Πιεζοηλεκτρισμός: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Ο ''πιεζοηλεκτρισμός'' είναι η ιδιότητα κάποιων υλικών (κυρίως [[κρύσταλλος|κρυσταλλικών υλικών]] αλλά και μερικών [[κεραμικά υλικά|κεραμικών υλικών]]) να παράγουν

[[διαφορά δυναμικού|ηλεκτρική τάση]] όταν δέχονται κάποια [[μηχανική τάση]]/[[πίεση]] ή [[ταλάντωση]]. Το φαινόμενο μπορεί να εξηγηθεί ποιοτικά με τη μεταφορά ελεύθερων φορτίων στα άκρα του [[κρυσταλλικό πλέγμα|κρυσταλλικού πλέγματος]]. Επίσης, ο όρος περιλαμβάνει και το αντίστροφο φαινόμενο, κατά το οποίο το υλικό παραμορφώνεται, όταν βρεθεί κάτω από ηλεκτρική τάση. Ο πιεζοηλεκτρισμός ανακαλύφθηκε από τον [[Πιερ Κιουρί]] το [[1880]]. Οφείλεται σε [[κρυσταλλική ασσυμετρία|κρυσταλλικές ασυμμετρίες]] και αποτελεί φαινόμενο πρώτης τάξης. Παραδείγματα υλικών με πιεζοηλεκτρικές ιδιότητες είναι ο [[χαλαζίας]] (SiO₂), το αλάτι Rochelle ή Seignette, το [[ADP]] (ammonium dihydrogen phosphate NH₄H₂PO₄), το lithium sulphate (LiSO₄.H₂O), ο [[τουρμαλίνης]], το συνθετικό πολυμερές [[PVDF]] (polyvinylidene difluoride), κτλ.

 

Το φαινόμενο τυγχάνει ευρείας εκμετάλλευσης σε διάφορες εφαρμογές της [[ακουστική|ακουστικής]] ([[ηλεκτροακουστική]], [[ηλεκτροακουστικοί μορφοτροπείς]], [[βιοϊατρική ακουστική|βιοϊατρική]], μικροζυγαριές κτλ).