Ερωφίλη: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Μετά την πρώτη εκτύπωσή της η ''Ερωφίλη'' ανατυπώθηκε πολλές φορές και έγινε δημοφιλές λαϊκό ανάγνωσμα. Ενδεικτικό της μεγάλης διάδοσης είναι και το γεγονός πως παραδίδεται και σε τρία χειρόγραφα, ενώ υπάρχει μαρτυρία και για τέταρτο χειρόγραφο, χαμένο σήμερα. Το πρώτο είναι ένα ακέφαλο χειρόγραφο με λατινικούς χαρακτήρες που ανήκει στον Émile Legrand και σήμερα βρίσκεται στην Εθνική Βιβλιοθήκη (Θ. 62[16]). Το δεύτερο είναι ένα χειρόγραφο του 17ου αι. από την [[Κεφαλλονιά]] που βρίσκεται στην Bayerische Staatsbibliothek του [[Μόναχο|Μονάχου]] (Codex Monachiensis Gr. 590) και το τρίτο, επίσης του 17ου αι., είναι το 13/i/17 της Βιβλιοθήκης του Πανεπιστημίου του Μπέρμιγχαμ, που είναι γραμμένο από το χέρι του [[Κρήτη|κρητικού]] ποιητή Μάρκου Αντώνιου Φόσκολου. Το χαμένο χειρόγραφο μνημονεύεται από τον ιερέα Ματθαίο Κιγάλα, πρώτο εκδότη της ''Ερωφίλης'', ως αυτόγραφο του Χορτάτση, γραμμένο με [[Λατινικό αλφάβητο|λατινικούς χαρακτήρες]].

Το έργο έμεινε ζωντανό και χάρη στην [[προφορική λογοτεχνία|προφορική παράδοση]], αφού πολλά τμήματά του διασκευάστηκαν και διαδίδονταν ως [[δημοτικό τραγούδι|δημοτικά τραγούδια]] ή εντάχθηκαν σε παροιμίες. Παραστάθηκε συχνά στα Επτάνησα και διαδόθηκε και στον ηπειρωτικό χώρο και στην Κρήτη σε πολλές λαϊκές διασκευές θεατρικού χαρακτήρα.