριών ημερησίως και τριών την εβδομάδα.[2] Τα μωρά συχνά κάνουν τρεις έως τέσσερις κενώσεις την ημέρα, ενώ τα μικρά παιδιά συνήθως δύο έως τρεις την ημέρα.[7]

Δυσκοιλιότητα
Δυσκοιλιότητα σε μικρό παιδί που παρατηρείται στην ακτινογραφία. Οι κύκλοι αντιπροσωπεύουν περιοχές κοπράνων (τα κόπρανα είναι λευκά περιτριγυρισμένα από μαύρα αέρια εντέρου).
ΕιδικότηταΓαστρεντερολογία
ΣυμπτώματαΣπάνιες ή δύσκολες κενώσεις, κοιλιακό άλγος, φούσκωμα[1]
ΑίτιαΑργή κίνηση των κοπράνων εντός του παχέος εντέρου, σύνδρομο ευερέθιστου εντέρου, κοιλιοκάκη, μη κοιλιοκακική ευαισθησία στη γλουτένη, διαταραχές στο πυελικό έδαφος [2][3][4]
Παράγοντες κινδύνουΥποθυρεοειδισμός, διαβήτης, νόσος του Πάρκινσον, διαταραχές που σχετίζονται με τη γλουτένη, καρκίνος του παχέος εντέρου, καρκίνος των ωοθηκών, εκκολπωματίτιδα, ιδιοπαθής φλεγμονώδης εντερική νόσος, ορισμένα φάρμακα[2][3][4]
ΘεραπείαΚατανάλωση αρκετών υγρών, κατανάλωση περισσότερων φυτικών ινών, άσκηση[2]
Φαρμακευτική αγωγήΚαθαριστικά του παράγοντα σχηματισμού όγκου, οσμωτικού παράγοντα, μαλακτικό κοπράνων ή λιπαντικού τύπου[2]
Νοσηρότητα2–30%[5]
Ταξινόμηση

Η δυσκοιλιότητα έχει πολλές αιτίες.[2] Οι κοινές αιτίες περιλαμβάνουν την αργή κίνηση των κοπράνων στο παχύ έντερο, το σύνδρομο ευερέθιστου εντέρου και τις διαταραχές του πυελικού εδάφους.[2] Υποκείμενες σχετικές ασθένειες περιλαμβάνουν: υποθυρεοειδισμό, διαβήτη, νόσο του Πάρκινσον, κοιλιοκάκη, μη κοιλιοκακική ευαισθησία στη γλουτένη, καρκίνο του παχέος εντέρου, εκκολπωματίτιδα και iδιοπαθή φλεγμονώδη εντερική νόσο.[2][3][4][8] Τα φάρμακα που σχετίζονται με τη δυσκοιλιότητα περιλαμβάνουν οπιοειδή, ορισμένα αντιόξινα, αναστολείς διαύλων ασβεστίου και αντιχολινεργικά.[2] Από αυτούς που λαμβάνουν οπιοειδή, περίπου το 90% αναπτύσσουν δυσκοιλιότητα.[9] Η δυσκοιλιότητα είναι πιο ανησυχητική όταν υπάρχει απώλεια βάρους ή αναιμία, υπάρχει αίμα στα κόπρανα, υπάρχει ιστορικό φλεγμονώδους νόσου του εντέρου ή καρκίνου του παχέος εντέρου στην οικογένεια ενός ατόμου ή έχει νέα εμφάνιση σε κάποιον που είναι μεγαλύτερης ηλικίας.[10]

Η θεραπεία της δυσκοιλιότητας εξαρτάται από την υποκείμενη αιτία και τη διάρκεια της παρουσίας της.[2] Τα μέτρα που μπορεί να βοηθήσουν περιλαμβάνουν την κατανάλωση αρκετών υγρών, την κατανάλωση περισσότερων φυτικών ινών και την άσκηση.[2] Εάν αυτό δεν είναι αποτελεσματικό, μπορεί να συνιστώνται καθαρτικά του παράγοντα σχηματισμού όγκου, οσμωτικού παράγοντα, μαλακτικό κοπράνων ή λιπαντικού τύπου.[2] Τα διεγερτικά καθαρτικά προορίζονται γενικά για όταν άλλοι τύποι δεν είναι αποτελεσματικοί.[2] Άλλες θεραπείες μπορεί να περιλαμβάνουν βιοανατροφοδότηση ή σε σπάνιες περιπτώσεις χειρουργική επέμβαση.[2]

Στο γενικό πληθυσμό τα ποσοστά δυσκοιλιότητας είναι 2–30 τοις εκατό.[5] Μεταξύ των ηλικιωμένων που ζουν σε ένα σπίτι φροντίδας το ποσοστό δυσκοιλιότητας είναι 50-75 %.[9] Οι άνθρωποι ξοδεύουν, στις Ηνωμένες Πολιτείες, περισσότερα από 250 εκατομμύρια δολάρια ΗΠΑ σε φάρμακα για τη δυσκοιλιότητα το χρόνο.[11]  

Ορισμός Επεξεργασία

 
Κλίμακα κοπράνων Μπρίστολ

Η δυσκοιλιότητα είναι σύμπτωμα και όχι ασθένεια. Τις περισσότερες φορές, η δυσκοιλιότητα θεωρείται ως σπάνιες κενώσεις, συνήθως λιγότερες από 3 κόπρανα την εβδομάδα.[12] Ωστόσο, οι άνθρωποι μπορεί να έχουν και άλλες ενοχλήσεις, όπως:[1]

  • Πίεση με κενώσεις
  • Χρειάζεται υπερβολικός χρόνος για να περάσει η κένωση του εντέρου
  • Σκληρά κόπρανα
  • Πόνος με κενώσεις δευτερογενείς από την καταπόνηση
  • Κοιλιακό άλγος
  • Κοιλιακό φούσκωμα.
  • Αίσθηση της ατελούς εκκένωσης του εντέρου

Τα κριτήρια Rome ΙΙΙ είναι ένα σύνολο συμπτωμάτων που βοηθούν στην τυποποίηση της διάγνωσης της δυσκοιλιότητας σε διάφορες ηλικιακές ομάδες. Αυτά τα κριτήρια βοηθούν τους γιατρούς να προσδιορίσουν καλύτερα τη δυσκοιλιότητα με τυποποιημένο τρόπο.

Αιτίες Επεξεργασία

Οι αιτίες της δυσκοιλιότητας μπορούν να χωριστούν σε συγγενείς, πρωτογενείς και δευτερογενείς.[6] Το πιο συνηθισμένο είδος είναι πρωτογενές και όχι απειλητικό για τη ζωή.[13] Μπορεί επίσης να διαιρεθεί ανά ηλικιακή ομάδα που επηρεάζεται, όπως παιδιά και ενήλικες.

