Η περιοχή που σήμερα είναι γνωστή ως κοιλάδα του Ρουρ μέχρι τον 18ο αιώνα ήταν αραιοκατοικημένη αγροτική περιοχή, με λίγες μικρές πόλεις και χωριά. Στις αρχές του 19ου αιώνα οι πόλεις [[Ντούισμπουργκ]] και [[Ντόρτμουντ]] έχοντας πάνω από 5.000 κατοίκους ανήκαν στις μεγαλύτερες πόλεις, ενώ στο νότο της περιοχής, στο [[Μιλχάιμ]], ζούσαν περίπου 11.000 άνθρωποι. Το [[Γκελζενκίρχεν]] και το [[Χέρνε]] της εποχής εκείνης είχαν πληθυσμό μονάχα λίγεςλίγων εκατοντάδεςεκατοντάδων πληθυσμόατόμων το καθένα και αποτελούσαν ασήμαντα χωριά του βορρά της περιοχής.
ΠρώτουςΤους πρώτους πυρήνες της βιομηχανοποίησης αποτέλεσαν οι μεταλλουργικές εγκαταστάσεις, που λειτούργησαν από το [[1758]] και μετά, αρχικά κυρίως στην έκταση του σημερινού [[Ομπερχάουζεν]]. Οι σημαντικότερες των πρώτων αυτών μεταλλουργικών εγκαταστάσεων είναι οι ''St.-Antony-Hütte'' (1758, ''Oberhausen-Osterfeld''), ''Gutehoffnungshütte'' ([[1782]], ''Oberhausen-Sterkrade'') και ''Eisenhütte Neu-Essen'' ([[1791]], ''Oberhausen-Lirich''). Εδώ αναπτύχθηκαν οι πρώτες και σημαντικές τεχνολογίες (;) παραγωγής σιδήρου και των ανάλογων μηχανών.
[[Εικόνα:Ruhr area-map.png|right|310px|thumb|Χάρτης της κοιλάδας του Ρουρ]]
Μέχρι το [[1850]] δημιουργήθηκαν κοντά σταπερίπου 300 ορυχεία. Πριν ακόμη εξαντληθεί ο άνθρακας κατά μήκος του ποταμού [[Ρουρ]], ιδρύθηκαν πιο βόρειαβορειότερα νέες εγκαταστάσεις εξόρυξης άνθρακα. Έτσι, η τοπική μεταλλουργία αναπτύχθηκε προχωρώντας από τον νότο προς το βορρά της περιοχής, από τον ποταμό [[Ρουρ]] ως τον [[Έμσερ]], φτάνοντας τελικά ως τον [[Λίππε]]. Βάσει δημοσιευμάτων του Δρ. Ρόλαντ Γκίντερ (''Prof. Dr. Roland Günter''), υπήρξαν συνολικά περίπου 3.200 ορυχεία στην κοιλάδα του Ρουρ.
Η ανάπτυξη της κοιλάδας του Ρουρ ως προμηθευτή άνθρακα και χάλυβα για την αναπτυσσόμενη βιομηχανία συνετέλεσε στην εγκατάσταση πολλών επιχειρήσεων σιδηροδρόμων. Μέχρι σήμερα το πυκνό σιδηροδρομικό δίκτυο αποτελεί χαρακτηριστικό της περιοχής.
