Ο '''Γεώργιος Σταύρου''' (1788-1869), υπήρξε ευεργέτης, μέλος της [[Φιλική Εταιρεία|Φιλικής Εταιρείας]], και τραπεζίτης, με πεδίο σταδιοδρομίας εντός και εκτός του ελληνικού χώρου.
Ήταν ο γιος [[Ιωάννης Σταύρου|Ιωάννη Σταύρου]], έμπορου από τα [[Ιωάννινα]]. ΤηνΤη σταδιοδρομία του την ξεκίνησε στηνστη [[Βιέννη]] την πρώτη δεκαετία του 19ου αιώνα, συνεχίζοντας την εμπορική δραστηριότητα του πατέρα του. Σε ηλικία 27 ετών έγινε μέλος της «φιλόμουσου εταιρείας» Βιέννης. Υπήρξε σημαντικός οικονομικός παράγοντας της [[Διασπορά|Διασποράς]], αλλά και του νεοσύστατου ελληνικού κράτους. Η εταιρεία του αποτυπώνεαποτύπωνε στο καθολικό [[λογιστική|λογιστικό]] της βιβλίο το εμπόριο των [[συναλλαγματική|συναλλαγματικών]], σε συνάρτηση με το εμπόριο [[βαμβάκι|βαμβακιού]] στο [[Βαλκάνια|βαλκανικό]] χώρο. ΤηνΤη ροή του βαμβακιού ακολουθούσε η αντίστροφη ροή των συναλλαγματικών και των νομισμάτων. Υπολογίζοντας έτσι την αξία των συναλλαγμάτων στον υπολογισμό της τιμής του βαμβακιού στις ευρωπαϊκές χώρες.
Με τηντη σύσταση του ελληνικού κράτους, συνέβαλλεσυνέβαλε, στην κατά το δυνατόν αυτοδύναμη και σύμφωνα με τις ευρωπαϊκές αντιλήψεις της εποχής οικονομικής συγκρότησης της χώρας. Υπήρξε ιδρυτής και πρώτος διευθυντής, επί διακυβέρνησης [[Ιωάννης Καποδίστριας|Καποδίστρια]], της [[Εθνική Τράπεζα|Εθνικής Τράπεζας]], του πρώτου χρηματοπιστωτικού ιδρύματος του Κράτους.
Στα ευεργετήματα του Γεωργίου Σταύρου, περιλαμβάνεται η ίδρυση και χρηματοδότηση νοσοκομείων, γηροκομείων, οικοτροφίωνοικοτροφείων, πριν και μετά την απελευθέρωση. Ιδιαίτερα ευεργετήθηκε η ιδιαίτερη πατρίδα του, τα Ιωάννινα.