Η πρωτοπαθής ή λειτουργική δυσκοιλιότητα ορίζεται από συνεχή συμπτώματα για διάστημα μεγαλύτερο των έξι μηνών που δεν οφείλονται σε υποκείμενη αιτία, όπως παρενέργειες φαρμάκων ή υποκείμενη ιατρική πάθηση.[6][14] Δεν σχετίζεται με κοιλιακό άλγος, διακρίνοντάς τhν έτσι από το σύνδρομο ευερέθιστου εντέρου.[6] Είναι το πιο κοινό είδος δυσκοιλιότητας και συχνά είναι πολυπαραγοντικό.[13][15] Στους ενήλικες, τέτοιες πρωτογενείς αιτίες περιλαμβάνουν: διαιτητικές επιλογές όπως ανεπαρκή πρόσληψη φυτικών ινών ή υγρών ή αιτίες συμπεριφοράς όπως μειωμένη σωματική δραστηριότητα. Στους ηλικιωμένους, κοινές αιτίες έχουν αποδοθεί στην ανεπαρκή πρόσληψη φυτικών ινών, την ανεπαρκή πρόσληψη υγρών, τη μειωμένη σωματική δραστηριότητα, τις παρενέργειες των φαρμάκων, τον υποθυρεοειδισμό και την παρεμπόδιση από καρκίνο του παχέος εντέρου.[16] Ωστόσο, τα στοιχεία που υποστηρίζουν αυτούς τους παράγοντες είναι φτωχά.[16]

Οι δευτερεύουσες αιτίες περιλαμβάνουν παρενέργειες φαρμάκων όπως οπιούχα, ενδοκρινικές και μεταβολικές διαταραχές όπως ο υποθυρεοειδισμός και παρεμπόδιση όπως από καρκίνο του παχέος εντέρου[15] ή καρκίνο των ωοθηκών.[17] Η κοιλιοκάκη και η μη κοιλιοκακική ευαισθησία στη γλουτένη μπορεί επίσης να εμφανιστούν με τη δυσκοιλιότητα.[3][18][4] Η κυστεοκήλη μπορεί να αναπτυχθεί ως αποτέλεσμα χρόνιας δυσκοιλιότητας.[19]

Διατροφή Επεξεργασία

Η δυσκοιλιότητα μπορεί να προκληθεί ή να επιδεινωθεί από μια διατροφή χαμηλή σε φυτικές ίνες, χαμηλή πρόσληψη υγρών ή δίαιτα.[20][21] Οι φυτικές ίνες συμβάλλουν στη μείωση του χρόνου μεταφοράς στο παχύ έντερο, αυξάνουν τον όγκο των κοπράνων, αλλά ταυτόχρονα μαλακώνουν τα κόπρανα. Επομένως, οι δίαιτες χαμηλές σε φυτικές ίνες μπορούν να οδηγήσουν σε πρωτοπαθή δυσκοιλιότητα.[15]

Φάρμακα Επεξεργασία

Πολλά φάρμακα έχουν ως παρενέργεια τη δυσκοιλιότητα. Ορισμένα περιλαμβάνουν τα (αλλά δεν περιορίζονται σε αυτά): οπιοειδή, διουρητικά, αντικαταθλιπτικά, αντιισταμινικά, αντισπασμωδικά, τρικυκλικά αντικαταθλιπτικά, αντιαρρυθμικά, βήτα αποκλειστές, αντιδιαρροϊκά, οντανσετρόνη και αντιόξινα αλουμινίου.[20][22] Ορισμένοι αναστολείς διαύλων ασβεστίου, όπως η νιφεδιπίνη και η βεραπαμίλη, μπορούν να προκαλέσουν σοβαρή δυσκοιλιότητα λόγω δυσλειτουργίας της κινητικότητας στο παχύ έντερο.[23] Συμπληρώματα όπως συμπληρώματα ασβεστίου και σιδήρου μπορούν επίσης να έχουν δυσκοιλιότητα ως αξιοσημείωτη παρενέργεια.

Ιατρικές καταστάσεις Επεξεργασία

Μεταβολικά και ενδοκρινικά προβλήματα που μπορεί να οδηγήσουν σε δυσκοιλιότητα περιλαμβάνουν: υπερασβεστιαιμία, υποθυρεοειδισμό, υπερπαραθυρεοειδισμό, πορφυρία, χρόνια νεφρική ανεπάρκεια, υποϋποφυσισμό, σακχαρώδη διαβήτη και κυστική ίνωση.[20][13] Η δυσκοιλιότητα είναι επίσης συχνή σε άτομα με μυϊκή και μυοτονική δυστροφία.[20]

Οι συστηματικές ασθένειες που μπορεί να εμφανίσουν δυσκοιλιότητα περιλαμβάνουν την κοιλιοκάκη και το συστημικό σκληρόδερμα.[3][18][24]

Η δυσκοιλιότητα έχει μια σειρά δομικών (μηχανικών, μορφολογικών, ανατομικών) αιτιών, συγκεκριμένα μέσω της δημιουργίας βλαβών που καταλαμβάνουν χώρο στο παχύ έντερο και οι οποίες σταματούν τη διέλευση των κοπράνων, όπως καρκίνο του παχέος εντέρου, στένωση, ορθοκήλη, βλάβη ή δυσπλασία του πρωκτικού σφιγκτήρα και μεταχειρουργικές αλλαγές. Εξωεντερικές μάζες όπως άλλες κακοήθειες μπορεί επίσης να οδηγήσουν σε δυσκοιλιότητα από εξωτερική συμπίεση.[25]

Η δυσκοιλιότητα έχει επίσης νευρολογικά αίτια, όπως ανισμό, σύνδρομο φθίνοντα περινέου και νόσος του Χίρσχσπρουνγκ.[5] Στα βρέφη, η νόσος του Χίρσχσπρουνγκ είναι η πιο κοινή ιατρική διαταραχή που σχετίζεται με τη δυσκοιλιότητα. Ο αναιμία εμφανίζεται σε μια μικρή μειοψηφία ατόμων με χρόνια δυσκοιλιότητα ή παρεμπόδιση της αφόδευσης.[26]

Οι βλάβες του νωτιαίου μυελού και οι νευρολογικές διαταραχές, όπως η νόσος του Πάρκινσον και η δυσλειτουργία του πυελικού εδάφους,[13] μπορούν επίσης να οδηγήσουν σε δυσκοιλιότητα.

