Δίδυμος ο Τυφλός: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
με γεια!
 
μΧωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Γραμμή 3:
Μολονότι τυφλώθηκε όταν ήταν τεσσάρων ετών, πριν μάθει ανάγνωση, κατόρθωσε να σπουδάσει [[Φιλοσοφία]], [[Ρητορική]], [[Γραμματική]] και [[Μουσική]] και να επιδοθεί στη συγγραφή αξιόλογων έργων. Όταν έθεσε τις υπηρεσίες του στη διάθεση της εκκλησίας της Αλεξάνδρειας, τοποθετήθηκε από τον [[Αθανάσιος Αλεξανδρείας|Αθανάσιο Αλεξανδρείας]] επικεφαλής της [[Χριστιανισμός|χριστιανικής]] κατηχητικής σχολής της πόλης, όπου έζησε και εργάστηκε. Μεταξύ των μαθητών του περιλαμβάνονται ο [[Ιερώνυμος]], ο [[Ρουφίνος]] και ο [[Αμβρόσιος Αλεξανδρείας]].
 
Ο Δίδυμος υπήρξε πιστός ακόλουθος του [[Ωριγένης|Ωριγένη]], ενώ αντιτάχθηκε σθεναρά στις απόψεις του [[Άρειος|Άρειου]] και του [[Μακεδόνιος|Μακεδόνιου]]. Στα σωζόμενα συγγράμματά του γίνεται φανερή η αξιοσημείωτη γνώση των [[Αγία Γραφή|Γραφών]] και κατέχουν ξεχωριστή θέση στη θεολογική γραμματεία. Μεταξύ των έργων του περιλαμβάνονται το ''Περί Τριάδος'' ([[wikt:el:νόθος|νόθο]] έργο), το ''Περί του Αγίου Πνεύματος'', το ''Κατά [[Μανιχαϊσμός|Μανιχαίων]]'' και σχολιολόγια (υπομνηματισμοί) σε διάφορα βιβλία της Αγίας Γραφής.
 
Όπως ο Ωριγένης, ο Δίδυμος δίδασκε την [[Σωτηρία (θεολογία)|σωτηριώδη]] αποκατάσταση των πάντων, πιστεύοντας ότι η θεϊκή τιμωρία έχει λυτρωτικό χαρακτήρα. Ο Ιερώνυμος, ο οποίος τον αποκαλούσε «Δίδυμος ο Βλέπων», έγραψε ότι ο Δίδυμος "τους ξεπέρασε όλους τους συγχρόνους του στη γνώση των Γραφών" και ο [[Σωκράτης ο Σχολαστικός]] τον αποκάλεσε αργότερα "το μεγάλο προπύργιο της αληθινής πίστης".
 
Ο Δίδυμος θεωρούνταν ορθόδοξος χριστιανός δάσκαλος (ουσιαστικά λόγω της υποστήριξής του στην [[Πρώτη Σύνοδος της Νίκαιας|Νικαϊκή]] [[Τριαδικό δόγμα|τριαδολογική]] θεολογία) και έχαιρε μεγάλου σεβασμού και θαυμασμού μέχρι τουλάχιστον το [[553]] όταν διαδοχικά «καταδικάστηκε από τις Ε', Ϛ' και Ζ' Οικουμενικές Συνόδους» ως Ωριγενιστής, όπως συνέβη και με τον ίδιο τον Ωριγένη.<ref>Τατάκης Βασίλειος, ''Η Βυζαντινή φιλοσοφία'', 1977, Εταιρεία Σπουδών Νεοελληνικού Πολιτισμού και Γενικής Παιδείας, σ. 28.</ref> Ο κύριος λόγος δεν ήταν τόσο η διδασκαλία του περί της αποκατάστασης των πάντων όσο η δοξασία περί [[Μετενσάρκωση|μετενσάρκωσης]] των [[Ψυχή|ψυχών]]. Ως αποτέλεσμα της καταδίκης του, τα γραπτά του παραδόθηκαν στην πυρά και διασώθηκαν μόνο κάποια από αυτά, κυρίως σε έργα άλλων εκκλησιαστικών συγγραφέων. Μια ομάδα παπύρων του 6ου και 7ου αιώνα που ανακαλύφθηκαν το [[1941]] στην [[Αίγυπτος|Αίγυπτο]] περιείχε τα σχολιολόγιά του στον [[Ιώβ (βιβλίο)|Ιώβ]], τον [[Ζαχαρίας (βιβλίο)|Ζαχαρία]] και τη [[Γένεση (βιβλίο)|Γένεσης]] αλλά και τα σχολιολόγια στον [[Εκκλησιαστής (βιβλίο)|Εκκλησιαστή]] και τους [[Ψαλμοί (βιβλίο)|Ψαλμούς]], τα οποία όμως έχουν αμφισβητούμενη αυθεντικότητα. Τα έργα του περιλαμβάνονται στο 39ο τόμο της ''[[Patrologia Graeca|Ελληνικής Πατρολογίας]]'' του [[Jacques Paul Migne|Migne]].