Αννίκερις ο Κυρηναίος: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Anasmi (συζήτηση | συνεισφορές)
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Anasmi (συζήτηση | συνεισφορές)
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Γραμμή 1:
Ο '''Αννίκερις ο Κυρηναίος''' (περ. 330-270 π.Χ.) υπήρξε [[φιλοσοφία|φιλόσοφος]] της [[Κυρηναϊκής Σχολής|Κυρηναϊκή Σχολή]] και αρχηγός της μιας από τις τρεις γνωστές ομάδες της (Αννικέρειοι, Θεοδώρειοι, Ηγησιακοί), μαθητής του [[Αντίπατρος ο Κυρηναίος|Αντιπάτρου του Κυρηναίου]] και δάσκαλος του [[Θεόδωρος ο Άθεος|Θεόδωρου του Άθεου]]. Κατά το [[Σούδα (λεξικό)|Σούδα]] έζησε την εποχή του [[Μέγας Αλέξανδρος|Μεγάλου Αλεξάνδρου]] (βασιλεία 336-323 π.Χ.) και είχε ακούσει τον [[Παραιβάτης|Παραιβάτη]]<ref>Διογένης Λαέρτιος, ''Βιβλίο Β, Αρίστιππος, 86''.</ref>, ενώ είχε αδερφό φιλόσοφο με το όνομα [[Νικοτέλης]] και με επιφανή μαθητή τον [[Ποσειδώνιος|Ποσειδώνιο]]<ref>Σούδα, ''Αννίκερις''</ref>. Η ιστορία που ο Αννίκερις εξαγοράζει και απελευθερώνει <ref>Διογένης Λαέρτιος, '' Βιβλίο Β, Αρίστιππος, 86.''</ref>τον [[Πλάτων|Πλάτωνα]] από τον [[Διονύσιος|Διονύσιο]], τύραννο των [[Συρακούσες|Συρακουσών]] για είκοσι μνες,<ref>Διογένης Λαέρτιος, ''Βιβλίο Γ, Πλάτων, 20</ref> πρέπει να αναφέρεται σε έναν πιο πρώιμο Αννίκερι, πιθανότατα τον ονομαστό ηνίοχο που μνημονεύει ο [[Αιλιανός]]<ref>Αιλιανός, ''Ποικίλη Ιστορία, Βιβλ. ΙΙ, 27</ref>.
 
Αρνούνταν ότι ηδονή ήταν αποκλειστικά και μόνο η απουσία του πόνου επειδή εάν ίσχυε αυτό τότε ο θάνατος θα ήταν ηδονή. Ο Αννίκερις διεύρυνε το κριτήριο της Κυρηναϊκής φιλοσοφίας, αναγνωρίζοντας την ηδονή όχι μόνο ως «ιδιοπαθητική», δηλαδή ατομική, αλλά και ως «συμπαθητική», δηλαδή κοινωνική. Έτσι, αντίθετα από τον [[Επίκουρος|Επίκουρο]] και τον [[Αρίστιππος ο Κυρηναίος|Αρίστιππο]], τον ιδρυτή της Κυρηναϊκής σχολής, παραδεχόταν και ορισμένες υποχρεώσεις του ατόμου απέναντι στην πατρίδα, στους συγγενείς και στους φίλους, ύστερα από τη διαπίστωσή του ότι η ηδονή εξαρτάται και από τις σχέσεις του ατόμου με το περιβάλλον του. Η πραγματική χαρά και η απόλαυση επιτυγχάνονται μέσα στην κοινωνία με τους φίλους, τους οικείους και τους συγγενείς. Φίλους τους οποίους θα πρέπει να επιλέγουμε όχι μόνο με βάση τις δικές μας ανάγκες αλλά εξαιτίας της αγαθότητας και της φυσικής στοργής. Η χαρούμενη διάθεση της διδασκαλίας του αναπτύσσεται σε αντίθεση με την πεσιμιστική διάθεση της διδασκαλίας του [[Ηγησίας ο Πεισιθάνατος|Ηγησία]], η οποία είχε οδηγήσει πολλούς στην [[Αλεξάνδρεια]] σε αυτοκτονία. Τέλος δεν πίστευε ότι ο «λόγος», η λογική δηλαδή από μόνη της μπορεί να μας εξασφαλίσει από το λάθος. Σοφός είναι ο άνθρωπος, ο οποίος έχει κληρονομήσει συνήθεια σοφής δράσις. Η ανθρώπινη σοφία διατρέχει τον κίνδυνο ανά πάσα στιγμή να παρεκλίνει (εκτραπεί).<ref>Διογένης Λαέρτιος, ii''Βιβλίο β, Αρίστιππος, 96-97''.; Κλήμης ο Αλεξανδρεύς,''Στρωματείς''</ref>
 
==Πηγές==