Ψυχολογικές Επεξεργασία

Η εκούσια κατακράτηση των κοπράνων είναι μια κοινή αιτία δυσκοιλιότητας.[20] Η επιλογή της κατακράτησης μπορεί να οφείλεται σε παράγοντες όπως ο φόβος του πόνου, ο φόβος για τις δημόσιες τουαλέτες ή η τεμπελιά.[20] Όταν ένα παιδί κρατά τα κόπρανα, ένας συνδυασμός ενθάρρυνσης, υγρών, φυτικών ινών και καθαρτικών μπορεί να είναι χρήσιμος για να ξεπεραστεί το πρόβλημα.[27] Η έγκαιρη παρέμβαση στην κατακράτηση είναι σημαντική καθώς αυτό μπορεί να οδηγήσει σε ραγάδες πρωκτού.[28]

Γενετικές Επεξεργασία

Ορισμένες ασθένειες που υπάρχουν κατά τη γέννηση μπορεί να οδηγήσουν σε δυσκοιλιότητα στα παιδιά. Είναι ως ομάδα ασυνήθιστη, με τη νόσο του Χίρσχσπρουνγκ να είναι η πιο κοινή.[29] Υπάρχουν επίσης συγγενείς δομικές ανωμαλίες που μπορεί να οδηγήσουν σε δυσκοιλιότητα, συμπεριλαμβανομένης της πρόσθιας μετατόπισης του πρωκτού, του αδιάτρητου πρωκτού, των στενώσεων και του συνδρόμου του μικρού αριστερού παχέος εντέρου.[30]

Παθοφυσιολογία Επεξεργασία

Η ενότητα αυτή είναι κενή, ανεπαρκώς ανεπτυγμένη ή ανολοκλήρωτη. Η βοήθειά σας είναι καλοδεχούμενη!

Διαγνωστική προσέγγιση Επεξεργασία

Η διάγνωση γίνεται συνήθως με βάση την περιγραφή των συμπτωμάτων από ένα άτομο. Οι κενώσεις του εντέρου που είναι δύσκολο να περάσουν, τα κόπρανα που είναι πολύ σφικτά ή αποτελούνται από μικρά σκληρά σφαιρίδια (όπως αυτά που εκκρίνονται από τα κουνέλια) χαρακτηρίζονται ως δυσκοιλιότητα, ακόμη και αν συμβαίνουν κάθε μέρα. Η δυσκοιλιότητα ορίζεται παραδοσιακά ως τρεις ή λιγότερες κενώσεις την εβδομάδα.[12] Άλλα συμπτώματα που σχετίζονται με τη δυσκοιλιότητα μπορεί να περιλαμβάνουν φούσκωμα, κοιλιακή διάταση, κοιλιακό άλγος, πονοκεφάλους, αίσθημα κόπωσης και νευρικής εξάντλησης ή αίσθηση ατελούς κένωσης. Παρόλο που η δυσκοιλιότητα μπορεί να είναι διάγνωση, συνήθως αντιμετωπίζεται ως σύμπτωμα που απαιτεί αξιολόγηση για να διακριθεί μια αιτία.

Περιγραφή Επεξεργασία

Διάκριση μεταξύ οξείας (ημέρες έως εβδομάδες) ή χρόνιας (μηνών έως ετών) εμφάνισης δυσκοιλιότητας, επειδή αυτές οι πληροφορίες αλλάζουν τη διαφορική διάγνωση. Αυτό στο πλαίσιο των συνοδευτικών συμπτωμάτων βοηθά τους ιατρούς να ανακαλύψουν την αιτία της δυσκοιλιότητας. Οι άνθρωποι συχνά περιγράφουν τη δυσκοιλιότητά τους ως κόπρανα που είναι δύσκολο να περάσουν, σφιχτά με ογκώδη ή σκληρή πυκνότητα και υπερβολική καταπόνηση κατά τη διάρκεια των κενώσεων. Φούσκωμα, κοιλιακή διάταση και κοιλιακός πόνος συχνά συνοδεύουν τη δυσκοιλιότητα.[31] Η χρόνια δυσκοιλιότητα (τα συμπτώματα εμφανίζονται τουλάχιστον τρεις ημέρες το μήνα για περισσότερο από τρεις μήνες) που σχετίζονται με την κοιλιακή δυσφορία συχνά διαγιγνώσκεται ως σύνδρομο ευερέθιστου εντέρου όταν δεν εντοπίζεται προφανής αιτία.[32]

Οι κακές διατροφικές συνήθειες, οι προηγούμενες χειρουργικές επεμβάσεις στην κοιλιά και ορισμένες ιατρικές καταστάσεις μπορούν να συμβάλουν στη δυσκοιλιότητα. Οι ασθένειες που σχετίζονται με τη δυσκοιλιότητα περιλαμβάνουν τον υποθυρεοειδισμό, ορισμένους τύπους καρκίνου και σύνδρομο ευερέθιστου εντέρου. Η χαμηλή πρόσληψη φυτικών ινών, οι ανεπαρκείς ποσότητες υγρών, η ακινησία ή τα φάρμακα μπορεί να συμβάλουν στη δυσκοιλιότητα.[20][21] Μόλις προσδιοριστεί η παρουσία δυσκοιλιότητας με βάση το αποκορύφωμα των συμπτωμάτων που περιγράφηκαν παραπάνω, τότε θα πρέπει να βρεθεί η αιτία της δυσκοιλιότητας.

Ο διαχωρισμός μη απειλητικών για τη ζωή από σοβαρές αιτίες μπορεί να βασίζεται εν μέρει στα συμπτώματα. Για παράδειγμα, ο καρκίνος του παχέος εντέρου μπορεί να υποπτευθεί εάν ένα άτομο έχει οικογενειακό ιστορικό καρκίνου του παχέος εντέρου, πυρετό, απώλειας βάρους και αιμορραγίας από το ορθό.[12] Άλλα ανησυχητικά σημεία και συμπτώματα περιλαμβάνουν οικογενειακό ή προσωπικό ιστορικό φλεγμονώδους νόσου του εντέρου, ηλικία εμφάνισης άνω των 50 ετών, αλλαγή διαμετρήματος κοπράνων, ναυτία, εμετός και νευρολογικά συμπτώματα, όπως αδυναμία, μούδιασμα και δυσκολία στην ούρηση.[31]

Εξέταση Επεξεργασία

Η φυσική εξέταση πρέπει να περιλαμβάνει τουλάχιστον κοιλιακή εξέταση και εξέταση ορθού. Η κοιλιακή εξέταση μπορεί να αποκαλύψει μια κοιλιακή μάζα εάν υπάρχει σημαντική επιβάρυνση των κοπράνων και μπορεί να αποκαλύψει κοιλιακή δυσφορία. Η ορθική εξέταση δίνει μια εικόνα του τόνου του πρωκτικού σφιγκτήρα και αν το κάτω ορθό περιέχει περιττώματα ή όχι. Η ορθική εξέταση δίνει επίσης πληροφορίες για τη συνοχή των κοπράνων, την παρουσία αιμορροΐδων, του αίματος και αν υπάρχουν περινεϊκές ανωμαλίες, συμπεριλαμβανομένων θηλωμάτων, σχισμών, κονδυλωμάτων πρωκτού.[21][20][12] Η φυσική εξέταση γίνεται χειρωνακτικά από τον ιατρό και χρησιμοποιείται για να καθοδηγήσει ποιες διαγνωστικές εξετάσεις πρέπει να γίνουν.

