Πατριάρχης Ιγνάτιος: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

ΉτανΓεννήθηκε το [[799]] και ήταν γιος του αυτοκράτορα [[Μιχαήλ Α']] Ραγκαβέ και της Προκοπίας. και τοΤο κοσμικό του όνομα ήταν Νικήτας. Όταν ο [[Λέων Ε']] ο Αρμένιος εκθρόνισε τον πατέρα του το [[813]], ο νεαρός Νικήτας ευνουχίστηκε και εκάρη μοναχός. Μόνασε στα [[Πριγκιπονήσια]], γνωστό τόπο εξορίας μελών βασιλικών οικογενειών και συνδέθηκε με τους κύκλους των ''Ζηλωτών''. Αναδείχθηκε μάλιστα ηγούμενος της Μονής Αρχιστρατήγου του Ανατέλλοντος.

Μετά το θάνατο του αυτοκράτορα [[Θεόφιλος (αυτοκράτορας)|Θεόφιλου]] και την αποκατάσταση των Εικόνων, η Βασιλομήτωρ Θεοδώρα επέλεξε τον Ιγνάτιο, ως σταθερό αντίπαλο της Εικονομαχίας, για να διαδεχτεί τον Πατριάρχη [[Πατριάρχης Μεθόδιος Α΄|Μεθόδιο]] που υποστήριζε τη μετριοπαθή μερίδα. Όταν ο Ιγνάτιος, ως Πατριάρχης πλέον, καθαίρεσε το [[853]] τον ηγέτη των μετριοπαθών ''Γρηγόριο Ασβεστά'', αρχιεπίσκοπο Συρακουσών, ο τελευταίος απευθύνθηκε στον [[Πάπας Λέων Δ΄|Πάπα Λέοντα Δ΄]] με κατηγορίες περί αντικανονικότητας της εκλογής του Ιγνάτιου και έτσι εγκαινιάστηκε μια περίοδος διαμάχης μεταξύ των θρόνων Ρώμης και Κωνσταντινούπολης.

Η αυστηρή κριτική του Ιγνάτιου προς τον Καίσαρα Βάρδα, θείο του αυτοκράτορα [[Μιχαήλ Γ']] και ισχυρό άνδρα μετά την απομάκρυνση της Θεοδώρας από την εξουσία, είχε ως αποτέλεσμα να κατηγορηθεί για συμμετοχή σε συνωμοσία, να εξαναγκαστεί σε παραίτηση και να εξοριστεί στη [[Αντιρόβυθος|νήσο Τερέβινθο]]. Στη θέση του εξελέγη ο [[Πατριάρχης Φώτιος Α΄|Φώτιος]], ο οποίος μέσα σε ελάχιστοςελάχιστες μέρες από λαϊκός ανήλθε στις τρεις βαθμίδες της ιεροσύνης. Αρχικά η εκλογή του Φώτιου δεν ενόχλησε τον Ιγνάτιο, όταν όμως ο λόγιος πατριάρχης ήρθε σε αντίθεση με τους Ζηλωτές Στουδίτες, τότε οι υποστηρικτές του Ιγνατίου απευθύνθηκαν για υποστήριξη στον [[Πάπας Νικόλαος Α΄|Πάπα Νικόλαο Α΄]]. Αυτός αρχικά δεν αντέδρασε, εξάλλου είχε αμφισβητηθεί η κανονικότητα της εκλογής και του Ιγνατίου, αργότερα όμως καταδίκασε τον Φώτιο. Οπωσδήποτε, πίσω από την παπική καταδίκη υπήρχε η αξίωση για το [[Παπικό πρωτείο|πρωτείο]] και η προσπάθεια της Ρώμης να αποκτήσει επιρροή στην αρτιγέννητη εκκλησία της [[Βουλγαρία|Βουλγαρίας]].