Ο Λόσκι ολοκλήρωσε τις μεταπτυχιακές σουδέςσπουδές του στην [[Γερμανία]] υπό την εποπτεία των [[Βίλχελμ ΒιντελμπαντΒίντελμπαντ]], [[Βίλχελμ Βουντ]] και Μίλλερ λαμβάνοντας τον μεταπτυχιακό του τίτλο το 1903 και τον διδακτορικό το 1907. Επιστρέφοντας στην Ρωσία έγινε αρχικά λέκτορας και στηνστη συνέχεια αναπληρωτής καθηγητής [[φιλοσοφία|φιλοσοφίας]] στο πανεπιστήμιο της [[Αγία Πατρούπολη|Αγίας Πετρούπολης]]. Ο Λόσκι τόνιζε την ανάγκη για μια θρησκευτική και πνευματική αναγέννηση στην Ρωσία την ίδια στιγμή που στηλίτευε τις μετεπαναστατικές υπερβολές. Την περίοδο αυτή επέζησε ενός ατυχήματος με ανελκυστήρα που παραλίγο να αποβεί μοιραίο κάτι που τον έκανε να επιστρέψει στο μονοπάτι της Ρωσικής ορθόδοξης εκλησίαςεκλησσίας υπουπό την καθοδήγηση του πατέρα ΠάβλΠαβλ Φλορένσκυ. Οι κριτικές που επέσυρε η ενέργειά του αυτή, του κόστισαν την έδρα του και οδήγησαν στην εξορία του από τηντη [[Σοβιετική ένωσηΈνωση]] ώςως αντεπαναστάτη με το περίφημο πλοίο των φιλοσόφων το 1922.
Ο Λόσκι προσκλήθηκε στην [[Πράγα]] αποαπό τον Τόμας Μάσαρικ αναλαμβάνοντας την καθηγητική έδρα στο Ρωσικό πανεπιστήμιο της Πράγας, στην [[Μπρατισλάβα]]. Εκεί ήτανσυνδέθηκε μέροςμε μιαςμια ομάδοςομάδα πρώην μαρξιστών που περιελάμβανε τους Νικολάι Μπερντιάγιεφ, Σεργκέι Μπουλγακόφ, Γκέρσεζον, Πήτερ Μπενγκάρτοβιτς Στρούβε και Σήμεν ΦράνκΦρανκ. Αν και Φαβιανός σοσιαλιστής συνέβαλε στο συμπόσιο του γκρούπ ''Βέκι''. Επίσης βοήθησε τωντον κοινωνιολόγο του Χάρβαρντ, ΠητιρίμΠιτιρίμ Σορόκιν πάνω στις κοινωνικές και πολιτιστικές δυναμικές. Το 1947 έλαβε την έδρα της Ανατολικής ορθόδοξης θεολογίας στήνστην Piously-Vladimir πνευματική ακαδημία ή Αγιούαγίου Βλαδίμηρου Ορθόδοξο θεολογικό σεμινάριο στην [[Νέα Υόρκη]]. Το 1961, μετά τον θάνατο του γιούγιου, του Βλαντιμίρ, ο Λόσκι εγκαταστάθηκε στηνστη [[Γαλλία]]. Τα τελευταία τέσσερα χρόνια της ζωής του τα πέρασε άρρωστος εκεί.