Διαγνωστικές εξετάσεις Επεξεργασία

Η λειτουργική δυσκοιλιότητα είναι συχνή και δεν απαιτεί διαγνωστικό έλεγχο. Οι απεικονιστικές και εργαστηριακές εξετάσεις συνιστώνται συνήθως για εκείνους με ανησυχητικά σημάδια ή συμπτώματα.[12]

Οι εργαστηριακές εξετάσεις που πραγματοποιούνται εξαρτώνται από την υποψία της υποκείμενης αιτίας της δυσκοιλιότητας. Οι εξετάσεις μπορεί να περιλαμβάνουν γενική εξέταση αίματος, εξετάσεις λειτουργίας του θυρεοειδούς, ασβέστιο ορού, κάλιο ορού, κ.λπ.[20][12]

Οι ακτινογραφίες κοιλίας πραγματοποιούνται γενικά μόνο εάν υπάρχει υποψία απόφραξης του εντέρου, μπορεί να αποκαλύψουν εκτεταμένη ποσότητα κοπράνων στο παχύ έντερο και μπορεί να επιβεβαιώσουν ή να αποκλείσουν άλλες αιτίες παρόμοιων συμπτωμάτων.[21][20]

Η κολονοσκόπηση μπορεί να πραγματοποιηθεί εάν υπάρχει υποψία ανωμαλίας στο παχύ έντερο, όπως όγκος.[12] Άλλες εξετάσεις που σπάνια γίνονται περιλαμβάνουν την ανορθική μανομετρία, την ηλεκτρομυογραφία του πρωκτικού σφιγκτήρα και αφοδευσιογράφημα.[20]

Οι πολλαπλασιαστικές ακολουθίες κυμάτων πίεσης του παχέος εντέρου (PS) είναι υπεύθυνες για διακριτές κινήσεις του περιεχομένου του εντέρου και είναι ζωτικής σημασίας για τη φυσιολογική αφόδευση. Οι ελλείψεις στη συχνότητα PS, στο εύρος και στην έκταση της διάδοσης εμπλέκονται στη σοβαρή δυσλειτουργία αφόδευσης. Οι μηχανισμοί που μπορούν να ομαλοποιήσουν αυτά τα παρεκκλίνοντα μοτίβα κίνησης μπορεί να βοηθήσουν στην επίλυση του προβλήματος. Πρόσφατα η νέα θεραπεία της διέγερσης του ιερού νεύρου έχει χρησιμοποιηθεί για τη θεραπεία σοβαρής δυσκοιλιότητας.[33]

Πρόληψη Επεξεργασία

Η δυσκοιλιότητα είναι συνήθως ευκολότερη στην πρόληψη παρά στη θεραπεία. Μετά την ανακούφιση από τη δυσκοιλιότητα, συνιστάται συντήρηση με επαρκή άσκηση, πρόσληψη υγρών και δίαιτα πλούσια σε φυτικές ίνες.[20]

Θεραπεία Επεξεργασία

Ένας περιορισμένος αριθμός περιπτώσεων απαιτεί επείγουσα ιατρική παρέμβαση, αλλιώς θα οδηγήσει σε σοβαρές συνέπειες.[1]

Η θεραπεία της δυσκοιλιότητας θα πρέπει να επικεντρώνεται στην υποκείμενη αιτία, εάν είναι γνωστή. Το Εθνικό Ινστιτούτο Αριστείας Υγείας και Φροντίδας (NICE) χωρίζει τη δυσκοιλιότητα στους ενήλικες σε δύο κατηγορίες - χρόνια δυσκοιλιότητα άγνωστης αιτίας και δυσκοιλιότητα λόγω οπιούχων.[34]

Σε χρόνια δυσκοιλιότητα άγνωστης αιτίας, η κύρια θεραπεία περιλαμβάνει την αυξημένη πρόσληψη νερού και φυτικών ινών (είτε διαιτητικά είτε ως συμπληρώματα).[13] Η συνηθισμένη χρήση καθαρτικών ή κλύσματος αποθαρρύνεται, καθώς οι κινήσεις του εντέρου μπορεί να εξαρτώνται από τη χρήση τους.[35]

Συμπληρώματα ινών Επεξεργασία

Τα διαλυτά συμπληρώματα ινών όπως το ψύλλιο θεωρούνται γενικά θεραπεία πρώτης γραμμής για χρόνια δυσκοιλιότητα, σε σύγκριση με αδιάλυτες ίνες όπως το πίτουρο σιταριού. Οι παρενέργειες των συμπληρωμάτων ινών περιλαμβάνουν φούσκωμα, μετεωρισμό, διάρροια και πιθανή δυσαπορρόφηση σιδήρου, ασβεστίου και ορισμένων φαρμάκων. Ωστόσο, οι ασθενείς με δυσκοιλιότητα που προκαλείται από οπιούχα δεν θα επωφεληθούν από τα συμπληρώματα ινών.[28]

Καθαρτικά Επεξεργασία

Εάν χρησιμοποιηθούν καθαρτικά, το γάλα μαγνησίου ή η πολυαιθυλενογλυκόλη συνιστώνται ως παράγοντες πρώτης γραμμής λόγω του χαμηλού κόστους και της ασφάλειάς τους.[1] Τα διεγερτικά πρέπει να χρησιμοποιούνται μόνο εάν τα καθαρτικά δεν είναι αποτελεσματικά.[13] Σε περιπτώσεις χρόνιας δυσκοιλιότητας, η πολυαιθυλενογλυκόλη φαίνεται ανώτερη από τη λακτουλόζη.[36] Προκινητικοί παράγοντες μπορούν να χρησιμοποιηθούν για τη βελτίωση της γαστρεντερικής κινητικότητας. Ένας αριθμός νέων παραγόντων έχουν δείξει θετικά αποτελέσματα στη χρόνια δυσκοιλιότητα. Αυτά περιλαμβάνουν την προυκαλοπρίδη [37] και την λουμπιπροστόνη.[38] Η σισαπρίδη είναι ευρέως διαθέσιμη σε χώρες του τρίτου κόσμου, αλλά έχει αποσυρθεί στο μεγαλύτερο μέρος της Δύσης. Δεν έχει αποδειχθεί ότι έχει όφελος στη δυσκοιλιότητα, ενώ μπορεί να προκαλέσει καρδιακές αρρυθμίες και θανάτους.[39]

Κλύσματα Επεξεργασία

Τα κλύσματα μπορούν να χρησιμοποιηθούν για την παροχή μιας μορφής μηχανικής διέγερσης. Ένας μεγάλος όγκος ή ένα μεγάλο κλύσμα[40] μπορεί να δοθεί για να καθαρίσει όσο το δυνατόν περισσότερο το παχύ έντερο από τα κόπρανα[41][42] και το διάλυμα που χορηγείται συνήθως περιέχει σαπούνι Καστίλλης, το οποίο ερεθίζει τα τοιχώματα του παχέος εντέρου με αποτέλεσμα να αυξάνεται η επείγουσα ανάγκη για αφόδευση.[43] Ωστόσο, ένα μικρό κλύσμα είναι γενικά χρήσιμο μόνο για κόπρανα στο ορθό και όχι στην εντερική οδό.[44]

Φυσική παρέμβαση Επεξεργασία

Η δυσκοιλιότητα που αντιστέκεται στα παραπάνω μέτρα μπορεί να απαιτεί φυσική παρέμβαση, όπως χειροκίνητη απομάκρυνση (η φυσική αφαίρεση των προσβεβλημένων κοπράνων με τα χέρια, βλέπε ενσφήνωση κοπράνων). Η τακτική άσκηση μπορεί να βοηθήσει στη βελτίωση της χρόνιας δυσκοιλιότητας.[45]

Χειρουργική επέμβαση Επεξεργασία

Σε ακραίες περιπτώσεις, μπορούν να πραγματοποιηθούν διαδικασίες που θα βοηθήσουν στην ανακούφιση της δυσκοιλιότητας. Η διέγερση του ιερού νεύρου έχει αποδειχθεί ότι είναι αποτελεσματική σε μια μειοψηφία περιπτώσεων. Η κολεκτομή με ειλεορθική αναστόμωση είναι μια άλλη παρέμβαση που πραγματοποιείται μόνο σε ασθενείς που είναι γνωστό ότι έχουν αργό χρόνο διέλευσης του παχέος εντέρου και στους οποίους μια διαταραχή της αφόδευσης είτε έχει αντιμετωπιστεί είτε δεν υπάρχει.[1] Επειδή πρόκειται για μια σημαντική επέμβαση, οι παρενέργειες μπορεί να περιλαμβάνουν σημαντικό κοιλιακό άλγος, απόφραξη λεπτού εντέρου και μεταχειρουργικές λοιμώξεις. Επιπλέον, έχει πολύ μεταβλητό ποσοστό επιτυχίας και εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τις περιπτώσεις.[28]

Πρόγνωση Επεξεργασία

Οι επιπλοκές που μπορεί να προκύψουν από τη δυσκοιλιότητα περιλαμβάνουν αιμορροΐδες, ραγάδες πρωκτού, πρόπτωση ορθού και ενσφήνωση κοπράνων.[20][21][46] Η καταπόνηση για την αφόδευση μπορεί να οδηγήσει σε αιμορροΐδες. Σε μεταγενέστερα στάδια δυσκοιλιότητας, η κοιλιά μπορεί να γίνει φουσκωμένη, σκληρή και ευαίσθητη. Σοβαρές περιπτώσεις («ενσφήνωση κοπράνων» ή «κακοήθης δυσκοιλιότητα») μπορεί να εμφανίζουν συμπτώματα απόφραξης του εντέρου (ναυτία, έμετος, ευαίσθητη κοιλιά) και εγκόπρισης, όπου τα μαλακά κόπρανα από το λεπτό έντερο παρακάμπτουν τη μάζα των προσβεβλημένων κοπράνων στο παχύ έντερο.

Επιδημιολογία Επεξεργασία

Η δυσκοιλιότητα είναι η πιο κοινή χρόνια γαστρεντερική διαταραχή σε ενήλικες. Ανάλογα με τον ορισμό που χρησιμοποιείται, εμφανίζεται στο 2% έως 20% του πληθυσμού.[13][47] Είναι πιο συχνή σε γυναίκες, ηλικιωμένους και παιδιά.[47] Συγκεκριμένα, η δυσκοιλιότητα χωρίς γνωστή αιτία επηρεάζει τις γυναίκες πιο συχνά από τους άνδρες.[48] Οι λόγοι που εμφανίζεται συχνότερα στους ηλικιωμένους πιστεύεται ότι οφείλονται σε έναν αυξανόμενο αριθμό προβλημάτων υγείας καθώς οι άνθρωποι γερνούν και μειώνεται η σωματική δραστηριότητα.[14]

  • Το 12% του πληθυσμού παγκοσμίως αναφέρει δυσκοιλιότητα.[49]
  • Η χρόνια δυσκοιλιότητα αντιπροσωπεύει το 3% όλων των επισκέψεων ετησίως σε παιδιατρικά εξωτερικά ιατρεία.[20]
  • Το κόστος της υγειονομικής περίθαλψης που σχετίζεται με τη δυσκοιλιότητα ανέρχεται συνολικά στα 6,9 δισεκατομμύρια δολάρια στις ΗΠΑ ετησίως.[13]
  • Περισσότεροι από τέσσερα εκατομμύρια Αμερικανοί έχουν συχνή δυσκοιλιότητα, αντιπροσωπεύοντας 2,5 εκατομμύρια ιατρικές επισκέψεις το χρόνο.
  • Περίπου 725 εκατομμύρια δολάρια δαπανώνται για καθαρτικά προϊόντα κάθε χρόνο στην Αμερική.

Ιστορία Επεξεργασία

 
Σατιρικό σχέδιο του 19ου αιώνα με μια μαϊμού που απορρίπτει ένα παλαιού τύπου κλύσμα για ένα νέο σχέδιο, γεμάτο με μαρσμέλοου και όπιο

Από την αρχαιότητα, διάφορες κοινωνίες έχουν καταγράψει ιατρικές απόψεις για το πώς οι πάροχοι υγειονομικής περίθαλψης πρέπει να ανταποκρίνονται στη δυσκοιλιότητα στους ασθενείς.[50] Σε διάφορους χρόνους και τόπους, οι ιατροί ισχυρίστηκαν ότι η δυσκοιλιότητα έχει όλα τα είδη ιατρικών ή κοινωνικών αιτιών.[50] Οι ιατροί ανά την ιστορία έχουν αντιμετωπίσει τη δυσκοιλιότητα με λογικούς και παράλογους τρόπους, συμπεριλαμβανομένης της χρήσης μιας σπάτουλας Μουντάνι.[50]

Μετά την έλευση της μικροβιακής θεωρίας της νόσου, η ιδέα της «αυτομέθης» εισήλθε στη λαϊκή δυτική σκέψη με έναν νέο τρόπο.[50] Το κλύσμα ως επιστημονική ιατρική θεραπεία και ο καθαρισμός του παχέος εντέρου ως εναλλακτική ιατρική θεραπεία έγιναν συχνότερα στην ιατρική πρακτική.[50]

Τη δεκαετία του 1700 στη Δύση υπήρχε κάποια λαϊκή σκέψη ότι τα άτομα με δυσκοιλιότητα έχουν κάποια ηθική αποτυχία με λαιμαργία ή τεμπελιά.[51]

Ειδικοί πληθυσμοί Επεξεργασία

Παιδιά Επεξεργασία

Κύριο λήμμα: Δυσκοιλιότητα στα παιδιά

Περίπου το 3% των παιδιών έχουν δυσκοιλιότητα, με τα κορίτσια και τα αγόρια να επηρεάζονται εξίσου.[30] Με τη δυσκοιλιότητα να αντιπροσωπεύει περίπου το 5% των επισκέψεων σε γενικό παιδίατρο και το 25% των επισκέψεων σε παιδογαστρεντερολόγο, το σύμπτωμα έχει σημαντικό οικονομικό αντίκτυπο στο σύστημα υγειονομικής περίθαλψης.[7] Ενώ είναι δύσκολο να εκτιμηθεί η ακριβής ηλικία κατά την οποία εμφανίζεται συνήθως η δυσκοιλιότητα, τα παιδιά συχνά υποφέρουν από δυσκοιλιότητα σε συνδυασμό με αλλαγές στη ζωή. Παραδείγματα περιλαμβάνουν: εκπαίδευση τουαλέτας, έναρξη ή μετάθεση σε νέο σχολείο και αλλαγές στη διατροφή.[7] Ειδικά στα βρέφη, οι αλλαγές στη φόρμουλα ή η μετάβαση από το μητρικό γάλα στο γάλα μπορεί να προκαλέσουν δυσκοιλιότητα. Η πλειοψηφία των περιπτώσεων δυσκοιλιότητας δεν συνδέεται με ιατρική ασθένεια και η θεραπεία μπορεί να επικεντρωθεί στην απλή ανακούφιση των συμπτωμάτων. [30]

Γυναίκες μετά τον τοκετό Επεξεργασία

Η περίοδος των έξι εβδομάδων μετά την εγκυμοσύνη ονομάζεται μεταγεννητικό στάδιο.[52] Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, οι γυναίκες διατρέχουν αυξημένο κίνδυνο δυσκοιλιότητας. Πολλαπλές μελέτες εκτιμούν ότι ο επιπολασμός της δυσκοιλιότητας είναι περίπου 25% κατά τους πρώτους 3 μήνες.[53] Η δυσκοιλιότητα μπορεί να προκαλέσει δυσφορία για τις γυναίκες, καθώς εξακολουθούν να αναρρώνουν από τη διαδικασία του τοκετού, ειδικά εάν έχουν υποστεί περινεϊκό σκίσιμο ή έχουν υποβληθεί σε επισιοτομή.[54] Οι παράγοντες κινδύνου που αυξάνουν τον κίνδυνο δυσκοιλιότητας σε αυτόν τον πληθυσμό περιλαμβάνουν:[54]

  • Βλάβη στους μύες του ανελκτήρα του πρωκτού (μυς του πυελικού εδάφους) κατά τον τοκετό
  • Γέννα με βοήθεια λαβίδας
  • Μακρύ δεύτερο στάδιο τοκετού
  • Γέννα ενός μεγάλου παιδιού
  • Αιμορροΐδες

Οι αιμορροΐδες είναι συχνές στην εγκυμοσύνη και επίσης ενδέχεται να επιδεινωθούν όταν υπάρξει δυσκοιλιότητα. Οτιδήποτε μπορεί να προκαλέσει πόνο με τα κόπρανα (αιμορροΐδες, περινεϊκό σκίσιμο, επισιοτομή) μπορεί να οδηγήσει σε δυσκοιλιότητα επειδή οι ασθενείς μπορεί να κρατήσουν την κίνηση του εντέρου για να αποφύγουν τον πόνο. [54]

Οι μύες του πυελικού εδάφους διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο στην παροχή βοήθειας στο έντερο. Τραυματισμός αυτών των μυών από μερικούς από τους παραπάνω παράγοντες κινδύνου (παραδείγματα: γέννηση μεγάλου παιδιού, μακρύ δεύτερο στάδιο τοκετού, γέννα με λαβίδα) μπορεί να οδηγήσει σε δυσκοιλιότητα.[54] Τα κλύσματα μπορούν να χορηγηθούν κατά τη διάρκεια του τοκετού και μπορούν επίσης να αλλάξουν τις κινήσεις του εντέρου τις ημέρες μετά τον τοκετό.[52] Ωστόσο, δεν υπάρχουν επαρκή στοιχεία για να εξαχθούν συμπεράσματα σχετικά με την αποτελεσματικότητα και την ασφάλεια των καθαρτικών σε αυτήν την ομάδα ανθρώπων.[54]

Δείτε επίσης Επεξεργασία

Παραπομπές Επεξεργασία

  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 1,5 American Gastroenterological Association; Μπαρούχα, Α.Ε.; Ντορν, Σ.Ν.; Λέμπο, A.; Πρέσμαν, A. (Ιανουάριος 2013). «American Gastroenterological Association medical position statement on constipation». Gastroenterology 144 (1): 211–217. doi:10.1053/j.gastro.2012.10.029. PMID 23261064. https://archive.org/details/sim_gastroenterology_2013-01_144_1/page/211. 
  2. ↑ 2,00 2,01 2,02 2,03 2,04 2,05 2,06 2,07 2,08 2,09 2,10 2,11 2,12 2,13 2,14 2,15 «Constipation». National Institute of Diabetes and Digestive and Kidney Diseases. Φεβρουάριος 2015. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 15 Μαρτίου 2017. Ανακτήθηκε στις 14 Μαρτίου 2017. 
  3. ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 3,4 «Symptoms & Causes of Celiac Disease | NIDDK». National Institute of Diabetes and Digestive and Kidney Diseases. Ιουνίου 2016. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 24 Απριλίου 2017. Ανακτήθηκε στις 24 Απριλίου 2017. 
  4. ↑ 4,0 4,1 4,2 4,3 «The Overlap between Irritable Bowel Syndrome and Non-Celiac Gluten Sensitivity: A Clinical Dilemma». Nutrients 7 (12): 10417–26. 2015. doi:10.3390/nu7125541. PMID 26690475. 
  5. ↑ 5,0 5,1 5,2 «Constipation of anorectal outlet obstruction: Pathophysiology, evaluation and management». Journal of Gastroenterology and Hepatology 21 (4): 638–646. 2006. doi:10.1111/j.1440-1746.2006.04333.x. PMID 16677147. 
  6. ↑ 6,0 6,1 6,2 6,3 «Constipation and evacuation disorders». Best Pract Res Clin Gastroenterol 23 (4): 517–30. 2009. doi:10.1016/j.bpg.2009.05.001. PMID 19647687. 
  7. ↑ 7,0 7,1 7,2 Κολόμπο, Τζένιφερ M.; Γουάσομ, Μάθιου Κ.; Ρόζεν, Τζον M. (2015-09-01). «Constipation and Encopresis in Childhood». Pediatrics in Review 36 (9): 392–401; quiz 402. doi:10.1542/pir.36-9-392. ISSN 1526-3347. PMID 26330473. 
  8. ↑ Bharucha, AE; Pemberton, JH; Locke GR, 3rd (January 2013). «American Gastroenterological Association technical review on constipation.». Gastroenterology 144 (1): 218–38. doi:10.1053/j.gastro.2012.10.028. PMID 23261065. PMC 3531555. https://archive.org/details/sim_gastroenterology_2013-01_144_1/page/218. 
  9. ↑ 9,0 9,1 Canadian Agency for Drugs and Technologies in Health (26 Ιουνίου 2014). Dioctyl Sulfosuccinate or Docusate (Calcium or Sodium) for the Prevention or Management of Constipation: A Review of the Clinical Effectiveness. PMID 25520993. 
  10. ↑ Brenner, DM; Shah, M (Ιουνίου 2016). «Chronic Constipation.». Gastroenterology Clinics of North America 45 (2): 205–16. doi:10.1016/j.gtc.2016.02.013. PMID 27261894. 
  11. ↑ Avunduk, Canan. Manual of gastroenterology : diagnosis and therapy (4th έκδοση). Φιλαδέλφεια: Wolters Kluwer Health/Lippincott Williams & Wilkins. σελ. 240. ISBN 9780781769747.  Unknown parameter |archive= ignored (βοήθεια)
  12. ↑ 12,0 12,1 12,2 12,3 12,4 12,5 12,6 Jamshed, Namirah; Lee, Zone-En; Olden, Kevin W. (2011-08-01). «Diagnostic approach to chronic constipation in adults». American Family Physician 84 (3): 299–306. ISSN 1532-0650. PMID 21842777. 
  13. ↑ 13,0 13,1 13,2 13,3 13,4 13,5 13,6 13,7 «American Gastroenterological Association Medical Position Statement: guidelines on constipation». Gastroenterology 119 (6): 1761–6. Δεκέμβριος 2000. doi:10.1053/gast.2000.20390. PMID 11113098. https://archive.org/details/sim_gastroenterology_2000-12_119_6/page/1761. 
  14. ↑ 14,0 14,1 Hsieh C (Δεκέμβριος 2005). «Treatment of constipation in older adults». Am Fam Physician 72 (11): 2277–84. PMID 16342852. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 10 Απριλίου 2012. https://web.archive.org/web/20120410083631/http://www.aafp.org/afp/2005/1201/p2277.html. 
  15. ↑ 15,0 15,1 15,2 Basilisco, Guido; Coletta, Marina (2013). «Chronic constipation: A critical review». Digestive and Liver Disease 45 (11): 886–893. doi:10.1016/j.dld.2013.03.016. PMID 23639342. 
  16. ↑ 16,0 16,1 Leung FW (February 2007). «Etiologic factors of chronic constipation: review of the scientific evidence». Dig. Dis. Sci. 52 (2): 313–6. doi:10.1007/s10620-006-9298-7. PMID 17219073. https://archive.org/details/sim_digestive-diseases-and-sciences_2007-02_52_2/page/313. 
  17. ↑ «Ovarian Cancer, Inside Knowledge, Get the Facts about Gynecological Cancer» (PDF). Centers for Disease Control and Prevention. Σεπτεμβρίου 2016. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις Ιουνίου 16, 2017. Ανακτήθηκε στις Ιουνίου 17, 2017. 
  18. ↑ 18,0 18,1 «Celiac disease». Παγκόσμιος Οργανισμός Γαστρεντερολογίας Global Guidelines. Ιουλίου 2016. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 17 Μαρτίου 2017. Ανακτήθηκε στις 23 Απριλίου 2017. 
  19. ↑ «Cystocele (Prolapsed Bladder) | NIDDK» (στα αγγλικά). National Institute of Diabetes and Digestive and Kidney Diseases. https://www.niddk.nih.gov/health-information/urologic-diseases/bladder-control-problems-women/cystocele-prolapsed-bladder. Ανακτήθηκε στις 2017-12-02. 
  20. ↑ 20,00 20,01 20,02 20,03 20,04 20,05 20,06 20,07 20,08 20,09 20,10 20,11 20,12 20,13 «Recent advances in chronic constipation». Curr Opin Pediatr 21 (5): 661–6. October 2009. doi:10.1097/MOP.0b013e32832ff241. PMID 19606041. 
  21. ↑ 21,0 21,1 21,2 21,3 21,4 «Chronic constipation in adults». BMJ 338: b831. 2009. doi:10.1136/bmj.b831. PMID 19304766. 
  22. ↑ Selby, Warwick; Corte, Crispin (August 2010). «Managing constipation in adults». Australian Prescriber 33 (4): 116–9. doi:10.18773/austprescr.2010.058. 
  23. ↑ «Chronic constipation in the elderly». The American Journal of Gastroenterology 107 (1): 18–25. January 2012. doi:10.1038/ajg.2011.349. PMID 21989145. 
  24. ↑ Gyger G, Baron M (2015). «Systemic Sclerosis: Gastrointestinal Disease and Its Management.». Rheum Dis Clin North Am 41 (3): 459–73. doi:10.1016/j.rdc.2015.04.007. PMID 26210129. 
  25. ↑ Rao, Satish S. C.; Rattanakovit, Kulthep; Patcharatrakul, Tanisa (2016). «Diagnosis and management of chronic constipation in adults». Nature Reviews Gastroenterology & Hepatology 13 (5): 295–305. doi:10.1038/nrgastro.2016.53. PMID 27033126. 
  26. ↑ «Anismus: fact or fiction?». Diseases of the Colon and Rectum 40 (9): 1033–1041. 1997. doi:10.1007/BF02050925. PMID 9293931. https://archive.org/details/sim_diseases-of-the-colon-rectum_1997-09_40_9/page/1033. 
  27. ↑ Cohn A (2010). «Stool withholding». Journal of Pediatric Neurology 8 (1): 29–30. doi:10.3233/JPN-2010-0350. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 7 Σεπτεμβρίου 2011. https://web.archive.org/web/20110907082744/http://www.anthonycohnpaediatrics.co.uk/jpn.pdf. Ανακτήθηκε στις 7 Σεπτεμβρίου 2011. 
  28. ↑ 28,0 28,1 28,2 Bharucha, Adil E.; Pemberton, John H.; Locke, G. Richard (2013). «American Gastroenterological Association Technical Review on Constipation». Gastroenterology 144 (1): 218–238. doi:10.1053/j.gastro.2012.10.028. PMID 23261065. PMC 3531555. https://archive.org/details/sim_gastroenterology_2013-01_144_1/page/218. 
  29. ↑ Wexner, Steven (2006). Constipation: etiology, evaluation and management. New York: Springer. 
  30. ↑ 30,0 30,1 30,2 Tabbers, M.M.; DiLorenzo, C.; Berger, M.Y.; Faure, C.; Langendam, M.W.; Nurko, S.; Staiano, A.; Vandenplas, Y. και άλλοι. (2014). «Evaluation and Treatment of Functional Constipation in Infants and Children». Journal of Pediatric Gastroenterology and Nutrition 58 (2): 265–281. doi:10.1097/mpg.0000000000000266. PMID 24345831. 
  31. ↑ 31,0 31,1 The patient history : an evidence-based approach to differential diagnosis (2nd έκδοση). New York: McGraw-Hill Medical. 2012. σελ. Chapter 32. ISBN 9780071624947. 
  32. ↑ «Functional bowel disorders». Gastroenterology 130 (5): 1480–91. 2006. doi:10.1053/j.gastro.2005.11.061. PMID 16678561. https://archive.org/details/sim_gastroenterology_2006-04_130_5/page/1480. 
  33. ↑ Dinning PG (Σεπτεμβρίου 2007). «Colonic manometry and sacral nerve stimulation in patients with severe constipation». Pelviperineology 26 (3): 114–116. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 February 2008. https://web.archive.org/web/20080212124726/http://www.pelviperineology.com/pelvis/severe_constipation_colonic_manometry_sacral_nerve_stimulation.html. 
  34. ↑ «Constipation overview». National Institute for Health and Care Excellence. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 8 Σεπτεμβρίου 2015. Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2015. 
  35. ↑ «Constipation». The Lecturio Medical Concept Library. Ανακτήθηκε στις 10 Ιουλίου 2021. 
  36. ↑ «Lactulose versus Polyethylene Glycol for Chronic Constipation.». Cochrane Database of Systematic Reviews (7): CD007570. 7 July 2010. doi:10.1002/14651858.CD007570.pub2. PMID 20614462. 
  37. ↑ «Prucalopride for constipation». Expert Opin Pharmacother 11 (3): 451–61. February 2010. doi:10.1517/14656560903567057. PMID 20102308. 
  38. ↑ «Efficacy and safety of lubiprostone in patients with chronic constipation». Dig. Dis. Sci. 55 (4): 1090–7. Απριλίου 2010. doi:10.1007/s10620-009-1068-x. PMID 20012484. https://archive.org/details/sim_digestive-diseases-and-sciences_2010-04_55_4/page/1090. 
  39. ↑ Aboumarzouk, Omar M; Agarwal, Trisha; Antakia, Ramez; Shariff, Umar; Nelson, Richard L (2011-01-19). «Cisapride for Intestinal Constipation» (στα αγγλικά). Cochrane Database of Systematic Reviews (1): CD007780. doi:10.1002/14651858.cd007780.pub2. PMID 21249695. 
  40. ↑ «high enema». Medical Dictionary. Merriam-Webster. Ανακτήθηκε στις 17 Φεβρουαρίου 2018. 
  41. ↑ «Administering an Enema». Care of patients. Ternopil State Medical University. 14 Ιουλίου 2015. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 23 Φεβρουαρίου 2018. Ανακτήθηκε στις 17 Φεβρουαρίου 2018. 
  42. ↑ Rhodora Cruz. «Types of Enemas». Fundamentals of Nursing Practice. Professional Education, Testing and Certification Organization International. Ανακτήθηκε στις 17 Φεβρουαρίου 2018. 
  43. ↑ MarileeSchmelzer, Lawrence R.Schiller, Richard Meyer, Susan M.Rugari, PattiCase (November 2004). «Safety and effectiveness of large-volume enema solutions». Applied Nursing Research 17 (4): 265–274. doi:10.1016/j.apnr.2004.09.010. PMID 15573335. https://archive.org/details/sim_applied-nursing-research_2004-11_17_4/page/265. 
  44. ↑ «low enema». Medical Dictionary. Merriam-Webster. Ανακτήθηκε στις 17 Φεβρουαρίου 2018. 
  45. ↑ Canberra Hospital – Gastroenterology Unit. «constipation». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 17 Ιουλίου 2013. 
  46. ↑ Bharucha AE (2007). «Constipation». Best Practice & Research Clinical Gastroenterology 21 (4): 709–31. doi:10.1016/j.bpg.2007.07.001. PMID 17643910. 
  47. ↑ 47,0 47,1 «Epidemiology of constipation in the United States». Dis Colon Rectum 32 (1): 1–8. 1989. doi:10.1007/BF02554713. PMID 2910654. 
  48. ↑ «Gender, age, society, culture, and the patient's perspective in the functional gastrointestinal disorders». Gastroenterology 130 (5): 1435–46. 2006. doi:10.1053/j.gastro.2005.09.071. PMID 16678557. https://archive.org/details/sim_gastroenterology_2006-04_130_5/page/1435. 
  49. ↑ Wald, A.; Scarpignato, C.; Mueller-Lissner, S.; Kamm, M. A.; Hinkel, U.; Helfrich, I.; Schuijt, C.; Mandel, K. G. (2008-10-01). «A multinational survey of prevalence and patterns of laxative use among adults with self-defined constipation» (στα αγγλικά). Alimentary Pharmacology & Therapeutics 28 (7): 917–930. doi:10.1111/j.1365-2036.2008.03806.x. ISSN 1365-2036. PMID 18644012. 
  50. ↑ 50,0 50,1 50,2 50,3 50,4 Whorton, James C. (2000). Inner hygiene : constipation and the pursuit of health in modern society. New York: Oxford University Press. ISBN 978-0195135817. 
  51. ↑ Hornibrook, F. A. (1929). The culture of the abdomen;: The cure of obesity and constipation. Heinemann. 
  52. ↑ 52,0 52,1 Turawa, Eunice B; Musekiwa, Alfred; Rohwer, Anke C (2014-09-23). «Interventions for treating postpartum constipation» (στα αγγλικά). Cochrane Database of Systematic Reviews (9): CD010273. doi:10.1002/14651858.cd010273.pub2. PMID 25246307. 
  53. ↑ Drossman DA, Corazziari E, Talley NJ, Grant Thompson W, Whitehead WE, editors.
  54. ↑ 54,0 54,1 54,2 54,3 54,4 Turawa, Eunice B.; Musekiwa, Alfred; Rohwer, Anke C. (5 August 2020). «Interventions for preventing postpartum constipation». The Cochrane Database of Systematic Reviews 8: CD011625. doi:10.1002/14651858.CD011625.pub3. ISSN 1469-493X. PMID 32761813. https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/32761813. 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι Επεξεργασία

Ταξινόμηση
Εξωτερικοί πόροι
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Δυσκοιλιότητα&oldid=10172342"